Η κοσμική σπείρα, κόκκο της οποίας οποίας αποτελεί κι ο άνθρωπος.

Ανάλογα με τη συνείδησή του τοποθετείται επ’ αυτής και συνδέεται είτε με τις φυγόκεντρες δυνάμεις της διάσπασης, της άρνησης, του θανάτου, είτε με τις κεντρομόλες, της ένωσης, της αγάπης, της Ζωής.

Παραθέτω ένα σχόλιό μου σε μία ανάρτηση, που έκανα νωρίτερα προς πυροδότηση ενός γόνιμου διαλόγου. <<Η υπερβολή στην αυτοκριτική ή την κριτική αναφορικά με τις ευθύνες των Ελλήνων και γενικά κάθε λαού για το σύστημα διακυβέρνησης, που έχει κυριαρχήσει στην Ελλάδα, αλλά και στον κόσμο, αποτελεί μία ακόμη παγίδα του συστήματος εξουσίασης προς εκτόνωση της πίεσης , που δέχεται, πάλι στα κεφάλια μας. Διότι ναι μεν για τα πάντα υπάρχει η ευθύνη του ατόμου και της συλλογικότητάς του, άρα και των λαών για τους κυβερνώντες και το σύστημα διακυβέρνησής τους, ωστόσο όλα θα πρέπει να τίθενται στη σωστή τους θέση κι οι ευθύνες να αποδίδονται ανάλογα με τη δυνατότητα που έχει κάθε «παίκτης» στην παγκόσμια σκακιέρα να έχει επίγνωση της αλήθειας και δυνατότητας επίδρασης σ’ αυτήν. Η πραγματικότητα λοιπόν είναι ότι το σύστημα εξουσίασης είναι ισχυρότατο, γιατί διοικείται από ελάχιστους ανθρώπους – οικογένειες – συμφέροντα, που έχουν απόλυτη συνείδηση της αποστολής και του στόχου τους, είναι άρτια εκπαιδευμένοι κι εύκολα συνεννοούνται και παίρνουν αποφάσεις, τις οποίες κι εφαρμόζουν το ίδιο εύκολα λόγω της οικονομικής τους , πολιτικής, ενημερωτικής κλπ ισχύος, που έχουν αποκτήσει. Από την άλλοι οι Έλληνες , αλλά κι όλοι οι υπόλοιποι λαοί, δυστυχώς μη έχοντας ένα ενάρετο σύστημα διακυβέρνησης, που να ενδιαφέρεται γνήσια για την απελευθέρωση των δυνάμεων των ανθρώπων σε συνθήκες ελευθερίας, δικαιοσύνης κι αρετής, υφίστανται μία άνευ προηγουμένου πλύση εγκεφάλου από τα παιδικά τους χρόνια, έτσι ώστε το matrix, η εικονική πραγματικότητα του υλικού και φαύλου παραδείσου, που υπόσχονται οι εξουσιαστές ως το <<τέλος>> της ανθρώπινης ιστορίας, δηλαδή το πλατωνικό σπήλαιο, να φαντάζει απόλυτα λογικό , ανεκτό κι αρεστό, ώστε τα κοπάδια ούτε να γνωρίζουν την αλήθεια, αλλά κυρίως να μην την επιθυμούν !!! Γι’ αυτό πάντα λίγοι ξεφεύγουν του ελέγχου. Σκοπός όσων το πετυχαίνουν δεν είναι να κατακεραυνώνουν τα πλήθη με τις υπαρκτές τους ευθύνες, αλλά να κινητοποιούν κι ενθαρρύνουν τον καθένα να βλέπει την αλήθεια και να αποφασίζει να δράσει για την ατομική και συλλογική απελευθέρωση. Στο πλαίσιο αυτό δεκτή η όποια κριτική , κυρίως αυτοκριτική, ως απαραίτητος παράγων αυτοβελτίωσης και συνείδησης, αλλά άστοχη, όταν τείνει να απαλλάξει ή να ελαφρύνει την ευθύνη της διακυβέρνησης από συγκεκριμένες δυνάμεις, που είτε με γνώση, είτε με δόλο είτε υπό συνθήκες πίεσης, εκβίασης ή συνειδητής άγνοιας, εξαπατούν το λαό , για να τον οδηγήσουν ταχύτατα στις συνθήκες κοπαδιού, που επιδιώκονται, κάτι που ασφαλώς δεν αποτελεί επιλογή σήμερα  του κάθε ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κεντρική επιταγή του Matrix κι ο νοών νοείτω…>>.

Κυριάκος Κόκκινος