Monthly Archives: Σεπτεμβρίου 2017

ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ – Φιλοσοφικός Περίπατος στο Ναό της Αρτέμιδας στη Βραυρώνα! Είσοδος δωρεάν.

by in Ακαδημία - Πρόγραμμα ανάπτυξης της προσωπικότητας,Δημόσια παρουσία κι εκδηλώσεις,ΕΛΛΑΣ - Ελληνικό Κέντρο Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ,Περιπατητική Φιλοσοφική Σχολή "Στα μονοπάτια των Ανθρώπων",Πολιτισμός | Σχολιάστε
Πρόσκληση 24-9-2017

Περιπατητική Φιλοσοφική Σχολή <<Στα μονοπάτια των Ανθρώπων>> – Ελάτε κοντά μας για να κάνουμε και πάλι τον Κόσμο μας Κόσμημα της Δημιουργίας!

<<Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά. – Ρήγας Φεραίος>>

 Σχετική εικόνα

Η Κίνηση Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ, στα πλαίσια του προγράμματος εκπαίδευσης των πολιτών «ΑΚΑΔΗΜΙΑ» και της Περιπατητικής Φιλοσοφικής της Σχολής «Στα Μονοπάτια των Ανθρώπων» και ως μία διέξοδο επανασύνδεσης και εναρμόνισης των μελών και φίλων μας με τις πανάρχαιες αξίες, από τις οποίες τόσο έχουμε απομακρυνθεί και τις συνέπειες της απόστασης αυτής βιώνουμε ως «κρίση», συνεχίζει τη σειρά θεματικών φιλοσοφικών περιπάτων μας. Η επόμενη τακτική «πνευματική σύναξη» των μελών και φίλων μας, που ενδιαφέρονται να βιώσουν και να συμμετάσχουν σε ουσιαστικές δράσεις, θα γίνει στο Ναό της Αρτέμιδας στη Βραυρώνα, όπου θα περιηγηθούμε και θα συζητήσουμε γύρω από τη ρήση του Επίκτητου:

«Οι άνθρωποι δεν ταράζονται από τα πράγματα, αλλά από την άποψη που έχουν για τα πράγματα»!

 Αποτέλεσμα εικόνας για ναος αρτεμιδας βραυρωνα

 Η συνάντηση θα γίνει στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου ΕΔΩ, την Κυριακή, 24 Σεπτεμβρίου 2017, στις 11:00.

Όσοι δεν έχουν τρόπο μετακίνησης, μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί μας τηλεφωνικά, για να διερευνήσουμε εναλλακτικούς τρόπους, ώστε να μετακινηθούν με άλλα αυτοκίνητα. Για το λόγο αυτό θα υπάρξει συνάντηση στο μετρό Ελληνικού και Παλλήνης στις 10.15′ , μόνον για όσους επικοινωνήσουν τηλεφωνικά!

Τηλ. Κυριάκου Κόκκινου: 6973022722-Τηλ. Ευθύμη Στίγγα: 6936941688

Θα προηγηθεί η ευλογία και το προσκύνημα, για όσους επιθυμούν, στον Ι.Ν. Αγίου Τρύφωνα Παλλήνης κι ακολούθως στις 11.00 θα συναντηθούμε στην είσοδο του Ναού της Αρτέμιδας στη Βραυρώνα, για να περπατήσουμε όλοι μαζί, σύμφωνα με τα ειωθότα της Οργανικότητάς μας .

 

********************************************************

Υπενθυμίζουμε ότι κι αυτή η συνάντησή μας γίνεται με φιλική και φιλοσοφική διάθεση κι ότι είστε όλοι καλεσμένοι.

Η ενεργοποίηση καθενός από εμάς κι ο συντονισμός όλων μας , στη βάση κοινών αρχών κι αξιών καιπρος την επίτευξη συλλογικών στόχων, αποτελεί το κρίσιμο διακύβευμα των ημερών … Γι’ αυτό μην αμελείτε. Η συμμετοχή σας είναι αναγκαία για να σηκώσουμε μαζί τον Κόσμο μας Ψηλά!!!

Η συμμετοχή στους φιλοσοφικούς μας περιπάτους και τις εκδηλώσεις μας εν γένει είναι κάτι πολύ περισσότερο από μία ευχάριστη βόλτα ή συνάντηση. Είναι μέσο ψυχ-αγωγίας, με τη γνήσια  έννοια του όρου. Όλοι φεύγουμε πλουσιότεροι κι αποφασισμένοι να δράσουμε από κοινού, για το καλό της κοινότητάς μας.

ΠΛΑΙΣΙΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΠΕΡΙΠΑΤΩΝ
• Η συμμετοχή είναι ελεύθερη.
• Περπατάμε παρέα σε μέρη της πόλης ή και εκτός αυτής, που προανακοινώνονται κι έχουν μια ιδιαίτερη αξία, την οποία αναζητούμε. Η συλλογικότητα κι η από κοινού δράση επαυξάνει την αξία αυτή.
• Η διάρκεια του περιπάτου είναι 2 ώρες το μέγιστο.
• Η συζήτηση έχει έναν συγκεκριμένο άξονα : Είναι το θέμα, που έχει ανακοινωθεί.
• Υπάρχει ένας συμποσιάρχης, που διευθύνει την συζήτηση και ένας κεντρικός εισηγητής του θέματος. Η κεντρική εισήγηση έχει διάρκεια έως 20 λεπτά. Άλλες φορές επιλέγουμε ένα θέμα χωρίς να υπάρχει εισήγηση, αλλά η συζήτηση ξεκινά αμέσως και με τάξη.
• Μετά την εισήγηση ή την εκφώνηση του θέματος, λαμβάνουν τον λόγο οι παριστάμενοι. Αυτό είναι προαιρετικό, αλλά συνήθως αποδεικνύεται πολύ ουσιαστικό και καλό είναι να μιλήσουν όλοι.
• Ο χρόνος αυτών των πρωτομιλιών των παρευρισκομένων είναι συνήθως 3-4 λεπτά, άρα είναι σημαντικό ο λόγος να είναι μεστός, περιεκτικός και εντός θέματος.
• Ακολουθούν οι δευτερομιλίες (και του εισηγητού), που διαρκούν λιγότερο (1-2 λεπτά).
• Την σειρά των ομιλητών την καθορίζει ο συμποσιάρχης από την αρχή (κατά κανόνα γίνεται με σειρά αριστερόστροφα, όπως όταν χορεύουμε).
• Ο συμποσιάρχης μπορεί να επιλέξει να γίνει ευέλικτος με τους γενικούς κανόνες -σε κάποιο βαθμό – πάντοτε με γνώμονα να διευκολύνει και να προάγει την συζήτηση με αμερόληπτο τρόπο.
• Δεν μοχθούμε να καταλήξουμε σε κάποιο κοινό συμπέρασμα, ούτε να επιβάλλουμε την γνώμη μας στους άλλους.
• Εξυπακούεται ότι όταν κάποιος λαμβάνει τον λόγο, δεν διακόπτει κανείς (πάρα μόνον ο συμποσιάρχης και εφ’ όσον είναι απολύτως απαραίτητο).
• Μέσω της συμμετοχής βιώνουμε την ελευθερία στην πράξη, τον αλληλοσεβασμό, το μοίρασμα του πνεύματος και της ψυχής, διευρύνοντας τα στενά όρια συνείδησης της ατομικότητας, μέσα από τη βίωση της συλλογικότητας της ομάδας, διαφορετικής κάθε φορά, συνδιαμορφώνοντας ένα υγιές κοινωνικό πρότυπο λειτουργίας, που μπορούμε να μεταφέρουμε μετά στη δική μας καθημερινότητα (στην οικογένεια, στους φίλους, στην εργασία κι αλλού).
• Όλη η ουσία του εγχειρήματος περικλείεται στην εσωτερική μας προετοιμασία για να ακούσουμε και όχι μόνον να μιλήσουμε!Εκεί εδράζεται η πενυματική εξέλιξη κι η σοφία … στον αρμονικό συνδυασμό αποδοχής και προσφοράς, στον ιερό νόμο της αμοιβαιότητας!
• Μέσω των φιλοσοφικών μας περιπάτων αναζητούμε τον κοινό ψυχοπνευματικό μας τόπο, το συγκερασμό των διαφορετικών μονοπατιών και προσεγγίσεων , σε έναν κοινό δρόμο προς την αντικειμενική αλήθεια και την κοινή αναζήτηση της συλλογικής ευημερίας, τον οποίο ονομάσαμε «ΟΡΓΑΝΙΚΟΤΗΤΑ» . Τη συνείδηση της ενότητας των ανθρώπων, όχι μόνον ως κεκρυμμένο κοσμικό νόμο, αλλά κι ως αναγκαιότητα για να καταστούμε όντως άνθρωποι.

********************************************************

H Κίνηση Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ /COSMOPOLIS-Organicity Movement είναι ο καταλύτης του παγκόσμιου ρεύματος ΕΝΟΤΗΤΑΣ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΚΙ ΑΡΕΤΗΣ, που διατρέχεται από την ΙΔΕΑ της ΟΡΓΑΝΙΚΟΤΗΤΑΣ . Υγιείς Προσωπικότητες, ως κύτταρα κοινωνικών και πολιτικών Συλλογικοτήτων, αποτελούν τη μόνη Οδό για την ευημερία ανθρώπων και λαών. Η συνειδητοποίηση της διασύνδεσης όλων των ανθρώπων μεταξύ τους και της αναγκαίας αλληλεπίδρασής τους, είναι το μυστικό για να περάσουμε από τα συγκρουσιακά μοντέλα διακυβέρνησης κι οργάνωσης, σε νέα πρότυπα ενότητας και συνεργασίας.

Η ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ, ως πνευματική κίνηση, έχει ως σκοπό να διαχύσει στην κοινωνία το όραμα της Οργανικότητας, μιας ιδέας αναμορφωτικής και γνήσια επ-αναστατικής, που έρχεται να γιατρέψει τις αρνητικές και συγκρουσιακές αντιλήψεις, από τις οποίες πάσχει ο σύγχρονος άνθρωπος, αναφορικά με τη σχέση του κάθε πολίτη με τους υπόλοιπους, αλλά και τον τρόπο δόμησης υγιών συλλογικοτήτων, είτε αυτές λέγονται οικογένεια, είτε επιχείρηση, είτε πόλη, είτε πολιτεία, είτε ανθρωπότητα. Μέσω της μεταμορφωτικής δράσεως της οργανικής αντίληψης δημιουργούνται πολίτες, που κοσμούν τις πόλεις τους, πόλεις που κοσμούν πολιτείες και πολιτείες που κοσμούν τον Κόσμο!
Η ιδέα της Οργανικότητα όπως την μελετούμε, βιώνουμε και καλλιεργούμε είναι ταυτόχρονα μία σύγχρονη προσφορά μας στον Κόσμο, που έχει όμως βαθιές ρίζες στην φιλοσοφία και τη θρησκεία. Γι’ αυτήν έχουν αναφερθεί στην αρχαιότητα οι Στωικοί φιλόσοφοι, ο Πλάτωνας, Σωκράτης κι Αριστοτέλης, ενώ οι θρησκευτικές της ρίζες εκκινούν από την αντίληψη της υποστατικής ενότητας της Αγίας Τριάδος, όπου οι τρεις Θείες υποστάσεις, είναι ταυτόχρονα διακριτές, όσο κι αξεδιάλυτα ενωμένες σε ΕΝΑ, ιδέα η οποία εκφράζεται εν συνεχεία και σε όλες τις διαστάσεις των ανθρωπίνων κοινωνιών. Οι κοινωνίες κι οι συλλογικότητες αντιμετωπίζονται ως ευρύτεροι οργανισμοί, όπου κάθε άνθρωπος βρίσκει τη μοναδική του θέση εντός της συλλογικότητας, χωρίς να χάνει τη δική του ατομικότητα, άρα κι υπευθυνότητα τόσο για τον ίδιο όσο και για τη συμβολή του στην ποιοτική κατάσταση της συλλογικότητας, στην οποία ανήκει. Με τον τρόπο αυτό μπορεί καθένας να αντιληφθεί το ρόλο των ανθρώπων – κυττάρων στη δημιουργία ευρύτερων συλλογικοτήτων – οργάνων, εντός της κοινωνίας κι ακόμη ευρύτερων οργανισμών – πολιτειών, έως τη δόμηση της ίδιας της ανθρωπότητας, στο σύνολό της, όπου ο ρόλος καθενός είναι μοναδικός και αναγκαίος για τη συνολική ευημερία κι όπου η όποια σύγκρουση, αντιμετωπίζεται ως ασθένεια. Η φυσική κατάσταση ανθρώπων και συλλογικοτήτων απαιτεί ενότητα, συνεργασία, δικαιοσύνη και απόλυτο σεβασμό στο ρόλο καθενός, όπως ακριβώς συμβαίνει με τα κύτταρα κι όργανα ενός ανθρώπινου οργανισμού.
Η Οργανικότητα είναι η μόνη ιδέα, που έλκοντας την έμπνευσή της από την ίδια τη Θεία Δημιουργία, μπορεί να προσδώσει ένα πραγματικά υγιές νόημα σε υποκειμενικές ανθρώπινες θεωρήσεις , όπως ιδεολογίες, πολιτικές κι οικονομικές θεωρίες, αφαιρώντας από αυτές τις αρνητικές και συγκρουσιακές τους διαστάσεις, καθαίροντας αυτές, διυλίζοντας και διατηρώντας μόνον τα ενωτικά και δημιουργικά τους στοιχεία, αναδεικνύοντας την πραγματική ελπίδα δημιουργίας ένθεων κοινωνιών συνειδητών ανθρώπων. Υπ’ αυτή τη θεώρηση είναι αυτή που θέτει στη σωστή της βάση την αρετής της Φιλοπατρίας, ως αναγκαία συνθήκη, υπό τις ανωτέρω παραδοχές, για όλους τους ανθρώπους, για την όποια ευρύτερη συνεργασία επιδιώκεται σε διεθνές επίπεδο, είτε αυτή λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση, είτε ΝΑΤΟ είτε ΟΗΕ είτε BRICS. Αν οι σχέσεις που διαμορφώνονται δεν προωθούν το συλλογικό καλό, με δικαιοσύνη, σεβασμό κι αρμονία, δηλαδή ΟΡΓΑΝΙΚΑ, προωθούν την ασθένεια κι είναι καταδικασμένες να διαιωνίζουν τη δυσαρμονία κι ας πλανώνται οι άνθρωποι για το αντίθετο.

cosmopolis ΣΕΒ

 

Πλάτωνος Συμπόσιον – Άννα Χ. Μαρκοπούλου – Μάθημα 1ο

by in Ακαδημία - Πρόγραμμα ανάπτυξης της προσωπικότητας,Θρησκεία - Ιστορία - Φιλοσοφία,Περιπατητική Φιλοσοφική Σχολή "Στα μονοπάτια των Ανθρώπων" | Σχολιάστε

Δημοσιεύτηκε στις 1 Μαρ 2017

Οι ΦΡΥΚΤΩΡΙΕΣ παρουσιάζουν τον κύκλο μαθημάτων: ΠΛΑΤΩΝΟΣ «ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ», υπό της διδάκτορος Επιστημών της Αγωγής κ. ΑΝΝΑΣ Χ. ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ. —————————————————————— Βιογραφικά στοιχεία Η Άννα Μαρκοπούλου σπούδασε στο Τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και στο Τμήμα Επιστημών της Αγωγής του Πανεπιστημίου Paris V της Σορβόννης, όπου το 1994 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ. Δίδαξε Φιλοσοφία της Παιδείας και Παιδαγωγική Θεωρία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στην Ανώτατη Παιδαγωγική Σχολή Τεχνολογικής Εκπαίδευσης (Α.Σ.ΠΑΙ.Τ.Ε.) στην Αθήνα. Από το 2008 ασχολείται με την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, με έμφαση στην πλατωνική και νεοπλατωνική φιλοσοφία. —————————————————————— Το 1ο μάθημα παρεδόθη στις 6 Φεβρουαρίου 2017. Οι ΦΡΥΚΤΩΡΙΕΣ ευχαριστούν θερμά το ΕΛΛΗΝ.Α.Ι.Σ. για την πρόσκληση τηλεοπτικής καταγραφής.
Για οποιαδήποτε πληροφορία ή καταγγελία, παρακαλώ, ενημερώστε μας στην κεντρική ιστοσελίδα: http://www.fryktorie.net

Ένα ακόμη θαύμα της πίστης, εις δόξαν Κυρίου, στους Αγ. Ισιδώρους Λυκαβηττού!

by in Χωρίς κατηγορία | Σχολιάστε

Μεταφέρουμε από τη σελίδα του Ιερού Ναού στο facebook:

 

» ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΣΕ ΠΑΡΑΠΛΗΓΙΚΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΤΟΥ 2017 ΣΤΟΥΣ ΑΓ. ΙΣΙΔΩΡΟΥΣ ΛΥΚΑΒΗΤΤΟΥ.

Η καινούργια φίλη μας, μια αξιαγάπητη ψυχή, μια πραγματικά αγωνίστρια αυτής της ζωής!!
Η Φωτεινή μας όπου είχε να κοιμηθεί πάνω από 2 χρόνια, δεν μπορούσε να μιλήσει καθώς και δεν μπορούσε να σηκωθεί μόνη της από μια καρέκλα!!!
Πλέον όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν με τη βοήθεια του Τιμίου Σταυρού και του πατέρα μας, πατρός Δημητρίου!!!

Αυτή η ψυχή, η Φωτεινούλα μας, μας δείχνει πως πρέπει να αγωνιζόμαστε στην ζωή, μας δείχνει με πράξεις πως δεν πρέπει να τα παρατάμε!!!

Γνωρίσαμε μέσω αυτής και του π. Δημητρίου άλλο ένα μεγάλο θαύμα στην σημερινή δύσκολη εποχή!!!

Την ευχαριστώ για όλα, την ευχαριστώ γιατί είδα ένα ακόμη θαύμα στον Ιερό Ναό των Αγίων Ισιδώρων, όπου ο Τίμιος Σταυρός και ο Κύριός μας, είδαν την ψυχή της και μέσω ενός χαρισματικού ιερέως του π. Δημητρίου θαυματούργησαν πάνω της!!!!!!

Το θαύμα, που ζητάς, κάποια στιγμή θα το ζήσεις! Μονάχα, όμως, αν έχεις ακράδαντη πίστη και υπομονή…

Αυτό που ζήσαμε δεν περιγράφεται…

Η Φωτεινή είναι παραπληγικό κοριτσάκι το οποίο ούτε να μιλήσει καθαρά μπορούσε, ούτε να περπατήσει…

Από προχθές όμως χάρις στον Τίμιο Σταυρό και τον πάτερ Δημήτρη και μιλάει καλύτερα και μπορεί να περπατήσει κάπως.

Δεν κινούσε καθόλου τα πόδια… χθες μάλιστα την ώρα του εσπερινού και συγκεκριμένα, όταν γινόταν η αρτοκλασία, την φώναξε ο πάτερ Δημήτρης να πάει κοντά του να ψάλλουν μαζί το «πλούσιοι επτώχευσαν», φυσικά με την βοήθεια της μητέρας της πήγε κοντά…

Την Παρασκευή, όταν είχε έρθει να την σταυρώσει ο πάτερ Δημήτρης, την είχαν πάνω σε μια καρέκλα..

Έτυχε να το ζήσουμε από κοντά αυτό το θαύμα!

Μπράβο στην Φωτεινούλα κ την μητέρα της και φυσικά στον πάτερ Δημήτριο…

Η συγκίνηση ήταν πάρα πολύ μεγάλη…

Δόξα Τω Θεώ πάντων ένεκεν… Άγιοι Ισίδωροι Λυκαβηττού…»!

 

Ο πνευματικός δρόμος του προσωπικού υποδείγματος!

by in Απόψεις - άρθρα | 2 Σχόλια

Κυριάκου Κόκκινου

Δικηγόρου-Προέδρου Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ

Αντιπροέδρου Συνδέσμου Ελλήνων Βατραχανθρώπων

 

Εδώ και χρόνια αναζητώ έναν ιδιαίτερο δρόμο, που να ταιριάζει στην προσωπικότητα και τα ενδιαφέροντά μου, που να οδηγεί στην αυτογνωσία, την αυτοπραγμάτωση, στην ευδαιμονία με την πραγματική έννοια του όρου και στην πολυπόθητη κατάσταση, που οι γέροντες της Ορθοδοξίας αποκάλεσαν θέωση. Άλλωστε όλοι οι φιλόσοφοι της αρχαιότητας, όπως και όλες οι εσωτερικές παραδόσεις και θρησκείες, λίγο ή πολύ, αυτό αναζητούν και ποθούν να εισφέρουν στην ανθρωπότητα. Από την άλλη και η ίδια η πολιτική δεν αποτελεί τίποτε άλλο παρά την αναζήτηση των αρχών διακυβέρνησης των ανθρώπινων συλλογικοτήτων με τον πλέον αποτελεσματικό, δίκαιο για όλους και τελολογικά σκόπιμο τρόπο, προκειμένου να επιτευχθεί η συλλογική πλέον ευημερία κι η ευτυχία ατόμων και κοινωνιών!

Αποφεύγοντας την παγίδα της θεωρητικής ανάλυσης, μεταφέρω κάποια από τα προσωπικά μου βιώματα κι ιδέες, που φωτίζουν τη δική μου πορεία αναζήτησης. Πολλοί στην πατρίδα μας, εξακολουθούν κατά τρόπο, κουραστικό και ανούσιο, μετά 8 χρόνια μιας πρωτοφανούς κρίσης σε όλα τα επίπεδα, να αναζητούν έξωθεν «σωτήρες», ηγέτες, ακόμη κι ανορθολογικούς και κατά τεκμήριο ψευδολόγους, για να λύσουν τα προβλήματα και να διορθώσουν τα κακώς κείμενα, «μαγικά», με τις ανύπαρκτες και απατηλές, σχεδόν πάντα, επικαλούμενες ιδιότητες και ικανότητές τους. Πολλά τα παραδείγματα, που όλοι μπορείτε να ανακαλέσετε από τα τελευταία λίγα μόνον χρόνια και πολλά τα «θύματα» αυτής της νοοτροπίας  των «απώλειας»!

Συζητούσα λίγες ημέρες πριν με μία ομάδα φίλων το ζήτημα και αυτό, που σχεδόν κουραστικά και μονότονα επανέλαβα, είναι ότι ακόμη κι αν υπήρχε κάποιος έξωθεν «σωτήρας» και ηγέτης, μία πνευματικώς εναργής και υγιής κοινωνίας, δεν θα έπρεπε να αρκεστεί σε αυτόν. Κάθε κοινωνία οφείλει να προάγει μία ισορροπημένη και αμοιβαία ενεργοποιημένη διασύνδεση μεταξύ της ηγετικής ομάδας της και των ενεργών πολιτών της, οι οποίοι οφείλουν να παραμένουν διαρκώς σε εγρήγορση, μετέχοντας στη λήψη αποφάσεων και το διαρκή έλεγχο της συλλογικής πορείας. Άλλωστε κανένας «ηγέτης», όσο μεγάλη και φωτισμένη προσωπικότητα κι αν είναι, δεν μπορεί να διαρκέσει πολύ στην εξουσία και να παράγει έργο, αν δεν στηρίζεται σε ένα πνευματικώς έτοιμο και επίσης φωτισμένο λαό, τουλάχιστον σε ένα ελάχιστο επίπεδο, ώστε εξ αυτού να αντλεί νομιμοποίηση, δύναμη και προστασία, έναντι των απειλών, κινδύνων και αντιξοοτήτων, που συνδέονται με τη διαχείριση της πορείας ενός έθνους, εν μέσω Κυκλώπων και Λαιστρυγόνων της διεθνούς πολιτικής των εξουσιαστικών θηρίων.

Υπάρχει δε ένα αδιάψευστο και σχεδόν απόλυτα ακριβές κριτήριο αξιολόγησης της ποιότητας και πνευματικής εγκυρότητας ενός ηγέτη και ενός λαού, με βάση το αποτύπωμα εκάστου μέσα στην ιστορία. Ποια είναι η ζωή του, τι επιλογές έκανε στις δύσκολες στιγμές του, πώς πορεύτηκε, πού στηρίχτηκε, τι δημιούργησε, πώς αντιμετώπισε κρίσεις και δυσκολίες, υπήρξε συνεπής στις αρχές του; Όλα αυτά συνθέτουν αυτό, που ονομάζω, πνευματικό δρόμο του προσωπικού υποδείγματος, το οποίο και τηρώ με θρησκευτική ευλάβεια. Δεν θα λάβω καμμία οδηγία ή υπόδειγμα από κανέναν, που δεν έχει τηρήσει έμπρακτα στη ζωή του , αυτό που λεκτικά ευαγγελίζεται. Δεν θα μεταφέρω προς τα έξω, προς την οικογένεια, τους φίλους και την κοινωνία, τίποτε, το οποίο να μην το έχω και ο ίδιος εφαρμόσει έμπρακτα στη δική μου ζωή.

Ένα απλό πρόσφατο παράδειγμα είναι όταν προ ημερών ο φίλος Γιάννης Ραχοβίτσας έκανε μία δημόσια ανάρτηση για την προσωπική του πρακτική, την τελευταία εικοσαετία, ετήσιας αποτοξίνωσης μέσω «σταφυλοθεραπείας» (μία εβδομάδα διατροφής μόνο με σταφύλια)! Η πειθαρχία και το αποτέλεσμα, που έφερε στο φίλο μου η τήρηση του συγκεκριμένου προγράμματος, με παρακίνησε και το επανέλαβα κι εγώ, αποκτώντας πλέον προσωπική αντίληψη για τα ευεργετικά του αποτελέσματα και πυροδότησε την απόφασή μου, για την τακτικότερη εφαρμογή του μέσα στο χρόνο, το οποίο μόνον τώρα νομιμοποιούμαι να μεταφέρω προς τα έξω στους δικούς μου φίλους και γνωστούς. Το υπόδειγμα ζωής ενός φίλου είναι λοιπόν εξαιρετικά σημαντικό και μπορεί να πυροδοτήσει ευεργετικές αλλαγές στο περιβάλλον του. Στο απλό αυτό παράδειγμα μίας αποτοξινωτικής προσωπικής πειθαρχίας, μπορείτε να ανοίξετε μία πνευματική θύρα εμβάθυνσης, από την αναζήτηση των εσωτερικών ικανοτήτων, που αρμονικά ενεργοποιούνται σε όλο το εύρος του οργανισμού, σωματικά, ψυχικά και νοητικά, ως την πνευματική ανάλυση της παράδοσής μας για την αναγκαιότητα της νηστείας (σωματικής, ψυχικής και νοητικής αντίστοιχα), στην πνευματική ζωή κάθε ανθρώπου και το προσωπικό υπόδειγμα των γερόντων και νηπτικών πατέρων της Ορθοδοξίας. Των πνευματικών αυτών γιγάντων, οι οποίοι μέσω ενός τέτοιου πνευματικής τάξεων δρόμου οδηγήθηκαν στην έμπρακτη, Θεία χάριτι βίωση, των άκτιστων ενεργειών του Κυρίου και Θεού μας, δηλαδή στο πολυπόθητο ΤΕΛΟΣ και σκοπό της ζωής κάθε ανθρώπου και κάθε συλλογικότητάς του, που είναι η ΘΕΩΣΗ, η έμπρακτη δηλαδή καθημερινή και διαρκής σύνδεσή μας με την Πηγή της Ζωής, που την νοηματοδοτεί, αλλά αποτελεί και την Οδό , την Πυξίδα και το Τέλος της πορείας μας! Προσθέστε στο υπόδειγμα αυτό της παράδοσής μας και τις παραδοχές της σύγχρονης επιστήμης για την ευεργετικότητα της αποκαλούμενης «αυτοφαγίας», η οποία έχει, με το δέον μέτρο, ευεργετική επίδραση, πλην όμως όταν τελείται εντός ενός πνευματικού δρόμου, φωτίζεται διαφορετικά και πολλαπλασιάζονται οι ευεργετικές της ιδιότητες.

Αναλογιστείτε τώρα πόσο δραστικότερο και σημαντικότερο από άποψης βαρύτητας είναι το υπόδειγμα ζωής των δημόσιων προσώπων και λειτουργών και των πολιτικών της κυβέρνησης, τοπικής, εθνικής και υπερεθνικής. Ποιοι εξ αυτών έχουν μία τέτοια πορεία ζωής; Ποιοι υλοποιούν έμπρακτα και καθημερινά τέτοιες πνευματικής τάξεως αρχές, ανιδιοτέλεια, αίσθηση δικαίου, αρετή και αυτοπειθαρχία, αναλαμβάνοντες και το βάρος και την ευθύνη των επιλογών τους; Ποιοι έχουν πνευματικής τάξεως αρχές, που καθ’ ημέρα νοηματοδοτούν και κανοναρχούν τις ζωές, τις επιλογές και δράσεις τους;

Από την άλλη ο λαός έχει αναπτύξει τα αισθητήρια αυτά για να μπορεί να ελέγχει και αναλύει ορθολογικά, ηθικά και με πνευματικές αρχές τις δικές του επιλογές και ευθύνες, αλλά και αυτές των ηγετών , που επιλέγει να διοικήσουν την πολιτεία; Αυτονόητα διαθέτει την ικανότητα και όφειλε να την αξιοποιεί, αλλά αποδεικνύεται ότι δεν το πράττει. Διαρκώς αφήνεται σε μία βολική χειραγώγηση, που του δίνει το δικαίωμα της εκ του ασφαλούς , πάντα εκ των υστέρων και μέσα στα συντρίμμια της πολιτείας , κριτικής. Αυτάρεσκα επιλέγει και προβάλει τα πλέον ευτελή ιδιάζοντα χαρακτηριστικά της ηγεσίας του, που ταιριάζουν σε ένα στρεβλό συγκρουσιακό και ηθικώς ευτελές μοντέλο διακυβέρνησης των ζωών μας.

Επιλέγω από το παρελθόν το παράδειγμα του «μεγάλου» Ανδρέα, που ένας ολόκληρος λαός, με μία στρεβλωμένη συμπάθεια και επιδοκιμασία, δικαιολόγησε να καθοδηγείται, στα 70 χρόνια του, από το πάθος του για μια αεροσυνοδό και με μέσο επιλεγείσα παρουσιάστρια τηλεόρασης, με τάσεις πολιτικών παρεμβάσεων και άσκησης παραεξουσίας, γιατί αυτό τροφοδοτούσε τα ζωώδη ένστικτα και την ανάγκη ενός μέρους του πληθυσμού για μια στερούμενη ουσιαστικού νοήματος μαγκιάς, αλλά και στο ίδιο μήκος κύματος να δικαιολογεί δωράκια προς ανώτατα στελέχη της κυβέρνησης, από την οικονομική ελίτ της χώρα σε ένα παροξυσμό διαφθοράς, που μέσα σε λίγες δεκαετίες μεταστάσεων οδήγησε στην φυσική πτώχευση της ίδιας της Ελλάδας!

Επιλέγω από το παρόν το παράδειγμα του φαινομένου ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα, που προσγειώθηκαν ανώμαλα στην διοίκηση της πολιτείας, από ένα βίτσιο της ιστορίας, που ήθελε να «σπάσει πλάκα», για το πώς άνθρωποι χωρίς ουσιαστική προσωπική δημιουργία, προϊόντα ενός κατασκευασμένου σε διεθνή εργαστήρια, πειραματικού κομματικού σωλήνα, που σκοπό είχε να παίξει το ρόλο δικλείδας ασφαλείας για τη διακυβέρνηση μιας πτωχευμένης χώρα, που δεν έπρεπε να ξεφύγει του «ελέγχου», μπορούν να κυβερνήσουν μια χώρα στην πλέον κρίσιμη στιγμή της, αν και στερούνται κάθε νομιμοποίησης και προσωπικού πνευματικού υποδείγματος!

Το διαπιστώσαμε από την άκρως συγκρουσιακή, θεατρική, αναποτελεσματική, προσχηματική και καταστροφική διαπραγμάτευση, όπου κυριάρχησαν επιλογές και άρθρα για το φαίνεσθαι και όχι την ουσία, για τις στυλιστικές επιλογές του πρωθυπουργού και των σούπερ σταρ του , τη δήθεν επαναστατικότητα της έλλειψης γραβάτας και άλλα τέτοια ευτράπελα! Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο, όταν την ίδια στιγμή, εκεί που το πρωτόκολλο ήταν αυστηρό, τα προσωπεία έπεφταν και το πρωτόκολλο τηρούνταν (δείτε ενδεικτικά διεθνείς παρουσίες με γραβάτα των δήθεν επαναστατών).

Ωστόσο ο δρόμος του προσωπικού υποδείγματος είναι μία έμπρακτα βιωμένη πνευματικότητα, που δεν μπορεί να υποκατασταθεί με ταχύρρυθμα μαθήματα και υποδείξεις, γιατί το βίωμα εξέρχεται αυθόρμητα και ορμητικά, συνήθως απρόσμενα και απρομελέτητα και εκθέτει τον κάθε «ηθοποιό» της πολιτικής στα φώτα της κριτικής του λαού. Άνθρωποι που βιώνουν την πολιτική μέσω ταξικών ιδεοληψιών, που διαχωρίζουν την κοινωνία σε καλούς και κακούς, πελάτες και μη, άξιους προστασίας και όχι , που έχουν εγκολπώσει αρχές έλλειψης ανοχής, αποδοχής και ευγένειας, ζώντας, καίγοντας και καταστρέφοντας, ιδέες και ανθρώπους – εμπόδια, ίδιο κυρίως ακραίων αριστεροδέξιων ιδεοληψιών, όλου του χρωματικού φάσματος, κόκκινου έως μαύρου ή που βίωσαν τη ζωή εύκολα, μέσα από την βολική κομματική προστασία και προώθηση, στις σπουδές τους, στην επαγγελματική τους ζωή, συνήθως ελάχιστης διάρκειας , στο βιοπορισμό τους και στην ανέλιξή τους, αδυνατούν να οδηγήσουν την κοινωνία και την πολιτεία στην πολυπόθητη ΟΔΟ της αυτοπραγμάτωσης και Θέωσής της, εκεί όπου μπορεί να αναζητήσει τη λύτρωση μέσω της οργανικής ενότητας και αλληλοσυμπλήρωσης, από τα δεινά της ζωής, την αγωνία, την έλλειψη, την αδικία και το θάνατο!

Είναι εύκολο ως νέος και έφηβος να καις, να καταστρέφεις και να πετάς πέτρες στους ιδεολογικούς σου αντιπάλους, που συχνά στη σύγχυσή σου, τους συγχέεις με το σύνολο της υπόλοιπης κοινωνίας, αναγάγοντας τον εαυτό σου σε αρχιδεσπότη και κριτή των πάντων, ζητώντας την καταστροφή και με τη βία αλλαγή του φαύλου κατά την άποψή σου καθεστώτος. Μία τέτοια διαρκής νοοτροπία ξεριζώνει όμως από μέσα σου τη φυσική ευγένεια του ανθρώπου και την φυσική τάση για αγάπη και αποδοχή και σταδιακά η έλλειψή τους γίνεται δεύτερη φύση σου. Όταν όμως τα βιώματα αυτά τα μεταφέρεις και στην ενήλικη ζωή σου, τότε έχεις πρόβλημα κι αν είσαι και πολιτικός ηγέτης, έχει πρόβλημα και η ίδια η κοινωνία!

Ένα πρόσφατο παράδειγμα από το πόσο άβολα, αμήχανα και ντροπιαστικά αισθάνθηκα ως Έλληνας, όταν ο Πρωθυπουργός της χώρας μας, συνοδεύοντας τον πρωθυπουργό της Γαλλίας, για την αποχώρησή του, τον κατέβασε από τη σκάλα του Μαξίμου και αμέσως και πριν ο τελευταίος μπει στο αμάξι, του γύρισε την πλάτη και έσπευσε τρέχοντας να γυρίσει στην ασφάλεια του «σπιτιού»! Πόση έλλειψη προσωπικότητας, φυσικής και βιωματικής ευγένειας, ανέδειξε η όλη στάση του. Πόσο φανερό είναι ότι δεν αποτελεί παρά ένα ακόμη παιδί του κομματικού σωλήνα και των διεθνών πειραματικών κέντρων για τη διεθνή χειραγώγηση των λαών! Πόση δύναμη και αλήθεια μπορούν να προκύψουν από τις εικόνες και τη στάση του σώματος και της ζωής γενικώς!

Πόσο μας λείπει δυστυχώς το προσωπικό υπόδειγμα στη ζωή μας!!!

ΑΚΑΔΗΜΙΑ – Πρόσκληση για παρακολούθηση της «Νοσταλγίας» του Αντρέι Ταρκόφσκι – είσοδος ελεύθερη

by in Ακαδημία - Πρόγραμμα ανάπτυξης της προσωπικότητας,Δημόσια παρουσία κι εκδηλώσεις,Κινηματογράφος - ταινίες με ιδιαίτερα μηνύματα,Πολιτισμός | Σχολιάστε

Λεπτομέρειες

Σκηνοθεσία: Andrei Tarkovsky
Σενάριο: Andrei Tarkovsky, Tonino Guerra
Παίζουν: Oleg Yankovskiy, Erland Josephson, Domiziana Giordano, Patrizia Terreno κ.α.Στο Φεστιβάλ Καννών του 1983 απέσπασε:

το Bραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας (Andrei Tarkovski)
το Bραβείο FIPRESCI (Andrei Tarkovski)
το Βραβείο Οικουμενικής Επιτροπής (Andrei Tarkovski)
Υποψηφιότητα για Χρυσό Φοίνικα


Το 1983, ο κορυφαίος Ρώσος σκηνοθέτης, Αντρέι Ταρκόφσκι βρίσκεται στην Ιταλία σ’ ένα είδος αυτοεξορίας. Η ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο ξενιτεμένος σκηνοθέτης κατά τα γυρίσματα της «Νοσταλγίας» και μακριά από την οικογένεια του, αντικατοπτρίζεται έμμεσα στην ψυχή του πρωταγωνιστή της ταινίας, Andrei. Η αριστουργηματική «Νοσταλγία» αποτελεί την έβδομη και προτελευταία ταινία ενός κορυφαίου δημιουργού, που έγραψε τη δική του μοναδική ιστορία στον χώρο της Έβδομης Τέχνης.

O Andrei ( Όλεγκ Γιανκόφσκι – Oleg Yankovskiy) ταξιδεύει στην Ιταλία συνοδευόμενος από τη νεαρή μεταφράστρια Eugenia (Ντομιζιάνα Τζιορντάνο – Domiziana Giordano) ψάχνοντας στοιχεία για τη ζωή ενός Ρώσου συνθέτη του 18ου αιώνα, του Pavel Sosnovsky, ο οποίος είχε ζήσει μέρος της ζωής του σ’ αυτή τη χώρα.

Ο Andrei νοσταλγεί τη σύζυγό του που έχει μείνει πίσω, αλλά και την πατρίδα του. Αναπτύσσει μια ταραχώδη σχέση με τη νεαρή γυναίκα που τον συνοδεύει, με την οποία μάλιστα στην αρχή της ταινίας φαίνεται πως ίσως γίνουν ζευγάρι… χωρίς ωστόσο να αναπτύσσουν μεταξύ τους οικειότητα ή σαρκική επαφή.

Στα λουτρά της Αγίας Αικατερίνης, συναντούν τον Domenico (Έρλαντ Τζόζεφσον – Erland Josephson) έναν περιθωριοποιημένο μεσήλικα, που η τοπική κοινωνία θεωρεί παράφρονα μετά την αποκάλυψη ότι κρατούσε έγκλειστη την οικογένειά του για πολλά χρόνια. Ο πρωταγωνιστής της ταινίας γοητεύεται από την προσωπικότητα του Domenico με τον οποίο ανακαλύπτει πως μοιράζονται κοινές υπαρξιακές ανησυχίες.

«Ήθελα να κάνω μια ταινία για τη ρωσική νοσταλγία, γι’ αυτή την ψυχική κατάσταση που αποτελεί ιδιομορφία του έθνους μας και επηρεάζει κάθε Ρώσο που βρίσκεται μακριά από την πατρική του γη. Ολόκληρη η ιστορία της ρωσικής μετανάστευσης επιβεβαιώνει την άποψη των δυτικών ότι «οι Ρώσοι είναι κακοί μετανάστες»: είναι πασίγνωστη η τραγική ανικανότητά τους να αφομοιωθούν, οι αδέξιες προσπάθειές τους να υιοθετήσουν ένα νέο ύφος ζωής. Πού να φανταστώ όταν γύριζα τη Νοσταλγία ότι η αποπνικτική αίσθηση νοσταλγίας που κατακλύζει το χώρο αυτής της ταινίας θα γινόταν κλήρος μου για όλη την υπόλοιπη ζωή μου, ότι από τώρα ώσπου να τελειώσουν οι μέρες μου θα κουβαλώ μέσα μου αυτό το σαράκι.» – Αντρέι Ταρκόφσκι

Ο Αντρέι Ταρκόφσκι (4 Απριλίου 1932 – 28 Δεκεμβρίου 1986) υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της 7ης Τέχνης. Αν και δυστυχώς μας προσέφερε μόλις οκτώ μεγάλου μήκους ταινίες του, ωστόσο κάθε μία από αυτές αποτέλεσε ειδική αναφορά στην ιστορία όχι μόνο του ρωσικού αλλά και του παγκόσμιου κινηματογράφου.

Στη «Νοσταλγία» ο Ταρκόφσκι είναι εμφανώς επηρεασμένος από το ψυχόδραμα του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν. Ο κεντρικός ήρωας, μετά τη συνάντηση με τη νεαρή Eugenia και τον παράφρονα Domenico, οδηγείται προς την ατομική κάθαρση. Αλλά διαβάζοντας προσεκτικά ξανά το βιβλίο του Σουηδού καλλιτέχνη, γίνεται κανείς μάρτυρας του απόλυτου θαυμασμού του για τον Ταρκόφσκι, για τον οποίο αναφέρει χαρακτηριστικά:

«Ο Ταρκόφσκι είναι ο μεγαλύτερος σκηνοθέτης, αυτός που εφηύρε μια καινούρια γλώσσα, πιστή στη φύση του κινηματογραφικού μέσου, καθώς καταγράφει τη ζωή σαν μια αντανάκλαση, τη ζωή σαν ένα όνειρο.»

Το έργο του Αντρέι Ταρκόφσκι χαρακτηρίζεται από έντονα προσωπικά και μεταφυσικά στοιχεία, με επιρροές από τη λογοτεχνία και τη ζωγραφική. Αργοί ρυθμοί, εικόνες εξαιρετικής αισθητικής και σταθερά απόμακρα και μακράς διάρκειας πλάνα είναι μερικά από τα κύρια χαρακτηριστικά των ταινιών του.

Ο Αντρέι Ταρκόφσκι, άλλαξε την κινηματογραφική εμπειρία σμιλεύοντας τον χρόνο και διευρύνοντας την εικόνα με ταινίες -σύμβολα, για την πίστη, την εξορία, αλλά και τη μνήμη. Το έργο του Ταρκόφσκι είναι ανεξίτηλα επηρεασμένο από την παράδοση του σοβιετικού κινηματογράφου, και ιδιαίτερα των κορυφαίων εκφραστών του: Ρομ, Ντοβζένκο και Αϊζενστάιν.

Παράλληλα όμως ο Ταρκόφσκι συνθέτει μια απολύτως προσωπική κινηματογραφική γραφή που κατατάσσει δικαίως τον δημιουργό, ανάμεσα στους κορυφαίους όλων των εποχών. Η μεταφυσική, η πολυσήμαντη φύση της καλλιτεχνικής δημιουργίας, ζητήματα πίστης και θυσίας, το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα στο πέρασμα του χρόνου, αποτελούν μερικές από τις βασικές θεματικές που διαπότισαν τη φιλμογραφία του Αντρέι Ταρκόφσκι και καθόρισαν τη διαρκή και εναγώνια προσπάθειά του να συνθέσει την απόλυτη κινηματογραφική εικόνα, μαχόμενος την εξοντωτική ρωσική γραφειοκρατία.

«Ομολογώ πως όταν πρωτοείδα όλο το κινηματογραφημένο υλικό της Νοσταλγίας, ανακάλυψα κατάπληκτος ότι το θέαμα το χαρακτήριζε μια αδιαπέραστη μελαγχολία. Η διάθεση και η πνευματική κατάσταση που είχαν αποτυπωθεί στο υλικό το είχαν κάνει τελείως ομοιογενές. Δεν ήταν στόχος μου να πετύχω κάτι τέτοιο, το συμπτωματικό και μοναδικό φαινόμενο που αντίκριζα σήμαινε ότι, ανεξάρτητα από τις δικές μου συγκεκριμένες θεωρητικές προθέσεις, ο φακός υπάκουε πρώτα και κύρια στην εσωτερική μου κατάσταση ενόσω γύριζα: με είχε τσακίσει ο χωρισμός από την οικογένειά μου και από τον συνηθισμένο τρόπο ζωής μου, η δουλειά σε εντελώς πρωτόγνωρες συνθήκες, ακόμα και το ότι χρησιμοποιούσα ξένη γλώσσα.» – Αντρέι Ταρκόφσκι

Η Νοσταλγία είναι η πρώτη ταινία του Ταρκόφσκι έξω από τα σύνορα της Σοβιετικής Ένωσης. O σκηνοθέτης βρίσκεται στην Ιταλία σε ένα είδος αυτοεξορίας, που ωστόσο δε θεωρεί ακόμη πως θα είναι μακροχρόνια. Είχε ζητήσει να του χορηγηθεί άδεια προσωρινής εργασίας στο εξωτερικό, μετά την επιδείνωση των σχέσεών του με τους ιθύνοντες του σοβιετικού κινηματογράφου.

Η άδεια δόθηκε στον ίδιο, όχι όμως και στην οικογένειά του, που αναγκαστικά μένει στη Ρωσία και θα ζήσει τα επόμενα πέντε χρόνια μακριά του. Η ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο ξενιτεμένος σκηνοθέτης κατά τα γυρίσματα της Νοσταλγίας αντικατοπτρίζεται έμμεσα στην ψυχή του πρωταγωνιστή της ταινίας.

Το σώμα του καλλιτέχνη βρίσκεται στην Ιταλία, αλλά το μυαλό του χιλιόμετρα μακριά, στη Ρωσία και την οικογένειά του. Το ίδιο συμβαίνει και με τον πρωταγωνιστή μας Αντρέι – που συμπτωματικά (;) το όνομά του είναι ίδιο με εκείνο του σκηνοθέτη. Η Νοσταλγία τον οδηγεί σε μια άρνηση κάθε προσπάθειας να γνωρίσει τη νέα χώρα και να προσεγγίσει την κουλτούρα της.

Τα όμορφα τοπία της, τα πολιτιστικά μνημεία της, του φαίνονται νεκρά. Παραιτείται ακόμη και από την προσπάθεια επικοινωνίας στην ιταλική γλώσσα, παρ’ όλο που τη γνωρίζει σε ικανοποιητικό βαθμό. Νοιώθει πως είναι μάταιη η προσπάθεια να γνωρίσεις έναν ξένο πολιτισμό, αν δεν είσαι κοινωνός της κουλτούρας και σε βάθος γνώστης της ψυχής του λαού που τον δημιούργησε.

Η έλξη που νοιώθει προς αυτόν η νεαρή Eugenia και η προσπάθειά της να τον προσεγγίσει δεν βρίσκουν ανταπόκριση, με αποτέλεσμα η σχέση τους να έρθει σε οριστική ρήξη. Ο πρωταγωνιστής μοιάζει να αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο φυσικό νοητό κόσμο της Ιταλίας και στον πνευματικό ιδεατό της Ρωσίας αν και τελικά θα απορρίψει τις εφήμερες σαρκικές συγκινήσεις και απολαύσεις που του προσφέρει η νέα κουλτούρα, την οποία αντιπροσωπεύει η νεαρή διερμηνέας.

Αντιθέτως, η συνάντησή του με τον παράφρονα Domenico τον ιντριγκάρει και επιδιώκει να τον γνωρίσει καλύτερα. Νοιώθει πως μοιράζεται μαζί του υπαρξιακές ανησυχίες που ο υπόλοιπος «πολιτισμένος» κόσμος μοιάζει να αγνοεί. Στη συνάντηση του Andrei με τον Domenico, στο αλλόκοτο σπίτι του δεύτερου, με τα λιμνάζοντα νερά και τους ερειπωμένους χώρους, θα ζητηθεί από τον πρωταγωνιστή να πραγματοποιήσει μια μικρή ιεροτελεστία, να διασχίσει τα λουτρά της Αγίας Αικατερίνης κρατώντας στο χέρι ένα αναμμένο κερί, για λογαριασμό του παράφρονα άντρα.

Ο Domenico ένας πραγματικά αινιγματικός χαρακτήρας, κάτοχος της οικουμενικής αλήθειας, δε διστάζει να μιλήσει ανοιχτά για την παράνοια του σύγχρονου πολιτισμού. Στην πλατεία της Ρώμης, ανεβασμένος στο άγαλμα του Marcus Aurellius, μας θυμίζει αρχαίο τραγωδό, τη στιγμή που απευθύνει έκκληση προς το συγκεντρωμένο πλήθος για επιστροφή στις θεμελιώδεις αρχές. Φτάνει στο σημείο να αυτοπυρποληθεί προσφέροντας, ως άλλος Μεσσίας, τη ζωή του για την εξιλέωση του κόσμου.

Στο τελευταίο μέρος της ταινίας παρακολουθούμε την εναγώνια προσπάθεια του πρωταγωνιστή να φέρει εις πέρας αυτό που του ανέθεσε ο Domenico να κάνει. Να διασχίσει τα ιαματικά λουτρά κρατώντας στο χέρι του ένα αναμμένο κερί. Η σκηνή είναι η μεγαλύτερη της ταινίας (9 ολόκληρα λεπτά), όπου παρακολουθούμε τις επαναλαμβανόμενες απόπειρες του Andrei, που στέφονται τελικά με επιτυχία.

«Δεν με ενδιέφερε η ανάπτυξη της πλοκής, η αλυσίδα των γεγονότων, από ταινία σε ταινία αισθανόμουν ολοένα λιγότερο την ανάγκη τους. Με ενδιέφερε πάντοτε ο εσωτερικός κόσμος του ανθρώπου, και για μένα ήταν πολύ φυσικό να κάνω ένα ταξίδι στην ψυχολογία την οποία μου υποδείκνυε η στάση ζωής του ήρωα, στις λογοτεχνικές και πολιτισμικές παραδόσεις που θεμελίωναν τον πνευματικό κόσμο. Γνωρίζω καλά ότι από εμπορική άποψη θα ήταν πολύ πιο πλεονεκτικό να κινούμε από μέρος σε μέρος, να δείχνω πλάνα από διάφορες και περίεργες οπτικές γωνίες, να χρησιμοποιώ εξωτικά τοπία και εντυπωσιακούς εσωτερικούς χώρους. Τα εξωτερικά εφέ όμως απλώς απομακρύνουν το στόχο μου από αυτό που θέλω ουσιαστικά να κάνω και τον συσκοτίζουν. Εμένα με ενδιαφέρει ο άνθρωπος, γιατί κλείνει μέσα του ολόκληρο σύμπαν, για να μπορέσω να εκφράσω την ιδέα, το νόημα της ανθρώπινης ζωής, δεν υπάρχει λόγος να απλώσω πίσω της έναν πίνακα φορτωμένο συμβάντα.» – Αντρέι Ταρκόφσκι
από το tvxs.gr

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Συνέχεια →

Η ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ στο Φως του Φεγγαριού στο Μαραθώνα!

by in Ακαδημία - Πρόγραμμα ανάπτυξης της προσωπικότητας,Δημόσια παρουσία κι εκδηλώσεις,Θρησκεία - Ιστορία - Φιλοσοφία,Πολιτισμός,Χωρίς κατηγορία | Σχολιάστε

Η Κίνηση Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ στα πλαίσια των προγραμμάτων ανάπτυξης της προσωπικότητας, μέσω και του πολιτισμού, θα «εκμεταλλευθεί» την όμορφη Σεπτεμβριάτικη Πανσέληνο για να περιηγηθεί στην ιστορία, στον πολιτισμό των Ανθρώπων και στο Σύμπαντα ΚΟΣΜΟ. Θα χαρούμε να έρθετε στην παρέα μας! Ραντεβού στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου, την Πέμπτη, 7/9/2017, στις 18.15′ .

Στο φως του φεγγαριού – Περιήγηση στην Ιστορία

osirisΣτο πλαίσιο ευρύτερων δράσεων για την ανάδειξη του πολιτιστικού τουρισμού και των πολύ σημαντικών αρχαιολογικών χώρων της περιοχής μας, ο Δήμος Μαραθώνα, η Επιτροπή Τουριστικής Ανάπτυξης και Προβολής και η Εφορεία Αρχαιοτήτων Ανατολικής Αττικής, σας προσκαλούν στην εκδήλωση «Στο φως του φεγγαριού», η οποία θα πραγματοποιηθεί στο Ιερό Αιγυπτίων Θεών, στον αρχαιολογικό χώρο Μπρεξίζας στον παραλιακό πεζόδρομο που συνδέει τη Νέα Μάκρη με το Μαραθώνα. Η εκδήλωση είναι προγραμματισμένη για την Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου 2017 με ώρα έναρξης 6.30 και η είσοδος είναι ελεύθερη.
Με αφορμή την πανσέληνο, ο επισκέπτης θα έχει τη δυνατότητα να περιηγηθεί στον αρχαιολογικό χώρο και κατόπιν να απολαύσει αγαπημένες μελωδίες μεγάλων Ελλήνων συνθετών. Η περιήγηση θα γίνει με τη συνοδεία αρχαιολόγων της Εφορείας Αρχαιοτήτων Ανατολικής Αττικής, οι οποίοι θα ξεκλειδώσουν τα μυστήρια του Ιερού για όλους τους παρευρισκόμενους.
Μετά το πέρας της εκδήλωσης, σας προτρέπουμε να συνεχίσετε την ψυχαγωγία σας, περπατώντας στον πεζόδρομο και απολαμβάνοντας την υπέροχη παραλία στο φως μίας μαγευτικής πανσελήνου. Τα καταστήματα της περιοχής είναι ο ιδανικός προορισμός για να δοκιμάσετε τοπικές, γαστριμαργικές δημιουργίες.

Η πρόσβαση είναι εύκολη από τον παραλιακό πεζόδρομο (το Ιερό Αιγυπτίων Θεών βρίσκεται ακριβώς δίπλα στον Ιερό Ναό Αγίας Κυριακής και στο ξενοδοχείο Golden Coast). Υπάρχει χώρος στάθμευσης κοντά στον χώρο της εκδήλωσης, ωστόσο προτρέπουμε τους επισκέπτες να αφήσουν τα οχήματά τους στην παραλία Νέας Μάκρης ή Μαραθώνα και να απολαύσουν μία βόλτα κατά μήκος του παραλιακού πεζοδρόμου.

Το Ιερό Αιγυπτίων Θεών

Οι αρχαιότητες στην περιοχή του Μικρού Έλους της Μπρεξίζας είχαν επισημανθεί από παλαιούς περιηγητές, οι οποίοι αναφέρουν την θέση με το όνομα Νησί. Σε σχέδιο του Γάλλου πρόξενου στην Αθήνα L.S. Fauvel αποτυπώθηκαν το 1792 τα αρχαία ερείπια πάνω σε μία νησίδα απομονωμένη από τη στεριά με διώρυγα. Οι ανασκαφές αποκάλυψαν εκτεταμένο συγκρότημα ιερού αφιερωμένου σε Αιγύπτιους θεούς και πολυτελούς λουτρού (βαλανείου), καθώς και τη μεγάλη ελλειψοειδή δεξαμενή νοτιότερα. Το έργο της ανάδειξης του αρχαιολογικού χώρου συγχρηματοδοτήθηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση (Γ΄ Κ.Π.Σ.).

Το συγκρότημα ίδρυσε ο Ηρώδης Αττικός περίπου το 160μ.Χ. Ο μεγάλος ρήτορας και σοφιστής επέλεξε τον Μαραθώνα για την ίδρυση του ιερού γιατί ήταν ο τόπος καταγωγής και διαμονής του. Πιθανόν το συγκρότημα να βρισκόταν μέσα στα όρια του κτήματος που κατείχε στην περιοχή. Προφανώς πρόκειται για το «ιερό του Κανώπου», όπως το αναφέρει ο Φιλόστρατος (2ος – 3ος αι. μ.Χ.), συγγραφέας της βιογραφίας του Ηρώδη. Φαίνεται ότι για την ίδρυσή του ο Ηρώδης μιμήθηκε τον αυτοκράτορα Αδριανό, ο οποίος είχε ανεγείρει Σαραπείο σε τεχνητή νησίδα στην έπαυλή του στο Tivoli, έξω από τη Ρώμη, αντιγράφοντας το Σαραπείο που βρισκόταν στην πόλη Κάνωπο, στο Δέλτα του Νείλου. (πηγή: http://odysseus.culture.gr/h/3/gh351.jsp?obj_id=19842).

Η μουσική και οι καλλιτέχνες της βραδιάς

Ο Μανόλης Ανδρουλιδάκης, συνθέτης και σημαντικός κιθαριστής καλεί τον Βασίλη Γισδάκη, έναν από τους σημαντικότερους ερμηνευτές της σύγχρονης γενιάς, να παρουσιάσουν ένα αφιέρωμα στους Έλληνες συνθέτες που έχουν γράψει την ιστορία του ελληνικού τραγουδιού, με μία κιθάρα και φωνές. Συμμετέχει φιλικά στο τραγούδι η Αγάθη Κοσκινά.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΙΣΔΑΚΗΣ

Μανώλης Γισδάκης

Ο Βασίλης Γισδάκης έχει κάνει σπουδές κλασικής κιθάρας, θεωρητικών και μαθήματα φωνητικής με τον Γιώργο Σαμαρτζή και έχει συμμετάσχει στο «Εργαστήρι Φωνητικής Τέχνης» του Σπύρου Σακκά.
Το 1989 γνωρίζει τον Μάνο Χατζιδάκι, που τον πρωτοπαρουσιάζει τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους στη συναυλία του «Σείριου» στο θέατρο ΠΑΛΑΣ, τραγουδώντας τρία ανέκδοτα κινηματογραφικά τραγούδια υπό την διεύθυνσή του.
Από το 1989 έως το 1993 συμμετείχε σε όλες τις συναυλίες του συνθέτη, τραγουδώντας υπό τη διεύθυνσή του. Συμμετείχε, επίσης σε όλες τις συναυλίες του «Σείριου». Έχει τραγουδήσει έργα του Μάνου Χατζιδάκι όπως «Τα κινηματογραφικά», «Μυθολογία», «Ματωμένο γάμο», «Ρωμαϊκή αγορά», «Λαϊκή αγορά», κ.α..
Μέχρι σήμερα, έχει συνεργαστεί με πολλές ορχήστρες όπως την Ορχήστρα των Χρωμάτων, την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, την Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, την Συμφωνική Ορχήστρα Βόλου κα. αλλά και με πολλούς σημαντικούς ερμηνευτές όπως την Μ. Φαραντούρη, τον Μανώλη Μητσιά, τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, την Σωτηρία Λεονάρδου, την Σαββίνα Γιαννάτου, την Καλλιόπη Βέτα, την Νένα Βενετσάνου, την Αλίκη Καγιαλόγλου, τον Ηλία Λιούγκο, τον Γεράσιμο Ανδρεάτο, την Έλλη Πασπαλά κα.
Έχει χαράξει μια προσωπική δημιουργική πορεία αφήνοντας το δικό του χαρακτηριστικό ερμηνευτικό στίγμα σε συναυλίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Στην δισκογραφία του απαριθμεί αρκετές δισκογραφικές δουλειές με πολλές συνεργασίες και συμμετοχές. Η πιο πρόσφατη δισκογραφική του δουλειά είναι «Της Ημέρας τα Σκοτάδια».

ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ

Μανώλης Ανδρουλάκης

Ο Μανόλης Ανδρουλιδάκης σπούδασε κιθάρα με τους Νότη Μαυρουδή και Κώστα Κοτσιώλη, Μουσικολογία και Σύνθεση στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο (αποσπώντας πάντα αριστεία και α’ βραβεία). Δραστηριοποιείται ως συνθέτης, κιθαριστής και ενορχηστρωτής σε ηχογραφήσεις, συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις κλπ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό έχοντας συνεργασίες με τους Leo Brouwer, Νίκο Μαμαγκάκη, Γιάννη Σπανό, Χρήστο Λεοντή, Μιχάλη Κουμπιό, Διονύση Σαββόπουλο, Παντελή Βούλγαρη, Γιάννη Καλατζόπουλο, Αντώνη Μποσκοΐτη, Λίνα Δημοπούλου, Δημήτρη Λέντζο, Μιχάλη Μπουρμπούλη και τα συμφωνικά σύνολα London Philarmonia, Κ.Ο.Θ, Sinfonietta Beograd, Trio Tritonus, Δ.Ο.Α- Μουσικά σύνολα Δήμου Αθηναίων, Δ.Ο.Θ, μουσικά σύνολα του Αριστοτέλειου Παν/μιου Θεσ/νίκης και Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, κ.α. Στις 3 Ιουλίου 2017, η Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων, ερμήνευσε τη συλλογή του ”Un arbol llado Lorca”, με σολίστ στην κιθάρα τον ίδιο και την Καλλιόπη Βέττα.
Έχουν δισκογραφήσει τραγούδια του οι Μαρία Δημητριάδη, Μανώλης Μητσιάς, Ελένη Βιτάλη, Βασίλης Λέκκας, Ρίτα Αντωνοπούλου, Γεράσιμος Ανδρεάτος κ.α.
Έχει την τιμή να υπογράφει την τελευταία επίσημη δισκογραφική δουλειά του Μίκη Θεοδωράκη, το CD «Myrtia»(2016), που περιέχει έργα του συνθέτη για σόλο κιθάρα, ενώ διηύθυνε την τιμητική συναυλία του συνθέτη για τα 90 του χρόνια, με τους Μαρία Φαραντούρη, Μίλτο Πασχαλίδη, Βασίλη Λέκκα κλπ
Το καλοκαίρι επελέγη από την FM records να ηχογραφήσει ένα cd για την συλλογή «Greatest Greek Musicians».
Δίδαξε επί 3 έτη στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και ένα έτος στο Τμήμα Λαϊκής και Παραδοσιακής μουσικής Τ.Ε.Ι. Ηπείρου.

ΑΓΑΘΗ ΚΟΣΚΙΝΑ

Αγάθη Κοσκινά

Η Αγάθη Κοσκινά γεννήθηκε στην Κέρκυρα. Είναι κάτοχος πτυχίων Αρμονίας, Αντίστιξης (Ωδείο Κέρκυρας), Πιάνου και Φυγής με Άριστα Παμψηφεί από το Ελληνικό Ωδείο Αθηνών.
Τον τελευταίο χρόνο έχει τραγουδήσει δίπλα στους Μίμη Πλέσσα, Γιάννη Σπανό, Αλέκα Κανελίδου και Μαρινέλλα στο Παλλάς, Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, Παλαιό Φρούριο Κέρκυρας κλπ.
Ήταν καθηγήτρια πιάνου στα Μουσικά Σχολεία Κέρκυρας και Πρέβεζας και στο Ωδείο Κέρκυρας. Είναι μαέστρος στις χορωδίες Καναλίων και Αχαράβης, έχοντας συμμετάσχει σε διάφορα φεστιβάλ, τηλεοπτικές εμφανίσεις κλπ., έχοντας αποσπάσει το αργυρό μετάλλιο στο διεθνές φεστιβάλ της Interkultur (2016).

 

Στο φως του φεγγαριού

Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου 2017

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ | ΙΕΡΟ ΑΙΓΥΠΤΙΩΝ ΘΕΩΝ ΣΤΗ ΝΕΑ ΜΑΚΡΗ (Μπρεξίζα)

ΩΡΑ ΕΝΑΡΞΗΣ 18:30

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Ξενάγηση στον αρχαιολογικό χώρο | Μουσική εκδήλωση

ΔΗΜΟΣ ΜΑΡΑΘΩΝΟΣ
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΔΗΜΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΟΣ
ΕΦΟΡΕΙΑ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ ΑΝ. ΑΤΤΙΚΗΣ

Under the moonlight

Thursday September 7th 2017

Traveling through history | Sanctuary of the Egyptian Gods, Nea Makri (Brexiza)

start: 18.30

free entrance

Guided tour of the archaeological site of Brexiza | Music event

Municipality of Marathon
Tourism development committee of the
Municipality of Marathon
Ephorate of Antiquities of East Attica

Ask your hotel reception for FREE TRANSPORTATION

Οι Έλληνες, ο κόσμος και το σύνδρομο Τζενοβέζε ή φαινόμενο διάχυσης της ευθύνης

by in Απόψεις - άρθρα,Ακαδημία - Πρόγραμμα ανάπτυξης της προσωπικότητας | Σχολιάστε

αρχείο λήψης (1)

Κυριάκου Κόκκινου
Δικηγόρου-Προέδρου Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ
Αντιπροέδρου Συνδέσμου Ελλήνων Βατραχανθρώπων
«Βοηθείστε με»: Η σπαρακτική κραυγή τενίστριας που τραυματίστηκε στο Γουίμπλετον
Παρακολούθησα έκπληκτος την 7/7/2017 το σοκαριστικό τραυματισμό, στο γόνατο, της Αμερικανίδας τενίστριας Μπέθανι Μάτεκ Σαντς, κατά τη διάρκεια του αγώνα της με τη Σοράνα Κιρστέα για τον δεύτερο γύρο του Wimbledon . Η τενίστρια έπεσε στο έδαφος, σφαδάζοντας από τους πόνους, ουρλιάζοντας κυριολεκτικά για βοήθεια. Η αντίδραση της συμπαίκτριάς της ήταν, χαλαρά, αυτάρεσκα και αργά, να πάει προς το μέρος της και βλέποντας το πόδι της αντιπάλου της να τα χάσει και να ζητήσει βοήθεια. Δεν έσκυψε καν πάνω της, δεν προσέτρεξε να την ενισχύσει έστω ψυχικά, αλλά διατηρήθηκε σε απόσταση. Ταυτόχρονα οι διαιτητές, παρατηρητές και υπεύθυνοι του αγώνα, παρακολουθούσαν καθισμένοι στις καρέκλες τους!!! Δεν σηκώθηκαν καν ακούγοντας τα ουρλιαχτά και τις εκκλήσεις βοήθειας της αθλήτριας. Το ίδιο και οι χιλιάδες των θεατών. Έμειναν στις θέσεις τους, παγωμένοι, χωρίς να κάνουν καμμία κίνηση βοήθειας και συμπαράστασης, σαν να έβλεπαν θέατρο! Αποτέλεσμα ήταν η αθλήτρια να παραμένει μόνη της, πεσμένη στο έδαφος για 15 λεπτά και ουρλιάζοντας από τους πόνους, μέχρι να την πλησιάσουν οι γιατροί του αγώνα, που προσήλθαν με καθυστέρηση, με ασθενοφόρο και τη μετέφεραν στο νοσοκομείο.
Τι λέει η συμπεριφορά αυτή όλων, για τη συνείδησή μας, για τον πολιτισμό μας, για το χαρακτήρα που η εκπαίδευση, τα βιώματα και οι αρχές μας, έχουν διαμορφώσει σε μια παγκοσμιοποιούμενη κοινότητα παθητικών και άβουλων όντων; Σίγουρα όχι κολακευτικά πράγματα!
Περιλαμβάνω το σύνδεσμο του σχετικού βίντεο, που βρήκα, καθώς «άγνωστες» δυνάμεις, που ελέγχουν το ψηφιακό matrix, έσπευσαν και αφαίρεσαν όποιο βίντεο έδειχνε σκηνές της δεκαπεντάλεπτης αυτής υπνωτικής κατάστασης, όλων μέσα στο γήπεδο, προσθέτοντας συνήθη, διανθιστικά και εξωραϊστικά σχόλια συσκότισης της πραγματικότητας, περί δήθεν συμπαράστασης της άλλης αθλήτριας, επικεντρωνόμενα στη μεταφορά της με ασθενοφόρο και αποκρύπτοντας το πραγματικά συγκλονιστικό γεγονός ότι μία κορυφαία αθλήτρια παρέμεινε μόνη και αβοήθητη επί 15 λεπτά μέσα σε ένα κατάμεστο, επίσης κορυφαίο γήπεδο, του κόσμου, σε ένα αγώνα των ελίτ αθλητών για ελίτ κοινό, ουρλιάζοντας για βοήθεια, έστω και συναισθηματική, που κανείς δεν έσπευσε να της προσφέρει στα πρώτα αυτά κρίσιμα 15 λεπτά!
Μία άμεση, ενστικτώδης σκέψη, ήταν ότι κάτι τέτοιο δεν θα συνέβαινε στην Ελλάδα, όπου αμέσως θα μαζεύονταν από πάνω της δεκάδες άτομα, διεκδικώντας λόγο και πεδίο δράσης. Σκεπτόμενος όμως μία σειρά βιωμάτων μου, επανήλθα σε μία διαφορετική κι εδώ πραγματικότητα, που δεν είναι επίσης κολακευτική.
Θυμήθηκα τον λιπόθυμο άνδρα στην Ομόνοια, χειμώνα πριν πολλά χρόνια και την απάντηση των αστυνομικών του περιπολικού, που σταμάτησα για βοήθεια, ότι δεν είναι δική τους δουλειά και την αποχώρησή τους. Επίσης την εντυπωσιακή αναστροφή τους και το μάζεμα του λιπόθυμου άνδρα, όταν με είδαν να υποκρίνομαι ότι γράφω σε ένα χαρτί τον αριθμό του περιπολικού τους!!! Προβληματίστηκα επίσης με την παθητική στάση των πολιτών στην καταστροφή της Ελλάδας, την ραγδαία και ακραία υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, τη συνεχή πολιτική κοροϊδία, απάτη και ανηθικότητα από τους πολιτικούς, όλου του κομματικού φάσματος και την φαινομενική αδυναμία τους να ενεργοποιηθούν αποτελεσματικά, παίρνοντας τη ζωή τους στα χέρια τους. Αντίθετα προς το αναμενόμενο , οι πολίτες δείχνουν να έχουν απεμπολήσει και παραιτηθεί από την ιδιότητά τους αυτή – του πολίτη – εκχωρώντας το ρόλο κυρίαρχου των ζωών τους, σε άλλους, είτε αυτοί είναι κόμματα, είτε πολιτικοί, είτε πάσης φύσεως αγύρτες και απατεώνες και σωτήρες. Κάνουν τα πάντα «εικονικά» και για την ακρίβεια δεν κάνουν τίποτα, παραδίδοντας το δικαίωμα της απόφασης, πράξης και «σωτηρίας» τους στους ΑΛΛΟΥΣ, αρκεί να απαλλαγούν οι ίδιοι από την ευθύνη, την αγωνία και τον κόπο της απόφασης και της δράσης, όσο και αν η αδράνεια αυτή τους κοστίζει πανάκριβα και είναι οδυνηρή!!!
Στη διάδοση του συνδρόμου αυτού τόσο στην Ελλάδα, όσο και σε όλον τον κόσμο, μέσω της ανούσιας χρήσης , διάδοσης και εγκλωβισμού των παιδιών , αλλά και μεγαλύτερης ηλικίας ανθρώπων, μέσα στους δαιδάλους του διαδικτύου, έχουν συμβάλει καίρια τα ΜΜΕ και οι κολοσσοί του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Όλοι αυτοί συνεργούν εγκληματικά κατά της ανθρώπινης ελευθερίας, χειραγωγώντας απαίσια τις μάζες, ώστε «ελεύθερα» να απεμπολούν την ανθρωπιά τους και τις συνηθίζουν να ζουν μέσα και μέσω των εικονικών πραγματικοτήτων, που οι ανωτέρω πουλάνε, ως μεταξωτές κορδέλες, στους σύγχρονους ιθαγενείς!!!
Η στάση αυτή της απάθειας, παθητικότητας, απραξίας και καταθλιπτικής αδράνειας, έχει όνομα και εξηγείται ψυχιατρικά και κοινωνιολογικά.
Στις 13 Μαρτίου, 1964, ώρα 03:15 στη Νέα Υόρκη, η Κάθριν Τζενοβέζε επέστρεφε από τη δουλειά της, ως υπεύθυνη μπαρ. Πλησιάζοντας στο σπίτι της, ένας άγνωστος άνδρας την πλησίασε από πίσω, την ακινητοποίησε και την μαχαίρωσε δύο φορές στην πλάτη. Η Τζενοβέζε στρίγγλισε, φωνάζοντας «Ω Θεέ μου! Με μαχαίρωσαν, βοηθήστε με!». Η γειτονιά ήταν μικρή. Κάποια φώτα άναψαν στα γύρω διαμερίσματα, αλλά δεν φάνηκε κανείς. Από κάπου ακούστηκε μία φωνή «Άσε ήσυχο το κορίτσι». Ο δράστης, απομακρύνθηκε για λίγα λεπτά και η Τζενοβέζε, σύρθηκε μέχρι την είσοδο ενός καταστήματος και παρέμεινε εκεί πεσμένη. Λίγα λεπτά μετά, η γειτονιά ησύχασε. Ο δράστης επέστρεψε και συνέχισε να την μαχαιρώνει. Η Τζενοβέζε συνέχισε να ουρλιάζει. Φώτα άναψαν ξανά στα γύρω διαμερίσματα. Δεν φάνηκε κανείς. Ο δράστης απομακρύνθηκε για να επανέλθει για τρίτη φορά. Μαχαίρωσε την Τζενοβέζε από τον λαιμό έως τα γεννητικά όργανα και την βίασε. Στο τέλος, της απέσπασε 49 δολάρια που βρήκε πάνω της και την άφησε αιμόφυρτη στην είσοδο της πολυκατοικίας, όπου η γυναίκα είχε νωρίτερα καταφέρει να συρθεί. Το όλο περιστατικό διήρκησε περίπου 35 λεπτά και η γυναίκα κατέληξε αβοήθητη στην είσοδο της πολυκατοικίας της.
Το έγκλημα αυτό ίσως να χανόταν ανάμεσα τους φακέλους της αστυνομίας, αν δεν το μάθαιναν δύο κοινωνικοί ψυχολόγοι, ο Ντάρλεϊ και ο Λατανέ. Αυτοί δεν ενδιαφέρθηκαν για τη διεστραμμένη προσωπικότητα του δολοφόνου, αλλά για κάτι ίσως πιο συνταρακτικό: Την απάθεια των παρατηρητών, την απροθυμία τους να βοηθήσουν. Τι ήταν αυτό που τους εμπόδισε να αντιδράσουν; ‘Ετσι οργάνωσαν μία σειρά πειραμάτων , για να εξηγήσουν και μελετήσουν τη συμπεριφορά ενός μεγάλου κύκλου ανθρώπων μίας πυκνοκατοικημένης μεσοαστικής Αμερικανικής γειτονιάς, που αδράνησαν στο να επέμβουν και υπερασπιστούν ένα θύμα άγριας βίας.
Κάποιοι ψυχολόγοι και ψυχίατροι αναφέρθηκαν στη «συναισθηματική άρνηση» των αυτόπτων μαρτύρων: Ότι εξαιτίας του σοκ έμειναν αδρανείς, απαθείς. Ένας άλλος μίλησε για τον αρνητικό ρόλο της τηλεόρασης, η οποία είχε εθίσει τους τηλεθεατές στη βία και στην κοινωνική απάθεια.
Όμως ο Ντάρλεϊ με τον Λατανέ δεν πείστηκαν. Ένιωθαν, χωρίς να μπορούν ακόμα να το εξηγήσουν, ότι αυτή η συμπεριφορά δεν είχε να κάνει με την τηλεόραση ή με το συναισθηματικό κλονισμό, αλλά με κάτι βαθύτερο, ίσως και πιο αρχέγονο.
Το πείραμα των Ντάρλει και Λατανέ
Έτσι προχώρησαν στο περίφημο πείραμα τους, αυτό που αποκάλυψε την έννοια της «διάχυσης της ευθύνης».Όπως είναι ευνόητο δεν μπορούσαν να αναπαραστήσουν μια δολοφονία, έτσι έκαναν αναπαράσταση μιας επιληπτικής κρίσης.
Ένας φοιτητής, με μικρόφωνο και ακουστικά, καθόταν μόνος σε ένα μικρό δωμάτιο. Θα μιλούσε για 2 λεπτά για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στη φοιτητική ζωή, αφού πρώτα θα άκουγε τους υπόλοιπους φοιτητές, στα άλλα δωμάτια, να μιλάνε για τη δική τους ζωή.
Όπως είναι προφανές –σε μας που γνωρίζουμε τη φύση του πειράματος- δεν υπήρχε κανείς άλλος φοιτητής, πέρα από το υποκείμενο. Οι φωνές που άκουγε ήταν μαγνητοφωνημένες.
Κάποια στιγμή ξεκινούσε να μιλάει ένας «φοιτητής», ο οποίος έλεγε ότι είναι επιληπτικός και αυτό συχνά του δημιουργεί προβλήματα κλπ κλπ.
Μέχρι που ο επιληπτικός ηθοποιός άρχιζε να παθαίνει κρίση και να ζητάει βοήθεια: «Νομίζω ότι παθαίνω κρίση… Βοηθήστε με… Θα πεθάνω…»
Αντιδράσεις στο πείραμα μιας επιληψίας
Η ψεύτικη επιληπτική κρίση διαρκούσε έξι λεπτά. Σε αυτό το χρονικό διάστημα μόλις το 31% των φοιτητών που άκουγαν σηκώθηκαν και ζήτησαν βοήθεια από τον υπεύθυνο του προγράμματος.
Το υπόλοιπο 69% των φοιτητών, ενώ είχαν ταραχτεί –καταρρίπτοντας έτσι την υπόθεση της απάθειας και της τηλεοπτικής αποχαύνωσης- δεν ήξεραν τι να κάνουν. Περίμεναν ότι κάποιος άλλος θα βοηθούσε τον επιληπτικό, έτσι δεν έκαναν τίποτα.Η «διάχυση της ευθύνης» φάνηκε πιο καθαρά όταν οι πειραματιστές άλλαξαν τον αριθμό των φοιτητών-μαγνητοφωνημένων φωνών που συμμετείχαν στο πείραμα.
Όταν το υποκείμενο πίστευε ότι είναι μόνος του με τον επιληπτικό φοιτητή, αναζητούσε βοήθεια μέσα στα τρία πρώτα λεπτά -συγκεκριμένα το 85% των φοιτητών αντέδρασε έτσι.
Το συμπέρασμα των Ντάρλει και Λατανέ ήταν:
«Όσο περισσότεροι είναι οι μάρτυρες κάποιου δυσάρεστου γεγονότος, όπως επίθεση ή ατύχημα, τόσο λιγότερο υπεύθυνος αισθάνεται ο καθένας, γιατί η ευθύνη καταμερίζεται ισομερώς στο πλήθος.»Με διαφορετικά λόγια είναι λάθος να αισθανόμαστε περισσότερο ασφαλείς μέσα σε ένα μεγάλο πλήθος, όπως αυτό της πόλης. Είναι πιο πιθανό να σε βοηθήσει ο ένας και μοναδικός σου γείτονας, παρά όλοι αυτοί οι άνθρωποι –οι οποίοι συνήθως είναι και άγνωστοι- που συνωστίζονται στις πολυκατοικίες τριγύρω σου και σε προσπερνούν στους πολυσύχναστους δρόμους.
Και δεν είναι τυχαίο αυτό που λένε οι ποιητές: Ότι η μοναξιά μας γίνεται μεγαλύτερη μέσα στο πλήθος.Όμως οι Ντάρλει και Λατανέ έβγαλαν άλλο ένα συμπέρασμα, πιο αισιόδοξο: Ότι η αλληλεγγύη διδάσκεται.
Αν ένας άνθρωπος απλά ακούσει για τη «διάχυση της ευθύνης», είναι έτοιμος, την επόμενη φορά που θα συμβεί κάτι «μπροστά στα μάτια του», να αντιδράσει διαφορετικά.Υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να μην προσπεράσει το γέρο που έπεσε στη μέση του δρόμου επειδή κάποιοι άλλοι ήδη στέκονται από πάνω του, λέγοντας –στον εαυτό του: «Ας τον βοηθήσουν αυτοί, εγώ τι μπορώ να κάνω παραπάνω;» (Περισσότερα για το πείραμα των Ντάνλει και Λατανέ: «Το κουτί της Ψυχής», της Lauren Slater, από τις εκδόσεις Οξύ Πηγή: sanejoker.info).
Οι άνθρωποι λοιπόν δεν προσφέρουν την βοήθειά τους , όταν γίνονται μάρτυρες ενός ακραίου, βίαιου και επείγοντος συμβάντος, που απαιτεί την ανάμιξή τους, προς αποτροπή του, ακόμη και όταν δεν κινδυνεύουν οι ίδιοι, όταν στο σκηνικό υπάρχουν ταυτόχρονα και άλλοι άνθρωποι, που θα μπορούσαν επίσης να επέμβουν και οι οποίοι επίσης δεν επεμβαίνουν για τον ίδιο λόγο. Το φαινόμενο της «διάχυσης της ευθύνης», όπως το ονόμασαν ή το σύνδρομο Τζενοβέζε ή φαινόμενο της απάθειας του παρατηρητή, περιγράφει εκείνες τις περιπτώσεις όπου, όσο περισσότερα άτομα παρίστανται ως μάρτυρες σε κάποιο γεγονός, τόσο λιγότερο υπεύθυνο νιώθει το κάθε μεμονωμένο άτομο, διότι αντιλαμβάνεται πως η ευθύνη για κάποια, οποιαδήποτε αντίδραση, κατανέμεται ισομερώς στο πλήθος, κάτι σαν το περιβόητο «μαζί τα φάγαμε», που διαχέει την καίρια ευθύνη των πολιτικών, για την νεότερη πτώχευση της Ελλάδας, πρώτιστα σε πνευματικό επίπεδο, σε όλο το λαό!
Μία δεύτερη σειρά πειραμάτων που διενήργησαν οι δύο ψυχολόγοι, ανέδειξε έναν ακόμα πρόσθετο παράγοντα: Προτιμούμε να θέσουμε τη ζωή μας ή τη ζωή των άλλων σε κίνδυνο, παρά να ενεργήσουμε αντίθετα με αυτό που κάνουν όλοι. Η αδράνεια των άλλων αποτελεί για εμάς ένδειξη ότι, πιθανώς μία αντίδραση από την πλευρά μας θα ήταν περιττή ή και ανάρμοστη: «αφού δεν κάνει τίποτα κανείς, μάλλον δεν χρειάζεται να κάνω εγώ κάτι». Αυτό δε συμβαίνει λόγω της ελλιπούς ανάπτυξης της προσωπικότητας των πολιτών, που στερούνται αυτογνωσιακών στοιχείων, βιώνουν μία ασυνείδητη και διάχυτη ανελευθερία, είναι δέσμιοι συστημικά διαδιδόμενων παθών, πάσχουν από το φόβο της αποτυχίας, έχουν έλλειψη αυτοπεποίθησης και έχουν παύσει να στηρίζουν την πορεία και τις επιλογές τους στους ισχυρούς πυλώνες των πνευματικών εκείνων εφοδίων, που πάντα καθοδηγούν μέσα στις θύελλες και για τον Ελληνισμό ονομάζονται φιλοσοφία και Ορθοδοξία.
Όταν τέτοια θλιβερά περιστατικά σημαδεύουν τη ζωή της ανθρωπότητας, όπως η συλλογική αδράνεια, έναντι του πόνου και της ανάγκης των άλλων, η δική μας απάντηση ας είναι στο εξής η άμεση και αποτελεσματική δράση.
Ζούμε τη ζωή, μέσα σε χρονικά όρια και οι πράξεις μας καθορίζουν τη δυνατότητα επέκτασης των ορίων αυτών και τις συνθήκες βίωσης του επέκεινα. Μην ξεχνάτε ότι η συμμετοχή στον πόνο και η εκπλήρωση της ανάγκης του όποιου άλλου, απαλύνει μυστηριακά το δικό μας , όποιο πόνο και εκπληρώνει στο πολλαπλάσιο δικές μας ανάγκες. Αυτά έχουν ειπωθεί χιλιάδες χρόνια πριν, μένει να θελήσουμε να τα βιώσουμε πρακτικά, μέσα στον καθημερινό μας βίο και έτσι να τον κάνουμε πραγματικά ευτυχισμένο και επιούσιο!!!

Η επικοινωνία με τη συνείδηση, η ανακάλυψη του Εαυτού, αποτελεί μια συγκλονιστική πνευματική εμπειρία.

by in Απόψεις - άρθρα,Κοινωνία-Φύση-Σύμπαν | Σχολιάστε

21271001_10214269021618800_3547449153938810682_n

Βρήκα αυτήν την εκπληκτική φωτογραφία, με τη λεζάντα της ότι «σήμανε το τέλος της καριέρας του ταυρομάχου Αλβάρο Μουνέρα» και στη συνέχεια:
«Ο Μουνέρα, ξέσπασε σε κλάματα στη μέση της ταυρομαχίας, όταν συνειδητοποίησε, πως… εξανάγκαζε ένα κατά τα άλλα ευγενικό ζώο, να πολεμήσει για τη ζωή του. 
Ο ίδιος, πλέον τάσσεται δημόσια ενάντια στις ταυρομαχίες.
Ο Μουνέρα, αργότερα δήλωσε για τη στιγμή εκείνη:
«Και ξαφνικά, έστρεψα το βλέμμα μου προς τον ταύρο.
Είχε στα μάτια του μια αθωότητα, που βλέπεις σε κάθε ζώο, και…. με κοίταξε με αυτή, σα να με ικέτευε να σταματήσουμε.
Ήταν, μια κραυγή απόγνωσης για δικαιοσύνη που διαπέρασε όλο μου το είναι.
Το περιγράφω σα μια ανθρώπινη προσευχή, καθώς όταν κάποιος εξομολογείται, ελπίζει ότι θα συγχωρεθεί.
Ένιωσα, σαν το χειρότερο πλάσμα πάνω στη Γη».

 

Έψαξα για την ιστορία και βρίσκω ότι δεν είναι αληθινή (hoax), αλλά ….

Φίλοι μου για εμένα είναι τελείως αληθινή και σε ένα από τα άπειρα παράλληλα σύμπαντα, που ανοίγουν οι άπειρες δυνατότητες της ελεύθερης ανθρώπινης βούλησης, συμβολίζει το θρίαμβο της συνείδησης του κάθε «ταυρομάχου» μπροστά στις προκλήσεις, που τίθενται από τα κοινωνικά πλαίσια και κανόνες.