Πανωραία Χατζηκώστα η γνωστή ως «Ψωροκώσταινα»: Μία συγκινητική και αληθινή ιστορία που πρέπει να γνωρίσουν όλοι οι Έλληνες!!!
Η «Ψωροκώσταινα»: Μία συγκινητική και αληθινή ιστορία που πρέπει να γνωρίσουν όλοι οι Έλληνες
Στην εποχή που κυβερνούσε την Ελλάδα ο Καποδίστριας ζούσε στο Ναύπλιο μια ζητιάνα, που την έλεγαν «Ψωροκώσταινα».
Σε μια λοιπόν συνεδρίαση της Συνέλευσης, κάποιος θέλοντας να πει για τη φτώχεια του Ελληνικού Δημοσίου το παρομοίασε με την πασίγνωστη ζητιάνα.
Από τότε η λέξη επαναλήφθηκε στις συζητήσεις και τελικά επικράτησε. Μόνο που, όταν λέγεται τώρα δεν εννοεί το Ελληνικό Δημόσιο, αλλά ολόκληρη την χώρα…
Η όλη ιστορία της Ψωροκώσταινας (Ευ. Δαδιώτης, «Αιγαιοπελαγίτικα» τεύχος 13) είναι η εξής: «Δεν έχω τίποτα άλλο από αυτό το ασημένιο δαχτυλίδι κι αυτό το γρόσι. Αυτά τα τιποτένια προσφέρω στο μαρτυρικό Μεσολόγγι», είπε περήφανα η γριά πλύστρα Χατζηκώσταινα και τα άφησε πάνω στο τραπέζι που είχε στήσει στην πλατεία του Ναυπλίου η ερανική επιτροπή, εκείνη την Κυριακή του 1826.
Ύστερα από αυτή την απρόσμενη χειρονομία, κάποιος από το πλήθος φώναξε: «Για δείτε, η πλύστρα η Ψωροκώσταινα πρώτη πρόσφερε τον οβολό της.»
Κι αμέσως το φιλότιμο πήρε και έδωσε. Βροχή πέφταν πάνω στο τραπέζι λίρες, γρόσια και ασημικά. Αυτή ήταν η συνέχεια της φτωχής προσφοράς της πλύστρας Χατζηκώσταινας, που από εκείνη τη στιγμή αποθανατίστηκε με το παρατσούκλι «Ψωροκώσταινα».
Και το παρανόμι αυτό κόλλησε έπειτα στην Ελλάδα.
Αλλά, ποιά ήταν αυτή η «Ψωροκώσταινα»;
Ήταν η κάποτε αρχόντισσα των Κυδωνιών, του Αϊβαλιού, Πανωραία Χατζηκώστα, σύζυγος πάμπλουτου Αϊβαλιώτη εμπόρου, που φημιζότανε όχι μόνο για τα πλούτη του άνδρα της, μα και για τα πολλά δικά της κι ακόμα για την ομορφιά της.
Όταν αργότερα οι Τούρκοι πυρπόλησαν την πολιτεία του Αϊβαλί, και έσφαξαν άνδρες και γυναικόπαιδα, ανάμεσα σε αυτούς που σώθηκαν ήταν και η αρχόντισσα Πανωραία Χατζηκώστα, που είδε να σφάζουν οι Τούρκοι τον άνδρα της και τα παιδιά της.
Κατά καλή της τύχη ένας ναύτης την βοήθησε και μαζί με άλλους την ανέβασε σε ένα καράβι που ξεμπάρκαρε στα Ψαρά.
Ψωροκωσταινα
Εκεί αναγνωρίστηκε από τον ομοιοπαθή της Βενιαμίν τον Λέσβιο, την προστάτεψε και τον ακολούθησε στην Πελοπόννησο. Στο Ναύπλιο, ο Βενιαμίν παρέδιδε μαθήματα για να ζήσει και η Πανωραία, για να ζήσει, άρχισε να ξενοπλένει και αργότερα, με σαλεμένα σχεδόν τα λογικά της, ζητιάνευε στους δρόμους του Ναυπλίου.
Έπειτα από το περιστατικό του εράνου στο Ναύπλιο, όταν έφτασε ο Καποδίστριας στην Ελλάδα, τη συμμάζεψε κι όταν ίδρυσε το ορφανοτροφείο, η Πανωραία, που τώρα έγινε γνωστή με το παρανόμι «Ψωροκώσταινα», προσφέρθηκε να πλένει τα ρούχα των ορφανών χωρίς καμιά πληρωμή.
Ο Πρωταγόρας είναι διάλογος του Πλάτωνα (Πλάτων, Πρωταγόρας, κεφ. 12,322 b-c). που γράφτηκε στην πρώτη σωκρατική περίοδο της συγγραφικής του δραστηριότητας και αναφέρεται στους ηθικούς κινδύνους που ελοχεύουν για όσους νέους υποστούν την παιδαγωγική επίδραση των σοφιστών. Τόπος του διαλόγου είναι το σπίτι του πλουσίου Αθηναίου Καλλία, ο οποίος φιλοξενούσε τον σοφιστή και φιλόσοφο Πρωταγόρα.
«Και αφού πια ο άνθρωπος πήρε και κάποιο θεϊκό μερίδιο -πρώτα πρώτα από αυτή τη συγγένεια που έχει με τον θεό- υπήρξε το μόνο πλάσμα που αναγνώρισε θεούς και πάντα νοιαζόταν να στήνει βωμούς και αγάλματα των θεών. Παράλληλα κατάρτισε νωρίς γλώσσα και πλήθος λέξεις με την τεχνική του ικανότητα κι επινόησε οικοδομήματα και φορέματα και υποδήματα και κλινοσκεπάσματα και τους πόρους διατροφής του από προϊόντα της γης.
Οι άνθρωποι λοιπόν στην αρχή, εφοδιασμένοι με αυτά τα μέσα, ζούσαν διάσπαρτοι και πολιτείες δεν υπήρχαν. Έτσι αφανίζονταν από τα θηρία, γιατί, όπως ήταν παντού σκορπισμένοι, έμεναν παντού πιο αδύναμοι εμπρός σ’ αυτά. Η παραγωγική τους τεχνική εξάλλου τους ήταν βέβαια εξυπηρετική αρκετά για συντήρηση, αλλά δεν τους εξυπηρετούσε για τον πόλεμο με τα θηρία. Γιατί δεν είχαν ακόμα την πολιτική τέχνη, της οποίας μέρος αποτελεί η πολεμική τέχνη.
Επιδίωξαν λοιπόν να συγκεντρώνονται και να προστατεύονται μέσα σε πόλεις που έκτιζαν. Έτσι, σε όποια ευκαιρία συγκεντρώθηκαν, έκαναν αδικίες ο ένας στον άλλον, μια και δεν είχαν την τέχνη της πολιτικής οργάνωσης, με αποτέλεσμα πάλι να διασπώνται και να χάνονται. Ο Δίας τότε ανησύχησε για το είδος μας μήπως και χαθεί ολόκληρο, και στέλνει τον Ερμή. Μαζί του αυτός έφερε στους ανθρώπους την Αρετή δηλαδή τη γνώση, τη λογική, το σέβας το Κάλλος, την ευδαιμονία και την απαίτηση για δικαιοσύνη, ώστε να αποτελέσουν δυνάμεις συγκρότησης των πολιτειών και συνεκτικούς δεσμούς ανθρώπινης φιλίας.
Τότε ο Ερμής ρωτάει τον Δία να του πει με τι τρόπο τέλος πάντων θα έδινε στους ανθρώπους την Αρετή ώστε να καταστεί αυτή Ηθικός Θεσμός. “Με ποιον από τους δύο τρόπους; Έτσι όπως είναι κατανεμημένες οι τέχνες, αυτό τον καταμερισμό να κάνω και εδώ; Και ο καταμερισμός είναι ο εξής: ένας έχει για ειδικότητα του την ιατρική και εξυπηρετεί πολλούς μη ειδικούς. Έτσι κάνουν και όσοι άλλοι προσφέρουν στο κοινό την εργασία τους. Ώστε και τη δικαιοσύνη και τον σεβασμό με τέτοιον τρόπο να θεσμοθετήσω ανάμεσα στους ανθρώπους ή να κάνω τη μοιρασιά σε όλους;” “Σε όλους”, είπε ο Δίας, “και όλοι να πάρουν μέρος. Γιατί πολιτείες δε θα μπορούσαν να σχηματιστούν, αν στους θεσμούς αυτούς μετείχαν λίγοι, όπως γίνεται σε άλλες τέχνες. Και θέσπισέ τους ακόμα έναν νόμο από μένα: όποιος δεν είναι ικανός να συμμετέχει στην τήρηση του σεβασμού και της δικαιοσύνης, να θανατώνεται ως νοσηρό στοιχείο της πολιτείας».
Της Lauren Slater Αναμνήσεις είναι τα ίχνη που αφήνουμε στο πέρασμά μας από τη ζωή. Χωρίς αυτά, κοιτάζουμε το παρελθόν και βλέπουμε μόνο μια κενή χιονισμένη έκταση ή την εντελώς διαφορετική ταυτότητα κάποιου άλλον. Η μνήμη μας είναι αυτό που μας κάνει να αισθανόμαστε ότι το είδος μας διέπεται από ιστορική συνέχεια. Ο Πλάτωνας πίστευε στη μορφή της απόλυτης ή ιδανικής μνήμης, μια σφαίρα που μπορούσε κανείς να αγγίξει, στην οποία φαινόταν να διατηρείται σε άψογη κατάσταση όλο το παρελθόν ενός ατόμου.
Ο Φρόιντ είπε πολλά πάνω σ’ αυτό το θέμα και ορισμένες φορές ισχυρίστηκε πως η μνήμη είναι ένα συνονθύλευμα ονείρου και πραγματικότητας, αν και, επίσης πολλές φορές, ισχυρίστηκε ότι η μνήμη έμοιαζε με κινηματογραφική ταινία, με αναμετάδοση ότι δηλαδή η ταινία είναι τυλιγμένη σε ένα μέρος του εγκεφάλου και ανακαλείται μέσα από ελεύθερους συνειρμούς. Η αντίληψη που έχουμε για τη μνήμη βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στις ιδέες αυτών των δύο ανδρών: του Φρόυντ και τον Πλάτωνα, που αποτελούν και οι δύο μια διόλου κακή συναναστροφή για έναν αναγνώστη. Εντούτοις, η ψυχολόγος Ελίζαμπεθ Λόφτους αποφάσισε να αμφισβητήσει το πεδίο γνώσης των μεγάλων πατέρων. Η Λόφτους υποψιαζόταν πως η μνήμη είναι ολισθηρή και αναξιόπιστη. Η Λόφτους, από τις πλέον καινοτόμες γυναίκες στο χώρο της Κλινικής Ψυχολογίας, εφηύρε ένα μάλλον ανησυχητικό και φιλοσοφικά βαθυστόχαστο πείραμα, το οποίο σχεδιάστηκε για να δοκιμάσει «το περιεχόμενο» των ενθυμήσεών μας, ώστε να καθοριστεί αν πρέπει να τις αποκαλούμε αποκυήματα της φαντασίας ή γεγονότα. Τα αποτελέσματα στα οποία κατέληξε η Λόφτους προκάλεσαν οργή. Οι πρώτες μελέτες της Λόφτους εστιάστηκαν σε πινακίδες με στοπ, γένια, αχυρώνες και μαχαίρια. «Μήπως αυτό το σήμα οδικής κυκλοφορίας ήταν κίτρινο;», μπορεί να ρωτούσε τα υποκείμενα του πειράματος της. Κι είναι σίγουρο ότι μόλις ενστάλαζε στο λόγο της την υποψία της πιθανότητας, τα υποκείμενά της θυμούνταν ότι το σήμα ήταν κίτρινο, ενώ στην πραγματικότητα ήταν κόκκινο. Στο εργαστήριό της, πρόβαλλε ταινίες -κάποιον πυροβολημένο στο πρόσωπο κι ένα μασκοφόρο σ’ έναν άδειο δρόμο- κι έκανε ερωτήσεις, όπως για παράδειγμα: «Θυμάστε που εκείνος ο άνδρας είχε γένια;». Οι περισσότεροι ανακαλούσαν τα γένια, αλλά στην πραγματικότητα ο άνδρας φορούσε μάσκα. Όπως λέει η Ελίζαμπεθ Λόφτους, κλινική ψυχολόγος και καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον, «ένα μόνο λεπτό παραπέτασμα χωρίζει την πραγματικότητα από τη φαντασία», γεγονός που απέδειξε περίτρανα η ίδια μέσα απ’ τα πολυβραβευμένα της πειράματα σχετικά με το πώς ακόμα κι ο παραμικρός υπαινιγμός μολύνει τη μνήμη. Πείτε σε κάποιον ότι είδε έναν μπλε αχυρώνα κι αυτός θα «βάψει» τον αχυρώνα μπλε. Τα δεδομένα χάνονται απ’ τον εγκέφαλο κι ο κόσμος μας μοιάζει με πίνακα ακουαρέλας, σαν αυτούς που ζωγραφίζει η κόρη μου- ασύνδετες, θολές ζωγραφιές όπου ίσως απεικονίζεται το ένα ή το άλλο’ όλα είναι ένα σύννεφο. Πολύ προτού η Λόφτους γίνει διάσημη —ή περιβόητη, ανάλογα ποια είναι τα πιστεύω σας-, ήταν φανερό ότι τα ευρήματά της σχετικά με τη διαστρέβλωση της μνήμης ήταν εμπορεύσιμα «προϊόντα». Τις δεκαετίες του 1970 και του 1980, η Λόφτους προσέφερε τη βοήθειά της σε κάποιους συνηγόρους υπεράσπισης που ήθελαν ν’ αποδείξουν στους ενόρκους μιας δίκης ότι οι περιγραφές των αυτοπτών μαρτύρων δεν ήταν το ίδιο αξιόπιστες με τις κάμερες. «Βοήθησα πολλούς ανθρώπους», λέει εκείνη. Ορισμένοι απ’ αυτούς είναι ο Στραγγαλιστής του Λόφου, οι αδελφοί Μενέντες, ο Όλιβερ Νορθ, ο Τεντ Μπάντι. «Ο Τεντ Μπάντι;», ρωτάω όταν ακούω τ’ όνομα. Η Λόφτους γελάει. «A, ναι», λέει εκείνη, «αυτό συνέβη πολύ προτού μάθουμε ότι αυτός ήταν ο Μπάντι. Τότε δεν είχε κατηγορηθεί ακόμα για φόνο. Τότε, είχε γίνει εσφαλμένη αναγνώριση από τους μάρτυρες και του είχε απαγγελθεί η κατηγορία της απαγωγής». Είστε σίγουρη;», τη ρωτάω. «Πώς μπορείτε να είσαστε πεπεισμένη ότι οι άνθρωποι που εκπροσωπείτε είναι πραγματικά αθώοι;». Δεν απαντά άμεσα. Λέει: «Μέσα στο δικαστήριο, βαδίζω σύμφωνα με τις αποδείξεις…Έξω απ’ το δικαστήριο, είμαι άνθρωπος και δικαιούμαι να έχω ανθρώπινα συναισθήματα». Αναρωτιέμαι ποια είναι τα ανθρώπινα συναισθήματά της για την επιστολή ενός ατόμου, που όταν ήταν παιδί κακοποιήθηκε κι επέζησε, στην οποία έγραφε: «Αν σας ενδιαφέρει μπορώ να σας πω τι κάνει το σύνδρομο εσφαλμένων αναμνήσεων σε ανθρώπους σαν εμένα’ μας κάνει ψεύτες. Το σύνδρομο των εσφαλμένων αναμνήσεων είναι πολύ κομψότερο από την κακοποίηση παιδιών… Υπάρχουν όμως παιδιά που σήμερα το βράδυ, ενώ εσείς κοιμάστε, θα βιάζονται και θα ξυλοκοπούνται. Αυτά τα παιδιά ίσως δεν μιλήσουν ποτέ, επειδή “κανείς δεν θα τα πιστέψει”». «Κι όμως, θα τα πιστέψουν πολλοί’ άνθρωποι», λέει η Λόφτους κι αφήνει ένα γελάκι. Το γέλιο της Λόφτους είναι βραχνό κι ο τόνος της φωνής της γαλίφικος. Σκέφτομαι πως είναι παράξενη, χωρίς πολλούς φραγμούς μέσα της. Κινείται με ανησυχητική ευκολία ανάμεσα στο επαγγελματικό και το προσωπικό επίπεδο. Από τη μία ξεστόμιζε φράσεις σαν αυτές: «Σύμφωνα με τ’ αποτελέσματα του πειράματος μας, το 25% απ’ όσους απάντησαν, που στατιστικά αποτελούν αξιοσημείωτη μειονότητα, έμελλαν να…». Κι απ’ την άλλη έκανε απότομη στροφή, περνούσε μια σύντομη στιγμή σιωπής και συνέχιζε: «Σας είπα για την κάρτα του Αγίου Βαλεντίνου που έλαβα;». Σήμερα είναι 14 Φεβρουάριου και μόλις έλαβε μια κάρτα απ’ τον πρώην σύζυγό της, τον Γκρεγκ, στον οποίον αναφέρεται ως «πρώην ζυγό» της. «Ξέρεις τι λατρεύω σε σένα;», διαβάζει η Λόφτους στην κάρτα. «Όλα αυτά τα φροϋδικά σου ολισθήματα». Η Λόφτους γελάει και λέει: «Ακόμα αγαπάω τον πρώην ζυγό μου. Κρίμα που η δεύτερη σύζυγός του είναι τόσο χαζή».
Το 1990 συνέβη κάτι σημαντικό για τη Λόφτους. Οι ζωές των περισσοτέρων ανθρώπων δεν καθορίζονται από συγκεκριμένες κρίσιμες στιγμές. Οι περισσότερες, ζωές χτίζονται σιγά σιγά’ μέσα από αλλεπάλληλες «επιχωματώσεις» που με την πάροδο του χρόνου παίρνουν κάποιο σχήμα, το οποίο εμείς βλέπουμε, αν το δούμε ποτέ, μόνο στο τέλος. Για τη Λόφτους, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Το 1990, κάποιος δικηγόρος, ο Νταγκ Χόρνγκραντ, την κάλεσε να καταθέσει σε μια ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση. Πελάτης του Χόρνγκραντ ήταν ένας άνδρας 63 ετών, ο Τζορτζ Φράνκλιν. Η Αϊλίν, η όμορφη, κοκκινομάλλα κόρη του, ισχυριζόταν ότι θυμήθηκε, είκοσι κα: πλέον χρόνια μετά το συμβάν, πως ο πατέρας της είχε βιάσει και δολοφονήσει την καλύτερή της φίλη. Πρόκειται για μακάβρια ιστορία με πέτρες και νεκροκεφαλές ό,τι έπρεπε για την Λόφτους, την ντίβα των δραματικών υποθέσεων. Εκείνη άρπαξε την ευκαιρία. «Μα είναι δυνατόν να ξεχνάς εντελώς ότι υπήρξες μάρτυρας μιας τόσο τραυματικής εμπειρίας, και ξαφνικά, δεκαετίες μετά το γεγονός, να την ανακαλείς; Να έχεις θάψει κάθε λεπτομέρεια και μετά να τις επαναφέρεις όλες στην επιφάνεια και να φωτίζονται μία μία ανέπαφες; Δεν το πιστεύω», λέει η Λόφτους. Δεν αμφισβητεί το γεγονός ότι πράγματι υπάρχουν τραυματικές εμπειρίες («και βέβαια υπάρχουν πληγωμένα παιδιά»), αλλά αμφισβητεί ότι ένα τέτοιο συμβάν μπορεί ν’ αποσπαστεί εντελώς απ’ τη συνείδηση και ν’ αποθηκευτεί άθικτο σε μια εμπρόσθια «θήκη» του εγκεφάλου’ όπως μια βυθισμένη κασέλα κρύβει θησαυρό και μια μέρα ανοίγει κι αποκαλύπτονται τα πράσινα πετράδια της κι ο λαμπερός χρυσός της. Όταν πρόκειται για τη μνήμη, εξηγεί η Λόφτους, η λάμψη ξεθωριάζει γρήγορα. Είδε με τα ίδια της τα μάτια πώς μπορούν να μολυνθούν οι ενθυμήσεις’ τα πρώτα πειράματά της έδειξαν πως οι αναμνήσεις πάντα φθίνουν με το πέρασμα του χρόνου. Και τώρα, αυτός ο άνδρας, ο Τζορτζ Φράνκλιν, έμελλε να καταδικαστεί αποκλειστικά και μόνο βάσει των αναμνήσεων της ενήλικης κόρης του, οι οποίες ανασύρθηκαν από κάποιο ψυχοθεραπευτή νέας γενιάς που χρησιμοποίησε κάθε λογής υπαινιγμούς. Υπαινιγμός! Αυτή η λέξη είναι το προσωπικό ξωτικό της Λόφτους. Οι άνθρωποι είναι τόσο ευμετάβλητοι που το δέρμα τους μοιάζει περισσότερο με ρούχο το οποίο μετά βίας καλύπτει τα κόκαλα και τους μυς’ οτιδήποτε μπορεί να το διαπεράσει. Είναι τρομακτικό. Κι έτσι η Λόφτους πήγε να καταθέσει υπέρ του Τζορτζ Φράνκλιν. Πήγε για να πει στους ενόρκους ότι η μνήμη της Αϊλίν δεν μπορούσε να ληφθεί σοβαρά υπόψη, όχι εξαιτίας της Αϊλίν, αλλά εξαιτίας των μηχανισμών αυτής καθαυτής της μνήμης, η οποία αχρηστεύεται με το χρόνο. Σε μια από τις πιο προβεβλημένες υποθέσεις ανάκλησης μνήμης εκείνης της δεκαετίας, η Λόφτους κατέθεσε στο δικαστήριο και μίλησε για το νου που αναμειγνύει γεγονότα με μύθους και πως αυτό το σύμφυρμα αποτελεί μέρος της φυσιολογικής πορείας του νου. Μίλησε για τα υποκείμενα των εργαστηριακών πειραμάτων της που είχαν κάνει τα κόκκινα σήματα της τροχαίας κίτρινα, που είχαν τοποθετήσει αχυρώνες σε μέρη όπου δεν υπήρχαν καν αχυρώνες και που είχαν ανακαλέσει μαύρα γένια πάνω σε άτριχα πηγούνια. Η Αϊλίν είπε ότι είδε την πέτρα που χρησιμοποίησε ο πατέρας της για να συνθλίψει το κρανίο της Σούζαν, της καλύτερής της φίλης’ ότι είδε το δαχτυλίδι που άστραψε στο φως του ήλιου’ ότι νοερά έβλεπε και πάλι λίγο αίμα, λίγο μπλε και η Λόφτους είπε: «Δεν είναι αλήθεια. Η Αϊλίν διάβασε όλες αυτές τις λεπτομέρειες αργότερα στις εφημερίδες». Οι ένορκοι δεν την πίστεψαν, τη Λόφτους δηλαδή, κι έτσι επέστρεψε στο σπίτι της νικημένη, ενώ ισχυρίζεται ότι εκείνη η υπόθεση διαμόρφωσε τη μετέπειτα δουλειά της. Ο Φράνκλιν, ύστερα από περισσότερες από δύο δεκαετίες μετά το συμβάν, καταδικάστηκε για το βιασμό και τη δολοφονία της καλύτερης φίλης της κόρης του, και η Λόφτους πάγωσε. Όπως μου λέει: «Από τότε, η αποστολή μου στη ζωή είναι, και πάντα θα είναι, να βοηθώ αυτούς που κατηγορούνται άδικα. Συνειδητοποίησα ότι όλα εκείνα τα περί αχυρώνων και σημάτων οδικής κυκλοφορίας δεν επρόκειτο να χρησιμεύσουν ως αποδείξεις, ειδικά από τη στιγμή που είχε διαμορφωθεί ένα νέο κλίμα όπου επικρατούσε η φρενίτιδα της ψυχοθεραπείας ανάκλησης της μνήμης και με τους πάντες να πιστεύουν στη θεωρία της απώθησης’. Συνειδητοποίησα πως αυτό που έπρεπε ν’ αποδείξω δεν ήταν η πιθανότητα διαστρέβλωσης μιας ανάμνησης, γεγονός που, αλίμονο, έχω ήδη αποδείξει, αλλά η πιθανότητα εμφύτευσης μιας εντελώς αναληθούς ανάμνησης σ’ ένα άτομο». Το ύφος της Λόφτους όταν μιλάει για όλα αυτά είναι χαιρέκακο – μήπως είναι κι αυτό κάποιο τέχνασμά της; Πάντα τέτοια κάνει και σε ξεγελάει, σαν μικρό ξωτικό. Έχει διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ. Είναι μαθηματικό μυαλό. Διαθέτει την ευφυΐα να εντοπίζει τον παλμό της λαϊκής κουλτούρας και να τον γονιμοποιεί με τους σπόρους των δικών της πεποιθήσεων. Και για να είμαστε και δίκαιοι, πολλές από τις πεποιθήσεις της είναι μια χαρά. Ορισμένες άλλες μπορεί και να μην είναι. Μήπως τελικά το πιθανότερο είναι η Λόφτους να είναι ακριβώς -αν και σε μεγαλύτερο βαθμό- σαν εμάς τους υπόλοιπους: ένα μείγμα νοημοσύνης και τύφλωσης με πολλά ευαίσθητα σημεία.
Μία ακόμη καταπληκτική και μοναδική εκδήλωση του ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ με το ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΕΛΛΗΝΩΝ ΒΑΥΡΑΧΑΝΘΡΩΠΩΝ.
Στις 22/9/2019, εξερευνήσαμε μικρό μέρος του αρχαίου ορυχείου του Λαυρίου, απο τη Στοά νο 80, με ένα μοναδικό οδηγό, το Βασίλη Στεργίου, που έχει αφιερώσει 40 χρόνια στη μελέτη του ορυχείου, των στοών, των ορυκτών και μεταλλευμάτων του, έχοντας ανακαλύψει μάλιστα και μοναδικά και άγνωστα ορυκτά, ένα των οποίων θα λάβει διεθνώς το όνομά του.
Από ένα άνοιγμα όπου έτρεχε συνεχώς νερό εισήλθαμε στο κατασκότεινο, αλλά πλούσιο σε αγαθά και ομορφιά, βασίλειο του Πλούτωνα και της Γαίας, που φιλόξενα μας υποδέχθηκαν και μας φίλεψαν απίστευτες εμπειρίες και εικόνες. Σας τις προσφέρουμε με χαρά, αναμένοντάς σας στις επόμενες εξορμήσεις αναζήτησης.
Η επίσκεψη στις στοές του αρχαίου ορυχείου του Λαυρίου αποτελεί μία από τις πολλές δράσεις του ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ, στα πλαίσια τόσο των πολιτιστικώνκαι ιστορικών του δραστηριοτήτων, όσο και των ασκήσεων διάσωσης και πολιτικής προστασίας.
Αυτή τη φορά επιλέξαμε ένα συγκλονιστικό αρχαίο μνημείο αρχαίας και σύγχρονης τεχνικής, ένα μεταλλείο με ιστορία 5000 χρόνων, με ανάπτυγμα στοών μήκους άνω των 150 χιλιομέτρων, σε πολλαπλά επίπεδα, φθάνοντας και κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας και γενικώς ένα καταπληκτικό δημιούργημα του ανθρώπου στα έγκατα της γης, ένας λαβύρινθος, που μόνον οι γνώστες θα πρέπει να τολμούν να εισέρχονται.
Κι επειδή κάθε άνθρωπος οφείλει να εκπαιδεύεται στην αναζήτηση του αγνώστου και της Αλήθειας και να προσαρμόζεται σε συνθήκες ασυνήθιστες προς αυτόν, θεωρήσαμε αυτή μία καλή, συμβολικά, ευκαιρία, όπου η κατάβαση στα βάθη της γης και του σκότους, αναλογικά στα βάθη του είναι μας, αποτελεί μια καλή και γόνιμη συνθήκη προετοιμασίας για την επάνοδο στο αληθινό Φως και την Ανάσταση της ύπαρξής μας!
Στον 8ο αγώνα δρόμου, τα μέλη κι οι φίλοι του ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ και των ΙΩΝΙΔΩΝ στηρίζουμε την ΕΣΤΙΑ και τα άτομα με νοητική υστέρηση! Σάββατο, 19 Οκτωβρίου, στις 10.00, στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, τρέξαμε συμβολικά 300 μέτρα συντροφιά με τα παιδιά της ΕΣΤΙΑΣ, ενισχύοντας την άλυσο της αλληλεγγύης, του σεβασμού και της αγάπης, συμπαραστεκόμενοι έμπρακτα στα παιδιά και στις οικογένειες, που δεν είναι μόνοι τους στην άνοδο προς το Γολγοθά!!!
Παρακαλούμε να διαβαστεί μέχρι τέλους, από όσους θέλουν να συμμετάσχουν!
Εισαγωγή – Τί είναι η Οργανικότητα
Η Κίνηση Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ μετά από τα πρώτα έτη μελέτης και διάδοσης της μεταμορφωτικής και ενωτικής ιδέας της Οργανικότητας, της θέασης δηλαδή της Ανθρωπότητας ως ζώντος Οργανισμού και κάθε ανθρώπου ως αναπόσπαστου μέρους του, εντός του οποίου σχηματίζει πάσης φύσεως αναγκαίες συλλογικότητες και της διασύνδεσης όλων αυτών των ατόμων και ομάδων, κατά τρόπο άρρηκτο και αναγκαία αλληλεπιδρούντα, με τον Κόσμο και το Δημιουργό, προχωρά σε ένα επόμενο βήμα του έργου της.
Τί προσφέρει η Οργανικότητα
Καθώς οι άνθρωποι προχωρούν σταδιακά σε επίπεδα εξέλιξής τους, ενεργοποιούν αντιληπτικά όργανα ικανά να τους αποκαλύψουν πτυχές τις πραγματικότητας, που δεν ήσαν αντιληπτές στο προηγούμενο επίπεδο.
Μέσω της Οργανικότητας, ενεργοποιούνται λεπτές αντιληπτικές ικανότητες, που αξιοποιούν τις ικανότητες των επ’ αγαθώ διασυνδεδεμένων ανθρώπων και ομάδων, για την επίτευξη των αναγκαίων για την ευζωία του συνόλου αγαθών σκοπιμοτήτων.
Επίσης ενεργοποιούνται και οι υπνώτουσες λειτουργίες και ικανότητες ατόμων και ομάδων, όπως η φαντασία, η αναλυτική και συνθετική σκέψη, η ενόραση κι η διαίσθηση, η συσσωρευμένη εμπειρία, η βουλητική και δυναμική ισχύς ατόμων και συλλογικοτήτων. λόγω των ενισχυμένων διαύλων επικοινωνίας και της διάχυσής τους στο σύνολο και λόγω του περιορισμού της ανταγωνιστικής χάριν της συνεργατικής αντίληψης, γεγονός το οποίο οικονομεί δυνάμεις, που σπαταλούνταν σε αρνητικές δράσεις και τις επικεντρώνει στις θετικές, δηλαδή αυτές που επιτυγχάνουν την τέλεια σύζευγη ατομικού και συλλογικού καλού.
Με την υποκατάσταση αυτή ενισχύεται το έργο αποκρυπτογράφησης των κρυμμένων εντός μας και εντός του κόσμου αληθειών, που επαναλαμβάνονται υπό μορφή fractals, δηλαδή επαναλαμβανόμενων προτύπων – μοτίβων, σε όλα τα επίπεδα ζωής. Κι αυτό γιατί κάθε άνθρωπος διασυνδεδεμένος, συνειδητά κι επ’ αγαθώ, με το όλον, φωτίζει με τη δική του μοναδική ενέργεια και ένα χωριστό τμήμα της Αλήθειας, που χωρίς τη δική του φωτεινή προσωπικότητα θα έμενε σκοτεινό, αλλά και χωρίς την οργανική διασύνδεση εντός του όλου θα χανόταν ως αποσπασματικό.
Η αξιοποίηση όλων αυτών λαμβάνει χώρα δια της συνειδητοποίησης και ενοποίησης αρχικά του κάθε Ανθρώπου στην ολότητά του ως έμβιο, βιολογικό και ψυχοπνευματικό ον, δηλαδή με την αύξηση της συνειδητότητας του βιολογικού του φορέα, που ονομάζουμε σώμα, του ψυχικού – συναισθηματικού του φορέα, που ονομάζουμε ψυχή και του νοητικού του φορέα, που ονομάζουμε πνεύμα, φορείς που καθένας έχει το δικό του έργο να επιτελέσει και όλοι μαζί συγκροτούν τον κάθε άνθρωπο. Όταν δε οι φορείς αυτοί συνεργάζονται αρμονικά, υπηρετούν το σκοπό γένεσης και αποκάλυψης της πραγματικής φύσης καθενός από εμάς και μας οδηγούν στη βίωση ύπαρξης μίας εσώτατης πνευματικής αρχής, που ζωογονεί καθένα από εμάς και καθιστά δυνατή την – υπό τις προϋποθέσεις της ενεργοποίησής μας υπό συνθήκες ελευθερίας, συνείδησης και αρετής – μετοχή μας στις ιδιότητες του Δημιουργού μας, την έμπρακτη υλοποίηση δηλαδή της Οντοποίησης του καθ΄εικόνα, της θείας δυνατότητας, που καθίσταται απτή εγκόσμια πραγματικότητα.
Σε επόμενο επίπεδο και παράλληλα με το εντός μας έργο, η Οργανικότητα επιζητά, διευκολύνει και υπηρετεί την αγαστή επικοινωνία, αρμονική διασύνδεση και αγαπητική ενοποίησή μας με τους συναθρώπους μας, με την αποκάλυψη της φυσικής και ιερής λειτουργίας των κοινωνικών ομάδων και συλλογικοτήτων , του ζεύγους, της οικογένειας, της πόλης, του έθνους, αλλά και άλλων, που υπηρετούν επιμέρους ανάγκες οργανικής διασύνδεσης, ως είναι οι επιχειρήσεις , οι κοινωνικές ομάδες κ.ο.κ. έως το σύνολο της ανθρωπότητας.
Σε επόμενο επίπεδο και παράλληλα με τα ανωτέρω έργα, η Οργανικότητα επιζητά, διευκολύνει και υπηρετεί την αρμονική διασύνδεσή μας με τη φύση και τον κόσμο εν συνόλω, ώστε σε μία αναγωγική και ανελικτική πορεία να επιτευχθεί η έμπρακτη και βιωματική μας διασύνδεση με το Σύμπαντα Κόσμο, που αποτελεί το όριο της Θείας Δημιουργίας, ώστε έτσι να γεννηθούν οι προϋποθέσεις να επιτύχουμε να σηκώσουμε την κουρτίνα και να διαρρήξουμε το ωό, που συμβολίζει τη νηπιακή μας ηλικία και να μετάσχουμε αποκαλυπτικά στη βίωση των ενεργειών του Άκτιστου Φωτός και δια της χάριτος να ενηλικιωθούμε εν Πνεύματι, που συνιστά και την αληθή μας φύση.
Πού στηρίζεται η Οργανικότητα
Για να πραγματώσουμε το σημαντικό αυτό έργο ενοποίησης και νοηματοδότησης της ζωής του ανθρώπου, σε επίπεδο ατομικότητας και συλλογικότητας, με την αγαπητική ενοποίηση και διασύνδεση ανθρώπων, κόσμου και Δημιουργού, στηριζόμαστε σε δύο ισχυρότατους πυλώνες, που έχουν αποδείξει, στη διάρκεια χιλετιών, την στιβαρότητα, ανθεκτικότητα, αλήθεια και θεία προέλευσή τους, αυτούς της Ελληνικής Φιλοσοφίας και Πνευματικότητας και της Ορθόδοξης Χριστιανικής Θεολογίας και Ησυχαστικής πρακτικής.
Οι πυλώνες αυτοί, ενεργοποιούμενοι με συνείδηση και αγαθή προαίρεση για το καλό του Σύμπαντος Κόσμου, ενοποιούν τις ενέργειες του χωροχρόνου και πραγματοποιούν κβαντικά άλματα σε υλικό, ψυχικό και πνευματικό επίπεδο, επιτυγχάνοντας τη διασύνδεση τεράστιου πλήθους αγαθών ανθρώπων, με τις φυσικές και θείες δυνάμεις, προς την κατεύθυνση του ΕΥ ΖΕΙΝ!
1η Συνάντηση Ολικού Επαναπρογραμματισμού Οργανικότητας / Από το Ο-μικρον στο Ω-ΜΕΓΑ!
Διαπιστώνοντας τη δίψα των ανθρώπων για την Αλήθεια και μια Ζωή με ουσιαστικό νόημα και ευδαιμονία, καθώς και την ανάγκη κάθε ανθρώπου να περνά σύντομα από το πεδίο της θεωρίας στο πεδίο της δράσης, με συνέπεια όμως στη θεωρία, διοργανώνουμε σειρά βιωματικών συναντήσεων στη φύση, όπου και θα διενεργούνται εκπαιδευτικές ομαδικές δράσεις ολικού επαναπρογραμματισμού καθενός από εμάς, ατομικά και εντός της ομάδας, για την ικανοποίηση της ανάγκης συνεχούς βελτίωσης και ανόδου σε διαδοχικά επίπεδα πνευματικότητας.
Cosmopolis Organicity Movement / Κίνηση Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ 