Αγαπητοί φίλοι και αδελφοί Χριστός Ανέστη. Ευχές για υγεία και συνεχή πρόοδο στα επιούσια αγαθά!
Συνεχίζονται την Κυριακή, 12 Απριλίου 2020, στις 20.00, οι συναντήσεις του Κύκλου Οργανικής Αυτογνωσίας της Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ, με καλεσμένο μας αυτή τη φορά τον πατέρα Βασίλειο Θερμό, ο οποίος εκτός από Ιερωμένος, τυγχάνει Ψυχίατρος παιδιών και εφήβων, Αναπληρωτής καθηγητής της Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Αθηνών και συγγραφέας και είναι από τους πλέον κατάλληλους να μας προθερμάνει για την επόμενη συζήτησή μας, που είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα.
Από την Κυριακή αυτή αρχίζουμε μία σειρά συζητήσεων με τον ιδιαίτερο βιωματική τρόπο του Κύκλου μας, για τους αναβαθμούς της αρετής και των ενάντιων παθών της ψυχής, που περιγράφονται σε 30 κεφάλαια της ΚΛΙΜΑΚΑΣ του Αγίου Ιωάννη του Σιναίτη. Ξεκινάμε από τον πρώτο αναβαθμό, που τιτλοφορείται περί αποταγής του ματαίου βίου.
Όσοι θέλετε να συμμετέχετε, στείλτε μήνυμα στο kokkinosinterlaw @gmail.com, ή στα μέσα κοινωνικής μας δικτύωσης (στις δύο σελίδες του facebook). Ο σύνδεσμος για την είσοδο στη διαδικτυακή πλατφόρμα, θα σταλεί σε όλα τα μέλη του κύκλου και σε όσα νέα μέλη το αιτηθούν, στέλνοντάς μας συμπληρωμένη και υπογεγραμμένη την αίτηση, που υπάρχει στο τέλος της κατωτέρω ενημερωτικής ανάρτησης.
Με πολύ ιδιαίτερο τρόπο ολοκληρώθηκε την Κυριακή, 12 Απριλίου 2020, η πρώτη ενότητα διαδικτυακών συναντήσεων του Κύκλου Οργανικής Αυτογνωσίας της Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ, που διευθύνει ο Δικηγόρος, Coach και πρόεδρός της Κυριάκος Κόκκινος.
Καλεσμένος μας αυτή τη φορά ήταν ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Πολιτιστικής Διπλωματίας Πέτρος Καψάσκης.
Ο κύκλος επεξεργάστηκε με ιδιαίτερο βιωματικό τρόπο, βασισμένο στις αρχές του Συστημικού Οργανικού Coaching, της Ελληνικής Φιλοσοφίας και του Ορθοδόξου πνευματικού βιώματος, το μεγάλο ζήτημα του Θυμού. Πολύ επίκαιρο ζήτημα, καθώς οι συνθήκες περιορισμού για την αντιμετώπιση της πανδημίας του covid19, δοκιμάζουν τις αντοχές του νευρικού συστήματος της ανθρωπότητας και τα όρια και την ποιότητα των σχέσεων.
Όσοι θέλετε να συμμετέχετε, στείλτε μήνυμα στο kokkinosinterlaw @gmail.com. Ιδιαίτερες ευχαριστίες σε όλα τα μέλη της ομάδας, στον καλεσμένο μας Πέτρο Καψάσκη και στον Καθηγητή του Πανεπιστημίου Πειραιά Νικήτα Ασημακόπουλο, πρόεδρο της Ελληνικής και Ευρωπαϊκής Εταιρείας Συστημικών Μελετών για την πάντα ενεργητική και θετική συμβολή σας.
Επόμενη συνάντησή μας την Κυριακή, 26/4/2020, με συζήτηση πάνω στον πρώτο αναβαθμό της Κλίμακας του Αγίου Ιωάννη Σιναϊτη, για την αποταγή από το μάταιο βίο.
Πολύ επίκαιρος ο ψαλμός της Μ. Παρασκευής και Αναστάσεως του Κυρίου, καθώς οι πλέον μυστηριακές και ζωοποιές ακολουθίες της Χριστιανικής Ζωή τελούνται κεκλεισμένων των Πυλών, κατ’ εντολή των αρχόντων του κόσμου τούτου, υπό το φόβο απώλειας της υλικής μας ζωής και με πλήρη αδιαφορία για τη συσκότιση, διακινδύνευση ή και απώλεια της αιωνίου πνευματικής μας Ζωής!
Στερούμενοι για πρώτη φορά στα 2020 χρόνια Χριστιανικού αγωνιστικού βίου του δικαιώματος ακόμη και της κατά μόνας προσκύνησης και της κατά μόνας μετοχής στη Θεία Κοινωνία, βαίνουμε προς την Ανάσταση μέσα σε μία συγκλονιστική κατάσταση αμφιθυμίας, τραγικότητας και απομόνωσης. Για πρώτη φορά σύσσωμη η ανθρωπότητα συστρατεύεται για να αντιμετωπίσει, όχι τους πολέμους, την τρομερή εγκληματικότητα, τα ναρκωτικά, το εμπόριο όπλων ακόμη κι ανθρώπων, την αδικία, την εκμετάλλευση παιδιών, γυναικών και αδυνάμων, την εχθρότητα, την οργή, τη μοναξιά, την κατάθλιψη, την απελπισία και όπως αλλιώς ονομάζονται τα ανθρώπινα πάθη, αδυναμίες και πλάνες, αλλά τη γρίπη…!!!
Μια μόνον πιθανότητα μιας ασθένειας κι ο φόβος του θανάτου γονάτισε την περηφάνια μιας ανθρωπότητας, που νόμιζε ότι το χρήμα και τα υλικά αγαθά ήταν η απάντηση στην ακόρεστη δίψα της για νόημα! Ο φόβος του αγνώστου, του θανάτου, της φθοράς, κατέρριψε τα νέα ψεύτικα είδωλα και εξίσωσε βίαια πλούσιους και φτωχούς, μορφωμένους και μη, λευκούς, μαύρους, κίτρινους και κόκκινους, ευρωπαίους, αφρικανούς, αμερικανούς, ασιάτες και αυστραλούς, διάσημους και άσημους, αποκαλύπτοντας με ένα ξαφνικό φύσημα του πνεύματος ότι όλοι μας πάσχουμε από τα αυτά και για τα αυτά!
Μέσα σε αυτήν την πρωτόγνωρη βιωματική λαίλαπα της ασθένειας, είτε τεχνητώς κατασκευασμένης είτε μη – μικρή σημασία έχει για τους πνευματικά αγωνιζόμενους ανθρώπους – μας επιβλήθηκε εξαιτίας της ή εξ αφορμής της, έξωθεν, μια εν δυνάμει σωτήρια συνθήκη. Είναι άλλωστε συνηθισμένο στην πνευματική ιστορία και πορεία ανέλιξης του κόσμου, τα δεινά να υποκρύπτουν αγαθές ευκαιρίες! Αν είμαστε Έ-ξυπνοι, με ανοιχτές και δεκτικές Καρδιές, θα εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία των δεινών μας στο έπακρο, για να ανασηκωθούμε από την κλίνη της πλάνης, να ξεφύγουμε από την παγίδα του φθοροποιού υλιστικού βολέματος, από το τέρας του εγωισμού και του κυνηγιού του ατομικού υλισμού. Θα την εκμεταλλευτούμε για να αξιοποιήσουμε τη βίαιη διακοπή που μας επιβλήθηκε στο ξέφρενο, ασύγγνωστο καλπασμό μας, προς το αδιέξοδο κυνήγι υλικών απολαύσεων του Εγώ μας, προς το βάραθρο της απώλειας και της συνεχόμενης κατάχρησης του δώρου του χρόνου. Θα το εκμεταλλευτούμε για να μπορέσουμε να δούμε και να ακούσουμε τον εαυτό μας, τις πραγματικές του ανάγκες και να τις θεραπεύσουμε με αγάπη, να δούμε τα πρόσωπα και τις ανάγκες των αγαπημένων μας ανθρώπων, που τόσο παραμελούμε μέσα στην καθημερινή μας παραζάλη, για να τους απλώσουμε το χέρι και να μπορέσουμε να βαδίσουμε παρέα τον κακοτράχαλο δρόμο της ζωής, να ενδιαφερθούμε για όσους πάσχουν και να κάνουμε αυτό που μπορούμε για να κάνουμε και τη δική τους ζωή υποφερτή και άξια να τη ζουν, κυρίως να ξανασταθούμε στην ατραπό του Κυρίου των Δυνάμεων και να αποκαταστήσουμε τη ζωογόνο σχέση μας μαζί Του! Να ζήσουμε την Ανάσταση ως το διαρκές θαύμα της μεταβολής του μεριστού σε Αμέριστο και Εν, της ανόρθωσης της πτωτικής μας φύσης σε κατά χάριν αιώνια, να ενοποιήσουμε τις δυνάμεις εντός μας και σε διαρκή κοινωνία με τον Κύριο. Ξαφνικά αποκαλύπτεται η Ανάσταση όχι ως μία φολκλόρ παράσταση της ανοίξεως ή ευκαιρία ακόμη μεγαλύτερη υλικών απολαύσεων, αλλά ως το αενάως αναβλύζον Φρέαρ Ζωοποιού Ύδατος!
Κρίμα να χρειάζεται μία κοσμική απαγόρευση για να ξυπνήσει την εγωιστική μας ανάγκη να μετέχουμε στη θεία Αναστάσιμη λατρεία Ουσία και όχι τύποις, αλλά έστω κι έτσι κάτι καλό μπορεί να προκύψει.
Με τα λόγια αυτά γράφω για το τμήμα της Ακολουθίας του Επιταφίου της Αγίας Παρασκευής, που με συγκλόνισε φέτος και μάλιστα μέσω διαδικτύου, παρακολουθώντας την από το κανάλι των Αγίων Ισιδώρων Λυκαβηττού. Προς το τέλος της Ακολουθίας της Μ. Παρασκευὴς το βράδυ, αφού γίνει η περιφορὰ πέριξ του ναού, που καταλήγει μπροστὰ στη δυτικὴ είσοδο, ο ιερέας με τη βοήθεια του νεωκόρου υποβαστάζει τον Επιτάφιο και όλοι περνούν από κάτω, ασπαζόμενοι και το Ευαγγέλιο στα χέρια του ιερέα. Στη συνέχεια, όταν τελειώσει το πέρασμα και όλοι έχουν μπει στο ναό, ο ιερέας προχωρά στὸ κεντρικό κλίτος μέχρι την ωραία Πύλη. Αυτή είναι κλειστή με το παραπέτασμα. Εκεί ή σε άλλους ναούς στην κεντρική είσοδο του Ιερού Ναού, πριν την είσοδο του Επιταφίου εντός του Ναού, ο ιερέας χτυπάει τη θύρα, ενώ εκτυλίσσεται η ακόλουθη στιχομυθία του με τον αναγνώστη, που βρίσκεται είτε εντὸς του Βήματος είτε μέσα από την κεντρική θύρα του Ναού (υποδύεται τον Ἄδη), χρησιμοποιώντας τους παρακάτω στίχους απὸ τον 23ο ψαλμό του Δαυίδ:
Η στιχομυθία επαναλαμβάνεται τρεις φορές και αμέσως μετὰ ανοίγει το παραπέτασμα ή ο ναός και εισέρχεται ο ιερέας βαστάζοντας τον Επιτάφιο και συνεχίζεται η ἀκολουθία με τα απολυτίκια και την προφητεία.
Πρόκειται ουσιαστικά για την αναπαράσταση της Εις Άδου Καθόδου του Χριστού. Σε κάποια μέρη της Ελλάδας το έθιμο αυτό γίνεται και λίγο πριν την πρώτη Ανάσταση.
Ολοκληρώνοντας τις σκέψεις μου και με τις ευχές μου για Ανάσταση του Σύμπαντος Κόσμου μας από τις επήρειες της φθοράς και του κακού, εύχομαι εγκάρδια να μπορέσουμε όλοι μας να άρουμε τις έσω πύλες μας για να εισέλθει η Ζωή, που νίκησε τον Άδη. Να άρουμε τις πύλες των αισθήσεων, των συναισθημάτων και λογισμών μας, που εξακολουθούν να βρίσκονται κλειστές στην Αγάπη και την Αλήθεια, παρά τα βροντερά χτυπήματα του Σωτήρα μας, που κρούει για να του ανοίξουμε, για να μας προσφέρει τα πάντα. Κι η κάθε απειλή της υλικής μας ζωής είναι ένα ακόμη τέτοιο χτύπημα ή κάλεσμα στην αιώνια!
Το μόνο μήνυμα που θα άξιζε να λάβουμε από τα όσα συνταρακτικά βιώνουμε στις μέρες μας, είναι ότι για να νικήσουμε τον Άδη, που διεκδικεί να ενοικήσει εντός μας, καθιστώντας τον έσω άνθρωπο βασίλειο του διαρκούς πόνου, αγωνίας και τελικώς θανάτου, χρειάζεται απλά το άνοιγμα των πυλών μας προς τον Κύριό μας, που θα φέρει δροσερό Αέρα στις καρδιές μας και ζωογόνο Φως στο συσκοτισμένο Νου μας, φροντίζοντας, μέσω καθενός από εμάς, που συνειδητοποιείται επ΄ αγαθώ, κάθε πόνο και κάθε ανάγκη, κάθε επί γης Ανθρώπου. Τελικά η κόλαση κι ο παράδεισος είναι πάντα παρούσες συνθήκες στις ζωές και πάντα απορρέουν από τις δικές μας επιλογές! Ας το θυμόμαστε όταν κρούονται οι πύλες!
Η Κλίμαξ Θείας ανόδου, Κλίμακα του Ιωάννου ή και απλά Κλίμακα (λατ: Scala Paradisi) ονομάζεται ένα σημαντικό βιβλίο γραμμένο κατα τον 5Ο-6Ο αι. από τον Άγιο Ιωάννη το Σιναḯτη, το οποίο ευρέως χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα και θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα της Εκκλησιαστικής Γραμματείας.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης ήταν γνωστός για την ασκητική του ζωή και την βαθιά πνευματικότητά του, ασκήτεψε αρκετά χρόνια στην έρημο ως ερημίτης και διετέλεσε και Ηγούμενος της Μονής του Σινά. Ξέρουμε από το Συναξάρι του και από πληροφορίες ότι από μικρός ήτο φιλομαθής πάρα πολύ. Γεννήθηκε το 579 μ.Χ. στη Συρία. Αγαπούσε τη μελέτη, τη μάθηση, τις γνώσεις και έβγαλε σχολεία εκείνης της εποχής και γι’ αυτό τον λένε και σχολαστικό, δηλαδή βγήκε από σχολές. Αλλά εκείνο που ξέρουμε ακόμη είναι ότι από νέο παιδί αγάπησε τη ζωή της μοναξιάς, τη ζωή της ερημίας, τη ζωή της αδιαλείπτου επικοινωνίας με το Θεό δια της προσευχής και δια της μελέτης του Θείου Λόγου. Γι’ αυτό περίπου 16 ετών έφυγε και πήγε στο όρος Σινά και εντάχθηκε στη Μονή της Αγίας Αικατερίνης, που υπάρχει μέχρι σήμερα. Εκείνη την εποχή, αδελφοί μου, το Σινά είχε εκατοντάδες μοναχούς· και όπως σε μια κυψέλη οι μέλισσες πηγαινοέρχονται και κάνουν μέλι, έτσι και αυτοί μέσα στο μοναστήρι αυτό έκαναν με την εργασία τους, το μέλι της πίστεως, το μέλι της υπακοής στους μεγαλύτερους, το μέλι της υποταγής στο Θεό, το μέλι της προσευχής, της μελέτης, της ταπεινοφροσύνης, της ζωγραφικής – αγιογραφούσαν – και ακόμα το μέλι της αντιγραφής βιβλίων παλαιών. Ετσι σήμερα το Σινά, η Μονή της Αγίας Αικατερίνης, είναι ένα από τα σπουδαιότερα μουσεία αγιογραφίας μέσα στον κόσμο και το ακόμη σπουδαιότερο είναι ότι το μοναστήρι αυτό έχει μία από τις μεγαλύτερες και σημαντικότερες βιβλιοθήκες που υπάρχουν σε όλον τον κόσμο. Την έχει αυτό το μοναστήρι χάρις σ’ εκείνους τους μοναχούς που ζούσαν τότε. Εκεί πήγε ο Ιωάννης, λοιπόν και ασκήτευε και εντάχθηκε στην υπακοή και έγινε υπόδειγμα αρετής και πίστεως. Κατόπιν έφυγε από το μοναστήρι και πήγε παραέξω σε ένα καλύβι και καθόταν μαζί με έναν Γέροντα. Εκανε τελεία υπακοή σ’ αυτόν το Γέροντα, ό,τι τον δίδασκε εκείνος χρόνια αρκετά. Οταν κοιμήθηκε ο Γέροντας, έμεινε σ’ αυτό το σπιτάκι, το οποίο απέχει περίπου δύο ώρες από το μοναστήρι του Σινά, σαράντα χρόνια. Εκεί μέσα έμενε μοναχός του με συντροφιά το Θεό, τη μελέτη, την προσευχή, την ανάταση της ψυχής. Η φήμη του για την αρετή του διαδόθηκε παντού. Πάει, λοιπόν, μια επιτροπή από καλόγερους του Σινά και του λένε: – Ελα, ευλογημένε, να γίνεις ηγούμενος στο μοναστήρι, να μας διδάξεις και εμάς που είμαστε εκεί πέρα όλα αυτά που ξέρεις. Πήγε, λοιπόν, και έμεινε δύο χρόνια και έκανε τον ηγούμενο.
Όταν ήταν Ηγούμενος, έλαβε γράμμα από τον Ιωάννη, Ηγούμενο της Μονής Ραϊθού, το οποίο ζητούσε από τον Άγιο Ιωάννη Σιναΐτη λόγους πνευματικούς και συμβουλές για την ασκητική ζωή. Ο Άγιος Ιωάννης τότε, σε απάντηση αυτού του αιτήματος από τον Ιωάννη της Ραϊθού, έστειλε ένα σύγγραμμα το οποίο ονόμασε «Κλίμαξ Θείας Ανόδου». Αυτός ο Λόγος ο Ασκητικός ο επονομαζόμενος «Πλάκες Πνευματικές«είναι οι συμβουλές του Ιωάννου του Σιναΐτου προς τον Ιωάννη Ραϊθού και τους Μοναχούς του. Αυτό το σύγγραμμα παραμένει και στις μέρες μας ένας φάρος για τους Μοναχούς, αλλά και για όλους τους Χριστιανούς, που θέλουν να φτάσουν στον Θεό.
Κατόπιν είδε ότι δεν τον βοηθούσε η ηγουμενία να επικοινωνεί συνέχεια με το Θεό. Γι’ αυτό σηκώθηκε και έφυγε και ξαναπήγε εκεί στο ασκηταριό που είχε. Εκεί έζησε μέχρι τέλους. Σε πολλούς μας κάνει εντύπωση και σήμερα λένε: Μα γιατί να φεύγουν από τον κόσμο άνθρωποι σαν κι αυτόν που είχε τόση σοφία και τόσες γνώσεις; Γιατί φεύγουν; Βλέπετε σήμερα υπάρχουν πολλά παιδιά, αγόρια – κορίτσια, που αφήνουν και την επιστήμη τους και τα πτυχία τους, τις γνώσεις τους, τα πλούτη τους, τις δουλειές τους και φεύγουν και πάνε στα μοναστήρια. Πολλοί διαμαρτύρονται: Μα γιατί το κάνουν αυτό; Δεν είναι ώρα να σας πω γι’ αυτό το θέμα. Αλλά θα σας αναφέρω μια μικρή γνώμη αυτού του Αγίου. Λέει, λοιπόν, αυτός ο Αγιος Ιωάννης: «Ιησού μνήμη ενωθήτω τη πνοή σου και τότε γνώσει ησυχίας ωφέλειαν». Αμα κατορθώσεις να ενώσεις με την αναπνοή σου και με την ύπαρξή σου το πρόσωπο και το όνομα του Χριστού και ενωθείς μαζί Του βαθιά και σφιχτά, τότε θα καταλάβεις τι πάει να πει ησυχία και ερημιά και αποχώρηση από τον κόσμο. Αλλιώς δεν μπορείς να το καταλάβεις. Γι’ αυτό και πολλοί, όπως σας είπα, δεν το καταλαβαίνουν αυτό το πράγμα. Ας είναι. Αυτός ο Αγιος, λοιπόν, έμεινε εκεί.
Τα τροπάρια που ψάλαμε μας διηγούνται τη ζωή του. Το απολυτίκιο λέει: «Ταις των δακρύων σου ροαίς της ερήμου το άγονον εγεώργησας». Από τα μάτια του έτρεχαν δάκρυα συνέχεια που πότισαν την έρημο, το χώμα, αλλά και την έρημο της καρδιάς του· και καρποφόρησε η καρδιά του κι έβγαλε τις αρετές, «και τοις εκ βάθους στεναγμοίς εις εκατόν τους πόνους εκαρποφόρησας». Με τα δάκρυα που πότισες την καρδιά σου και με τους στεναγμούς που βγαίναν από τα βάθη της καρδιάς σου, τους στεναγμούς της προσευχής, έφερες καρπούς πνευματικούς μέσα στην ψυχή σου εκατό φορές περισσότερους απ’ ό,τι φέρνουν άλλοι που δεν έρχονται στην ερημιά, που ήσουνα εσύ.
Ενας καρπός είναι αυτό το βιβλίο, που έχει γράψει, όπως σας είπα, και λέγεται «Κλίμαξ»· γι’ αυτό λέγεται Ιωάννης της Κλίμακος και Σιναΐτης, γιατί έζησε στο όρος Σινά. Αυτό το βιβλίο έχει τριάντα κεφάλαια και τα παρουσιάζει σαν σκαλοπάτια. Κάθε κεφάλαιο είναι μία αρετή. Περιγράφει πώς πρέπει να είναι η αρετή αυτή. Καλεί τους αναγνώστες, μόλις διαβάσουν το ένα κεφάλαιο, που είναι σαν να ανεβαίνουν στο ένα σκαλοπάτι, να το εφαρμόσουν. Μετά από το πρώτο σκαλοπάτι θα ανέβουν στο δεύτερο. Θα διαβάσουν το δεύτερο κεφάλαιο· θα μιμηθούν και θα εφαρμόσουν την αρετή για την οποία γίνεται λόγος. Κατόπιν το τρίτο, το τέταρτο μέχρι τριάντα σκαλοπάτια. Λέει ο ίδιος: «Κλίμακα αναβάσεως πεπελέκηκα», πελέκησα και έφτιαξα μία Κλίμακα. Τί κλίμακα; Σκάλα αναβάσεως για να ανεβείτε. «Εκαστος δε βλεπέτω εν ποία βαθμίδι έστηκε», τώρα ο καθένας να κοιτάξει σε ποιο σκαλί της σκάλας αυτής έχει σταματήσει. «Εν πάσι τοις πάθεσι και πάσαις ταις αρεταίς εαυτούς εκζητούντες μη παυσώμεθα, που τυγχάνομεν», να εξετάζουμε τα πάθη που έχουμε μέσα μας, να εξετάζουμε και τις αρετές που έχουμε κι από κει να καταλάβουμε σε ποιο σκαλοπάτι έχουμε σταθεί και βρισκόμαστε. Τις αρετές, λέει, αυτές τις παρουσιάζω σαν Κλίμακα, όπως είδε ο Ιακώβ στον ύπνο του μια σκάλα που ξεκίναγε από τη Γη και ανέβαινε στο Θεό. Ετσι, λοιπόν, τα σκαλοπάτια της σκάλας αυτής «εις ουρανόν τον προαιρούμενον αναφέρουσιν», εκείνον που θέλει τα σκαλοπάτια αυτά της σκάλας θα τον φέρουνε και θα τον βάλουνε μέσα στον ουρανό. Αυτό το βιβλίο είναι βέβαια γραμμένο προπάντων για τους καλογήρους, αλλά είναι και για όλους τους ανθρώπους, διότι οι αρετές ίδιες είναι και για τους καλογήρους και για τους ανθρώπους που ζουν στον κόσμο.
Δεν είναι εύκολο βιβλίο. Δεν είναι να το διαβάσω για να ευχαριστηθώ. Θα βάλεις κάτω το μυαλό σου και την προσοχή σου και την υπομονή σου, για να διαβάσεις προσεκτικά και να δεις που πατάς. Βρίσκεσαι εσύ σ’ αυτό το σκαλοπάτι που έχει την αρετή αυτή; Αρχίζει από τις πιο απλές αρετές. Από την υπακοή, απ’ τη μετάνοια, απ’ την ανάμνηση (τη μνεία) του θανάτου, από την πραότητα, τη συγχωρητικότητα και φτάνει στις τελευταίες αρετές, στα τελευταία σκαλοπάτια που είναι η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη προς το Θεό. Εκεί τελειώνει το τριακοστό σκαλοπάτι.
Θα σας αναφέρω μερικά από κάθε σκαλοπάτι, για να πάρετε μία γενική ιδέα του βιβλίου. Γενικώς υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος δεν σώζεται με τις πολλές νηστείες που θα κάνει, αλλά με τις αρετές που θα έχει και προπάντων με την ταπείνωση. Ακούτε τι λέει για τον εαυτόν του: «Ουκ ενήστευσα, ουκ ηγρύπνησα, ουκ εχαμεύνησα», δηλαδή δεν ενήστεψα εγώ πολύ, λέει, αλλά τι έκανε είναι άλλη δουλειά. Δεν ενήστεψα εγώ πολύ, ούτε αγρύπνησα πάρα πολύ, ούτε κοιμήθηκα χάμω στο χώμα. Αυτό σημαίνει «εχαμεύνησα». Τί έκαμα όμως; «Εταπεινώθην και έσωσέ με ο Κύριος», ταπεινώθηκα μοναχά και ο Κύριος με έσωσε.
Λοιπόν μερικοί λένε: Δεν μπορώ να νηστέψω. Καλά μην νηστεύεις, άμα δεν μπορείς. Δεν μπορώ να κάμω αγρυπνία. Μην κάνεις, άμα δεν μπορείς. Δεν μπορώ να κοιμηθώ στη σανίδα πάνω. Μην κοιμάσαι. Κοιμήσου πάνω στο στρωματέξ. Ταπείνωση έχεις; Ταπεινώσου, αυτό λέει ο Αγιος, να δεις πως σώζεσαι.
Ενα άλλο πράγμα. Δεν σε σώζει μία αρετή μονάχα. Είναι πολλοί που κάνουν πολλές ελεημοσύνες, αλλά δεν κάνουν τίποτε άλλο. Λέει, λοιπόν, «ου συνίσταται διάδημα βασιλέως εξ ενός λίθου», το στέμμα του βασιλιά δεν έχει μονάχα ένα διαμάντι, αλλά είναι γεμάτο γύρω-γύρω με διαμάντια, μεγάλα και μικρά, μαργαριτάρια και άλλα πολλά. Ετσι μια αρετή δεν σε σώζει. Θα πρέπει να έχεις κι άλλες αρετές. Ακόμα κάτι άλλο. Την ταπεινοφροσύνη την ξέρουν μόνον όσοι την έζησαν. Τώρα τί να λέμε; Μπορεί να λέμε πολλά για ταπεινοφροσύνη. Κάνεις υπακοή; Ακούς τη γυναίκα σου; Ακούς τον άντρα σου; Η του βγάζεις γλώσσα; Η μια κουβέντα σου λέει, εκατό του απαντάς; Ε, τότε δεν έχεις ταπείνωση. Ταπεινώσου, γιατί η υπακοή είναι ταπείνωση. Ενα άλλο θέμα είναι η καλοσύνη, που πρέπει όλοι να την προσέχουμε. Στις ήμερες καρδιές, στις καλοσυνάτες καρδιές αναπαύεται ο Θεός. Στις άγριες κάθεται ο διάβολος. Η ήμερη ψυχή είναι ίσια και έχει συντροφιά την ταπείνωση. Η πονηρή είναι σκλάβα της υπερηφάνειας. Η νηστεία είναι σπαθί που κόβει τους κακούς λογισμούς από την ψυχή και δίνει και υγεία στο σώμα. Είναι μητέρα της υγείας και προξενεί την καθαρότητα και διώχνει τις αμαρτίες. Ανοίγει την πόρτα του παραδείσου.
Προς το τέλος συμβουλεύει (και στην αρχή το λέει αυτό): Τώρα στην αρχή που θ’ αρχίσεις να ανεβαίνεις στη σκάλα, να έχεις μεγάλη υπομονή. Χρειάζεται αγώνας και μάλιστα συνεχής και σκληρός. «Ουδείς κλίμακα υφ’ εν ποτέ ανελθείν δεδύνηται». Τη σκάλα την ανεβαίνεις με ένα πήδημα; Πώς θα ανεβείς; Θα ανεβείς σκαλοπάτι-σκαλοπάτι. Παραπάνω δεν μπορείς. Τριάντα σκαλιά έχει αυτή η σκάλα. Θα πηγαίνεις ένα-ένα σκαλοπάτι. Και υπενθυμίζει ότι στον αγώνα αυτό υπάρχουν άγγελοι, οι οποίοι βοηθούν και ενισχύουν. Και προτρέπει: «Αναβαίνετε, αδελφοί, αναβαίνετε με προθυμίαν και χαράν την αγγελικήν αυτήν Κλίμακα, δια να φθάσωμεν εις το όρος του Κυρίου, εις τον υψηλόν θρόνον Αυτού».
Σ’ όλα τα μοναστήρια, ιδίως στο Ορος, έχουν ζωγραφισμένη αυτή την Κλίμακα, εκτός που την έχουν βιβλίο και τη διαβάζουν τώρα τη Σαρακοστή. Η Εκκλησία μας εορτάζει τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακας στις 30 Μαρτίου, ημέρας της κοιμήσεώς του το 649 μ.Χ στο Σινά της Αιγύπτου και κατά την Δ΄ Κυριακή των Νηστειών, ονομαζομένη έτσι και Κυριακή Ιωάννου της Κλίμακος.
Κάθε Δικαστής είναι μεν λειτουργός της Δικαιοσύνης, αλλά είναι και μέγας Παιδαγωγός, όταν είναι και Άνθρωπος!
Αν όλοι εκτελούσαμε την εργασία μας, όποια κι αν είναι, με αίσθημα ευθύνης, ανθρωπιά και αγάπη προς την ανθρωπότητα ως σύνολο και με το ανυπέρβλητο πρότυπο της εκούσιος προσφοράς και θυσίας του Θεανθρώπου, θα μεταβάλαμε καθημερινά τον κόσμο μας προς το καλλίτερο!
Κανένας ιός δεν θα μας άγγιζε κι αν αυτό γινόταν, κάποιος καλός γιατρός θα μας κούραρε και κάποια νοσοκόμα με θερμή καρδιά θα απάλυνε τον πόνο μας κι αυτός θα περνούσε, κάνοντάς μας, όλους ισχυρότερους!
Γιατί έτσι αναπτύσσεται το ανοσοποιητικό σύστημα καθε κοινωνίας και του οργανισμού της Ανθρωπότητας!
Το Δραματικό Τρίγωνο Κάρπμαν, είναι το πιο διαδεδομένο μοντέλο σχέσεων μεταξύ ανθρώπων. Περιγράφηκε για πρώτη φορά το 1968 από τον κλασσικό λόγιο της συναλλακτικής ανάλυσης, τον Στίβεν Κάρπμαν.
Πρόκειται για το γεγονός ότι οι άνθρωποι χειραγωγούν ο ένας τον άλλον, εξαρτώνται ο ένας από τον άλλον και κουράζονται πολύ από αυτό. Δεν υπάρχει μεγάλη ευτυχία σε τέτοιου είδους σχέσεις και οι άνθρωποι γίνονται πολύ εξαντλημένοι για να αλλάξουν. Ωστόσο, υπάρχει μια λύση.
Παρακάτω μπορείτε να μάθετε περισσότερα για το τρίγωνο Κάρπμαν. Να θυμάστε πως προκειμένου να επιλυθεί ένα πρόβλημα, πρέπει πρώτα να το καταλάβετε.
Το τρίγωνο Κάρπμαν
Μπορεί να υπάρχουν δύο, τρία ή περισσότερα άτομα μέσα σε ένα τρίγωνο. Υπάρχουν πάντα τρεις ρόλοι: ένα θύμα, ένας θύτης και ένας σωτήρας.
Οι συμμετέχοντες ενός τριγώνου συχνά αλλάζουν ρόλους. Ένα πράγμα παραμένει αμετάβλητο: είναι όλοι χειριστές και φέρνουν πόνο τόσο στον εαυτό τους όσο και στους κοντινούς και τους αγαπημένους τους ανθρώπους.
Ένα από τα πιο εμβληματικά πρόσωπα του ιερού Κλήρου στην Ελλάδα, ο αρχιμανδρίτης Γερβάσιος Ρατόπουλος που είχε συνδέσει το όνομα του με την διακονία στον χώρο των φυλακών, έφυγε σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 89 ετών.
Ο κληρικός που αφιέρωσε τη ζωή του στην στήριξη των φυλακισμένων καταγόταν από τα Γρεβενά όπου γεννήθηκε το 1931.
Είχε σπουδάσει θεολογία στην θεολογική σχολή του ΑΠΘ και είχε υπηρετήσει στις Μητροπόλεις Σιδηροκάστρου, Θεσσαλονίκης και Κασσανδρείας.
Κατά τη διάρκεια της δράσης του που ξεπέρασε τις τέσσερις δεκαετίες επισκέφθηκε διαφορετικά σωφρονιστικά ιδρύματα σε 90 χώρες, από την Αλβανία μέχρι τη Μαδαγασκάρη αποφυλακίζοντας πάνω από 15.500 άπορους κρατουμένους, δίνοντας συνολικά 4,4 εκατομμύρια ευρώ.
Ο μακαριστός ιερέας είχε τιμηθεί:
1) Δύο φορές από την Ακαδημία Αθηνών (1996 με Έπαινο. 2001 με Χαλκό μετάλλιο).
2) Δύο φορές από την Ι. Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος (1992 Έπαινος 4300/1737/22-12-1992, 2001 Παράσημο του Απ. Παύλου Χρυσούς Σταυρός μετά Αστέρος).
3) Από το Υπουργείο Δικαιοσύνης (28-9-06).
4) Από το Υπουργείο Υγείας και Πρόνοιας-Ελληνική Ραδιοφωνία (Ε.Ρ.Α.) (5-12-2001 Βραβείο).
5) Από το Κέντρο Στήριξης Οικογένειας Ι. Αρχιεπισκοπής Αθηνών (2001 Έπαινος Εθελοντικής Προσφοράς).
6) Από την Ι. Μητρόπολη Δημητριάδος (2002 Ανώτατο Παράσημο Χρυσούς Σταυρός μετά τιμητικού Διπλώματος της Τοπικής Εκκλησίας).
Και άπο άλλους φορείς στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Η Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη δημιουργήθηκε από νεοπλατωνιστές αρχιτέκτονες που ενσωμάτωσαν στην κατασκευή της ελληνική γνώση – πυθαγόρεια και πλατωνική – για την πραγμάτωση της επαφής του ανθρώπου με το θείο. 1483 χρόνια μετά από τα εγκαίνια του λαμπρότερου χριστιανικού ναού (που έγινε στις 27 Δεκεμβρίου 537) η καθηγήτρια του πανεπιστημίου Stanford των ΗΠΑ Μπισέρα Πέντσεβα έχει ολοκληρώσει μια πρωτοποριακή μελέτη που έχει οδηγήσει, με τη βοήθεια προηγμένων υπολογιστικών συστημάτων, στην πιστή αναδημιουργία του ήχου του Ναού φέρνοντας στο σήμερα κάτι που μέχρι πρότινος έμοιαζε ότι είχε χαθεί οριστικά: την εμπειρία της συμμετοχής στον Όρθρο και στον Εσπερινό, σαν να βρίσκεσαι στην Αγία Σοφία της Βυζαντινής εποχής.
Το βιβλίο της Μπισέρα Πέντσεβα, «Hagia Sofia: Sound, Space and Spirit in Byzantium (Pennsylvania State University Press, 2017) κέρδισε το 2018 το βραβείο για την καλύτερη μονογραφία στις ιστορικές σπουδές της American Academy of Religion.Remaining Time-0:19FullscreenMute
Η ακουστική εμπειρία της Αγίας Σοφίας αναδημιουργήθηκε μέσα από συστηματική μελέτη που έγινε στην Καλιφόρνια τα τελευταία χρόνια, χάρη στη γνώση, στην πίστη και στο όραμα μιας αφοσιωμένης επιστήμονος, χριστιανής ορθόδοξης, βουλγαρικής καταγωγής. Η κυρία Πέντσεβα μίλησε στην «Καθημερινή» και εξήγησε γιατί η επαφή με το θείο που επιτυγχάνεται στην Αγία Σοφία δεν είναι ένα μεσαιωνικό «ειδικό εφέ», αλλά το αποτέλεσμα εφαρμογής πτυχών της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας.
Η Αγέλαστος Πέτρα ήταν, σύμφωνα με την μυθολογία, ένας βράχος στην Ελευσίνα πάνω στον οποίο κάθησε η Δήμητρα για να θρηνήσει για την Περσεφόνη την κόρη της που την άρπαξε ο Πλούτωνας. Ο μύθος αυτός συγκινούσε πάντα τους Έλληνες και οι λόγοι είναι πολλοί. Η μάνα που χάνει το παιδί της από τον θεό του κάτω κόσμου. Ο συμβολισμός του θανάτου. Ο χειμώνας που σκοτεινιάζει τα πάντα. Και μετά η ανάσταση. Η Περσεφόνη κάθε Άνοιξη επιστρέφει στην μητέρα της. Η φύση ξαναγεννιέται. Τα Ελευσίνια Μυστήρια ήταν μια μυστηριακή τελετή που τελούνταν προς τιμή της Δήμητρας και της Περσεφόνης, ήταν δε η ιερότερη και πιο σεβαστή από όλες τις γιορτές της αρχαίας Ελλάδας. Η απαρχή των Μυστηρίων ανάγεται με βεβαιότητα πριν τον 8ο π.Χ. αιώνα σύμφωνα με την χρονολόγηση των αντικειμένων που βρέθηκαν στον αρχαιολογικό χώρο του Τελεστηρίου. Τα Ελευσίνια Μυστήρια λάμβαναν χώρα μέχρι το 392 μ.Χ. όταν ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος Α’ του Βυζαντίου με διάταγμά του διέταξε το κλείσιμο όλων των αρχαίων ιερών σε μια προσπάθεια να καταστείλει την αντίσταση των οπαδών της αρχαιοελληνικής θρησκείας στην επιβολή του Χριστιανισμού. Τα τελευταία απομεινάρια των Μυστηρίων εξαλείφθηκαν το 396 όταν ο βασιλίας των Γότθων Αλάριχος, συνοδευόμενος από χριστιανούς ιερείς, κατέστρεψε το ιερό της Ελευσίνας και θανάτωσε όλο το ιερατείο…. Οι εποχές που ακολούθησαν φέρθηκαν αμείλικτα στην Ελευσίνα. Πόνος κι εγκατάλειψη για μια από τις σημαντικότερες πόλεις της αρχαίας Ελλάδας. Η ταφόπλακα στην ιστορική σημασία της πόλης, σφραγίστηκε κατά κάποιο τρόπο τον 20ο αιώνα. Η ευρύτερη περιοχή του κάμπου της Ελευσίνας μετατράπηκε σε βιομηχανική ζώνη διύλησης πετρελαίου, οι γύροι λόφοι έγιναν πρώτη ύλη του τσιμέντου που χρησιμοποιήθηκε στην Αθήνα της αντιπαροχής από τα εργοστάσια της περιοχής και η Ελευσίνα υποβαθμίστηκε τόσο πολύ που το όνομά της έχει γίνει συνώνυμο της βιομηχανοποίησης, της εγκατάλειψης, της κακώς εννοούμενης ανάπτυξης.
Ο Φίλιππος Κουτσάφτης
Τον Φίλιππο Κουτσάφτη παρακίνησε στις 20 Μαίου 1988 «Τύχη Αγαθή» όπως ο ίδιος αναφέρει να ξεκινήσει να φτιάξει ένα αφιέρωμα στον τόπο της Περσεφόνης και της Δήμητρας. Τα γυρίσματα κράτησαν 10 χρόνια και είχαν σαν αποτέλεσμα να δημιουργθεί ένα πραγματικό αριστούργημα που κυκλοφόρησε στις κινηματογραφικές αίθουσες το 2000.
Η ταινία ταξιδεύει μέσα από τα μάτια των κατοίκων της Ελευσίνας στην ιστορία της περιοχής. Ζωντανεύει την δεκαετή καθημερινότητα των ανθρώπων που ζουν σ αυτή. Νοιώθει τα προβλήματά τους, πονάει με τις ανησυχίες τους. Περπατάει δίπλα τους στις ανασκαφές που γίνονται στις γειτονιές της, που φέρνουν ξανά στο φως του Ήλιου εικόνες μοναδικές και αμέσως μετά τις κλείνουν πίσω από τις πόρτες μιας αποθήκης. Ο αρχαιολογικός χώρος γίνεται οικόπεδο, το οικόπεδο οικοδομή και η οικοδομή πολυκατοικία. Οι άνθρωποι αλλάζουν, οι γειτονιές αλλάζουν. Μόνο η Ελευσίνα μένει ίδια… Όσες φορές κι αν δω την Αγέλαστο Πέτρα, τόσο περισσότερο αισθάνομαι πως τελικά το θέμα της ταινίας δεν είναι η Ελευσίνα αλλά ο θεόσταλτος «πρωταγωνιστής» της, ο Παναγιώτης Φαρμάκης. Ένας άνθρωπος άστεγος, άπατρις που ο σκηνοθέτης τον χαρακτηρίζει «σαλό» ο οποίος έχει μια «σαλεμένη σχέση» με τα αρχαία της περιοχής. Κι όμως, αυτός ο άνθρωπος ο περιθωριακός, ενδιαφέρεται για την ιστορία του τόπου κι ας μην έχει γεννηθεί εκεί, περνάει τον χρόνο του διασώζοντας ευρύματα που πετάχτηκαν μαζί με μπάζα στη θάλασσα. Ευρύματα σημαντικά που καταλήγουν στις προθήκες των μουσείων… Κι όλα αυτά όταν οι υπόλοιποι, οι «κανονικοί», οι «πολιτισμένοι», γκρεμίζουν αρχαία τείχη για να χτίσουν πολυκατοικίες και να υψώσουν άλλα, από οπλισμένο σκυρόδεμα και σάρκα, γύρω τους, πάνω και κάτω τους…
Ο Παναγιώτης Φαρμάκης
Με αγγίζει πολύ αυτή η ταινία. Την έχω δει δεκάδες φορές, την βλέπω καμία φορά και αποσπασματικά. Μου αναστατώνει τη σκέψη. Κάνω των Ελευσίνα πατρίδα μου, βλέπω την καταστροφή δίπλα μου και την αδιαφορία να φωλιάζει στις καρδιές των γειτόνων μου. Είμαι σίγουρος πως αν ήμουν κάποιος από την ταινία, θα ήμουν ο Παναγιώτης Φαρμάκης. Ο σαλός με τη σαλεμένη σχέση με τα αρχαία. Πώς διαφορετικά θα μπορούσα να εξηγήσω τα δάκρυα που πετιόνται από τα μάτια μου όταν στο 32ο λεπτό της ταινίας, με τη μουσική του Κων/νου Β στο παρασκήνιο, οι μπουλντόζες γκρεμίζουν το τείχος της Ιεράς Οδού; Υπάρχουν πράγματα πολλά που έχω μετανιώσει στη ζωή μου που δεν τα έκανα. Ένα από αυτά είναι πως, όταν το 2015 ήμουν υπεύθυνος σε μια ομάδα της Φωτογραφικής Εταιρείας Κρήτης, δεν προσπάθησα αρκετά ώστε να βρω τον χρόνο να δείξω στα παιδιά της ομάδας την Αγέλαστο Πέτρα, αν και το είχα σκοπό. Κρίμα. Είναι κάτι που οφείλω στον εαυτό μου…
Κάνουμε επίθεση στους ιούς, που μας απειλούν, βελτιώνοντας την εσωτερική και πνευματική μας κατάσταση και την επικοινωνία μας με τους συνανθρώπους μας, ενισχύοντας την ανοσοποιητική μας απόκριση . Διαβάστε πώς!
Συνεχίστηκε την Κυριακή, 5 Απριλίου 2020, ο 1ος Κύκλος Οργανικής Αυτογνωσίας, ένα δωρεάν πρόγραμμα συλλογικού coaching, που προσφέρει η Κίνηση Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ στα μέλη και τους φίλους μας, ως ένα αποτελεσματικό μέσο αντιμετώπισης των συμπτωμάτων της κοινωνικής πίεσης, λόγω των μέτρων περιορισμού εξάπλωσης του Covid19, πραγματικά όμως ως εργαλείο ουσιαστικής προσφοράς στην πορεία όλων μας προς την αυτογνωσία και την εν Θεώ τελείωση!
Μαζί μας είχαμε τη χαρά και τιμή να βρίσκεται η κα Σμαρούλα Παντελή, πολύ γνωστή και επιτυχημένη ψυχολόγος, με πλούσια δράση. Η Δρ. Σμαρούλα Παντελή είναι ιατρική ψυχολόγος, διπλωματούχος ψυχοδράματος – κοινωνιοδράματος, συγγραφέας βιβλίων ψυχολογίας, παιδαγωγικών ιστοριών και θεματικών ημερολογίων. Ηθοποιός και σκηνοθέτης του θεάτρου playback και ιδρύτρια της ομάδας Playback Nuevo. Ασχολείται ιδιαίτερα με τη διαχείριση των συναισθημάτων και την ενίσχυση της δημουργικότητας>>. Πολύ ενδιαφέροντα και ψυχοενισχυτικά βίντεό της μπορείτε να παρακολουθήσετε ΕΔΩ!
Ο Κύκλος πραγματεύθηκε τόσο σε αυτήν, όσο και στην προηγούμενη συνάντηση το συναίσθημα του Θυμού.
Ενημερώνουμε ότι επειδή οι θέσεις για τον 1ο Κύκλο καλύφθηκαν πλήρως, μπορείτε όσοι ενδιαφέρεστε να συμμετάσχετε, να στείλετε μήνυμά σας, με τον τρόπο, που αναφέρουμε στο τέλος του παρόντος, αφού το διαβάσετε και με τη μόνη προϋπόθεση ότι έχετε ειλικρινή διάθεση να εργαστείτε με συνέπεια εντός του Εαυτού σας και ομαδικά στα πλαίσια του Κύκλου. Εφ’ όσον συγκεντρωθεί ο αναγκαίος αριθμός και πληρούνται οι σχετικές προϋποθέσεις, θα πραγματοποιήσομε και 2ο Κύκλο.
Τί είναι η «ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ»;
Η «Κίνηση Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ» είναι μη κερδοσκοπικό σωματείο, που εδρεύει στην Παλλήνη Αττικής, με εγκατάσταση και στην Αθήνα, το οποίο μελετά και διαδίδει την ΙΔΕΑ της ΟΡΓΑΝΙΚΟΤΗΤΑΣ. Φιλοδοξεί να ενεργοποιήσει με επίκεντρο της Ελλάδα, ένα παγκόσμιο ρεύμα Ενότητας, Δημιουργίας και Αρετής, στηριζόμενο στους δύο πνευματικούς πυλώνες του Ελληνισμού, την Αρχαιοελληνική Φιλοσοφία και την Ορθοδοξία, ιδιαιτέρως υπό την πατερική, ησυχαστική και νηπτική της πνευματική εμπειρία.
Η ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ, ως πνευματική κίνηση, έχει ως σκοπό να διαχύσει στην κοινωνία το όραμα της Οργανικότητας, μιας ιδέας αναμορφωτικής και γνήσια επ-αναστατικής, δια της οποίας θεραπεύονται οι επί δεκαετίες και εκατονταετίες παγιωμένες, αρνητικές και συγκρουσιακές αντιλήψεις, από τις οποίες πάσχει ο άνθρωπος, αναφορικά με τη σκοπιμότητα και το Λόγο ύπαρξης των Ατόμων και των Κοινωνιών τους εντός του πραγματικού Κόσμου!
Cosmopolis Organicity Movement / Κίνηση Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ 
