Το παρακάτω άρθρον δημοσιεύθηκε στο περιοδικόν «Ελληνική Αγωγή», έτος 7ο, Αρ. Φύλλου 15/68, Δεκεμβρίου 2002.

«Ότι παλαιός ο λόγος, Ορφικός τε γαρ και Πυθαγόρειος,
ο πάλιν άγων τας ψυχάς εις το σώμα και
πάλιν από του σώματος ανάγων και τούτο κύκλω πολλάκις».
(Ορφικόν Απόσπασμα 29).

Η αέναος κυκλική εναλλαγή ζωής/θανάτου των επανενσαρκώσεων της ψυχής είναι «ο παλαιός λόγος» των Ορφικών, τον οποίον ενεστερνίσθησαν οι Πυθαγόρειοι και διεξοδικώς ανέλυσεν ο Πλάτων εις τους Διαλόγους του «Μένων», «Φαίδρος», «Φαίδων», «Πολιτεία» κ.ά. Εξ αυτού («του παλαιού λόγου») απορρέει η Θεωρία της Αναμνήσεως. Αύτη υπάρχει καταγεγραμμένη εις πινακίδας, που ευρέθησαν εις τάφους, προφανώς μεμυημένων, εις την Πετηλίαν της Κάτω Ιταλίας, εξ τον αριθμόν, και μία εις τας Ελευθέρνας της Κρήτης.

Το κείμενον της πινακίδας της Πετηλίας είναι το εξής:

«Θα βρης μία κρήνη στα αριστερά του οίκου του Άδη•
δίπλα σ’ αυτήν λευκό βρίσκεται κυπαρίσσι.
Σ’ αυτήν την κρήνη μην πλησίασης κοντά.
Αλλά θα βρης μιάν άλλη κοντά στης Μνημοσύνης
την λίμνη, πού κρύο νερό αναβρύζει
και φύλακες την φυλάνε.
Πες: της γης παιδί είμαι και του έναστρου ουρανού
αλλά το γένος μου είναι βεβαίως (μόνον) ουράνιο.
Αυτό το γνωρίζετε και σεις οι ίδιοι.
Φλέγομαι από την δίψα μου και χάνομαι•
δώστε μου γρήγορα κρύο νερό
που αναβρύζει από της Μνημοσύνης την λίμνη.
Και αυτοί θα σου δώσουν να πιής από την ιερή κρήνη
Και τότε μαζύ με τους άλλους ήρωες θα βασιλεύης…».
(ΟΡΦΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ, Jane Helen Harrison,, aπόδ. Eλ. Παπαδοπούλου, σελ. 142).

Τα Ορφικά ταφικά έθιμα ώριζαν όπως τοποθετηθή εις τον τάφον του μεμυημένου νεκρού η ανωτέρω πινακίς από φύλλον χρυσού εις εξαγωνικόν κύλινδρον και να κρεμασθή από χρυσήν άλυσιν εις τον λαιμόν του ως φυλακτόν.

Το εξαγωνικόν σχήμα του κυλίνδρου περιέγραφε την ουσίαν της ψυχής, διότι, κατά τους Πυθαγορείους, ο αριθμός έξι ήτο ο αριθμός, ο οποίος είχε φθάσει εις την εμψύχωσιν των όντων. Ταυτοχρόνως ο Νόμος της Συμπαντικής Εξελίξεως εκφράζεται δια του αριθμού τούτου. Η συνύπαρξις του αριθμού της εμψυχώσεως μετά του Νόμου της Εξελίξεως υποδηλοί την αέναον εξέλιξιν της Παγκοσμίου Ψυχής εις τους μορφικούς σχηματισμούς. Πράγματι Αφροδίτην και Γάμον ωνόμαζον οι Πυθαγόρειοι τον αριθμόν τούτον (Orphicorum Fragmenta, 309). Θεά της μορφοποιήσεως η Αφροδίτη και Γάμος η λειτουργία εκ της οποίας εξυπακούεται ότι απορρέουν αι γεννήσεις, αι νέαι έμψυχοι μορφαί, αι προερχόμεναι εκ των δύο φύλων της φύσεως, έχουν την έδραν των εις την ουσίαν και ποιότητα του αριθμού εξ.

Χρυσαί δε, άλυσις και πινακίς, απεικόνιζαν την αθανασίαν της ψυχής. Η άλυσις δια των κρίκων υπαινίσσετο τας επανενσαρκώσεις. Η πινακίς έφερε τας οδηγίας, που ώφειλε να ακολουθήση η ψυχή του μεμυημένου προ της νέας του ενσαρκώσεως κατά τον κατάλληλον χρόνον. Τότε μεθ’ όλων των άλλων ψυχών, αι οποίαι επρόκειτο να ενσαρκωθούν, η ψυχή του μεμυημένου έφθανε εις τόπον, όπου ήσαν παρούσαι μία κρήνη εις την αριστεράν πλευράν και δίπλα μία λευκή κυπάρισσος. Αύτη ήτο η κρήνη της Λήθης, η οποία δεν κατωνομάζετο και δεν εφυλάσσετο. Ό,τι δεν κατονομάζεται, δεν έχει νοητήν υπόστασιν, εφ’ όσον είναι αδύνατον να καταγραφούν από τον νουν αι ιδιότητες του και να αποτυπωθούν εις την μνήμην με σημείον αναφοράς συγκεκριμένον όνομα. Εις την δεξιάν πλευράν υπήρχεν η λίμνη της Μνημοσύνης, η οποία κατωνομάζετο και εφρουρείτο.

Το ύδωρ εις τον συμβολισμόν είναι το κατ’ εξοχήν σύμβολον της μνήμης ή της απουσίας της, αναλόγως της προελεύσεως και της σχέσεως του με τον περιβάλλοντα χώρον. Η διαφορά έγκειται πρώτον εις την φύσιν του ύδατος (καθαρόν/ακάθαρτον) δεύτερον εις την θέσιν (δεξιά/αριστερά), εκ της οποίας τούτο αναβλύζει και τρίτον εκ της πρώτης αρχής και γενέσεώς του, της φύσεως της πηγής του.

Από την αριστεράν κρήνην πίνουν ακάθεκτοι το ύδωρ της λήθης «αι πολλαί» προς ενσάρκωσιν ψυχαί. Προφανώς δεν γνωρίζουν ότι πρόκειται να απολέσουν την μνήμην των, επειδή η κρήνη δεν κατονομάζεται. Άλλωστε αι ψυχαί «των πολλών» είναι πολύ διψασμέναι, διότι επείγονται να ενσαρκωθούν, επομένως δεν καθυστερούν εις την δεξιάν λίμνην, πού φρουρείται. Η λευκή κυπάρισσος πλησίον της αριστεράς κρήνης, σημειοδοτεί, δια της απουσίας χρώματος, την απουσίαν της μνήμης. Στόχος της αριστεράς κρήνης, πού δεν κατονομάζεται δι’ ευνοήτους λόγους, είναι να σβήση από την ψυχή «των πολλών» τας προγενεστέρας μνήμας του γένους και των εμπειριών της.

Η όλη εικών φέρει εις το προσκήνιον τον στόχον των 2.000 τελευταίων ετών. Ο στόχος απέβλεπεν εις την εξάλειψιν της μνήμης της αρχαίας προγονικής λατρείας και κυρίως την κατάργησιν της εδραιωμένης πεποιθήσεως των επανενσαρκώσεων της ψυχής.

Εις την δεξιάν πλευράν υπάρχει κρήνη, η οποία προέρχεται από την φυλασσομένην λίμνην της Μνημοσύνης, το ύδωρ της οποίας είναι άφθονον. Ο μεμυημένος, ο οποίος αξιοί να πιή από ταύτην την λίμνην της Μνημοσύνης, δεν θα στερηθή τας μνήμας του. Διότι μεμυημένος είναι ο έχων κατακτήσει την γνώσιν της αιτίας των πραγμάτων και δεν αρκείται εις τα φαινομενικά αποτελέσματα, τα παρουσιαζόμενα εις τον κόσμον των αισθήσεων. Η γνώσις του ονόματος εις την Ελληνικήν Γλώσσαν ενεργοποιεί τας ουσιαστικάς ιδιότητας του πράγματος.

Η λίμνη φρουρείται από ισχυρούς, αγρύπνους φύλακας. Από την δεξιάν κρήνην είναι απηγορευμένον να πίουν αι ψυχαί, πλην των μεμυημένων, οι οποίοι δηλώνουν εις τους φύλακας την ουρανίαν των καταγωγήν λέγοντες:

«Γης παις ειμί και ουρανού αστερόεντος, αυτάρ εμοί γένος ουράνιον^. τόδε δ’ ίστε και αυτοί. Διψίη δ’ ειμί αύη και απόλλυμαι. Αλλά δότ’ αίψα ψυχρόν ύδωρ προρρέον της Μνημοσύνης από λίμνης».

(Της Γης παιδί είμαι και του έναστρου Ουρανού• το γένος μου είναι βεβαίως ουράνιο. Αυτό το γνωρίζετε και οι ίδιοι. Φλέγομαι από την δίψα μου και χάνομαι• δώστε μου γρήγορα κρύο νερό που αναβρύζει από της Μνημοσύνης την λίμνη).

Η ψυχή του μεμυημένου κατονομάζει Μνημοσύνην την εκ δεξιών λίμνην. Γνωρίζει δηλαδή ότι, εφ’ όσον πίη εξ αυτής, δεν θα απολέση την Μνήμην του. Το ύδωρ, το οποίον εις την περίπτωσιν της λήθης είναι αίτια της αφαιρέσεως της μνήμης, εις την κρήνην της Μνημοσύνης είναι αιτία αναδύσεως των αναμνήσεων των προγενεστέρων της βίων από το βάθος της λίμνης. Άγνωστον το βάθος της (Ηράκλειτος, απ. 45).

Η αυτοσυνείδητος, μεμυημένη ψυχή αρνείται να παρασυρθή από το αίσθημα της δίψης της επιγείου ζωής, η οποία βρίθει λαθών και φαντασιώσεων, ακριβώς διότι δεν επιθυμεί να λησμονήση τόσον την καταγωγήν, όσον και τα βιώματα των παλαιών της ενσαρκώσεων. Διαισθάνεται ότι αυτά υπάρχουν ακόμη «δυνάμει» εις το βάθος της λίμνης — του υποσυνειδήτου της θα ήτο η σημερινή έκφρασις.

Δικαίωμα να πίουν από την κρήνην της Μνημοσύνης έχουν μόνον αι ψυχαί, πού γνωρίζουν την προέλευσιν της ουρανίας των καταγωγής.

Ταύτην φαίνεται ότι δεν απώλεσαν ακόμη όλοι οι Έλληνες. Η Ορφική Θεωρία της αναμνήσεως, πλήρως ανεπτυγμένη εις τους διαλόγους του Πλάτωνος, επιβεβαιοί ότι, εφ’ όσον αι αρχαίαι μεμυημέναι ψυχαί θα επιστρέφουν εις την γην, θα έχουν και την δυνατότητα προσπελάσεως εις τας αρχαίας, προγονικάς των μνήμας, ούσαι ενσυνειδήτως αρχαίαι Ελληνικαί ψυχαί. (Πλάτωνος «Πολιτεία» 498C, θεωρία των μετενσαρκώσεων).

Η μυστική κλεις, την οποίαν παραδίδουν αι Ορφικαί Πινακίδες, είναι η επίγνωσις του γένους της διπλής των καταγωγής: εκ της Γης και του Ουρανού, εις την οποίαν εντάσσεται το όλον είναι του όντος, το φθαρτόν σώμα και η αθάνατος ψυχή του.

«Η μεν ψυχή τω θείω, το δε σώμα τω θνητώ».
(Πλάτωνος «Φαίδων» 80 Α)

Γης παις ειμί: Γη, η μητέρα του, η Γη Μήτρα, η Δήμητρα των Ελευσινίων Μυστηρίων, την οποίαν τιμά, εκ της οποίας εγεννήθη και εις την οποίαν θα επιστρέψη ο φθαρτός του φορεύς, το σώμα του.

Και Ουρανού αστερόεντος: Ουρανός, ο έναστρος νους της αθανάτου φύσεως του πατρός του, του επιτρέπει να αναγνωρίζη την ουρανίαν του καταγωγήν, η οποία οδηγεί εις την αθανασίαν καθ’ ομοίωσιν του πατρός του.

Κατ’ επέκτασιν, συνεπώς, κέκτηται δικαιωματικώς την μνήμην των εμπειριών, αι οποίαι διεμόρφωσαν ιδιότητας και χαρακτηριστικά της φυλετικής ταυτότητος της ψυχής του.

Και εις τας δύο περιπτώσεις, της Λήθης και της Μνημοσύνης, σύνδεσμος και κοινός συμβολικός όρος είναι το ύδωρ. Διότι κατά τον Όμηρον δια του ύδατος έρχεται εις την ζωήν η ψυχή με τον ένσαρκον φορέα της εις το Ζώδιον του Καρκίνου ως προς την Βόρειον Θύραν του Άντρου των Νυμφών, (ν 96—113) και Πορφύριος «Περί του εν Οδυσσεία των Νυμφών Άντρου». Κατά τον Ηράκλειτον προσδιοριστικόν στοιχείον των μετενσαρκώσεων είναι το υγρόν στοιχείον (απ. 12, 36, 76, 117). Επίσης ο Πλάτων εις την Πολιτείαν (621 Β), εις τον μύθον του Ηρός, αναφέρει ότι «όποιος έπινε περισσότερο νερό από τον Αμέλητα ποταμό, λησμονούσε τα πάντα».

Επιπροσθέτως το ύδωρ είναι το στοιχείον της συναισθηματικής έδρας της ψυχής. Ποσειδών, ο άναξ των συναισθηματικών υδάτων, σείει με την τρίαινάν του το τρις-υπόστατον είναι του όντος. Ουδείς φορεύς (επιθυμητικός/σωματικός, θυμικός/ψυχικός, λογιστικός/νοητικός, «Φαίδρος» ο μύθος του Ηνιόχου 246), εξαιρείται της κυριαρχίας του αδελφού του Διός, του Ποσειδώνος. Διότι ούτος είναι ο «δεύτερος εκ Διός ειληχώς πάντεσσιν ανάσσειν» (ο δεύτερος, που του έλαχεν ο κλήρος να βασιλεύη εις πάντας μετά τον Δία), ως προς τον Ορφικόν του Ύμνον. Ως δεύτερος ο Ποσειδών είναι ο άρχων του μέσου χώρου των ενσάρκων όντων. Ζευς, ο πρώτος άναξ του Ολύμπου, είναι ο άναξ της Νοήσεως και των Συλλογισμών.

Ο ένσαρκος φορεύς μετά τον θάνατον επιστρέφει εις το πλέον αργοδονούμενον στοιχείον, το στοιχείον της Γης. Εκεί θα φιλοξενηθή το φθαρτόν σώμα από την Μεγάλην Μητέρα Δήμητρα.

Η ψυχή μεταξύ δύο ενσαρκώσεων «μεταβάλλον αναπαύεται» είπεν ο Ηράκλειτος (Απ. 84α), επεξεργαζομένη τας βιωθείσας εμπειρίας και προετοιμαζομένη δια την μελλοντικήν της νέαν ενσάρκωσιν. Τα απ. 30, 36, 62, 77 του Ηρακλείτου δίδουν την ωλοκληρωμένην εικόνα της αενάου εναλλαγής ζωής/θανάτου των ψυχών, συμφωνών ο Ηράκλειτος μετά του ανωτέρω Ορφικού Αποσπάσματος των σχετικών Πινακίδων.

Ποία είναι η σημασία του προσδιορισμού της θέσεως, ως καθοριστικόν στοιχείον των δύο κρηνών, εις τον χώρον του Άδου, από τας οποίας προέρχεται το ύδωρ;

Η θέσις από την οποίαν θα δεχθή η ψυχή την ροήν του ύδατος, δια να μην απολέση τας μνήμας της, πρέπει να είναι η δεκτική, της δεξιάς κρήνης, εκ του δέχ-ομαι και όχι εκ της ευωνύμου (αριστεράς), εκείνης πού έχει (κατ’ ευφημισμόν;) ωραίον όνομα (ευ+όνομα). Η δεκτική ψυχή έχει την δυνατότητα δια των παλαιών της μνημονικών αποτυπώσεων, των υπαρχουσών «δυνάμει» εις την λίμνην/ψυχήν, να αποδέχεται ενσυνειδήτως τας παλαιάς αποτυπώσεις (τα εκμαγεία του Πλάτωνος εις τον «Θεαίτητον» 194D-197) κατά την νέαν της ενσάρκωσιν. Κατά συνέπειαν η ενσυνείδητος δεκτικότης είναι εκείνη πού επιτρέπει και προωθεί συγκρίσεις «των εκμαγείων» των αλλεπαλλήλων προγενεστέρων της βίων δια της αναμνήσεως (Πλάτωνος «Μένων» 81-83, «Φαίδων» 72Ε-77Β, «Θεαίτητος» 191C-195Β). Αποκτά έτσι την ικανότητα διακρίσεως αντικειμενικής αποδοχής ή απορρίψεως των εμφανιζομένων καταστάσεων του τρέχοντος βίου, προκειμένου να προοδεύση εις την κοπιώδη ανελικτικήν της πορεία. Πώς θα ήτο δυνατόν να κρίνη και να αποφασίζη άνευ βιωματικών συγκρίσεων προγενεστέρων εμπειριών του συνόλου των βίων της;

Εάν έχη συνειδητοποιήσει την σημασίαν των αποτυπώσεων/εκμαγείων αφ’ ενός των προγενεστέρων της εμπειριών και αφ’ ετέρου την σημασίαν της γενεαλογικής της προελεύσεως, θα απαιτήση να της επιτρέψουν οι φύλακες, οι οποίοι και αυτοί γνωρίζουν την ουρανίαν καταγωγήν της, να πιή το ύδωρ εκ της δεξιάς κρήνης. Συμπερασματικώς, κατά την Ορφικήν Παράδοσιν, η εξελικτική πορεία της ψυχής έχει βάσιν την γνώσιν, η οποία αποκτάται από τας εμπειρίας του συνόλου των βίων και δεν βασίζεται εις πίστιν ή δόγμα. Η ψυχή καθίσταται δεκτική και ως δεκτική είναι φύσει δια+λεκτική. Δια+λεκτική η ψυχή δικαιούται

«να πιή από την ιερά κρήνη και να βασιλεύη μαζύ με τους άλλους ήρωες…».

Βιβλιογραφία:

«ORPHICORUM RAGMENTA», Otto Kern.

Ορφικοί Ύμνοι, εκδ. Eγκ. ΗΛΙΟΥ.

Πλάτωνος «Μένων», «Θεαίτητος», «Πολιτεία», «Φαίδων», εκδ. ΠΑΠΥΡΟΣ.

«ΟΡΦΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ», Jane Helen Harrison, εκδ. ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ 1995.

«ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ», Κων. Γ. Κουρτίδου, εν Αθήναις 1934.«ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ», Χ.Α. Λαμπρίδης, εκδ. ΚΛΕΙΩ.

Α λ τ ά ν η, Π. Φ., Δεκέμβριος 2002

ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΚΡΩΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΕΝΟΛΗΤΙΚΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ mRNA ΤΟΥ ΕΜΒΟΛΙΟΥ…

TΟ RNA ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΟ DNA ΜΑΣ

Μπορεί λοιπόν το RNA να αλλάξει το DNA μας;
Η πιο γνωστή και διαδεδομένη επιστημονικά απάντηση είναι αυτή που με τόση σιγουριά ο κύριος Μόσιαλος, τα Hoaxes και άλλοι, χρησιμοποιούν για να μας αποστομώσουν: Όχι.
Προτού όμως προχωρήσουμε στην αποστόμωση της αποστόμωσης, την οποία κρατούσα ως πεντασφράγιστο μυστικό (μια δύο σφραγίδες τις έσπασα για χάρη φίλων) για τη δεύτερη επικαιροποιημένη έκδοση του πανδημικού βιβλίου μου «Χωρίς ανάσα: τα χρονικά του Μεγάλου Φόβου», η οποία λόγω δυσχερειών καθίσταται εξαιρετικά αμφίβολη, ας κάνουμε ότι έκανα σε ένα τμήμα του βιβλίου: Να εξηγήσουμε όσο πιο απλά γίνεται μερικούς βασικούς όρους βιολογίας. Κι έπειτα να πλεύσουμε σε αχαρτογράφητα νερά. 
DNA και mRNA
Το DNA μας είναι μια διπλή έλικα που ευθύνεται για το θαύμα της δημιουργίας πλήρων οργανισμών από το μονοκυτταρικό σπερματοζωάριο και για την ανάπτυξη τους.

Για να συμβούν τα παραπάνω, η διπλή έλικα του DNA σπάει στη μέση, η κάθε αλυσίδα της φτιάχνει μια κόπια της κι έτσι από μια διπλή έλικα DNA, παίρνουμε τελικά δύο, κλώνους της (αντιγραφή) κι έτσι τελικά δημιουργούνται νέα κύτταρα (μίτωση). 
Αυτός ο μηχανισμός δημιουργεί από ένα κύτταρο, το σπερματοζωάριο, μέσω της εκθετικής του αναπαραγωγής, έναν οργανισμό, ενώ είναι υπεύθυνος όπως είπαμε και για την ακόλουθη ανάπτυξη του.

Το DNA επίσης παρέχει επίσης το blueprint για τις πρωτεϊνες που χρειάζονται τα κύτταρα του οργανισμού στη διάρκεια της ζωής του. Έτσι η διπλή του έλικα του DNA ανοίγει σε κάποια σημεία, το κομμάτι της αυτό αντιγράφεται (μεταγραφή) και δημιουργείται έτσι το mRNA το οποίο βγαίνει από τον πυρήνα των κυττάρων μας και πηγαίνει στα εργοστάσια πρωτεϊνών του οργανισμού, τα ριβοσώματα. 

Σκεφτείτε το mRNA σαν SMS που στέλνετε σε ένα εστιατόριο του οποίο ένα πιάτο είδατε στο φυλλάδιο του και το ορεχτήκατε τόσο που το φωτογραφήσατε. Το εστιατόριο βλέπει την φωτογραφία του αγαπημένου σας πιάτου στο SMS που στείλατε και πηγαίνει στην κουζίνα του για να σας φτιάξει το φαγητό που παραγγείλατε, γιατί χωρίς φαγητό, απλά θα πεθάνετε της πείνας.
Αυτό κάνει το mRNA. Είναι το γενετικό SMS.
Τώρα, το βασικό δόγμα της βιολογίας ήταν για πολλές δεκαετίες από την ανακάλυψη της διπλής έλικας του DNA, «DNA προς RNA, RNA προς πρωτεΐνες». 

Αυτό το δόγμα εξακολουθεί να κυριαρχεί στους μηχανισμούς της ζωής με τη διαφορά ότι δεν είναι πλέον δόγμα. 
Όπως συνέβη και με την Νευτώνεια φυσική που εξακολουθούμε να την χρησιμοποιούμε κατά κόρο στην καθημερινότητα μας, χρησιμοποιώντας την σχετικότητα και την κβαντική σε άλλες κλίμακες, έτσι και από τα τέλη του 1980, έγινε αντιληπτό πως η διαδρομή της γενετικής πληροφορίας είναι συχνά αλλά όχι πάντα μονόδρομος, καθώς το RNA μπορεί όχι μόνο να επηρεάσει το DNA αλλά και να το αλλάξει, με το να ενσωματωθεί σε αυτό.
Ο ιός του ανθρώπου
Η πιο ξεκάθαρη απόδειξη για αυτό είναι το ίδιο το DNA μας: Το 8% του DNA μας δεν είναι ανθρώπινο, αλλά αποτελείται από ρετροϊούς (ρετροϊός: ιός που έχει RNA για γενετικό υλικό και χρησιμοποιεί το ένζυμο αντίστροφη τρανσκριπτάση για να μετατρέψει το RNA του σε DNA και να κολλήσει στο δικό μας DNA, με μηχανισμό αντίστροφο από αυτόν με τον οποίο το RNA φτιάχνεται από το DNA, εξού και ο όρος αντίστροφη μεταγραφάση, ώστε να χρησιμοποιήσει τους μηχανισμούς του κυττάρου μας για να πολλαπλασιαστεί και να φτιάξει τα υπόλοιπα δομικά στοιχεία του. 
Οι ανθρώπινοι ενδορετροϊοί (το επιλέγω αντί του Ενδογενείς Ρετροϊοί του Ανθρώπου) είναι λοιπόν ρετροϊοί που ενσωματώθηκαν στην εξελεκτική μας πορεία στο DNA μας. Με το διάβα των αιώνων, αυτά τα γονιδιώματα έχασαν την λειτουργία τους και για αυτό αποκαλούνται και γενετικά απολιθώματα.
Υπό συνθήκες όμως, τα γονίδια αυτών των ανθρώπινων ενδορετροϊών μπορούν να εκφραστούν και να φτιάξουν τις δικές τους πρωτείνες. 

Χαρακτηριστικότερη και σημαντικότερη όλων αυτών των περιπτώσεων όπου ενεργοποιούνται οι ανθρώπινοι ρετροϊοί είναι η κύηση: Τα θηλαστικά ουσιαστικά χρησιμοποιούν τους ενδορετροϊούς τους για να φτιάξουν την πρωτεϊνη συνκυτίνη (σχετική με το θέμα και η αίτηση στον EMA των Wodarg και του πρώην αξιωματούχου της Pfizer, Yeadon για διακοπή των εμβολιασμών mRNA[1]) , θεμελιώδη για τα δημιουργία του πλακούντα. 
Δεν θα ήταν λοιπόν αυθαιρεσία να ισχυριστούμε ότι τα θηλαστικά δεν θα υπήρχαν ή έστω ότι θα είχαν ακολουθήσει μια ελαφρώς ή αρκετά διαφορετική εξελεκτική πορεία χωρίς την συνεξέλιξή τους με κάποιους έστω ιούς.

Οι ενδορετροιοί είναι μέρος ενός ευρύτερου γενετικού δικτύου, των ρετροτρανσποζονιών (ρετρο από την αντίστροφη τρανσκριπτάση ή μεταγραφάση, Re-verse Tra-nscriptase, τρανς από το δια, ποζόνια από το position, αντιμεταδιαθεσόνια για να μην κακοκαρδίζουμε και τον Μπαμπινιώτη), τα οποία για δεκαετίες τα θεωρούσαμε άνευ σημασίας (ενδεικτικά, στο διαδίκτυο, ο όρος ρετροτρανσποζόνια έχει κάτω από 400 συνδέσμους, οι περισσότεροι από τους οποίους εκπαιδευτικοί ή ερευνητικοί) και στην αρχή τα ονομάζουμε σκουπίδια.
Τι κάνουν αυτά; Συνήθως τίποτε, καθώς παραμένουν ανενεργά με την πιο ενεργή σειρά τους να είναι η Line-1. Υπό συνθήκες όμως, όπως σε μια ίωση κι όχι μόνο, ενεργοποιούνται.
Και τι κάνουν; Ότι να’ ναι. Είναι πράκτορες γενετικού χάους, ικανοί να μεταπηδήσουν από ένα σημείο του DNA μας σε ένα άλλο και να αλλάξουν την αλληλούχιση. Όταν ενεργοποιηθεί ένα από δαύτα, δημιουργεί ένα RNA αντίγραφο του που φέρει αντίστροφη τρανσκριπτάση. Σε αντίθεση με το mRNA που πηγαίνει στα ριβοσώματα, το RNA αντίγραφο του ρετροτρανσποζονίου γίνεται στο κυτταρόπλασμα μέσω της αντίστροφης τρανσκριπτάσης ξανά DNA και πάει και κολλάει σε άλλο σημείο του γονιδιώματός μας. 
Σκεφτείτε ένα πιάνο που κάποια πλήκτρα του έχουν την ικανότητα να πολλαπλασιάζονται και πάνε και κολλάνε σε άλλα σημεία του πιάνου σας.
Τα ρετροτρανσποζόνια λοιπόν, ανακατεύουν την γενετική τράπουλα, βάζοντας καινούρια φύλλα μέσα της, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν τους.
Είπα κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν; Όχι πάντα. Γιατί στο κυτταρόπλασμα τα ρετροτρανσποζόνια μπορεί να τσιμπήσουν και κάποιο άλλο κομμάτι RNA, να το μετατρέψουν κι αυτό σε DNA (χιμαιρικό RNA) και να κολλήσουν έτσι νέο γενετικό υλικό στο DNA μας. Αυτός είναι άλλωστε ο μηχανισμός, πέραν της όποιας ατελούς μεταγραφής των ιών στο DNA μας που μπορεί να αφήσει κομμάτια τους σε αυτό, που έχει οδηγήσει σήμερα το 8% του DNA μας να είναι ιϊκό.
Αν υποθέσουμε ότι τα γονίδια που κωδικοποιούν (που παραγγέλουν) πρωτεϊνες, είναι η τάξη, τα ρετροτρανσποζόνια είναι το χάος. Γιατί υπάρχουν λοιπόν;
Η απάντηση είναι: είναι η εξέλιξη ηλίθιε.
Εξέλιξη
Αν το DNA μας ήταν σταθερό, η ζωή δεν θα εξελισσόταν. Η ποικιλότητα διασφαλίζεται με την γονιμοποίηση, όπου προκύπτει το σπερματοζωάριο που φέρει συνδυαστικά από ένα χρωμόσωμα του κάθε ζεύγους χρωμοσωμάτων από τον κάθε γονέα.
Η αλληλεπίδραση και συνδυασμός των γονιδίων δύο διαφορετικών οργανισμών τους οποίους το ανθρώπινο είδος τους λέει γονείς, δημιουργεί έναν διαφορετικό από τους γονείς, νέο οργανισμό κοκ.
Η ζωή, όμως δεν αρκείται σε έναν και μόνο μηχανισμό για την γενετική ποικιλότητα εντός του ίδιου είδους. 
Θέλει ένα κάποιο βαθμό αστάθειας για να υπάρχουν περισσότερα γονίδια που μπορεί σε κάποιες άγνωστες μελλοντικές συνθήκες να αποβούν κρίσιμες για την επιβίωση του είδους.
Αυτόν τον άχαρο ρόλο τον αναλαμβάνουν «οι τρελοί» του DNA μας, τα ρετροτρανσποζόνια.
Δυστυχώς, δεν είναι όλα τόσο χαριτωμένα όσο το πως εγώ γράφω. Η εξέλιξη δεν είναι αναίμακτη. Προκειμένου να αυξηθεί η γενετική ποικιλότητα, κάποια άτομα του είδους θα αρρωστήσουν και θα πεθάνουν από τις γενετικές βλάβες που μπορεί να αθροίσει η τυχαία όπως σήμερα μας φαίνεται δράση των ρετροτρανσποζονίων. 
Ας δώσουμε όμως ένα χτυπητό παράδειγμα για την σημασία του «τρελού DNA» για την εξέλιξη και την επιβίωση των ειδών. Όπως οι ανθρώπινοι ενδορετροϊοί είναι τμήμα του ευρύτερου «δικτύου» των ρετρανσποζονιών, τα ρετροτρανσποζόνια ανήκουν στο ακόμη ευρύτερο δίκτυο των τρανσποζονίων, «κινητών» στοιχείων του DNA.
Τώρα: Τα τρανσποζόνια αποτελούν το 50% του ανθρωπίνου DNA. Μάλιστα κύριοι. Είναι, η σιωπηλή πλειοψηφία που μόνο στις εκλογές την θυμούνται.
Τα τρανσποζόνια μαζί με την ανθρώπινη βλακεία, είναι αυτά που μας κάνουν να χάνουμε έναν πόλεμο που είχαμε κερδίσει: Τον πόλεμο κατά των βακτηρίων. Εξαιτίας της εξελικτικής πίεσης που ασκήθηκε στα βακτήρια από την κατάχρηση των αντιβιωτικών (εδώ κολλάει η ανθρώπινη βλακεία), στελέχη βακτηρίων έγιναν όχι μόνο ανθεκτικά στα αντιβιωτικά αλλά και κατά τόπους κυρίαρχα. Κι αυτό το κατάφεραν χάρη στην γενετική τυχαιότητα που προσδίδουν τα τρανσποζόνια.
Κι έτσι, εξαιτίας των τρανσποζονιών και των ηλιθίων, εκατομμύρια ανθρώπων πεθαίνουν κάθε χρόνο από ανθεκτικά βακτήρια, με τα νοσοκομεία να είναι εστίες τους. ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΨΩ ΠΟΤΕ ΝΑ ΒΡΟΝΤΟΦΩΝΑΖΩ ΠΟΣΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΝΔΟΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΑΝΘΕΚΤΙΚΕΣ ΛΟΙΜΩΞΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΘΑΝΑΤΟΥΣ ΜΕ COVID, ΟΠΩΣ ΙΣΩΣ ΕΧΕΤΕ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΚΑΙ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΗ. 
Είδαμε επίσης πως η γενετική ποικιλότητα επιδιώκεται και με την ενσωμάτωση ακόμη και ιών στο DNA μας, οι οποίοι γίνονται και αυτοί ρετροτρασποζόνια (θυμηθείτε τον ρόλο τους στην κύηση).
Και ποτέ κάτι τέτοιο δεν είναι πιο εύκολο, από όταν η ανθρωπότητα χτυπιέται από μία…
ΠΑΝΔΗΜΙΑ.
Πανδημικές χίμαιρες.
Σε μια ιογενή πανδημία, ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού θα έρθει σε επαφή με τον ιό. Θα γίνουν ατελείς μεταγραφές, κομμάτια του ιού θα μείνουν στο ανθρώπινο DNA, θραύσματα του ανθρωπίνου DNA θα μείνουν στο δικό του, θα δημιουργηθούν μεταλλάξεις, καινούρια στελέχη κοκ. 
Η πανδημία είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο στην συνεξέλιξη και την ανταλλαγή γενετικής πληροφορίας, ή μάλλον θραυσμάτων της. Είναι ενδεικτικό, ότι από όλες τις προσαρμοστικές αλλαγές που έγιναν μόλις στα 7.000.000 χρόνια της ύπαρξης των πρωτευόντων, το 1/3 αφορά πρωτεϊνες που αλληλεπιδρούν με ιούς[2].
Και κάπου εκεί εμπλέκονται οι τρελοί: τα ρετροτρασποζόνια. Αυτά όχι μόνο ενεργοποιούνται συχνότερα σε ίωση προκαλώντας ανοσοκαταστολή και/ή προστασία ή και ευπάθεια από/σε ιούς, αλλά στο κυτταρόπλασμα μπορεί να πετύχουν το ιϊκό RNA, να κολλήσουν σε μέρη του, να κάνουν αντίστροφη μεταγραφή και να κολλήσουν σε κάποιο μέρος του DNΑ μας.
Σκεφτήκατε τώρα ότι εγώ είμαι ο τρελός; Η ανθωποκεντρική σας θέαση θα φταίει. Εσείς ποιος λέτε να έφερε το 8% ανθρωπίνων ενδορετροϊών στο DNA μας; Ο πελαργός;
Το παράλογο θα ήταν να μην συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Σε αμερικάνικη προδημοσίευση μόλις του προηγούμενου μήνα που δημιούργησε μεγάλη αναστάτωση επιστημονικά, ερευνητές βρήκαν σε βάσεις δεδομένων καλλιεργειών από ασθενείς με Covid, χιμαιρικά αντίγραφα, ανθρώπινες αλληλουχίες ενωμένες με αλληλουχίες του κορονιού. Βρήκαν επίσης πως ο κορονοιός ενεργοποιούσε τα ρετροτρανσποζόνια. Για περαιτέρω επιβεβαίωση, σε καλλιέργεια χρησιμοποίησαν αντίστροφη τρανσκριπτάση είτε από ρετροτρανσποζόνια Line 1, είτε από τον ρετροιό HIV-1 και ιδού: Κορονοϊκό RNA ενσωματώθηκε στο ανθρώπινο. Καλωσόρισες τέρας του Φράνκενστάιν.[3]
Τι σημαίνει αυτό πέρα από τις όποιες επιπτώσεις στην παθογένεια; Τι σημαίνει αυτό πέρα από τις όποιες επιπτώσεις στην εξέλιξη;
Σημαίνει και επιπτώσεις στην διαγνωστική. Το αίνιγμα των ασθενών που βρίσκονται θετικοί σε PCR μήνες μετά την αποθεραπεία τους, μπορεί να οφείλεται όχι μόνο στο ότι
Α) ΤΟ PCR ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΙΑΝΕΙ ΘΡΑΥΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΙΟΥ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΣΩΜΑ ΓΙΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΜΙΣΟ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΘΕΡΑΠΕΙΑ, ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΟΤΑΝ ΟΙ ΚΥΚΛΟΙ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΜΟΥ (CT, κύκλοι κατωφλιού) ΤΟΥ PCR EINAI ΤΟΣΟ ΥΨΗΛΟΙ ΩΣ ΕΙΘΙΣΤΑΙ, ΠΟΥ ΠΙΑΝΕΙ ΨΗΛΟ ΣΤΑ ΑΧΥΡΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΤΙ
Β) ΣΤΟ ΟΤΙ TO PCR ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΙΑΝΕΙ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥ ΠΟΥ ΕΝΣΩΜΑΤΩΘΗΚΑΝ (ΗΔΗ) ΣΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ DNA, , ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΟΤΑΝ ΟΙ ΚΥΚΛΟΙ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΜΟΥ (CT, κύκλοι κατωφλιού) ΤΟΥ PCR EINAI ΤΟΣΟ ΥΨΗΛΟΙ ΩΣ ΕΙΘΙΣΤΑΙ, ΠΟΥ ΠΙΑΝΕΙ ΨΗΛΟ ΣΤΑ ΑΧΥΡΑ (υπάρχουν κεφαλαία στα κεφαλαία;), Ή ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΟΥΧΙΕΣ ΠΡΟΓΟΝΙΚΩΝ ΤΟΥ COVID ΕΝΔΟΡΕΤΡΟΪΩΝ.
Με άλλα λόγια, πιασ το αυγό και κούρετο. Και επίσης η κότα έκανε το αυγό, ή το αυγό την κότα;
Χιμαιρικά αντίγραφα ρετροτρανσποζονίων και αλληλουχιών κορονιού είχαν βρεθεί και σε κινεζική προδημοσίευση του Ιουνίου[4] (αξίζει να σημειωθεί ότι και ο παιδίατρος με εξειδίκευση στην ανοσολογία κος Καλαμπόκης, είχε βρει θετικά PCR σε δείγματα μη ασθενών COVID.)
Οι Κινέζοι ερευνητές προειδοποιούσαν επίσης πως, καθώς τα ρετροτρανσποζόνια μπορούν να δημιουργήσαν κι αυτά κάψα μπορούν να καταγραφούν λανθασμένα ως ιοί (όπως συμβαίνει και με τα λεγόμενα ανθρώπινα εξωσώματα), δημιουργώντας χάος όχι μόνο διαγνωστικά- αυτό το γνωρίζουμε πολύ καλά- αλλά και ερευνητικά.
Αυτά τα ευρήματα επιβεβαιώνονται από άλλη παντελώς ασύνδετη έρευνα: Τα γονίδια ARC, υπεύθυνα για τμήματα της μνήμης, και που προέρχονται από αρχαία ρετροτρανσποζόνια τα λεγόμενα «γύφτοι», περιβάλλονται από κάψα σαν να ταν ιοί και μεταφέρονται από νευρώνα σε νευρώνα, μεταφέροντας κάποιου είδους πληροφορία, με ένα μηχανισμό που έκανε τους ερευνητές να αναρωτιούνται: Είναι λοιπόν η μνήμη ιός;

Όλα τα παραπάνω, μας κάνουν να αναρωτηθούμε ξανά: Η κότα έκανε το αυγό, ή το αυγό την κότα; Η στην περίπτωση μας, οι ενδορετροϊοί και τα ρετρανσποζόνια δημιούργησαν τους ρετροϊούς, όπως είχα εξωφρενικά προτείνει για τον HIV χρόνια πριν στο βιβλίο μου «ΘανάσιμεςΘεραπείες» ή το αντίστροφο; Μάλλον η απάντηση βρίσκεται και στα δύο σκέλη της ερώτησης. Και μάλλον ο εξωφρενικός τότε ισχυρισμός μου, εν μέρει δικαιώνεται…

Ένα πράγμα είναι το μόνο σίγουρο: Αντίστροφη τρανσκριπτάση, αυτή που κάνει το RNA DNA, υπάρχει και έξω από τον πυρήνα, στον κυτταρόπλασμα. Υπάρχει όταν ενεργοποιούνται τα ρετροτρανσποζόνια. ΚΑΙ ΤΑ ΡΕΤΡΟΤΡΑΝΣΠΟΖΟΝΙΑ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΕΝΤΟΝΑ ΑΠΟ ΙΟΥΣ. ΠΟΣΟ ΜΑΛΛΟΝ ΑΠΟ ΠΑΝΔΗΜΙΕΣ ΤΟΥΣ.
ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΝΕΡΓΟΙ ΡΕΤΡΟΙΟΙ ΣΤΑ ΚΥΤΤΑΡΑ. Πόσο μάλλον όταν υπάρχουν συνδυασμός ρετροτρανσπαζονίων και ρετροιών που μπορεί να δημιουργήσουν φαινόμενα θετικής ανάδρασης, ή λούπας.
Ως εκ τούτου, οι αφορισμοί του Κου Μόσιαλου, των Hoaxes και άλλων, ότι το RNA δεν μπορεί να μπει στο DNA μας γιατί δεν υπάρχει αντίστροφη τρανσκριπτάση έξω από τον πυρήνα των κυττάρων μας, είναι το λιγότερο αναχρονιστικοί. Μια επικίνδυνη γενίκευση. 
Ή αν θέλετε να μιλήσουμε στην γλώσσα τους, fake news.
Tο να μπει RNA, οποιαδήποτε RNA, είτε είναι ιϊκό, είτε είναι εμβολίου, είτε είναι δικό μας στο DNA μας, είναι θέμα συγκυριών, με τις πιθανότητες να αυξάνουν ανάλογα με το πόσο RNA θα πετύχουν τα ρετροτρανσποζόνια στο διάβα τους και υπό ποιες συνθήκες.
Δεδομένου ότι τα κύτταρα μας είναι ένας μικροσκοπικός ωκεανός γεμάτος με RNA, οι πιθανότητες ρετροτρανσποζόνιο να τσιμπήσει το mRNA εμβολίου πρέπει να είναι μικρές. Αλλά μεγαλώνουν όσο μεγαλύτερο είναι το πανδημικό κύμα, καθώς, όπως είπαμε, οι ιώσεις ενεργοποιούν τα ρετροτρανσποζόνια.
Ακόμη κι αν το εμβόλιο mRNA είναι ορθόσωστο που είναι αμφίβολο, το κάνουμε στην πιο λάθος φάση της πανδημίας. Και με τον πιο λάθος προγραμματισμό.
Όπως είπαμε, υπάρχει μηχανισμός για να μπει RNA στο DNA μας, αλλάζοντας το. Ακόμη και να μην υπήρχε όμως, υπάρχουν πολλαπλοί μηχανισμοί μέσω των οποίων το RNA μπορεί να επηρεάσει το DNA χωρίς να χρειαστεί να εισέλθει και να ενσωματωθεί σε αυτό με αντίστροφη μεταγραφή. 
ΓΕΝΕΤΙΚΗ VS ΕΠΙΓΕΝΕΤΙΚΗ
Φτάνουμε στο τέλος ταξιδιού μας. Κι αυτό είναι η αρχή της ζωής.
Το 2001, με τυμπανοκρουσίες έγινε η ολοκλήρωση του Human Genome Project. Είχαμε πλέον χαρτογραφήσει το ανθρώπινο γονιδίωμα. Στην επόμενη στροφή μας περίμεναν οι εξατομικευμένες γονιδιακές θεραπείες. Η Νέα Ιατρική.
Αυτή η στροφή δεν ήρθε ποτέ. Και ήξερα από νωρίς το γιατί δεν θα ερχόταν, τουλάχιστον όχι τόσο σύντομα. Και θα σας πω το γιατί, όπως το περιέγραψα στο μνημειώδες έργο μου ¨Θανάσιμες Θεραπείες¨, η έρευνα για τις ανάγκες του οποίου, παρά τις όποιες αστοχίες και υπερβολές του, μου έδωσε αρκετές από τις βάσεις που απαιτούνται για να μπορώ να γράψω ετούτο εδώ το κείμενο.
Και να είμαι ένας από τους λιγοστούς ανθρώπους στη χώρα, που θα μπορούσε να το γράψει.
Δεν φτάσαμε ποτέ λοιπόν στην στροφή που o χάρτης του DNA που το Human Genome Project μας έδωσε, γιατί ο χάρτης μας ήταν λειψός.
Μόνο το 1,8% του DNA μας κωδικοποιεί (παραγγέλνει) για πρωτεϊνες. Το υπόλοιπο 98,2%, θεωρούνταν για δεκαετίες σκουπίδι (Junk).
Φυσικά, τόσο περιττό δεν το αντέχει η φύση. Επομένως, αυτό που μας έμοιαζε περιττό, σκουπίδι, δεν θα μπορούσε να είναι όντως περιττό. Το είδαμε με τα ρετροτρανσποζόνια αυτό.
Σκεφτείτε λοιπόν τώρα, ένα βιβλίο: Το βιβλίο της ζωής: Είναι βιβλίο γεμάτο γράμματα, συλλαβές, λέξεις, προτάσεις, παραγράφους, νοήματα, αλλά όλα κολλημένα μαζί τους, χωρίς κενά και σημεία στίξης.
Θα δυσκολευτείτε να βγάλετε άκρη από αυτό το βιβλίο. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι το κενό στον λόγο έχει νόημα και δεν είναι περιττό.
Έτσι υπάρχουν στοιχεία στο DNA μας που βάζουν σημεία στίξης και κενά και μας λένε πότε και πως διαβάζεται κάτι.
Και δεν υπάρχουν μόνο στο DNA μας.
Φανταστείτε έναν ηλεκτρολογικό πίνακα. Φανταστείτε ότι ανεβάζετε μια ασφάλεια και ανεβαίνουν άλλες δύο ενώ ταυτόχρονα πέφτουν άλλες δυο. Φανταστείτε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς. Και αθροίστε σε αυτήν την πολυπλοκότητα και διακόπτες έξω από τον πίνακα που κάνουν το ίδιο. Στο σαλόνι, στο χωλ, το μπάνιο. Η πολυπλοκότητα αρχίζει και μοιάζει με τυχαιότητα πλέον, σε τέτοιο βαθμό που το μόνο που μπορείτε να κάνετε, είναι να φωνάξετε, Γιωργάκη σταμάτα να παίζεις με τους διακόπτες την τρέλα μου μέσα.
Ή ας θυμηθούμε το πιάνο μας. Αν όλα τα πλήκτρα ήταν συγχρονισμένα, δεν θα μπορούσαμε να φτιάξουμε μουσική αλλά μόνο αλαλούμ. Οι συνδυασμοί των πλήκτρων με ορισμένο χρονισμό παράγει αρμονία. Μουσική.
Διάφορα στοιχεία εντός και εκτός του DNA μας, μπορούν να το παίζουν σαν πιάνο.
Αυτά που βρίσκονται εκτός του DNA μας, είναι πλείστα όσα και διαφορετικά. Ανάμεσα σε αυτά είναι και μόρια RNA που μπορεί να λειτουργήσουν ως ρυθμιστές, εκκινητές, αναστολείς κλπ κλπ. 
Μπορεί λοιπόν το mRNA στην μορφή που έχει, ή τα θραύσματα του μετά την ολιγοήμερή διάρκεια «ζωής» του, να έχουν κάποιον από αυτούς τους ρόλους όπως αναρωτήθηκε ο Κος Καλαμπόκης; Χωρίς την σχετική έρευνα, απλά δεν μπορούμε να γνωρίζουμε.
Λίγα χρόνια μετά το Human Genome Project, ξεκίνησε το Human Epigenome Project που εξέταζε την επίδραση παραγόντων εκτός DNA στο DNA, κάποιοι από τους οποίους ήταν ή μπορούσαν να γίνουν κληρονομικοί.
Η επιγενετική επίδραση μπορεί να είναι τόσο δραματική, που μπορεί να κάνει την διαφορά ανάμεσα στην μέλισσα εργάτρια και την βασίλισσα.
Ήδη είδαμε ένα παράδειγμα επιγενετικής επίδρασης σχετικής με τα ζητήματα μας: Οι ιώσεις ενεργοποιούν τα ρετροτρανσποζόνια (επιγενετικά), και αυτά με την σειρά τους προκαλούν τυχαία γενετική αλλαγή.
 Μπορούν δε μάλιστα, να μπολιάσουν το DNA μας με όποιο RNA πετύχουν στο διάβα τους υπό τις κατάλληλες συνθήκες.

Αυτό όλα, είναι μηχανισμός της εξέλιξης του είδους μας.
Η εξέλιξη μας είναι ένα μείγμα τάξης και χάους. Γενετικής και επιγενετικής. Σήμερα, αν συναντιόντουσαν ο Λαμάρκ με τον Δαρβίνο, θα λέγαν, ρε συ, είχαμε και οι δύο δίκιο.

Το ανθρώπινο είδος είναι το μόνο που μπορεί να αλλάξει το περιβάλλον του σε τέτοιο βαθμό και το μόνο που μπορεί να αλλάξει σκόπιμα το DNA του και την εξέλιξη του είδους του.
Δυστυχώς, σε αυτά τα ζητήματα, λόγω του απίστευτου βαθμού περιπλοκότητας, παρά την τεχνογνωσία μας, είμαστε ακόμη μαθητευόμενοι μάγοι. Βέβαια, πρόοδος χωρίς ρίσκο δεν υπάρχει. Το θέμα είναι πόσο μεγάλο είναι αυτό το ρίσκο. Και ποιος το χρεώνεται.
Η πανδημία είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο στην ιστορία του ανθρωπίνου είδους και στην συνεξέλιξη του με τους ιούς. Όσο κι αν ακούγεται περίεργο, μέχρι τώρα σταθήκαμε τυχεροί: μια πανδημία από έναν ιό με μικρές θνητότητες, αβλαβή σχεδόν στα παιδιά. Και μέχρι τώρα, είμαστε τυχεροί και τις με νέες τεχνολογίες εμβολίων. 
Γιατί όταν προχωράς σε πράγματα που δεν γνωρίζεις με την απόλυτη βεβαιότητα ότι πρέπει να προχωρήσεις, γνωρίζοντας ότι είναι τόσα αυτά που δεν ξέρεις, ή πολύ γενναίος πρέπει να είσαι, ή πολύ ηλίθιος ή πολύ απεγνωσμένος και σίγουρα, ότι και απ’ τα παραπάνω κι αν είσαι, πρέπει να είσαι πολύ τυχερός για να επιβιώσεις.
 Και δεδομένου ότι η γενναιότητα έχει σχεδόν εξαφανιστεί πλέον από το είδος μας, συμπεραίνω ότι είμαστε πολύ τυχεροί, κι εύχομαι να συνεχίσει η καλοτυχία μας.
Το βιβλίο της ζωής μας
Όπως σας είπα στην αρχή του κειμένου, αυτό που διαβάζετε, προϊόν πολυετούς ενασχόλησης με τα συναφή ζητήματα, το κρατούσα δώρο για το βιβλίο μου, για την δεύτερη έκδοση του, το οποίο παραμένει κομβικότατο και στην τωρινή του μορφή. Και θα ήταν ακόμη πληρέστερο από ότι μπορείτε να φανταστείτε. 
Δυστυχώς, οι κακουχίες με τα βιβλιοπωλεία και την διανομή, καθιστούν μια δεύτερη έκδοση πολύ αμφίβολη σε συνδυασμό με το ότι κι εμένα μου έχουν κοπεί τα πόδια από το ότι έχω κάνει ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατό για να νικήσουμε τον φόβο, και παρότι υπήρξε θερμό ενδιαφέρον από σκεπτόμενους αναγνώστες, η όλη προσπάθεια κολλάει σε πράγματα που με ξεπερνούν.
Για όσους ενδιαφέρεστε, και δικαίως, γιατί πρόκειται μόνο για τις ζωές μας και το μέλλον της ανθρωπότητας, ζητήστε το «Χωρίς Ανάσα: Τα χρονικά του Μεγάλου Φόβου» από τα αγαπημένα σας βιβλιοπωλείο, για όσο είναι ακόμη ανοιχτά. 
Αν κάτι τέτοιο δεν καταστεί εφικτό μέσα σε εύλογο χρονικό διάστημα, κάτι το απολύτως αναμενόμενο, μπορείτε να το παραγγείλετε από τον εκδοτικό, εκδ. Etra, τηλεφωνικά, Δευτέρα-Πέμπτη 11-3, 2109811753, ή στο e-shop του εκδοτικού.

Η γνώση είναι δύναμη. Μοιράστε και μοιραστείτε. Και στην σελίδα του Κου Μόσιαλου που ισχυρίζεται ότι το RNA δεν μπαίνει στο DNA γιατί δεν υπάρχει αντίστροφη τρανσκριπτάση έξω από τον πυρήνα των κυττάρων μας. Μπείτε εσείς λοιπόν. Είναι όχι μόνο εύκολο να του την μπείτε. Αλλά κι επιβεβλημένο. 
Ρηχά είναι. Μπείτε. 
Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 19/1/2021. 

[1] https://2020news.de/en/dr-wodarg-and-dr-yeadon-request-a-stop-of-all-corona-vaccination-studies-and-call-for-co-signing-the-petition/

[2] https://www.nytimes.com/2018/10/04/science/neanderthal-genes-viruses.html

[3] https://www.biorxiv.org/content/10.1101/2020.12.12.422516v1.full.pdf

[4] https://www.researchgate.net/publication/342755021_Exogenous_coronavirus_interacts_with_endogenous_retrotransposon_in_human_cells

Από Unics -25 Ιανουαρίου, 2017

(Σκέψεις μου, που μοιράστηκα με φίλους και μέλη της Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ στην ετήσια Πρωτοχρονιάτικη πίτα μας του 2017)

Κυριάκου Κόκκινου-Δικηγόρου-Προέδρου Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ-Αντιπροέδρου Συνδέσμου Ελλήνων Βατραχανθρώπων

Στις 22 Ιανουαρίου 2017, τα μέλη και οι φίλοι του ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ γιορτάσαμε τα «γενέθλια» της κίνησής μας, κόβοντας την πίτα μας, στο πνευματικό μας κέντρο, στους Αγίους Ισιδώρους στο Λυκαβηττό. Εκεί παρακολουθήσαμε τη Θεία Λειτουργία, ως μία πραγματική πνευματική Μυσταγωγία. Με τη βοήθεια του πατρός Δημητρίου, των ιεροδιακόνων, των μοναχών, των ψαλτών του ναού και όλων των πιστών, ενωθήκαμε στο σώμα της Εκκλησίας του Χριστού και μεταφερθήκαμε κυριολεκτικά σε ανώτερα πεδία θείας αγαλλίασης.

Η συνέχεια με την κοπή της πίτας μας στο φιλόξενο αρχονταρίκι του Ιερού Ναού, με την ομορφότερη θέα των Αθηνών, υπήρξε το επιστέγασμα της ανθρώπινης διασύνδεσής μας, στην κοινή μας πορεία προς την Θεία

Ευδαιμονία, όπου μοιράστηκα λίγες σκέψεις μου, όπως γεννήθηκαν, μέσα μου, τις τελευταίες ημέρες του έτους, υπό την επίδραση της καρδιακής θερμότητας της εορτής των Χριστουγέννων και του συνήθους απολογισμού και αυτογνωσιακού μου ελέγχου.

Για όσους δεν γνωρίζουν το τι πρεσβεύει η Κίνηση Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ και το λόγο, που δραστηριοποιείται στον κόσμο, είναι σκόπιμο να διευκρινιστεί ότι ως Οργανικότητα εννοούμε την εμπέδωση στα πρόσωπα και στην κοινωνία της συνείδησης ότι κάθε άνθρωπος αποτελεί την εκδήλωση στον κόσμο της Θείας Δημιουργικής Βούλησης. Το πρόσωπο του κάθε ανθρώπου συνδέεται με τους άλλους ανθρώπους, όπως τα κύτταρα ενός οργανισμού συνδέονται μεταξύ τους, για να φτιάξουν μικρότερες ή μεγαλύτερες συλλογικότητες, όπως όργανα, μέχρι έναν ολόκληρο, τέλειο οργανισμό, με τον οποίο βρίσκονται σε μία αδιάρρηκτη σχέση αμοιβαιότητας. Τέτοιες, φυσικές και αναγκαίες για την επιβίωση, εξέλιξη και πνευματική τελειοποίηση του ανθρώπου, συλλογικότητες, είναι το ζεύγος και η οικογένεια, οι φιλικές και επιχειρηματικές – επαγγελματικές συλλογικότητες, οι πόλεις, τα έθνη, έως την ίδια την ανθρωπότητα. Και βέβαια, όπως δεν μπορεί να νοηθεί κύτταρο μόνο του, εκτός του οργανισμού, έτσι αναλογικά δεν νοείται και άνθρωπος έξω από τις δικές του φυσικές συλλογικότητες. Αυτήν την αλήθεια εξέφρασε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο κι ο Χριστός θέτοντας την αγάπη προς κάθε άνθρωπο κι όχι μόνον προς τον πλησίον, ως το μέγιστο «καθήκον» και όρο ΖΩΗΣ κάθε ανθρώπου.

Η Κίνησή μας προήλθε έτσι, φυσικά, μέσα από την ανάγκη μας να εκφράσουμε την αλήθεια αυτή με έναν ιδιαίτερο τρόπο, που θα μπορούσε να σφραγίσει την ανθρωπότητα, στην κρίσιμη εποχή, που διανύουμε και να βοηθήσει κάθε άνθρωπο να βρει ένα ουσιαστικό νόημα προσωπικής ύπαρξης, αλλά και ειρηνικής κι αγαπητικής συνύπαρξης.

Φθάνοντας δε στο τέλος ενός ακόμη ενιαύσιου κύκλου έθεσα για άλλη μία φορά μια σειρά ερωτημάτων στον εαυτό μου, καθώς μέσα μου γεννήθηκε με ένταση η ανάγκη να φωτίσω το δρόμο, που βαδίζω, ώστε να μπορώ με ασφάλεια να είμαι βέβαιος για την ορθότητα των επιλογών και της πορείας εμού ως προσώπου , αλλά και της κοινωνίας, όπου ανήκω. Η ειδική αναζήτησή μου επικεντρώθηκε εναγώνια στην περιγραφή του τρόπου, με τον οποίο θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε ένα βήμα πάνω και πέρα από την μεγάλη κρίση, που μαστίζει τις ζωές μας, καθηλώνοντάς μας εντός μιας ζωώδους και μηχανιστικής λειτουργίας, σαν να είμαστε απλές μηχανές παραγωγής υλικού πλούτου για το κράτος ή για τους λίγους παγκόσμιους δυνάστες.

Κι η απάντηση ήρθε με ένα τρόπο ταυτόχρονα φυσικό και υπερβατικό, μέσα από δύο λέξεις κλειδιά, ικανές να φωτίσουν τα αδιέξοδα, να καταδείξουν την Οδό και να δυναμοποιήσουν τους ζητούντες οδούς Αρετής και Ελευθερίας και όχι κακίας και σκλαβιάς.

«Στώμεν Καλώς» !!!

Μία συγκλονιστική φράση, μία επική εντολή, που ακούγεται στη διάρκεια της θείας λειτουργίας μετά το πιστεύω και πριν τη Θεία Κοινωνία.

Όταν στην αρχή του χρόνου έλαβε χώρα η αποστασία, λόγω υπερηφάνειας, κάποιων εκ των πρώτων πνευματικών δημιουργημάτων του Θεού, των Αγγέλων, πρωτοστατούντος του Εωσφόρου, επακολούθησε η πτώση κι η μεταμόρφωση της παραδείσιας κατάστασης σε μία νέα σκοτεινή και θλιβερή συνθήκη, άρνησης από τα δημιουργήματα της φύσης τους!

Σ’ αυτή τη κρίσιμη ώρα, κατά την οποία οι άγγελοι εξέπιπταν ο ένας μετά τον άλλο, μιμούμενοι μηχανιστικά το τραγικό υπόδειγμα του πεσόντος αρχαγγέλου Εωσφόρου, κάνοντας χείριστη χρήση και της δικής τους ελεύθερης βούλησης, εμφανίστηκε ο αρχάγγελος Μιχαήλ, που με τρόπο υπερβατικό αντέστη και διέκοψε αυτήν την δραματική δυναμική. Σύμφωνα με την αποκάλυψη (Αποκ. 12, 7-9) έγινε τότε πόλεμος στον ουρανό, ο Μιχαήλ και οι άγγελοί του αντιπαρατάχθηκαν για να πολεμήσουν εναντίον του δράκοντος (του εωσφόρου) και των αγγέλων του. Εκείνη την τραγική ώρα της πτώσεως ο αρχιστράτηγος Μιχαήλ στάθηκε στη μέση των αγγελικών ταγμάτων και με υπερβατικό τρόπο εξεφώνησε τη φράση , που αντιλάλησε στα σύμπαντα:

«Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου Θεού» (σταθείτε γερά, σταθείτε με σεβασμό στο Θεό) .

Και αμέσως στάθηκαν στη θέση τους οι άγγελοι, αναθάρρησαν και έπαψε η πτώση τους.  «Άγιος, άγιος, άγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης σου».

Αυτό το θείο υπόδειγμα φίλοι μου θα πρέπει να επαναλάβουμε κι εμείς καθημερινά με τις επιλογές της ζωής μας, αν θέλουμε να αξιωθούμε να ελευθερωθούμε από τα δεσμά της πτωτικής ύλης και να ζήσουμε σύμφωνα με την πνευματική κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση θεία φύση μας.

Θα πρέπει βεβαίως να αναρωτιόμαστε, κάθε στιγμή, πώς στεκόμαστε καλά στις ζωές μας, πώς και πού στηρίζουμε τις επιλογές και την ευζωία μας. Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τις δύο συμπαντικές ΣΤΑΣΕΙΣ, που  διαθέτουν την τεράστια δύναμη να εξυψώσουν κάθε άνθρωπο στην καθ’ ομοίωση θεία κατάστασή του. Η ορθή στάση με ανοικτά τα χέρια προς τα άνω, σε κατάσταση ειλικρινούς ευχαριστίας και ταπεινής ικεσίας προς το Θεό, σχήμα που ελκύει τη Θεία Χάρη και γεμίζει τον άνθρωπο Θείες δωρεές και κατόπιν με τα χέρια ανοικτά προς τα κάτω, καθώς τα εφόδια της Χάριτος οφείλουν να μοιραστούν σε όλα τα κύτταρα του οργανισμού της Εκκλησίας του Κυρίου και τα χέρια να καταστούν μέσο στήριξης, ίασης, ελέους και αγάπης προς ΟΛΟΥΣ!

Καθώς φίλοι μου φέρνουμε με τη δύναμη της φαντασίας στο νου μας τις δύο αυτές ταυτόχρονα υλοποιούμενες στάσεις του ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ, σχηματίζουμε με όλο μας το είναι το μυστικό σχήμα, που αποτελεί το πραγματικό και μόνο κλειδί εξόδου από κάθε κρίση, από κάθε δυστυχία και κάθε φυλακή, ως πηγή των αγαθών, της ζωής και του ελέους!

Καλή μας χρονιά με ανοικτά χέρια, καρδιές και νου!

Στον Οικονομικό του Ξενοφώντα ο Σωκράτης συζητά αρχικά με τον Κριτόβουλο (κεφ.1–6) και στη συνέχεια με τον Ισχόμαχο (κεφ. 7–21) για ζητήματα οικιακής οικονομίας και αγροτικής παραγωγής. Με τον Κριτόβουλο ο μεγάλος φιλόσοφος εξετάζει τι αποτελεί περιουσία και καταλήγει ότι κάτι γίνεται περιουσία μας, μόνον αν γνωρίζουμε πώς να το χρησιμοποιούμε. Ο Κριτόβουλος αναρωτιέται, λοιπόν, πώς εξηγείται κάποιοι να μην μπορούν να ευημερήσουν, ενώ διαθέτουν και γνώσεις και κεφάλαια. Ο Σωκράτης διευκρινίζει ότι οι άνθρωποι αυτοί τελούν σε κατάσταση δουλείας, αλλά ο συνομιλητής του επιμένει ότι μιλά για ελεύθερους ανθρώπους, προκαλώντας τον παρακάτω διάλογο με τον φιλόσοφο, όπου αναλύεται το ποιοί είναι οι πραγματικοί δεσπότες και δικτάτορες του κόσμου μας, με μία απρόσμενη οπτική, ως προς τη συνήθη δική μας, που συνηθίζουμε να αποδίδουμε την κακοδαιμονία μας σε πράξεις τρίτων:

<<Και πώς γίνεται να είναι αδέσποτοι, αφού από τη μια επιθυμούν να περνούν καλά και κάνουν τα πάντα προκειμένου να αποκτούν αγαθά, ενώ από την άλλη τα αφεντικά τους τούς εμποδίζουν να το κάνουν; Και ποιοι είναι εκείνοι, είπε ο Κριτόβουλος, που είναι αφεντικά τους και δεν φαίνονται; Μα τον Δία, είπε ο Σωκράτης, δεν είναι διόλου αφανή· φαίνονται και πολύ μάλιστα. Και ξέρεις δα, ότι είναι πολύ κακά αφεντικά η κακία, η τεμπελιά, η μαλθακότητα της ψυχής και η αμέλεια. Υπάρχουν και μερικές απατηλές δέσποινες, που προσποιούνται ότι είναι ηδονές: οι κυβείες και οι ανώφελες συναναστροφές με ανθρώπους, που καθώς περνάει ο καιρός, γίνεται φανερό ακόμη και στους εξαπατημένους ότι είναι στην ουσία λύπες που φορούν το προκάλυμμα της ηδονής, τους εμποδίζουν να κάνουν έργα ωφέλιμα και τους εξουσιάζουν. Υπάρχουν όμως, Σωκράτη, και άλλοι που τίποτε δεν τους εμποδίζει να εργάζονται· αντίθετα, έχουν μεγάλη όρεξη για δουλειά και επινοούν τρόπους για να κερδίσουν χρήματα. Κι ωστόσο και τους οίκους τους καταστρέφουν και μπλέκονται σε δυσάρεστες καταστάσεις. Είναι κι αυτοί, βέβαια, δούλοι, είπε ο Σωκράτης, και μάλιστα δούλοι πολύ σκληρών αφεντικών: της λαιμαργίας, της ασέλγειας, της μέθης, δούλοι ανόητων και δαπανηρών φιλοδοξιών. Όλα αυτά τα κακά τούς κυριεύουν κι όσο τους βλέπουν να εργάζονται ακμαίοι και δυνατοί, τους παρασύρουν και τους κάνουν να ξοδεύουν όσα βγάζουν από την εργασία τους προκειμένου να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες τους. Όταν όμως διαπιστώσουν ότι δεν μπορούν πια να δουλέψουν εξαιτίας των γηρατειών, τους εγκαταλείπουν, τους αφήνουν να γεράσουν μόνοι τους ή άλλοι πάλι τους μεταχειρίζονται ως δούλους. Όμως πρέπει, Κριτόβουλε, να πολεμάει κανείς για την προσωπική του ελευθερία περισσότερο απ’ ό,τι όταν παίρνει το όπλο για να πολεμήσει ενάντια σ’ εχθρούς που θέλουν να τον υποδουλώσουν. Οι εχθροί, όταν είναι ενάρετοι άνδρες και υποδουλώσουν κάποιους, τους αναγκάζουν να γίνουν καλύτεροι και να ζήσουν με περισσότερες ανέσεις την υπόλοιπη ζωή τους. Τέτοιες αφέντρες σαν τις παραπάνω ηδονές, όμως, δεν παύουν να βασανίζουν και να φθείρουν τα σώματα των ανθρώπων, τις ψυχές και τους οίκους που τυχόν ελέγχουν>>.

2500 χρόνια και πολύ περισσότερα γνωρίζουμε από τί εξαρτάται η δουλεία, η Ελευθερία κι η Ευδαιμονία μας, αλλα οικειοθελώς εμμένουμε στη στρεβλή εικόνα, που δικαιολογεί τα πάθη και τις αδυναμίες μας. Έτσι με την εύκολη πάντα δικαιολογία ότι άλλοι ευθύνοντσι για τα δεινά μας, οι πολλοί αρνούνται να καθαρθούν και μετατραπούν σε ενεργούς φωτεινούς παράγοντες του κόσμου, αφού αυτό είναι πορεία αγώνα, κόπου και θυσιών, στο τέλος της οποίας προσφέρονται τα μέγιστης αξίας έπαθλα! Κυριάκος Κόκκινος, Δικηγόρος, Πρόεδρος της Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣΑντιπρόεδρος Συνδέσμου Ελλήνων Βατραχανθρώπων

Παραθέτω κάποιες σκέψεις μου, με αφορμή την συζήτηση με φίλους και την οικογένειά μου, σε σχέση με ό,τι συνέβη με την αντιμετώπιση της προσπάθειας ενός καλλιτέχνη, του Γρηγόρη Πετράκου, να εκφράσει δημόσιο λόγο, αναφορικά με τα ζητήματα του κοροναϊού και την εν τέλει φίμωσή του.

<<Ποτέ η εύρεση της ΑΛΗΘΕΙΑΣ δεν ήταν έργο απλό, άλλά ΑΘΛΗΜΑ, συνήθως για τους λίγους, που την αναζητούν με συνέπεια.Για το λόγο αυτό όταν παρατηρώ ανθρώπους, ασχέτως επαγγέλματος και γνωσιακού υποβάθρου, να ενεργοποιούν τον εγκέφαλο, το πνεύμα και τις έμφυτες ικανότητες, που όλοι διαθέτουμε, για να προσεγγίσoυν το ζήτημα του Covid19, συγκεντρώνοντας και παραθέτοντας στοιχεία, ενθουσιάζομαι και το επικροτώ χωρίς καμμία επιφύλαξη. Ο καθένας μπορεί να εκφράσει ελεύθερα την άποψή του στο διαδίκτυο, με ευγένεια και σεβασμό προς τους υπολοίπους και με επίγνωση της κοινωνικής μας ευθύνης, που προέρχεται από την συνείδηση ότι κάθε λόγος και κάθε πράξη μας επηρεάζει με ανεπίγνωστο τρόπο της δυναμική του όλους συστήματος της ανθρωπότητας και του κόσμου. Άλλωστε κανείς δεν ισχυρίζεται ότι το facebook αποτελεί μέσο ακαδημαίκής πληρότητας και θέσφατο αληθείας, μπορεί όμως να καταστεί εργαλείο δημοκρατικού διαλόγου.

Αλίμονο όμως αν , ως συνέβη με το Γρηγόρη Πετράκο, αντί να επικροτήσουμε τον προβληματισμό και το δικαίωμα αντιπαράθεσης στοιχείων, ενισχύσουμε το δικαίωμα στη φίμωση και τη λογοκρισία! Τέτοιες πρακτικές οδηγούν σε έναν διχασμένο, διπολικό κόσμο «πολιτικής ορθότητας», όπου τα πάντα και κυρίως το δικαίωμα δημόσιου λόγου θα κρίνεται με βάση τα θέλω και τις κατευθύνσεις, που επιβάλλουν ισχυρά συμφέροντα, αφαιρώντας το δικαίωμα έκφρασης, με λογοκρισία και ανελευθερία, πολύ ύπουλα επιβαλλόμενη. Σήμερα δεν πάσχουμε από ενημέρωση για τους κινδύνους του covid, την οποία έχουμε χρυσοπληρώσει και με την οποία βομβαρδιζόμαστε καθημερινά. Πάσχουμε για απαντήσεις στα εύλογα ερωτήματα, που οι ίδιες οι αντιφάσεις των επιστημόνων, έχουν προκαλέσει. Πώς ξεκίνησε, υπήρξε ανθρώπινος δάκτυλος στη δημιουργία του, είναι τα επιβαλλόμενα μέτρα πρόσφορα και αναγκαία για την αντιμετώπισή του, είναι η στατιστική παράθεση στοιχείων αληθής ή σκόπιμα διογκωμένη, υπάρχει πολιτικοοικονομική ατζέντα ισχυρών συμφερόντων, που κερδοσκοπεί ασύστολα με αφορμή το φόβο επιβίωσης των ανθρώπων και άλλα τέτοια πολλά!!!

Όταν λοιπόν τα εύλογα ερωτήματα κι οι αντιφάσεις αυτές π.χ. για το δείκτη θνητότητας της ασθένειας, την αποτελεσματικότητα χρήσης μάσκας ως επιβάλλεται, με βάση ιατρικά δεδομένα κλπ, έχουν καταστεί δημόσιο κτήμα, κανείς δεν έχει δικαίωμα να εθελοτυφλεί και να ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει κανένα ζήτημα άξιο διερεύνησης, καμμία διαφαινόμενη ιδιοτέλεια και κατευθυνόμενη πολιτική , εξ αφορμής του covid.

Αυτό που λίγοι κατανοείτε είναι ότι το διακύβευμα του covid, δεν είναι το πόσοι πεθαίνουν, αλλά το πώς με αφορμή την ασθένεια, διαμορφώνεται η ζωή για τους ζώντες!!! Για παράδειγμα έκατσε ο Πετράκος και συγκέντρωσε το υλικό, που παρέθεσε και ανάλυσε από τη δική του οπτική, με λογικά κατά την άποψή μου επιχειρήματα, που χρήζουν απαντήσεων, ασφαλώς με κενά και έλλειψη πληρότητας της έρευνάς του. Αντί επ’ αυτών να ανοίξει ένας δημοκρατικός διάλογος, ήρθαν οι συνήθεις λογοκριτές του διαδικτύου, που λέγονται Ελληνικά Hoaxes, παραφυάδα του ανελεύθερου συστήματος, που χτίζεται και επέβαλλε τη φίμωσή του, ενώ με βάση το σάλο, που προκλήθηκε, ακόμη και δημοσιογράφοι φοβήθηκαν να παραθέσουν την άποψή του, λες και η αναζήτηση της αλήθειας να είναι ο κίνδυνος!!! Και μόνον αυτό αρκεί, για όσους είναι νοήμονες, να λάβουν τα μηνύματα προβληματισμού, προσοχής και ενεργοποίησης μηχανισμών αντίστασης.

Περιμένω από όλους ένα περισσότερο ουσιαστικό διάλογο, σε σχέση με αυτά που γράφονται και ακούγονται. Τί από όσα είπε θεωρείτε λάθος και γιατί. Όχι άλλη μία δογματική απόρριψη . Δυστυχώς οι συνθήκες κοινωνικής μηχανικής, που εφαρμόστηκαν στυγνά, απάνθρωπα και με υπόγειο τρόπο σε όλη την ανθρωπότητα με αφορμή την παγκόσμια οικονομική κρίση της τελευταίας 12ετίας, κάνουν πλέον ένα νέο κύκλο ανέλιξης , τώρα με αφορμή τον covid και αύριο με άλλη αφορμή , συνέχεια αφαιρώντας ανθρώπινα δικαιώματα, λαβώνοντας την ανθρωπότητα και μειώνοντας συνεχώς, με ανεπαίσθητο και ανεπαίσχυντο τρόπο, την ουσιαστική ποιότητα του βιωτικού επιπέδου όλης της ανθρωπότητας. Μάλιστα επισημαίνω ότι ένα κύριο μέσο αποτελεσματικής λειτουργίας της κοινωνικής αυτής μηχανικής, του απόλυτου ελέγχου, αφορά την ενίσχυση της διπολικότητας του κόσμου, του εσωτερικού διχασμού του, μεταξύ δύο ψευδών εκάστοτε πόλων, τότε των μνημονιακών και αντιμνημονιακών, σήμερα των κοινωνικά ευαίσθητων και των συνομωσιολόγων! Οι ενδιάμεσες, λογικές βαθμίδες, εξαφανίζονται και κάθε λογική συζήτηση καταργείται, συνήθως με αγένεια, λάσπη και χωρίς παράθεση επιχειρημάτων. Λογοκρισία και λοβοτομή της ανθρωπότητας, στην οποία προσέρχεται αγελαία, από μόνη της , ως πρόβατο επί σφαγή!!!

Ξαφνικά οι λαλίστατοι και αδρά επιδοτούμενοι, διαφόρων κέντρων παραεξουσίας, «υποστηρικτές» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν βλέπουν, δεν ακούν, δεν καταλαβαίνουν… Ευελπιστώ ότι όλο και περισσότεροι θα ανοίγουν τα μάτια, σε αυτά τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα , ενεργοποιώντας το ανοσοποιητικό σύστημα της συλλογικής μας ζωής, για να μην ξυπνήσουμε μία μέρα, σε ένα κλουβί απόλυτης ανελευθερίας, στο οποίο θα έχουμε μπει με τη συναίνεσή μας>>!!!

Κυριάκος Κόκκινος – Δικηγόρος – Διαπραγματευτής – Coach

Πρόεδρος της Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ

Αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Βατραχανθρώπων

Ο άγιος Δημήτριος μαζί με τον άγιο Γεώργιο, τα δύο παλληκάρια της χριστιανοσύνης, στη μοναδική εικόνα (19ου αιώνος), του Φώτη Κόντογλου, που φυλάσσεται στο μουσείο της Ιεράς Μονής Λειμώνος – Λέσβου.Δημήτριον νύττουσι λόγχαι Χριστέ μου,Ζηλοῦντα πλευρᾶς λογχονύκτου σῆς πάθος.Εἰκοστῇ μελίαι Δημήτριον ἕκτῃ ἀνεῖλον.

Βιογραφία

Ο Άγιος Δημήτριος γεννήθηκε περί το 280 – 284 μ.Χ. και μαρτύρησε επί των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού το 303 μ.Χ. ή το 305 μ.Χ. ή (το πιο πιθανό) το 306 μ.Χ.Ο Δημήτριος ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας στη Θεσσαλονίκη. Σύντομα ανελίχθηκε στις βαθμίδες του Ρωμαϊκού στρατού με αποτέλεσμα σε ηλικία 22 ετών να φέρει το βαθμό του χιλιάρχου. Ως αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού κάτω από τη διοίκηση του Τετράρχη (και έπειτα αυτοκράτορα) Γαλερίου Μαξιμιανού, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός, έγινε χριστιανός και φυλακίστηκε στην Θεσσαλονίκη το 303 μ.Χ., διότι αγνόησε το διάταγμα του αυτοκράτορα Διοκλητιανού «περί αρνήσεως του χριστιανισμού». Μάλιστα λίγο νωρίτερα είχε ιδρύσει κύκλο νέων προς μελέτη της Αγίας Γραφής.Στη φυλακή ήταν και ένας νεαρός χριστιανός ο Νέστορας (βλέπε 27 Οκτωβρίου), ο οποίος θα αντιμετώπιζε σε μονομαχία τον φοβερό μονομάχο της εποχής Λυαίο. Ο νεαρός χριστιανός πριν τη μονομαχία επισκέφθηκε τον Δημήτριο και ζήτησε τη βοήθειά του. Ο Άγιος Δημήτριος του έδωσε την ευχή του και το αποτέλεσμα ήταν ο Νέστορας να νικήσει το Λυαίο και να προκαλέσει την οργή του αυτοκράτορα. Διατάχθηκε τότε να θανατωθούν και οι δύο, Νέστορας και Δημήτριος.Η αγιολογική παράδοση η σχετική με τον Άγιο Δημήτριο αποτελείται από τα Θαύματα (Miracula), που εκτείνονται σε τρία βιβλία, τα Μαρτυρολόγια (Passiones) και πολλά Εγκώμια (Laudationes). Η παλαιότερη από αυτές τις πηγές είναι το πρώτο βιβλίο των Θαυμάτων, που γράφηκε από τον αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης Ιωάννη τη δεκαετία 610-20. Τα Μαρτυρολόγια είναι άγνωστου συγγραφέα και χωρίζονται σε τρία «στάδια», τα οποία περιέχουν ανώνυμα κείμενα του 9ου και του 10ου αιώνα, ενώ τα Εγκώμια αναπαράγουν την ύλη των δύο προηγουμένων.Μαρτύριο Σύμφωνα με την αγιολογική παράδοση, ο Άγιος Δημήτριος μαρτύρησε επί Διοκλητιανού (284-305 μ.Χ.) όταν με την παρακίνηση του Γαλέριου, μέλους της Τετραρχίας, έλαβε χώρα ο πιο σκληρός διωγμός των Χριστιανών στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Στρατιώτες του Γαλέριου συνέλαβαν τον «μακαριότατο Δημήτριο εκ γένους των περιδόξων» με την κατηγορία ότι συμμετείχε ενεργά στις χριστιανικές συγκεντρώσεις. Ανώνυμος Συναξαριστής πληροφορεί για τη δράση του Αγίου Δημητρίου, αποδίδοντάς του τον τίτλο του «υπάτου» μεταξύ των χριστιανών της Θεσσαλονίκης. Ο Δημήτριος προσευχόταν στις συγκεντρώσεις στη Χαλκευτική στοά (cryptoporticus) της Ρωμαϊκής Αγοράς της Θεσσαλονίκης και ενίσχυε τους οικονομικά ανήμπορους συμπολίτες του. Δημώδες μεταβυζαντινό κείμενο για το «Μαρτύριον του Αγίου Ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλήτου» περιγράφει τη βαθιά θρησκευτική κατάνυξη που επικρατούσε στο ακροατήριο του Δημητρίου. Οι «Δημεγέρτες» πρόδωσαν τον Δημήτριο στο Γαλέριο («ότι ο Δημήτριος κρατεί εις την πίστη των χριστιανών») ο οποίος διέταξε να συλληφθεί και να κλειστεί στις υπόγειες «καμάρες» παρά του σταδίου που γειτόνευε με το δημόσιο λουτρό. Σύμφωνα με τα αγιολογικά κείμενα ο Δημήτριος κρατήθηκε έγκλειστος «περὶ τῶν καμίνων καμάρας (δημοσίου βαλανείου)», δηλαδή στα προπνιγεία (praefurnia) του ρωμαϊκού λουτρού.Από το χώρο των φυλακών ο Δημήτριος εμψύχωσε το φίλο του Νέστορα ο οποίος αντιμετώπισε τον μονομάχο Λυαίο. Αφού ο Νέστορας κατανίκησε τον Λυαίο, θανατώθηκε από τον Γαλέριο που θεώρησε την ήττα του Λυαίου ως προσωπική του ήττα. Όταν πληροφορήθηκε ότι ο Νέστορας ήταν μαθητής του Δημητρίου, διέταξε να φέρουν τον Δημήτριο μπροστά του για να αποκηρύξει την πίστη του. Τελικά ο Δημήτριος, με διαταγή του Γαλέριου, θανατώθηκε στις υπόγειες φυλακές πιθανότατα το 306 μ.Χ.] Μετά τον θάνατό του, πιστοί τον έθαψαν την ίδια ή την επόμενη νύχτα πρόχειρα στον ίδιο χώρο, όπου αργότερα κτίστηκε ένας «οικίσκος» που κατεδαφίσθηκε από τον Λεόντιο για την ανέγερση της βασιλικής.Οι συγγραφείς εγκωμίων του Αγίου Δημητρίου, Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Γρηγόριος ο Παλαμάς και Δημήτριος Χρυσολωράς, αναφέρουν ότι το σώμα του Αγίου ετάφη στον τόπο του μαρτυρίου, ο δε τάφος μετεβλήθη σε βαθύ φρέαρ που ανέβλυζε μύρο, εξ ου και η προσωνυμία του Μυροβλήτου.Στις βυζαντινές εικόνες αλλά και στη σύγχρονη αγιογραφία ο Άγιος Δημήτριος παρουσιάζεται αρκετές φορές ως καβαλάρης με κόκκινο άλογο (σε αντιδιαστολή του λευκού αλόγου του Αγίου Γεωργίου) να πατά τον άπιστο Λυαίο.Σήμερα ο Άγιος Δημήτριος τιμάται ως πολιούχος Άγιος της Θεσσαλονίκης.Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)Ἦχος γ’.Μέγαν εὕρατο ἐv τοῖς κιvδύvοις, σὲ ὑπέρμαχοv, ἡ οἰκουμένη, Ἀθλοφόρε τὰ ἔθνη τροπούμενον. Ὡς οὖν Λυαίου καθεῖλες τὴν ἔπαρσιν, ἐν τῷ σταδίῳ θαῤῥύvας τὸν Νέστορα, οὕτως Ἅγιε, Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.ΚοντάκιονἮχος β’. Αὐτόμελον.Τοῖς τῶv ἰαμάτωv σου ῥείθροις Δημήτριε, τὴv Ἐκκλησίαν Θεὸς ἐπορφύρωσεv, ὁ δούς σοι τὸ κράτος ἀήττητοv, καὶ περιέπωv τὴν πόλιv σου ἄτρωτοv· αὐτῆς γὰρ ὑπάρχεις τὸ στήριγμα.ΚάθισμαἮχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν καὶ Λογον.Εὐσεβείας τοῖς τρόποις καταπλουτῶν, ἀσεβείας τὴν πλάνην καταβαλών, Μάρτυς κατεπάτησας, τῶν τυράννων τὰ θράση, καὶ τῷ θείῳ πόθῳ, τὸν νοῦν πυρπολούμενος, τῶν εἰδώλων τὴν πλάνην, εἰς χάος ἐβύθισας· ὅθεν ἐπαξίως, ἀμοιβὴν τῶν ἀγώνων, ἐδέξω τὰ θαύματα, καὶ πηγάζεις ἰάματα, Ἀθλοφόρε Δημήτριε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.Ἕτερον ΚάθισμαΒασιλεῖ τῶν αἰώνων εὐαρεστῶν, βασιλέως ἀνόμου πᾶσαν βουλήν, ἐξέκλινας Ἔνδοξε, καὶ γλυπτοῖς οὐκ ἐπέθυσας· διὰ τοῦτο θῦμα, σαυτὸν προσενήνοχας, τῷ τυθέντι Λόγῳ ἀθλήσας στερρότατα· ὅθεν καὶ τῇ λόγχῃ, τὴν πλευρὰν ἐξωρύχθης, τὰ πάθη ἰώμενος, τῶν πιστῶς προσιόντων σοι, Ἀθλοφόρε Δημήτριε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.ΜεγαλυνάριονΤὸν μέγαν ὁπλίτην καὶ ἀθλητήν, τὸν στεφανηφόρον, καὶ ἐν μάρτυσι θαυμαστόν, τὸν λόγχῃ τρωθέντα, πλευρὰν ὡς ὁ δεσπότης, Δημήτριον τὸν θεῖον ὕμνοις τιμήσωμεν.Ἕτερον ΜεγαλυνάριονΦύλαττε τοὺς δούλους σου ἀθλητά, μάρτυς μυροβλύτα τοὺς ὑμνοῦντάς σε εὐσεβῶς, καὶ ρῦσαι κινδύνων καὶ πάσης ἄλλης βλάβης, Δημήτριε τρισμάκαρ ταῖς ἱκεσίαις σου.

Αυτό που κατάφερε η νεότερη Ελλάδα είναι να δημιουργήσει την χώρα του «Τίποτε-Τίποτε» και να βάλει ως σύμβολα αλλά και ως εκφραστές της αυτούς που δεν έχουν τίποτα να πουν και με το τίποτα ανεβαίνουν την ιεραρχία. Η βάση αυτού του οικοδομήματος ξεκινά από τον μικρό Τίποτα ο οποίος μπορεί να είναι μπακάλης και θέλει να διαφημίσει το τουλουμοτύρι του. Θα καλέσει τον διαφημιστή θα τον πληρώσει και θα του πει ΑΥΤΟΣ πώς θα γίνει η διαφήμιση, γιατί αυτός ξέρει.Είναι νεόπτωχος και θέλει την μεζονέτα του στο καμένο και καταπατημένο δάσος; Θα καλέσει μηχανικούς και αρχιτέκτονες και θα τους πει Αυτός πώς θα την χτίσουν και απαραίτητα να την βάψουν χρώμα γουρουνί για να ταιριάζει με το περιβάλλον, (επειδή ξέρει και από οικολογικά θέματα).Όσο ανεβαίνει αυτό το τρισάθλιο οικοδόμημα όλο και πιο κραυγαλέοι Τίποτα κάνουν την εμφάνισή τους. Για παράδειγμα, υπάρχει στην ελληνική πραγματικότητα δίποδο που διαλαλεί δημοσίως ότι ήταν ηλίθιος και πήγαινε στο σχολείο μια φορά την εβδομάδα γιατί πίστευε ότι η Δευτέρα είναι μία εβδομάδα, η Τρίτη είναι η επόμενη και πάει λέγοντας. Κι όμως, παρ΄ όλη την ηλιθιότητα, την αμορφωσιά, την αγραμματοσύνη, «πρόκοψε» στη χώρα του «Τίποτε-Τίποτε» και εκτός από βουλευτής (όπου αποφάσιζε για τις τύχες ενός λαού) είναι και νομάρχης όπου κουμαντάρει και διασκεδάζει ταυτόχρονα τον λαό (γιατί είναι και τραγουδιστής και ηθοποιός και ότι «γουστάρει» η ψυχή σου).Στους διαδρόμους του οικοδομήματος θα βρεις και άλλες ειδικότητες. Ένας Τίποτα, αν και υδραυλικός, έκανε ορθοπεδικές εγχειρήσεις σε δημόσιο νοσοκομείο διότι ο ίδιος δεν έβλεπε καμία διαφορά μεταξύ μιας ανθρώπινης λεκάνης από μία πορσελάνινη, αναρωτιόταν μόνο που να στηρίξει το καζανάκι.Στην κορυφή του οικοδομήματος που θέλει να λέγεται χώρα, οι Τίποτα αρχηγοί των Τίποτα-κομμάτων με τα επιτελεία τους, αντιμετωπίζοντας το εκλογικό κοπάδι ως μάζα «μπανιστιρτζήδων», προτείνουν σε «αναγνωρίσιμους» Τίποτα να μπουν στα ψηφοδέλτια για να «κυβερνήσουν» όλοι μαζί τη χώρα του «Τίποτε-Τίποτε». Είσαι μοντέλα με ξώβυζο που βγαίνεις στην tv; Έχεις την έδρα σίγουρη. Είσαι Τίποτα -ηθοποιός, Τίποτα-αθλητής, Τίποτα-δημοσιογράφος, μουγγή τραγουδιάρα και παντός είδους «αναγνωρίσιμο ξέκωλο»; Τότε έχεις μία θέση στην Τίποτα-Βουλή.Η εξειδίκευση όπως και η τέχνη στην χώρα του «Τίποτε-Τίποτε» δεν έχουν θέση. Ίσα-ίσα που είναι μεγάλο αμάρτημα να έχεις ειδικότητα και ταλέντο. Μεγαλύτερο απ’ όλα να έχεις μεράκι και μυαλό. Διότι μπορεί να λες εύκολα ότι είσαι «πολιτικό ζώον» αλλά δεν λες με την ίδια ευκολία ότι είσαι απλώς, αποτυχημένος μπακάλης, κακός υδραυλικός, κλέφτης, τεμπέλης, ξέκωλο, ηλίθιος, άεργος ή απατεώνας. Προς αποφυγή όλων των παραπάνω η νεοελληνική πολιτική τέχνη ήρθε για να καλύψει αυτό το κενό. Καθόρισε ως πρότυπο το Τίποτα, κάνει πολιτική για το Τίποτα, οργανώνει τις στρατιές των Τίποτα. Όσο για αυτούς που είναι Κάποιοι, μην μπορώντας να αλλάξουν χώρα, μυαλό αλλά και ταυτότητα ονειρεύονται ότι κάποια στιγμή η χώρα του «Τίποτε-Τίποτε» θα γίνει αυτή του «Ποτέ – Ποτέ ξανά».

Δέσποινα Ζωγράφου – Παπαγιαννοπούλου

** Despoina Zwgrafou Papagiannopoulou **

Ο Αβραάμ Λίνκολν από το 1861 για τα χαρακτηριστικά μιας αληθινά δημοκρατικής πολιτείας και της υποχρέωσης ανάκλησης διεφθαρμένων κυβερνήσεων και καθεστώτων, ιδιοτελείας, οικογενειοκρατίας, αδιαφάνειας, αναξιοκρατίας κι αδικίας: <<Όταν ο λαός κουραστεί από το συνταγματικό δικαίωμα να διορθώνει μια κυβέρνηση, οφείλει να ασκήσει το επαναστατικό δικαίωμα να διαλύσει και να ανατρέψει την κυβέρνηση αυτή >>!

Ο Peter Tabichi είναι από την Κένυα. Είναι 36 ετών και διδάσκει μαθηματικά και φυσική σε ένα γυμνάσιο αγροτικής περιοχής. Για φέτος, βραβεύτηκε ως ο καλύτερος δάσκαλος στον κόσμο. Και αυτό δεν έγινε καθόλου τυχαία. Άλλωστε, επιλέχθηκε μέσα από 10.000 υποψηφιότητες που προέρχονταν από 179 χώρες!Περισσότεροι από το 90% των μαθητών του προέρχονται από φτωχές οικογένειες. Το 1/3 των παιδιών είναι ορφανά ή έχουν μόνο έναν γονιό. Τα προβλήματά τους είναι πολλά. Ναρκωτικά, εφηβικές εγκυμοσύνες, αυτοκτονίες, ενώ πολλοί μαθητές παρατάνε το σχολείο νωρίς. Η αντιστοιχία μαθητών – καθηγητών είναι 58 προς ένα. Ο Tabichi χαρίζει το 80% του μισθού του σε φτωχούς μαθητές, που δεν μπορούν να αγοράσουν ούτε την στολή. Ίδρυσε μια λέσχη ταλέντων και ανέπτυξε το επιστημονικό πρόγραμμα του σχολείου και βοηθά μαθητές σε έρευνες, που πλέον είναι τόσο καλές ώστε οι μαθητές του παίρνουν μέρος σε εθνικούς διαγωνισμούς. Επισκέπτεται τα σπίτια μαθητών για να γνωρίσει από πρώτο χέρι όσα αντιμετωπίζουν οι μαθητές του και οι οικογένειές τους. Μέσα σε λίγα χρόνια, κατάφερε να διπλασιάσει τους μαθητές του σχολείου, όπως και τον συνολικό αριθμό των κοριτσιών. Αυτός ο υπέροχος δάσκαλος και άνθρωπος τιμήθηκε λοιπόν με το «Varkey Foundation Global Teacher Prize 2019» και εκτός από το συμβολικό βραβείο, κέρδισε και ένα εκατομμύριο δολάρια. Τώρα, σίγουρα θα έχει μεγαλύτερη ευχέρεια για να βοηθήσει όσο πιο πολύ μπορεί, ακόμα περισσότερα παιδιά από την Κένυα!!!

Μία εικόνα της Παναγίας που αποτυπώνει με συμβολικό τρόπο την πριν 2000 χρόνια τελευταία παρακαταθήκη του Ιησού. Ήταν στο όρος των ελαιών και προσευχόταν. Κυριολεκτικά λίγο πριν την σύλληψή Του είπε: » Την δόξαν ήν δέδωκάς μοι, δέδωκα αυτοίς, Ίνα Ώσιν Έν καθώς ημείς Έν εσμέν «, απευθυνόμενος στον Πατέρα. Τι είπε δηλαδή; Έδειξε στο ανθρώπινο Γένος την ενότητα Πατρός, Υιού και Αγίου Πνεύματος και διακήρυξε ότι στην ίδια ενότητα μπορούν και οι άνθρωποι να συμπεριληφθούν, αν φυσικά το επιθυμούν. Τα λόγια Του αυτά ήταν τα τελευταία προς την ανθρωπότητα. Ήταν η παρακαταθήκη που μας άφησε. Λίγες ημέρες αργότερα και από τον Σταυρό, μας έδειξε και τον τρόπο που θα μπορεί να πραγματοποιηθεί η Ενότητα. » Άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι «. Αυτός είναι ο τρόπος. Η συγχώρεση. Εάν δεν συγχωρείς είσαι σε διάσπαση και διάσταση με τον συνάνθρωπο. Εάν συγχωρείς είσαι σε Ενότητα. Πριν 180 χρόνια περίπου ο Πρώτος Κυβερνήτης του Έθνους Ιωάννης Καποδίστριας θα γράψει μια εγκύκλιο προς τον Ιερό Κλήρο της εποχής του. (Λαλήσατε εις τας καρδίας του λαού την γλώσσα της αληθείας, διδάξατε την φιλαδελφείαν, την προς αλλήλους αγάπην, ίνα οι πάντες Έν Ώσι…).Ξημερώματα της 2 Δεκεμβρίου 1991, ένας Άγιος Γέροντας στα Καυσοκαλύβια του Άγίου Όρους εγκαταλείπει τα εγκόσμια. Για 35 λεπτά της ώρας επαναλαμβάνει διαρκώς την Αρχιερατική Ευχή «Ίνα ώσιν Έν, Ίνα ώσιν Έν, Ίνα ώσιν Εν» . Ήταν Ο Γέρων Πορφύριος.Η παρακαταθήκη του Ιησού, του Ιωάννη Καποδίστρια, του Άγίου Γέροντος Πορφυρίου αποτυπώθηκε σε ξύλο. Έγινε εικόνα και μάλιστα σε Ελληνική και Ρωσική εκδοχή. Μια εικόνα της Παναγίας που για να περιγράψεις τον συμβολισμό της χρειάζονται δεκάδες σελίδες. Μία εικόνα που έχει αγκαλιά την Ελλάδα, την Πατρίδα μας. Αυτός αλλά όχι ο μόνος, ήταν ο λόγος, που η συγκεκριμένη εικόνα έλαβε και το δεύτερο όνομα της, Πατριώτισσα. Είναι Αυτή η Κυρία Θεοτόκος που σε δύσκολους καιρούς θα προστατέψει τα σύνορα της Ελλάδας…Ο Ελληνισμός ήταν ο πρώτος από αρχαιοτάτων χρόνων που μίλησε για το Έν και την Μονάδα. Από τον Πυθαγόρα, τον Ηράκλειτο, τον Εμπεδοκλή, τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη. Αξίζει να πληροφορηθούμε τι έγραψε ο Ηράκλειτος: Ουκ εμού αλλά του Λόγου ακούσαντος, ομολογείν εστί σοφόν, ΕΝ πάντα είναι…».