Πρός τόν Ἀναγνώστη,

Σήμερον, τήν 1ην Μαΐου τοῦ ἔτους 2014, τήν 10:10′ π.μ., δίνω ὅρκον εἰς τά ῥέοντα ὕδατα τῆς ἱερᾶς Στυγός. Αὐτά τά ὁποῖα ἀκολουθοῦν εἶναι αἱ ἀπ’ εὐθείας προσωπικαί μου συλλήψεις.

Δέν ἐδιάβασα εἰς κείμενον, οὔτε ἐδιδάχθην προφορικῶς ἀπό φιλόσοφον τήν ἀνατροπήν, τήν ὁποίαν συνέλαβα καί τήν ὁποίαν θά σέ καταστήσω κοινωνόν, ἐάν βεβαίως καί ἐσύ τό ἐπιθυμῇς.

Αὐτά τά ὁποῖα ἕπονται ἔχουν τήν βάσιν των εἰς τήν ἀρχαίαν Ἑλληνικήν Γραμματείαν τῶν ἐπικῶν, τῶν τραγικῶν καί τῶν λυρικῶν ποιητῶν καί βεβαίως ἐπικυρώνονται ὑπό τῶν φιλοσόφων. Οὐδέν νέον στοιχεῖον εἰσάγεται. Ὅλα εἶναι ἤδη καταγεγραμμένα εἰς τήν παρακαταθήκην τῶν ἐλαχίστων διασωθέντων κειμένων τοῦ δικοῦ μας παμμεγίστου τῶν πολιτισμῶν.

Τό νέον στοιχεῖον, εἰς τό ὁποῖον ὡρκίστηκα, καταθέτουσα τήν αὐθεντικότητα τῶν σκέψεών μου, ἀναφέρεται εἰς τήν ἀνατροπήν τῆς σειρᾶς ἐν χρόνῳ τῶν δεδομένων τῆς Θεολογίας, Ἀριθμοσοφίας, Μυθολογίας, Φιλοσοφίας καί Ψυχο – λογίας.

Ὡς πρός τήν Ψυχο – λογίαν, ὅμως, ὄχι ὡς ἐμεῖς νοοῦμε σήμερον τήν ἔννοιαν τῆς ψυχῆς, ἀλλά ὡς πρός τήν ὁμηρικήν ἀνάλυσιν τῶν χαρακτήρων τῶν δύο Ἐπῶν, τῆς Ἰλιάδος καί τῆς Ὀδυσσείας. Ὁ Ὅμηρος εἶναι παρών εἰς τούς ἐν λόγῳ τομεῖς τῶν λογισμῶν, τῶν ψυχολογικῶν καί τῶν πρακτικῶν ἐφαρμογῶν εἰς τόν βίον. Προηγεῖται τοῦ Πυθαγόρου , ὡς πρός τήν ἀριθμοσοφίαν καί τοῦ Πλάτωνος, ὡς πρός τήν τριμέρειαν τῆς ψυχῆς.

Ὁ ἀπέραντος θαυμασμός, σεβασμός καί ἡ εὐγνωμοσύνη μου εἰς τόν Πυθαγόρα καί τόν Πλάτωνα δέν μειώνεται οὔτε κατ’ ἐλάχιστον ἀπό τά κάτωθι εὑρήματα.

Ἐάν καί ἐφόσον, φίλε μου, ἔχεις τήν δυνατότητα, σοῦ ζητῶ νά ἐλέγξῃς τήν ἀλήθειαν τῶν διαπιστώσεων τῶν καταγεγραμμένων συλλογισμῶν μου.

Ἐλπίζω λοιπόν νά μπορέσω ν’ ἀποδείξῳ , διά τῆς ἐμπνευσμένης καταγραφῆς τοῦ Ὁμήρου, ὅτι ἡ Ἑλληνική Γλῶσσα, συνδεδεμένη μετά τῶν ἀριθμῶν, εἶναι οἱ γονεῖς τῆς Γεωμετρίας, τῆς Ἀστρονομίας, τῆς Μυθολογίας τῆς Φιλοσοφίας καί τῆς Ψυχολογίας.

Λαμβάνω ὡς ἀποδείξεις τά ἀντικρουόμενα κείμενα τῶν Ὀρφικῶν Ἀποσπασμάτων, μέ ἀρχήν τήν ἱεράν διδασκαλίαν τοῦ Ὀρφέως.

Εἰς τόν «Ἱερόν Λόγον» ἀναφέρεται ὅτι ὁ Πυθαγόρας παρέλαβε τήν γνῶσιν τῆς Θεολογίας καί τῆς Μυσταγωγίας ἐκ τῶν Ὀρφικῶν. Ὁ παραδώσας τήν γνῶσιν αὐτήν ὑπῆρξεν ὁ Ἀγλαόφημος, ὁ ἱεροφάντης τοῦ Ἀπόλλωνος, τῆς ὁποίας συνεχιστής τῆς Ὀρφικῆς Παραδόσεως εἶναι ὁ Πλάτων.

«…. ἄνωθεν γάρ ἀπό τῆς Ὀρφικῆς παραδόσεως διά Πυθαγόρου καί εἰς Ἕλληνας ἡ περί θεῶν ἐπιστήμη προῆλθεν, ὡς αὐτός ὁ Πυθαγόρας φησίν ἐν τῷ Ἱερῷ Λόγῳ, Theol. Platon. 1 6 p. 13,3 ἅπασα γάρ ἡ παρ’ Ἕλλησι θεολογία τῆς Ὀρφικῆς ἐστί μυσταγωγία ἔκγονος, πρώτου μέν Πυθαγόρου παρά Ἀγλαοφήμου τά περί θεῶν ὄργια διδαχθέντος. δευτέρου δέ Πλάτωνος ὑποδεξαμένου τήν παντελῆ περί τούτων ἐπιστήμην ἐκ τε τῶν Πυθαγορείων καί τῶν Ὀρφικῶν γραμμάτων.».

(…. διότι προῆλθεν ἄνωθεν ἐκ τῆς Ὀρφικῆς παραδόσεως ἡ περί θεῶν ἐπιστήμη μέσῳ τοῦ Πυθαγόρου καί ἐχορηγήθη εἰς τούς Ἕλληνας. (Theol. Platon. 1 6 p. 13, 3), διότι ὁλόκληρος ἡ Θεολογία τῶν Ἑλλήνων εἶναι γόνος τῆς Ὀρφικῆς μυσταγωγίας. Πρῶτος μέν ὁ Πυθαγόρας τά περί θεῶν ὄργια ἐδιδάχθη ὑπό τοῦ Ἀγλαοφήμου. Δεύτερος δέ ὁ Πλάτων ἀπεδέχθη τήν πλήρη περί αὐτῶν ἐπιστήμην ἐκ τῶν Πυθαγορείων καί τῶν Ὀρφικῶν συγγραμμάτων.). (Otto Kern «Orphicorum Fragmenta», «Auctores de Orpheo”, 250, ἀπόδ. τῆς συγγραφέως, ἐκ τῶν ἐκδ. WEIDMANN).

Ἡ σπουδαιότης τῆς Θεολογίας καί τῆς Μυσταγωγίας ἀνάγεται πρῶτον εἰς τούς ἀριθμούς καί ἐν συνεχεἰᾳ εἰς τήν γνῶσιν τῆς οὐσίας καί τῆς φύσεως τῆς ψυχῆς, συνδεδεμένης μετά τῶν ἀριθμῶν. Σχετικῶς μέ τήν οὐσίαν καί τήν φύσιν τῶν ἀριθμῶν καταγράφονται τά ἑξῆς εἰς τά Ὀρφικά Ἀποσπάσματα, τά ὁποῖα ἀναφέρει ὁ Ἰάμβλιχος εἰς τόν Πυθαγορικόν Βίον:

«Πόθεν δή οὖν τήν τοιαύτην εὐσέβειαν παρέλαβον οὗτοι οἱ ἄνδρες, εἰ τις βούλοιτο μαθεῖν, ῥητέον ὡς τῆς Πυθαγορικῆς κατ’ ἀριθμόν θεολογίας παράδειγμα ἐναργές ἔκειτο παρά Ὀρφεῖ.».

(Ἄν λοιπόν ἤθελε κανείς νά μάθῃ πόθεν αὐτοί οἱ ἄνθρωποι ἀπέκτησαν τήν τόσον μεγάλην εὐσέβειαν, πρέπει νά λεχθῇ ὅτι εἰς τά Ὀρφικά ὑπῆρχεν εὐκρινές παράδειγμα τῆς Πυθαγορικῆς ἀριθμητικῆς θεολογίας.). (Ἰαμβλίχου «Πυθαγορικός Βίος», 145, ἀπόδ. τῆς συγγραφέως, ἐκ τῶν ἐκδ. Δέσπ. Μαυρομάτη, Ἀθήνα 1993).

Ἐν συνεχεία, περιλαμβάνονται καί τά ἑξῆς ἀξιοθαύμαστα στοιχεῖα περί ἀριθμῶν: «Ὁ ἀριθμός εἶναι ἡ αἰωνία οὐσία, ἀρχή, ἡ ὁποία προνοεῖ δι’ ὁλόκληρον τόν οὐρανόν καί τήν γῆν καί τήν ἐνδιάμεσον φύσιν καί ῥίζαν διαρκοῦς (ὑπάρξεως) σταθερότητος καί θείων (ἀνθρώπων) καί θεῶν καί δαιμόνων.». (ὅπ. ἀν. 146).

Ἀντικρούων τ’ ἀνωτέρω, ὁ Ἡρόδοτος εἶναι κατηγορηματικός, λέγων ὅτι: «Ἀπό ποῦ προῆλθεν ὁ καθείς ἀπό τούς θεούς, καί ἄν ὑπήρχαν ὅλοι πάντοτε, καί ὁποῖοι ἦσαν κατά τήν μορφήν, δέν ἦτο γνωστόν ἕως τελευταῖα, καί ἔως ἐχθές ἀκόμη, διά νά ἐκφρασθῶμεν τοιουτοτρόπως. Διότι νομίζω ὅτι ὁ Ἡσίοδος καί ὁ Ὅμηρος ὑπῆρξαν ἀρχαιότεροί μου κατά τετρακόσια χρόνια καί ὄχι περισσότερον. Αὐτοί εἶναι πού ἔγραψαν τήν Θεογονίαν διά τούς Ἕλληνας, καί ἔδωκαν εἰς τούς θεούς τάς ἐπωνυμίας, καί ἐμοίρασαν εἰς αὐτούς τιμάς καί τέχνας καί ὑπετύπωσαν τάς μορφάς των. Οἱ δέ ποιηταί, οἱ ὁποῖοι λέγονται ἀρχαιότεροι ἀπό τούτους, (ὁ Ὀρφεύς, ὁ Μουσαῖος καί ὁ Λίνος) ὑπῆρξαν μεταγενέστεροι, καθώς ἐγώ τουλάχιστον νομίζω. Καί τά μέν πρῶτα ἀπ’ ὅσα εἶπα τά λέγουν αἱ ἱέρειαι τῆς Δωδώνης, τά δέ περί Ὅμήρου καί Ἡσιόδου τά λέγω ἐγώ.». (Ἡροδότου «Ἱστορία Β’», 53. Otto Kern «Orphicorum Fragmenta», “AETAS ET GENUS”,11).

Θά πρέπῃ νά προσθέσω ὅτι, ὡς πρός τά ἀνωτέρω Ὀρφικά ἀποσπάσματα, καταγράφεται καί τό ἑξῆς: «….. ἀλλ’ ὅμως πλήν τοῦ ὀνόματος (τοῦ Ὀρφέως) οὐδέν εἶχε συμβῆ νά διασωθῇ μετά ταῦτα πρό τῆς Ὁμήρου ποιήσεως, οὔτε ἀρχαιότερον ποίημα σῴζεται τῆς Ἰλιάδος καί τῆς Ὀδυσσείας.». (ὅπ. ἀν., 11).

Αἱ ὡς ἄνω μαρτυρίαι τῶν ἱερῶν Ὀρφικῶν ἀποσπασμάτων εἶναι ἀντιφατικαί. Ἐάν αὐτά τά ὁποῖα ἀκολουθοῦν εἶναι ἤδη καταγεγραμμένα ἀπό φιλολόγους καί φιλοσόφους Ἕλληνας καί ξένους, δέν τό γνωρίζω. Καταθέτω ὅσα συνέλαβα διά τῆς σκέψεώς μου, ἄνευ διδασκάλου ἤ ἄλλου καθοδογητοῦ.

Βεβαίως δέν γνωρίζω, ἐάν εἰς τό 95%, ὡς λέγεται τῶν ἀπωλεσθέντων κειμένων, Πυθαγόρας καί Πλάτων δέν παρέδωσαν εἰς τάς μελλοντικάς γενεάς τόν ἰδιαίτερον τρόπον τῶν τελετῶν διἀ τῆς μυσταγωγίας τῶν ἀριθμῶν καί τῶν ἐννοιῶν ἐντός τῶν λέξεων, συναρτήσει τῶν κινήσεων τῆς ψυχῆς, ἀναφερόμενοι σχετικῶς καί εἰς τά Ἔπη τοῦ Ὁμήρου.

Τά ἀπόκρυφα κείμενα, τά ὁποῖα ἐμεῖς ἀγνοοῦμε,

ἐκ τῆς αἰωνιότητος μᾶς ἀποστέλλουν μηνύματα

τῆς ἀεί ὑπάρξεώς των.