Αποτραβήχτηκε απ’ τη συντροφιά μας λίγο λίγο,

σαν κάπως λυπημένος,

σαν κάπως παράξενα γαλήνιος,

σα να ‘χε ανακαλύψει κάτι μεγάλο κι αμετάδοτο – ένα άγαλμα ακέφαλο, ένα άστρο, μιαν αλήθεια,

μια τελευταία και μόνη αλήθεια· –ποιαν;- τον ρωτήσαμε.

Εκείνος δε μίλησε, σα να ‘ξερε τάχα πως εμείς δεν μπορούσαμε

μήτε που θέλαμε να μάθουμε.

Την πρώτη πέτρα του τη ρίξαμε οι φίλοι του.

Οι αντίπαλοι άλλο που δε θέλαν.

Στη δίκη τον ρώτησαν, τον ξαναρώτησαν.

Εκείνος ούτε λέξη.

Τότε ο πρόεδρος χτύπησε το κουδούνι δυνατά, φώναξε, οργίστηκε:

να γίνει ησυχία, να μην ακούγεται η σιωπή του κατηγορουμένου.

Παμψηφεί η καταδίκη.

Γυρίσαμε ένας ένας κι ακουμπήσαμε το μέτωπο στον τοίχο.

*Από τη συλλογή «Πέτρες», Ποιήματα Ι’, Κέδρος, Αθήνα 1998, σ. 110.

Ο πίνακας «Ο λιθοβολισμός του Αγ. Στεφάνου» είναι του Luigi Garzi (1638–1721)