Ο Stanley Milgram επινόησε άλλο ένα, πολύ πιο διάσημο πείραμα, με το οποίο έδειξε ότι όλοι οι άνθρωποι συνδέονται μεταξύ τους απέχοντας κατά μέσον όρο «έξι βαθμούς διαχωρισμού» (ο φίλος σας απέχει έναν βαθμό από εσάς, ο φίλος του φίλου σας δύο βαθμούς κ.ο.κ).
Στο πείραμα του Milgram, το οποίο διεξήχθη κατά τη δεκαετία του 1960, ζητήθηκε από μερικές εκατοντάδες ανθρώπους που ζούσαν στη Νεμπράσκα να στείλουν ένα γράμμα σε έναν επιχειρηματία στη Βοστόνη, σχεδόν δύο χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Δεν επιτρεπόταν όμως να το στείλουν απευθείας στον ίδιο, παρά μόνο σε κάποιον που γνώριζαν προσωπικά, ζητώντας του να το προωθήσει. Έτσι, κάθε άτομο έστελνε το γράμμα σε εκείνον που πίστευε ότι ήταν περισσότερο πιθανόν να έχει μια προσωπική σχέση με τον επιχειρηματία της Βοστόνης. Οι ερευνητές μέτρησαν τον αριθμό των επιστολών που ταξίδεψαν από άτομο σε άτομο μέχρι τον επιχειρηματία και βρήκαν ότι κατά μέσον όρο ήταν έξι. Αυτό το εκπληκτικό γεγονός στάθηκε αφορμή για μια ολόκληρη σειρά ερευνών αυτού του φαινομένου «μικρού κόσμου», όπως χαρακτηρίστηκε από τους de Sola Pool και Kochen. Πέρασε επίσης στη λαϊκή κουλτούρα με το έργο Six Degrees of Seperation του θεατρικού συγγραφέα John Guare και το διαδικτυακό παιχνίδι γνώσεων «Six Degrees of Kevin Bacon».
Ωστόσο, ορισμένοι ακαδημαϊκοί εξέφρασαν τον σκεπτικισμό τους. Για παράδειγμα, μολονότι η Νεμπράσκα και η Βοστόνη απέχουν πολύ μεταξύ τους (γεωγραφικά και πολιτισμικά), βρίσκονται και οι δύο στις ΗΠΑ. Έτσι, το 2002, ο Duncan Watts (αρχικά φυσικός και κατόπιν κοινωνιολόγος) και οι συνάδελφοί του Peter Dodds και Roby Muhamad αποφάσισαν να επαναλάβουν το πείραμα του Milgram σε παγκόσμια κλίμακα, χρησιμοποιώντας το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο ως το μέσο με το οποίο επικοινωνούσαν οι άνθρωποι.
Στρατολόγησαν πάνω από 98.000 άτομα (τα περισσότερα από τις ΗΠΑ) και τους ζήτησαν να στείλουν ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου σε διάφορους αποδέκτες ανά τον κόσμο, προωθώντας το σε κάποιον γνωστό τους που πίστευαν ότι θα μπορούσε να γνωρίζει τον τελικό αποδέκτη. Οι αποδέκτες επιλέγονταν τυχαία από έναν κατάλογο δεκαοκτώ ατόμων σε δεκατρείς χώρες· σε αυτούς περιλαμβάνονταν ένας καθηγητής κάποιου αμερικανικού πανεπιστημίου Ivy League, ένας δημόσιος υπάλληλος στην Εσθονία, ένας σύμβουλος τεχνολογίας στην Ινδία, ένας αστυνομικός στην Αυστραλία και ένας κτηνίατρος του νορβηγικού στρατού —μια αρκετά ετερόκλητη ομάδα. Και πάλι, προς έκπληξη όλων, χρειάστηκαν κατά μέσον όρο έξι περίπου βήματα για να φθάσει κάθε μήνυμα στον αποδέκτη του, κάτι που επιβεβαίωσε την αρχική εκτίμηση του Milgram για το πόσο μικρός είναι ο κόσμος μας.
Ωστόσο, το ότι συνδεόμαστε με τους πάντες μέσω έξι βαθμών διαχωρισμού δεν σημαίνει ότι ασκούμε επιρροή σε όλους αυτούς τους ανθρώπους σε οποιαδήποτε κοινωνική απόσταση από εμάς. Η δική μας έρευνα έδειξε ότι η εξάπλωση της επιρροής στα κοινωνικά δίκτυα ακολουθεί αυτό που έχουμε ονομάσει Κανόνα των Τριών Βαθμών Επιρροής.Ό,τι κάνουμε ή λέμε τείνει να διαδίδεται μέσα στο δίκτυό μας, επηρεάζοντας τους φίλους μας (ένας βαθμός), τους φίλους των φίλων μας (δύο βαθμοί) και, ακόμη, τους φίλους των φίλων των φίλων μας (τρεις βαθμοί). Ωστόσο, η επιρροή μας σταδιακά διασκορπίζεται και παύει να έχει παρατηρήσιμα αποτελέσματα στα άτομα που βρίσκονται πέρα από το όριο των τριών βαθμών διαχωρισμού. Αντιστοίχως, επηρεαζόμαστε από τους φίλους μας που απέχουν από εμάς μέχρι και τρεις βαθμούς, αλλά γενικά όχι πέρα από αυτούς.
Ο Κανόνας των Τριών Βαθμών ισχύει για ένα ευρύ φάσμα συμπεριφορών, στάσεων και αισθημάτων, εφαρμόζεται δε σε φαινόμενα τόσο ανόμοια όσο οι πολιτικές απόψεις, η αύξηση του βάρους και η ευτυχία. Άλλοι μελετητές έχουν τεκμηριώσει ότι, σε κοινωνικά δίκτυα εφευρετών, οι καινοτόμες ιδέες φαίνεται να διαχέονται έως τρεις βαθμούς —δηλαδή, η δημιουργικότητα ενός εφευρέτη επηρεάζει τους συναδέλφους του, τους συναδέλφους των συναδέλφων του και τους συναδέλφους των συναδέλφων των συναδέλφων του, αλλά όχι παραπέρα. Εξάλλου, συμβουλές για καθημερινά ζητήματα που διαδίδονται από στόμα σε στόμα (όπως το πώς να βρει κανείς έναν καλό δάσκαλο πιάνου ή έναν καλό κτηνίατρο) τείνουν επίσης να εκτείνονται έως τρεις βαθμούς.
Υπάρχουν και άλλοι τρεις πιθανοί λόγοι για τους οποίους η επιρροή μας είναι περιορισμένη:
Πρώτον, η επίδρασή μας στους άλλους μπορεί να εξασθενεί σαν το υδάτινο κύμα που δημιουργεί μια μικρή πέτρα την οποία ρίχνουμε στην ήρεμη επιφάνεια μιας λίμνης. Καθώς η πέτρα χτυπά στην επιφάνεια, μετατοπίζει έναν όγκο νερού, αλλά η ενέργεια του δημιουργούμενου κύματος διαχέεται σε όλο και μεγαλύτερη επιφάνεια καθώς αυτό διαδίδεται. Στο κοινωνικό επίπεδο, αντίστοιχα, η ακρίβεια των μεταδιδόμενων πληροφοριών φθίνει, όπως στο «χαλασμένο τηλέφωνο». Έτσι, αν κόψετε το κάπνισμα ή αν ενταχθείτε σε κάποιο πολιτικό κόμμα, μέχρι αυτή η πληροφορία να φθάσει στον φίλο της φίλης του φίλου της φίλης σας, ενδεχομένως να μην είναι πλέον ακριβής ή αξιόπιστη. Την εξήγηση αυτή την ονομάζουμε εγγενή εξασθένηση.
Δεύτερον, η επιρροή μπορεί να εκλείπει σταδιακά λόγω της αναπόφευκτης εξέλιξης του δικτύου, η οποία καθιστά τους συνδέσμους πέραν των τριών βαθμών ασταθείς. Οι δεσμοί σε ένα δίκτυο δεν είναι παντοτινοί. Φιλίες χαλάνε. Γείτονες μετακομίζουν. Ζευγάρια χωρίζουν. Άνθρωποι πεθαίνουν. Ο μόνος τρόπος να χαθεί μια άμεση επαφή είναι να χαθεί ο δεσμός μεταξύ των δυο μερών. Για ένα άτομο που βρίσκεται τρεις βαθμούς μακριά, όμως, αρκεί να κοπεί οποιοσδήποτε από τους τρεις δεσμούς ώστε να χαθεί τουλάχιστον μία οδός επικοινωνίας. Ως εκ τούτου, κατά μέσον όρο δεν διαθέτουμε σταθερούς δεσμούς με άτομα που απέχουν τέσσερις βαθμούς διαχωρισμού από εμάς, με δεδομένη την αστάθεια των ενδιάμεσων δεσμών. Την εξήγηση αυτή την ονομάζουμε αστάθεια του δικτύου.
Τρίτον, η εξελικτική βιολογία μπορεί να παίζει σημαντικό ρόλο. Όπως θα δούμε στο Κεφάλαιο Η, οι άνθρωποι φαίνεται να έχουν εξελιχθεί σε μικρές ομάδες, στις οποίες το κάθε άτομο μπορούσε να συνδέεται με όλα τα άλλα απέχοντας τρεις βαθμούς ή λιγότερους. Είναι πράγματι χρήσιμο να γνωρίζει κανείς ποιοι είναι οι εχθροί και ποιοι οι φίλοι του, ποιος χρειάζεται τη βοήθειά του και ποιος μπορεί να τον βοηθήσει. Είναι επίσης χρήσιμο να επηρεάζουμε άλλα μέλη της ομάδας μας, ώστε να ακολουθούν τη συμπεριφορά μας. Ωστόσο, δεν έχουμε ζήσει σε μεγάλες ομάδες για αρκετό χρόνο, ώστε η εξέλιξη να ευνοήσει τα άτομα που μπορούν να επεκτείνουν την επιρροή τους πέρα από τους τρεις βαθμούς. Με άλλα λόγια, δεν είναι εύκολο να επηρεάσουμε άτομα που βρίσκονται τέσσερις βαθμούς μακριά μας, διότι στο παρελθόν μας ως ανθρωπιδών δεν υπήρχαν γύρω μας άτομα που απείχαν τέσσερις βαθμούς από εμάς. Την εξήγηση αυτή την ονομάζουμε εξελικτικό σκοπό.
Φαίνεται πιθανόν όλοι αυτοί οι παράγοντες να παίζουν ρόλο. Ανεξάρτητα όμως από τους λόγους, ο Κανόνας των Τριών Βαθμών φαίνεται να είναι ένα σημαντικό μέρος του τρόπου με τον οποίο λειτουργούν τα ανθρώπινα κοινωνικά δίκτυα και εξακολουθεί να θέτει όρια στη δυνατότητα διασύνδεσής μας, παρότι η τεχνολογία μάς δίνει πρόσβαση σε τόσο πολλούς ανθρώπους.
Ενώ αυτό το εγγενές όριο οπωσδήποτε μας περιορίζει (ποιος δεν θα ήθελε να διαφεντεύει τον κόσμο;), δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πόσο μικρός είναι ο κόσμος. Αν συνδεόμαστε με τους πάντες απέχοντας έξι βαθμούς και μπορούμε να επηρεάζουμε όσους βρίσκονται σε ακτίνα τριών βαθμών, τότε θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι ο καθένας από εμάς μπορεί να έρθει σε επαφή με τον μισό πλανήτη.
Εξάλλου, μολονότι περιοριζόμαστε σε τρεις βαθμούς, το εύρος της επιρροής μας στους άλλους είναι τρομερό. Χάρη στη δομή των φυσικών κοινωνικών δικτύων, οι περισσότεροι από εμάς συνδεόμαστε με χιλιάδες ανθρώπους. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, ότι έχετε 20 κοινωνικές επαφές, στις οποίες συγκαταλέγονται πέντε φίλοι, πέντε συνάδελφοι και δέκα συγγενείς, με τον καθένα τους να έχει παρόμοιο αριθμό στενών επαφών. Αυτό σημαίνει ότι συνδέεστε έμμεσα με 400 άτομα σε απόσταση δύο βαθμών διαχωρισμού. Και η επιρροή σας δεν σταματά εκεί: ένα βήμα παρακάτω, στον τρίτο βαθμό, συνδέεστε με 8.οοο άτομα (20 χ20χ 20). Αυτός ο αριθμός θα πρέπει να περιλαμβάνει ολόκληρο τον πληθυσμό της μικρής πόλης της Οκλαχόμα στην οποία μεγάλωσε ο Τζέιμς.
Ενώ λοιπόν η διαπίστωση ότι υπάρχουν έξι βαθμοί διαχωρισμού ανάμεσα σε οποιαδήποτε δύο άτομα δείχνει το πόσο συνδεδεμένοι είμαστε, η παρατήρηση ότι υπάρχουν τρεις βαθμοί επιρροής δείχνει πόσο μεταδοτικοί είμαστε. Αυτές οι ιδιότητες, η σύνδεση και η μετάδοση, είναι η δομή και η λειτουργία των κοινωνικών δικτύων. Είναι η ανατομία και η φυσιολογία του ανθρώπινου υπεροργανισμού.
Επιλεγμένα αποσπάσματα από το βιβλίου του Nicholas A. Christakis, MD, PhD και James H. Fowler, PhD – Συνδεδεμένοι.. Εκδόσεις Κάτοπτρο
Διαβάστε όλο το παγκόσμιας εμβέλειας επιστημονικό ψήφισμα ενάντια στην αύξηση της ραδιομαγνητικής ακτινοβολίας και του 5g, προς ενημέρωση και διάδοση της γνώσης, με σκοπό την ενεργή αντίδραση προς όσα μας ζημιώνουν! Όσοι θέλετε υπογράψτε το πατώντας τον ενεργό σύνδεσμο.
Για αιώνες, οι φιλόσοφοι και οι επιστήμονες ενθουσιάζονται με την ιδέα ότι το σύμπαν μπορεί να είναι μία συνειδητή οντότητα, μία αυτο-συνείδητη ύπαρξη. Σαν να είναι ένας “ζωντανός οργανισμός”.
Μια πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα που έχει ένα αυξανόμενο κύμα υποστηρικτών στην επιστημονική κοινότητα, παρότι είναι δύσκολο να διαψευσθεί κατηγορηματικά, αλλά ούτε και να επιβεβαιωθεί επιστημονικά με αδιάψευστα στοιχεία, έχει αρχίσει να αναπτύσσεται. Θα μπορούσε το σύμπαν να έχει συνείδηση; Όπως αναφέρεται στον Κρυφό Κώδικα, η έννοια του «παμψυχισμού» υποδηλώνει ότι το σύμπαν είναι μια αυτο – συνειδητή οντότητα, και ότι τα άστρα και τα άλλα ουράνια σώματα έχουν την ικανότητα να σκέφτονται και να αναλαμβάνουν τον έλεγχο των τρόπων τους και των προορισμών τους. Ο Gregory Matloff, φυσικός στη Σχολή Τεχνολογίας της Νέας Υόρκης, δημοσίευσε πρόσφατα ένα νέο άρθρο σχετικό με το θέμα, γεγονός που υποδηλώνει ότι ένα «πεδίο πρωτο-συνείδησης» θα μπορούσε να εξαπλωθεί σε ολόκληρο το σύμπαν και – όπως οι άνθρωποι – ολόκληρο το σύμπαν μπορεί να γνωρίζει τον εαυτό του μαζί και όλα τα γεγονότα γύρω του και μέσα σε αυτό, π.χ. για τη ζωή σε πλανήτες, μαύρες τρύπες, μετεωρίτες, τους θανάτους των άστρων και πολλών άλλων.
Ένα από τα στοιχεία που βρέθηκαν από τον Matloff είναι ότι μερικά αστέρια εκπέμπουν φευγαλέους πίδακες που δείχνουν προς μία κατεύθυνση: Μια διαδικασία που είναι ισορροπημένη και θα μπορούσε να κάνει το αστέρι να αλλάζει την κίνησή του κατά βούληση. Δηλαδή, πρόκειται πιθανόν για μία ενέργεια η οποία μπορεί να είναι μια σκόπιμη διαδικασία, συνειδητή. Το έργο του φυσικού Sir Roger Penrose πριν από περίπου 30 χρόνια, ήταν ο θεμελιώδης πυλώνας για τη δημιουργία του σημερινού ενδιαφέροντος για τον Παψυχισμό.
Εξέφρασε την ιδέα ότι το σύμπαν βασίζεται στους στατιστικούς κανόνες της κβαντικής φυσικής σε σχέση με τους μικροσκοπικούς χώρους μεταξύ εγκεφαλικών νευρώνων, που μπορεί να έχει ένα συνειδητό ον.
Η ιδέα αντανακλάται στον Γερμανό φυσικό Bernard Haisch, ο οποίος πρότεινε ότι τα κβαντικά πεδία στο κενό είναι υπεύθυνα για τη μετάδοση της συνείδησης, όποτε αυτή εκδηλώνεται. Όχι μόνο στην περίπτωση του ανθρώπινου εγκεφάλου, αλλά σε κάθε σύνθετη δομή. Ίσως σε ένα μακρινό μέλλον, να μπορούμε, ως είδος, να βρούμε έναν επιστημονικό τρόπο να κατανοήσουμε ή να έχουμε μια σύνδεση με ένα μικρό μέρος του Σύμπαντος και να απαντήσουμε έτσι σε αυτά τα υπαρξιακά ερωτήματα σχετικά με τον τεράστιο κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε.
Μέχρι τότε, μένουμε σε αυτά που υποστηρίζουν διάφορες παραδοσιακές θρησκείες και φιλοσοφίες ανά το κόσμο, αλλά και σε όσους υποστηρίζουν ότι έχουν αυτό το είδος της Επαφής, οπότε αναγνωρίζουν ότι το Σύμπαν είναι πράγματι μία οντότητα με αυτοσυνείδηση και ότι Εμείς, παρέα με το Ηλιακό μας σύστημα και ό,τι άλλο βλέπουμε, αποτελούμε μέρος, ενός μόνο νευρώνα αυτής της Ασύλληπτης Συμπαντικής Οντότητας. Παρακολουθήστε και το πολύ ενδιαφέρον βίντεο: Podría ser el Universo una MENTE?
ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΚΡΩΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΕΝΟΛΗΤΙΚΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ mRNA ΤΟΥ ΕΜΒΟΛΙΟΥ…
TΟ RNA ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΟ DNA ΜΑΣ
Μπορεί λοιπόν το RNA να αλλάξει το DNA μας; Η πιο γνωστή και διαδεδομένη επιστημονικά απάντηση είναι αυτή που με τόση σιγουριά ο κύριος Μόσιαλος, τα Hoaxes και άλλοι, χρησιμοποιούν για να μας αποστομώσουν: Όχι. Προτού όμως προχωρήσουμε στην αποστόμωση της αποστόμωσης, την οποία κρατούσα ως πεντασφράγιστο μυστικό (μια δύο σφραγίδες τις έσπασα για χάρη φίλων) για τη δεύτερη επικαιροποιημένη έκδοση του πανδημικού βιβλίου μου «Χωρίς ανάσα: τα χρονικά του Μεγάλου Φόβου», η οποία λόγω δυσχερειών καθίσταται εξαιρετικά αμφίβολη, ας κάνουμε ότι έκανα σε ένα τμήμα του βιβλίου: Να εξηγήσουμε όσο πιο απλά γίνεται μερικούς βασικούς όρους βιολογίας. Κι έπειτα να πλεύσουμε σε αχαρτογράφητα νερά. DNA και mRNA Το DNA μας είναι μια διπλή έλικα που ευθύνεται για το θαύμα της δημιουργίας πλήρων οργανισμών από το μονοκυτταρικό σπερματοζωάριο και για την ανάπτυξη τους.
Για να συμβούν τα παραπάνω, η διπλή έλικα του DNA σπάει στη μέση, η κάθε αλυσίδα της φτιάχνει μια κόπια της κι έτσι από μια διπλή έλικα DNA, παίρνουμε τελικά δύο, κλώνους της (αντιγραφή) κι έτσι τελικά δημιουργούνται νέα κύτταρα (μίτωση). Αυτός ο μηχανισμός δημιουργεί από ένα κύτταρο, το σπερματοζωάριο, μέσω της εκθετικής του αναπαραγωγής, έναν οργανισμό, ενώ είναι υπεύθυνος όπως είπαμε και για την ακόλουθη ανάπτυξη του.
Το DNA επίσης παρέχει επίσης το blueprint για τις πρωτεϊνες που χρειάζονται τα κύτταρα του οργανισμού στη διάρκεια της ζωής του. Έτσι η διπλή του έλικα του DNA ανοίγει σε κάποια σημεία, το κομμάτι της αυτό αντιγράφεται (μεταγραφή) και δημιουργείται έτσι το mRNA το οποίο βγαίνει από τον πυρήνα των κυττάρων μας και πηγαίνει στα εργοστάσια πρωτεϊνών του οργανισμού, τα ριβοσώματα.
Σκεφτείτε το mRNA σαν SMS που στέλνετε σε ένα εστιατόριο του οποίο ένα πιάτο είδατε στο φυλλάδιο του και το ορεχτήκατε τόσο που το φωτογραφήσατε. Το εστιατόριο βλέπει την φωτογραφία του αγαπημένου σας πιάτου στο SMS που στείλατε και πηγαίνει στην κουζίνα του για να σας φτιάξει το φαγητό που παραγγείλατε, γιατί χωρίς φαγητό, απλά θα πεθάνετε της πείνας. Αυτό κάνει το mRNA. Είναι το γενετικό SMS. Τώρα, το βασικό δόγμα της βιολογίας ήταν για πολλές δεκαετίες από την ανακάλυψη της διπλής έλικας του DNA, «DNA προς RNA, RNA προς πρωτεΐνες».
Αυτό το δόγμα εξακολουθεί να κυριαρχεί στους μηχανισμούς της ζωής με τη διαφορά ότι δεν είναι πλέον δόγμα. Όπως συνέβη και με την Νευτώνεια φυσική που εξακολουθούμε να την χρησιμοποιούμε κατά κόρο στην καθημερινότητα μας, χρησιμοποιώντας την σχετικότητα και την κβαντική σε άλλες κλίμακες, έτσι και από τα τέλη του 1980, έγινε αντιληπτό πως η διαδρομή της γενετικής πληροφορίας είναι συχνά αλλά όχι πάντα μονόδρομος, καθώς το RNA μπορεί όχι μόνο να επηρεάσει το DNA αλλά και να το αλλάξει, με το να ενσωματωθεί σε αυτό. Ο ιός του ανθρώπου Η πιο ξεκάθαρη απόδειξη για αυτό είναι το ίδιο το DNA μας: Το 8% του DNA μας δεν είναι ανθρώπινο, αλλά αποτελείται από ρετροϊούς (ρετροϊός: ιός που έχει RNA για γενετικό υλικό και χρησιμοποιεί το ένζυμο αντίστροφη τρανσκριπτάση για να μετατρέψει το RNA του σε DNA και να κολλήσει στο δικό μας DNA, με μηχανισμό αντίστροφο από αυτόν με τον οποίο το RNA φτιάχνεται από το DNA, εξού και ο όρος αντίστροφη μεταγραφάση, ώστε να χρησιμοποιήσει τους μηχανισμούς του κυττάρου μας για να πολλαπλασιαστεί και να φτιάξει τα υπόλοιπα δομικά στοιχεία του. Οι ανθρώπινοι ενδορετροϊοί (το επιλέγω αντί του Ενδογενείς Ρετροϊοί του Ανθρώπου) είναι λοιπόν ρετροϊοί που ενσωματώθηκαν στην εξελεκτική μας πορεία στο DNA μας. Με το διάβα των αιώνων, αυτά τα γονιδιώματα έχασαν την λειτουργία τους και για αυτό αποκαλούνται και γενετικά απολιθώματα. Υπό συνθήκες όμως, τα γονίδια αυτών των ανθρώπινων ενδορετροϊών μπορούν να εκφραστούν και να φτιάξουν τις δικές τους πρωτείνες.
Χαρακτηριστικότερη και σημαντικότερη όλων αυτών των περιπτώσεων όπου ενεργοποιούνται οι ανθρώπινοι ρετροϊοί είναι η κύηση: Τα θηλαστικά ουσιαστικά χρησιμοποιούν τους ενδορετροϊούς τους για να φτιάξουν την πρωτεϊνη συνκυτίνη (σχετική με το θέμα και η αίτηση στον EMA των Wodarg και του πρώην αξιωματούχου της Pfizer, Yeadon για διακοπή των εμβολιασμών mRNA[1]) , θεμελιώδη για τα δημιουργία του πλακούντα. Δεν θα ήταν λοιπόν αυθαιρεσία να ισχυριστούμε ότι τα θηλαστικά δεν θα υπήρχαν ή έστω ότι θα είχαν ακολουθήσει μια ελαφρώς ή αρκετά διαφορετική εξελεκτική πορεία χωρίς την συνεξέλιξή τους με κάποιους έστω ιούς.
Οι ενδορετροιοί είναι μέρος ενός ευρύτερου γενετικού δικτύου, των ρετροτρανσποζονιών (ρετρο από την αντίστροφη τρανσκριπτάση ή μεταγραφάση, Re-verse Tra-nscriptase, τρανς από το δια, ποζόνια από το position, αντιμεταδιαθεσόνια για να μην κακοκαρδίζουμε και τον Μπαμπινιώτη), τα οποία για δεκαετίες τα θεωρούσαμε άνευ σημασίας (ενδεικτικά, στο διαδίκτυο, ο όρος ρετροτρανσποζόνια έχει κάτω από 400 συνδέσμους, οι περισσότεροι από τους οποίους εκπαιδευτικοί ή ερευνητικοί) και στην αρχή τα ονομάζουμε σκουπίδια. Τι κάνουν αυτά; Συνήθως τίποτε, καθώς παραμένουν ανενεργά με την πιο ενεργή σειρά τους να είναι η Line-1. Υπό συνθήκες όμως, όπως σε μια ίωση κι όχι μόνο, ενεργοποιούνται. Και τι κάνουν; Ότι να’ ναι. Είναι πράκτορες γενετικού χάους, ικανοί να μεταπηδήσουν από ένα σημείο του DNA μας σε ένα άλλο και να αλλάξουν την αλληλούχιση. Όταν ενεργοποιηθεί ένα από δαύτα, δημιουργεί ένα RNA αντίγραφο του που φέρει αντίστροφη τρανσκριπτάση. Σε αντίθεση με το mRNA που πηγαίνει στα ριβοσώματα, το RNA αντίγραφο του ρετροτρανσποζονίου γίνεται στο κυτταρόπλασμα μέσω της αντίστροφης τρανσκριπτάσης ξανά DNA και πάει και κολλάει σε άλλο σημείο του γονιδιώματός μας. Σκεφτείτε ένα πιάνο που κάποια πλήκτρα του έχουν την ικανότητα να πολλαπλασιάζονται και πάνε και κολλάνε σε άλλα σημεία του πιάνου σας. Τα ρετροτρανσποζόνια λοιπόν, ανακατεύουν την γενετική τράπουλα, βάζοντας καινούρια φύλλα μέσα της, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν τους. Είπα κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν; Όχι πάντα. Γιατί στο κυτταρόπλασμα τα ρετροτρανσποζόνια μπορεί να τσιμπήσουν και κάποιο άλλο κομμάτι RNA, να το μετατρέψουν κι αυτό σε DNA (χιμαιρικό RNA) και να κολλήσουν έτσι νέο γενετικό υλικό στο DNA μας. Αυτός είναι άλλωστε ο μηχανισμός, πέραν της όποιας ατελούς μεταγραφής των ιών στο DNA μας που μπορεί να αφήσει κομμάτια τους σε αυτό, που έχει οδηγήσει σήμερα το 8% του DNA μας να είναι ιϊκό. Αν υποθέσουμε ότι τα γονίδια που κωδικοποιούν (που παραγγέλουν) πρωτεϊνες, είναι η τάξη, τα ρετροτρανσποζόνια είναι το χάος. Γιατί υπάρχουν λοιπόν; Η απάντηση είναι: είναι η εξέλιξη ηλίθιε. Εξέλιξη Αν το DNA μας ήταν σταθερό, η ζωή δεν θα εξελισσόταν. Η ποικιλότητα διασφαλίζεται με την γονιμοποίηση, όπου προκύπτει το σπερματοζωάριο που φέρει συνδυαστικά από ένα χρωμόσωμα του κάθε ζεύγους χρωμοσωμάτων από τον κάθε γονέα. Η αλληλεπίδραση και συνδυασμός των γονιδίων δύο διαφορετικών οργανισμών τους οποίους το ανθρώπινο είδος τους λέει γονείς, δημιουργεί έναν διαφορετικό από τους γονείς, νέο οργανισμό κοκ. Η ζωή, όμως δεν αρκείται σε έναν και μόνο μηχανισμό για την γενετική ποικιλότητα εντός του ίδιου είδους. Θέλει ένα κάποιο βαθμό αστάθειας για να υπάρχουν περισσότερα γονίδια που μπορεί σε κάποιες άγνωστες μελλοντικές συνθήκες να αποβούν κρίσιμες για την επιβίωση του είδους. Αυτόν τον άχαρο ρόλο τον αναλαμβάνουν «οι τρελοί» του DNA μας, τα ρετροτρανσποζόνια. Δυστυχώς, δεν είναι όλα τόσο χαριτωμένα όσο το πως εγώ γράφω. Η εξέλιξη δεν είναι αναίμακτη. Προκειμένου να αυξηθεί η γενετική ποικιλότητα, κάποια άτομα του είδους θα αρρωστήσουν και θα πεθάνουν από τις γενετικές βλάβες που μπορεί να αθροίσει η τυχαία όπως σήμερα μας φαίνεται δράση των ρετροτρανσποζονίων. Ας δώσουμε όμως ένα χτυπητό παράδειγμα για την σημασία του «τρελού DNA» για την εξέλιξη και την επιβίωση των ειδών. Όπως οι ανθρώπινοι ενδορετροϊοί είναι τμήμα του ευρύτερου «δικτύου» των ρετρανσποζονιών, τα ρετροτρανσποζόνια ανήκουν στο ακόμη ευρύτερο δίκτυο των τρανσποζονίων, «κινητών» στοιχείων του DNA. Τώρα: Τα τρανσποζόνια αποτελούν το 50% του ανθρωπίνου DNA. Μάλιστα κύριοι. Είναι, η σιωπηλή πλειοψηφία που μόνο στις εκλογές την θυμούνται. Τα τρανσποζόνια μαζί με την ανθρώπινη βλακεία, είναι αυτά που μας κάνουν να χάνουμε έναν πόλεμο που είχαμε κερδίσει: Τον πόλεμο κατά των βακτηρίων. Εξαιτίας της εξελικτικής πίεσης που ασκήθηκε στα βακτήρια από την κατάχρηση των αντιβιωτικών (εδώ κολλάει η ανθρώπινη βλακεία), στελέχη βακτηρίων έγιναν όχι μόνο ανθεκτικά στα αντιβιωτικά αλλά και κατά τόπους κυρίαρχα. Κι αυτό το κατάφεραν χάρη στην γενετική τυχαιότητα που προσδίδουν τα τρανσποζόνια. Κι έτσι, εξαιτίας των τρανσποζονιών και των ηλιθίων, εκατομμύρια ανθρώπων πεθαίνουν κάθε χρόνο από ανθεκτικά βακτήρια, με τα νοσοκομεία να είναι εστίες τους. ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΨΩ ΠΟΤΕ ΝΑ ΒΡΟΝΤΟΦΩΝΑΖΩ ΠΟΣΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΝΔΟΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΑΝΘΕΚΤΙΚΕΣ ΛΟΙΜΩΞΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΘΑΝΑΤΟΥΣ ΜΕ COVID, ΟΠΩΣ ΙΣΩΣ ΕΧΕΤΕ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΚΑΙ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΗ. Είδαμε επίσης πως η γενετική ποικιλότητα επιδιώκεται και με την ενσωμάτωση ακόμη και ιών στο DNA μας, οι οποίοι γίνονται και αυτοί ρετροτρασποζόνια (θυμηθείτε τον ρόλο τους στην κύηση). Και ποτέ κάτι τέτοιο δεν είναι πιο εύκολο, από όταν η ανθρωπότητα χτυπιέται από μία… ΠΑΝΔΗΜΙΑ. Πανδημικές χίμαιρες. Σε μια ιογενή πανδημία, ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού θα έρθει σε επαφή με τον ιό. Θα γίνουν ατελείς μεταγραφές, κομμάτια του ιού θα μείνουν στο ανθρώπινο DNA, θραύσματα του ανθρωπίνου DNA θα μείνουν στο δικό του, θα δημιουργηθούν μεταλλάξεις, καινούρια στελέχη κοκ. Η πανδημία είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο στην συνεξέλιξη και την ανταλλαγή γενετικής πληροφορίας, ή μάλλον θραυσμάτων της. Είναι ενδεικτικό, ότι από όλες τις προσαρμοστικές αλλαγές που έγιναν μόλις στα 7.000.000 χρόνια της ύπαρξης των πρωτευόντων, το 1/3 αφορά πρωτεϊνες που αλληλεπιδρούν με ιούς[2]. Και κάπου εκεί εμπλέκονται οι τρελοί: τα ρετροτρασποζόνια. Αυτά όχι μόνο ενεργοποιούνται συχνότερα σε ίωση προκαλώντας ανοσοκαταστολή και/ή προστασία ή και ευπάθεια από/σε ιούς, αλλά στο κυτταρόπλασμα μπορεί να πετύχουν το ιϊκό RNA, να κολλήσουν σε μέρη του, να κάνουν αντίστροφη μεταγραφή και να κολλήσουν σε κάποιο μέρος του DNΑ μας. Σκεφτήκατε τώρα ότι εγώ είμαι ο τρελός; Η ανθωποκεντρική σας θέαση θα φταίει. Εσείς ποιος λέτε να έφερε το 8% ανθρωπίνων ενδορετροϊών στο DNA μας; Ο πελαργός; Το παράλογο θα ήταν να μην συμβαίνει κάτι τέτοιο. Σε αμερικάνικη προδημοσίευση μόλις του προηγούμενου μήνα που δημιούργησε μεγάλη αναστάτωση επιστημονικά, ερευνητές βρήκαν σε βάσεις δεδομένων καλλιεργειών από ασθενείς με Covid, χιμαιρικά αντίγραφα, ανθρώπινες αλληλουχίες ενωμένες με αλληλουχίες του κορονιού. Βρήκαν επίσης πως ο κορονοιός ενεργοποιούσε τα ρετροτρανσποζόνια. Για περαιτέρω επιβεβαίωση, σε καλλιέργεια χρησιμοποίησαν αντίστροφη τρανσκριπτάση είτε από ρετροτρανσποζόνια Line 1, είτε από τον ρετροιό HIV-1 και ιδού: Κορονοϊκό RNA ενσωματώθηκε στο ανθρώπινο. Καλωσόρισες τέρας του Φράνκενστάιν.[3] Τι σημαίνει αυτό πέρα από τις όποιες επιπτώσεις στην παθογένεια; Τι σημαίνει αυτό πέρα από τις όποιες επιπτώσεις στην εξέλιξη; Σημαίνει και επιπτώσεις στην διαγνωστική. Το αίνιγμα των ασθενών που βρίσκονται θετικοί σε PCR μήνες μετά την αποθεραπεία τους, μπορεί να οφείλεται όχι μόνο στο ότι Α) ΤΟ PCR ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΙΑΝΕΙ ΘΡΑΥΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΙΟΥ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΣΩΜΑ ΓΙΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΜΙΣΟ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΘΕΡΑΠΕΙΑ, ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΟΤΑΝ ΟΙ ΚΥΚΛΟΙ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΜΟΥ (CT, κύκλοι κατωφλιού) ΤΟΥ PCR EINAI ΤΟΣΟ ΥΨΗΛΟΙ ΩΣ ΕΙΘΙΣΤΑΙ, ΠΟΥ ΠΙΑΝΕΙ ΨΗΛΟ ΣΤΑ ΑΧΥΡΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΤΙ Β) ΣΤΟ ΟΤΙ TO PCR ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΙΑΝΕΙ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥ ΠΟΥ ΕΝΣΩΜΑΤΩΘΗΚΑΝ (ΗΔΗ) ΣΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ DNA, , ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΟΤΑΝ ΟΙ ΚΥΚΛΟΙ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΜΟΥ (CT, κύκλοι κατωφλιού) ΤΟΥ PCR EINAI ΤΟΣΟ ΥΨΗΛΟΙ ΩΣ ΕΙΘΙΣΤΑΙ, ΠΟΥ ΠΙΑΝΕΙ ΨΗΛΟ ΣΤΑ ΑΧΥΡΑ (υπάρχουν κεφαλαία στα κεφαλαία;), Ή ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΟΥΧΙΕΣ ΠΡΟΓΟΝΙΚΩΝ ΤΟΥ COVID ΕΝΔΟΡΕΤΡΟΪΩΝ. Με άλλα λόγια, πιασ το αυγό και κούρετο. Και επίσης η κότα έκανε το αυγό, ή το αυγό την κότα; Χιμαιρικά αντίγραφα ρετροτρανσποζονίων και αλληλουχιών κορονιού είχαν βρεθεί και σε κινεζική προδημοσίευση του Ιουνίου[4] (αξίζει να σημειωθεί ότι και ο παιδίατρος με εξειδίκευση στην ανοσολογία κος Καλαμπόκης, είχε βρει θετικά PCR σε δείγματα μη ασθενών COVID.) Οι Κινέζοι ερευνητές προειδοποιούσαν επίσης πως, καθώς τα ρετροτρανσποζόνια μπορούν να δημιουργήσαν κι αυτά κάψα μπορούν να καταγραφούν λανθασμένα ως ιοί (όπως συμβαίνει και με τα λεγόμενα ανθρώπινα εξωσώματα), δημιουργώντας χάος όχι μόνο διαγνωστικά- αυτό το γνωρίζουμε πολύ καλά- αλλά και ερευνητικά. Αυτά τα ευρήματα επιβεβαιώνονται από άλλη παντελώς ασύνδετη έρευνα: Τα γονίδια ARC, υπεύθυνα για τμήματα της μνήμης, και που προέρχονται από αρχαία ρετροτρανσποζόνια τα λεγόμενα «γύφτοι», περιβάλλονται από κάψα σαν να ταν ιοί και μεταφέρονται από νευρώνα σε νευρώνα, μεταφέροντας κάποιου είδους πληροφορία, με ένα μηχανισμό που έκανε τους ερευνητές να αναρωτιούνται: Είναι λοιπόν η μνήμη ιός;
Όλα τα παραπάνω, μας κάνουν να αναρωτηθούμε ξανά: Η κότα έκανε το αυγό, ή το αυγό την κότα; Η στην περίπτωση μας, οι ενδορετροϊοί και τα ρετρανσποζόνια δημιούργησαν τους ρετροϊούς, όπως είχα εξωφρενικά προτείνει για τον HIV χρόνια πριν στο βιβλίο μου«ΘανάσιμεςΘεραπείες» ή το αντίστροφο; Μάλλον η απάντηση βρίσκεται και στα δύο σκέλη της ερώτησης. Και μάλλον ο εξωφρενικός τότε ισχυρισμός μου, εν μέρει δικαιώνεται…
Ένα πράγμα είναι το μόνο σίγουρο: Αντίστροφη τρανσκριπτάση, αυτή που κάνει το RNA DNA, υπάρχει και έξω από τον πυρήνα, στον κυτταρόπλασμα. Υπάρχει όταν ενεργοποιούνται τα ρετροτρανσποζόνια. ΚΑΙ ΤΑ ΡΕΤΡΟΤΡΑΝΣΠΟΖΟΝΙΑ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΕΝΤΟΝΑ ΑΠΟ ΙΟΥΣ. ΠΟΣΟ ΜΑΛΛΟΝ ΑΠΟ ΠΑΝΔΗΜΙΕΣ ΤΟΥΣ. ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΝΕΡΓΟΙ ΡΕΤΡΟΙΟΙ ΣΤΑ ΚΥΤΤΑΡΑ. Πόσο μάλλον όταν υπάρχουν συνδυασμός ρετροτρανσπαζονίων και ρετροιών που μπορεί να δημιουργήσουν φαινόμενα θετικής ανάδρασης, ή λούπας. Ως εκ τούτου, οι αφορισμοί του Κου Μόσιαλου, των Hoaxes και άλλων, ότι το RNA δεν μπορεί να μπει στο DNA μας γιατί δεν υπάρχει αντίστροφη τρανσκριπτάση έξω από τον πυρήνα των κυττάρων μας, είναι το λιγότερο αναχρονιστικοί. Μια επικίνδυνη γενίκευση. Ή αν θέλετε να μιλήσουμε στην γλώσσα τους, fake news. Tο να μπει RNA, οποιαδήποτε RNA, είτε είναι ιϊκό, είτε είναι εμβολίου, είτε είναι δικό μας στο DNA μας, είναι θέμα συγκυριών, με τις πιθανότητες να αυξάνουν ανάλογα με το πόσο RNA θα πετύχουν τα ρετροτρανσποζόνια στο διάβα τους και υπό ποιες συνθήκες. Δεδομένου ότι τα κύτταρα μας είναι ένας μικροσκοπικός ωκεανός γεμάτος με RNA, οι πιθανότητες ρετροτρανσποζόνιο να τσιμπήσει το mRNA εμβολίου πρέπει να είναι μικρές. Αλλά μεγαλώνουν όσο μεγαλύτερο είναι το πανδημικό κύμα, καθώς, όπως είπαμε, οι ιώσεις ενεργοποιούν τα ρετροτρανσποζόνια. Ακόμη κι αν το εμβόλιο mRNA είναι ορθόσωστο που είναι αμφίβολο, το κάνουμε στην πιο λάθος φάση της πανδημίας. Και με τον πιο λάθος προγραμματισμό. Όπως είπαμε, υπάρχει μηχανισμός για να μπει RNA στο DNA μας, αλλάζοντας το. Ακόμη και να μην υπήρχε όμως, υπάρχουν πολλαπλοί μηχανισμοί μέσω των οποίων το RNA μπορεί να επηρεάσει το DNA χωρίς να χρειαστεί να εισέλθει και να ενσωματωθεί σε αυτό με αντίστροφη μεταγραφή. ΓΕΝΕΤΙΚΗ VS ΕΠΙΓΕΝΕΤΙΚΗ Φτάνουμε στο τέλος ταξιδιού μας. Κι αυτό είναι η αρχή της ζωής. Το 2001, με τυμπανοκρουσίες έγινε η ολοκλήρωση του Human Genome Project. Είχαμε πλέον χαρτογραφήσει το ανθρώπινο γονιδίωμα. Στην επόμενη στροφή μας περίμεναν οι εξατομικευμένες γονιδιακές θεραπείες. Η Νέα Ιατρική. Αυτή η στροφή δεν ήρθε ποτέ. Και ήξερα από νωρίς το γιατί δεν θα ερχόταν, τουλάχιστον όχι τόσο σύντομα. Και θα σας πω το γιατί, όπως το περιέγραψα στο μνημειώδες έργο μου ¨Θανάσιμες Θεραπείες¨, η έρευνα για τις ανάγκες του οποίου, παρά τις όποιες αστοχίες και υπερβολές του, μου έδωσε αρκετές από τις βάσεις που απαιτούνται για να μπορώ να γράψω ετούτο εδώ το κείμενο. Και να είμαι ένας από τους λιγοστούς ανθρώπους στη χώρα, που θα μπορούσε να το γράψει. Δεν φτάσαμε ποτέ λοιπόν στην στροφή που o χάρτης του DNA που το Human Genome Project μας έδωσε, γιατί ο χάρτης μας ήταν λειψός. Μόνο το 1,8% του DNA μας κωδικοποιεί (παραγγέλνει) για πρωτεϊνες. Το υπόλοιπο 98,2%, θεωρούνταν για δεκαετίες σκουπίδι (Junk). Φυσικά, τόσο περιττό δεν το αντέχει η φύση. Επομένως, αυτό που μας έμοιαζε περιττό, σκουπίδι, δεν θα μπορούσε να είναι όντως περιττό. Το είδαμε με τα ρετροτρανσποζόνια αυτό. Σκεφτείτε λοιπόν τώρα, ένα βιβλίο: Το βιβλίο της ζωής: Είναι βιβλίο γεμάτο γράμματα, συλλαβές, λέξεις, προτάσεις, παραγράφους, νοήματα, αλλά όλα κολλημένα μαζί τους, χωρίς κενά και σημεία στίξης. Θα δυσκολευτείτε να βγάλετε άκρη από αυτό το βιβλίο. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι το κενό στον λόγο έχει νόημα και δεν είναι περιττό. Έτσι υπάρχουν στοιχεία στο DNA μας που βάζουν σημεία στίξης και κενά και μας λένε πότε και πως διαβάζεται κάτι. Και δεν υπάρχουν μόνο στο DNA μας. Φανταστείτε έναν ηλεκτρολογικό πίνακα. Φανταστείτε ότι ανεβάζετε μια ασφάλεια και ανεβαίνουν άλλες δύο ενώ ταυτόχρονα πέφτουν άλλες δυο. Φανταστείτε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς. Και αθροίστε σε αυτήν την πολυπλοκότητα και διακόπτες έξω από τον πίνακα που κάνουν το ίδιο. Στο σαλόνι, στο χωλ, το μπάνιο. Η πολυπλοκότητα αρχίζει και μοιάζει με τυχαιότητα πλέον, σε τέτοιο βαθμό που το μόνο που μπορείτε να κάνετε, είναι να φωνάξετε, Γιωργάκη σταμάτα να παίζεις με τους διακόπτες την τρέλα μου μέσα. Ή ας θυμηθούμε το πιάνο μας. Αν όλα τα πλήκτρα ήταν συγχρονισμένα, δεν θα μπορούσαμε να φτιάξουμε μουσική αλλά μόνο αλαλούμ. Οι συνδυασμοί των πλήκτρων με ορισμένο χρονισμό παράγει αρμονία. Μουσική. Διάφορα στοιχεία εντός και εκτός του DNA μας, μπορούν να το παίζουν σαν πιάνο. Αυτά που βρίσκονται εκτός του DNA μας, είναι πλείστα όσα και διαφορετικά. Ανάμεσα σε αυτά είναι και μόρια RNA που μπορεί να λειτουργήσουν ως ρυθμιστές, εκκινητές, αναστολείς κλπ κλπ. Μπορεί λοιπόν το mRNA στην μορφή που έχει, ή τα θραύσματα του μετά την ολιγοήμερή διάρκεια «ζωής» του, να έχουν κάποιον από αυτούς τους ρόλους όπως αναρωτήθηκε ο Κος Καλαμπόκης; Χωρίς την σχετική έρευνα, απλά δεν μπορούμε να γνωρίζουμε. Λίγα χρόνια μετά το Human Genome Project, ξεκίνησε το Human Epigenome Project που εξέταζε την επίδραση παραγόντων εκτός DNA στο DNA, κάποιοι από τους οποίους ήταν ή μπορούσαν να γίνουν κληρονομικοί. Η επιγενετική επίδραση μπορεί να είναι τόσο δραματική, που μπορεί να κάνει την διαφορά ανάμεσα στην μέλισσα εργάτρια και την βασίλισσα. Ήδη είδαμε ένα παράδειγμα επιγενετικής επίδρασης σχετικής με τα ζητήματα μας: Οι ιώσεις ενεργοποιούν τα ρετροτρανσποζόνια (επιγενετικά), και αυτά με την σειρά τους προκαλούν τυχαία γενετική αλλαγή. Μπορούν δε μάλιστα, να μπολιάσουν το DNA μας με όποιο RNA πετύχουν στο διάβα τους υπό τις κατάλληλες συνθήκες.
Αυτό όλα, είναι μηχανισμός της εξέλιξης του είδους μας. Η εξέλιξη μας είναι ένα μείγμα τάξης και χάους. Γενετικής και επιγενετικής. Σήμερα, αν συναντιόντουσαν ο Λαμάρκ με τον Δαρβίνο, θα λέγαν, ρε συ, είχαμε και οι δύο δίκιο.
Το ανθρώπινο είδος είναι το μόνο που μπορεί να αλλάξει το περιβάλλον του σε τέτοιο βαθμό και το μόνο που μπορεί να αλλάξει σκόπιμα το DNA του και την εξέλιξη του είδους του. Δυστυχώς, σε αυτά τα ζητήματα, λόγω του απίστευτου βαθμού περιπλοκότητας, παρά την τεχνογνωσία μας, είμαστε ακόμη μαθητευόμενοι μάγοι. Βέβαια, πρόοδος χωρίς ρίσκο δεν υπάρχει. Το θέμα είναι πόσο μεγάλο είναι αυτό το ρίσκο. Και ποιος το χρεώνεται. Η πανδημία είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο στην ιστορία του ανθρωπίνου είδους και στην συνεξέλιξη του με τους ιούς. Όσο κι αν ακούγεται περίεργο, μέχρι τώρα σταθήκαμε τυχεροί: μια πανδημία από έναν ιό με μικρές θνητότητες, αβλαβή σχεδόν στα παιδιά. Και μέχρι τώρα, είμαστε τυχεροί και τις με νέες τεχνολογίες εμβολίων. Γιατί όταν προχωράς σε πράγματα που δεν γνωρίζεις με την απόλυτη βεβαιότητα ότι πρέπει να προχωρήσεις, γνωρίζοντας ότι είναι τόσα αυτά που δεν ξέρεις, ή πολύ γενναίος πρέπει να είσαι, ή πολύ ηλίθιος ή πολύ απεγνωσμένος και σίγουρα, ότι και απ’ τα παραπάνω κι αν είσαι, πρέπει να είσαι πολύ τυχερός για να επιβιώσεις. Και δεδομένου ότι η γενναιότητα έχει σχεδόν εξαφανιστεί πλέον από το είδος μας, συμπεραίνω ότι είμαστε πολύ τυχεροί, κι εύχομαι να συνεχίσει η καλοτυχία μας. Το βιβλίο της ζωής μας Όπως σας είπα στην αρχή του κειμένου, αυτό που διαβάζετε, προϊόν πολυετούς ενασχόλησης με τα συναφή ζητήματα, το κρατούσα δώρο για το βιβλίο μου, για την δεύτερη έκδοση του, το οποίο παραμένει κομβικότατο και στην τωρινή του μορφή. Και θα ήταν ακόμη πληρέστερο από ότι μπορείτε να φανταστείτε. Δυστυχώς, οι κακουχίες με τα βιβλιοπωλεία και την διανομή, καθιστούν μια δεύτερη έκδοση πολύ αμφίβολη σε συνδυασμό με το ότι κι εμένα μου έχουν κοπεί τα πόδια από το ότι έχω κάνει ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατό για να νικήσουμε τον φόβο, και παρότι υπήρξε θερμό ενδιαφέρον από σκεπτόμενους αναγνώστες, η όλη προσπάθεια κολλάει σε πράγματα που με ξεπερνούν. Για όσους ενδιαφέρεστε, και δικαίως, γιατί πρόκειται μόνο για τις ζωές μας και το μέλλον της ανθρωπότητας, ζητήστε το «Χωρίς Ανάσα: Τα χρονικά του Μεγάλου Φόβου» από τα αγαπημένα σας βιβλιοπωλείο, για όσο είναι ακόμη ανοιχτά. Αν κάτι τέτοιο δεν καταστεί εφικτό μέσα σε εύλογο χρονικό διάστημα, κάτι το απολύτως αναμενόμενο, μπορείτε να το παραγγείλετε από τον εκδοτικό, εκδ. Etra, τηλεφωνικά, Δευτέρα-Πέμπτη 11-3, 2109811753, ή στο e-shop του εκδοτικού.
Η γνώση είναι δύναμη. Μοιράστε και μοιραστείτε. Και στην σελίδα του Κου Μόσιαλου που ισχυρίζεται ότι το RNA δεν μπαίνει στο DNA γιατί δεν υπάρχει αντίστροφη τρανσκριπτάση έξω από τον πυρήνα των κυττάρων μας. Μπείτε εσείς λοιπόν. Είναι όχι μόνο εύκολο να του την μπείτε. Αλλά κι επιβεβλημένο. Ρηχά είναι. Μπείτε. Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 19/1/2021.
Ζώντας τις τελευταίες ημέρες του 2020, εισερχόμενοι στην κρίσιμη δεκαετία μίας μοναδικής, για τη γνωστή ανθρώπινη ιστορία, τεχνολογικής και πολιτικοκοινωνικής εξέλιξης, οφείλουμε να διαλογιστούμε πάνω στα κρίσιμα ζητήματα, που θέτει, τόσο πιεστικά και αναγκαστικά, η σύγχρονη πανδημία. Είναι καιρός να δούμε, πέρα από την αγωνία για την ασθένεια και το θάνατο, το τί κυοφορεί η πανδημία και η παγκόσμια συστράτευση για την αντιμετώπισή της. Μία νέα συνθήκη ανατέλει για την ανθρωπότητα, η οποία όπως πάντα, θα διαθέτει δύο όψεις, μία φωτεινή και ελπιδοφόρα και μία σκοτεινή και καταστροφική. Πάντα βέβαια οι ανθρώπινες επιλογές, οι δικλείδες ασφαλείας και η παιδεία, αποτελούσαν τους κρίσιμους παράγοντες, που καθοδηγούσαν τις εξελίξεις. Ακόμη κι αυτό όμως φαίνεται να φθάνει σύντομα σε ένα οριακό σημείο, στο σημείο της τεχνολογικής μοναδικότητας, όπου η τεχνητή νοημοσύνη, τα υβρίδια ανθρώπων – μετανθρώπων transhumans – “υπερανθρώπων, η νανοτεχνολογία και οι δυνατότητες βιολογικής σύνδεσής τους με τους ανθρώπους, θα ξεπερνούν σε δυνατότητες την ανθρώπινη νοημοσύνη … Ξαφνικά εφαρμογές νανοτεχνολογίας εισάγονται χωρίς καμμία σοβαρή συζήτηση, σε ανθρώπινους οργανισμούς, μέσω νέου τύπου εμβολίων και αντί να προκαλούνται πολλαπλές συζητήσεις για το ζήτημα και να διασπείρεται η γνώση, οι κρατούντες επιδεικνύουν μία εξαιρετικά αμυντική στάση, αντιμετωπίζοντας την απορία και τη δικαιολογημένη επιφυλακτικότητα, με αντιδημοκρατικές τακτικές, με εκστρατείες λάσπης και μία μαζική κατασυκοφάντηση των νοημόνων και ενεργών πολιτών, ως δήθεν αφρόνων ¨συνομωσιολόγων. Καθώς μπαίνουμε στη μοναδική αυτή εποχή, έργο μας είναι να εντείνουμε τις προσπάθειές μας να παραμείνουμε και καταστούμε ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ενεργοποιώντας με συνείδηση το σύνολο του δυναμικού μας, ώστε να έχουμε να αντιπαρατάξουμε μία νέα ισχύ συνειδητότητας έναντι των κινδύνων, που μετά βεβαιότητας αναμένονται από την μηχανική πρόσμιξη του ανθρώπου με τις μηχανές! Γιατί καθετί μηχανικό πάντα θα διαθέτει τον ελεγκτή του, τον παραγωγό του και αυτόν, που θα διαθέτει τα κλειδιά τελικού ελέγχου των “μηχανών” και μέσω αυτών των μετανθρώπων! Κι αυτό θα σημαίνει τη δυνατότητα άδηλης και ανέλεγκτης επίδρασης, με ποικίλους και όχι οπωσδήποτε θεμιτούς τρόπους, σε κάθε άνθρωπο, που έχει ενσωματώσει την τεχνολογία αυτή μέσα του. Ας είμαστε προετοιμασμένοι ώστε στη μηχανικότητα να αντιτάξουμε ενεργή συνειδητότητα! Ιδού πεδίο Άθλησης λαμπρό και για το νέο έτος και δεκαετία! Η ιδέα της ΟΡΓΑΝΙΚΟΤΗΤΑΣ, ως την έχουμε συλλάβει, μελετούμε και διαδίδουμε, θα αποτελέσει μετά βεβαιότητας το μεγάλης ισχύος σύγχρονο εμβόλιο πνευματικότητας της αναστημένης από το λήθαργό της ανθρωπότητας! Και από την άποψη αυτή, θα πρέπει να θεωρούμε κάθε μορφή ασθένειας, πανδημία, κίνδυνο και επίθεση, ως μία ευπρόσδεκτη “ευεργεσία” προς εμάς, που μας δίνει τη δυνατότητα να επικεντρωθούμε στα τόσα σημαντικά ζητήματα, που ξεχνούμε μέσα στις μηχανικές μας υλιστικές ζωές. Γιατί η ασθένεια μπορεί να ξυπνήσει και να σώσει ανθρώπους, ο βιολογικός θάνατος αποτελεί αναμενόμενο τέλος όλων των ανθρώπων, ωστόσο η απώλεια της ελευθερίας, της ψυχής και του πνεύματός μας, αποτελεί οπωσδήποτε μία συγκλονιστική πτώση και εγκλωβισμό, που καθιστούν άδηλη και αβέβαιη τη δυνατότητά μας να επανέλθουμε στη ΦΥΣΙΚΗ μας ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, την οποία ακόμη και σήμερα δεν έχουμε γνωρίσει και συνεχώς απομακρυνόμαστε από αυτήν! Διαβάστε το άρθρο και δείτε το βίντεο, που παραθέτω στα σχόλια, για να κατανοήσετε το πού βαδίζει η ανθρωπότητα. Το ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ κι εγώ συνεχίζουμε, με όσους φίλους/ες έχουν συνειδητοποιήσει την ευθύνη του να είμαστε άνθρωποι, την εκπαίδευση, άσκηση και δράση, κατά μόνας και συλλογικά, ως μέσο υγιούς ανάπτυξης ενός φυσικού τρόπου ζωής κι απάντηση στους τεράστιους κινδύνους μετάλλαξης του ανθρώπου σε μηχανικό και έξωθεν ελεγχόμενο υβρίδιο και μάλιστα έχοντας εκχωρήσει μόνος του τα πρωτοτόκια του … την ελευθερία του!
Κυριάκος Κόκκινος – Δικηγόρος – Πρόεδρος της Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ – Αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Βατραχανθρώπων
Τα φυτά χρησιμοποιούν ένα υπόγειο δίκτυο επικοινωνίας για την ανταλλαγή χημικών προειδοποιήσεων, σύμφωνα με νέα μελέτη, που δημοσιεύθηκε από ομάδα βιολόγων του Σουηδικού Πανεπιστημίου Γεωπονικών Επιστημών.
Σύμφωνα με τη μελέτη αυτή, τα φυτά που βρίσκονται σε ένα πολυσύχναστο περιβάλλον εκκρίνουν χημικές ουσίες στο έδαφος που ωθούν τα γειτονικά φυτά, να αναπτυχθούν πιο επιθετικά, πιθανώς για να μην είναι στη σκιά. Επιστήμονες έχουν ήδη αποδείξει ότι όταν τα φύλλα των φυτών αγγίζουν τα φύλλα και τα κλαδιά γειτονικών δέντρων, αλλάζουν στρατηγικές ανάπτυξης.
Αυτή η μελέτη έρχεται να προσθέσει περαιτέρω πληροφορίες σχετικά με το περίπλοκο σύστημα επικοινωνίας των φυτών. Σε αντίθεση με τα ζώα, τα φυτά δεν έχουν νευρικά συστήματα και έτσι δεν μπορούν να επικοινωνήσουν χρησιμοποιώντας ταχεία ηλεκτρικά σήματα. Αντ ‘αυτού, τα φυτά επικοινωνούν μέσω μιας σχετικά αργής ανταλλαγής χημικών μηνυμάτων. Μέρος της επικοινωνίας πραγματοποιείται μέσω των υπόγειων δικτύων συμβιωτικών οργανισμών, τις μυκόρριζες, που είναι μικροσκοπικά, λευκά και σπειροειδή σωληνάρια στο έδαφος, των οποίων ο ρόλος είναι η μεταφορά νερού και θρεπτικών συστατικών αλλά και τοξικών, χημικών ουσιών, από δένδρο σε δένδρο.
Ο Δρ. Νίνκοβιτς και η ομάδα του, θέλησαν να δουν εάν οι χημικές ουσίες που απελευθερώνονται κατευθείαν στο έδαφος από τα καταπονημένα φυτά, θα μπορούσαν να αλλάξουν τη συμπεριφορά των γειτόνων τους.
Η μελέτη που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Plos One, εστίασε στα φυτά αραβοσίτου, τα οποία τείνουν να αναπτύσσονται σε ένα προβληματικό περιβάλλον. Η επιστημονική ομάδα προσομοίωσε την αφή ενός φυτού χαϊδεύοντας τα φύλλα ενός καλαμποκιού για ένα λεπτό κάθε μέρα, με μια βούρτσα μακιγιάζ.
Όταν αφαίρεσαν το καλαμπόκι και τοποθέτησαν ένα άλλο φυτό στην θέση του, διαπίστωσαν ότι το νέο φυτό ανέπτυξε περισσότερα φύλλα και λιγότερες ρίζες. Τα σπορόφυτα που φυτεύτηκαν σε ένα ειδικό διάλυμα μέσα στο οποίο είχαν προηγουμένως τοποθετηθεί άλλα φυτά που δεν είχαν αγγιχτεί με τη βούρτσα, δεν αντέδρασαν με τον ίδιο τρόπο.
6 πράγματα που δεν γνωρίζαμε για τον μαγικό κόσμο των φυτών
1. Επικοινωνούν μέσω των ριζών τους
Τα δέντρα είναι τόσο ήσυχα και απομονωμένα εκ πρώτης όψεως: τα κλαδιά τους κινούνται απαλά στο αεράκι και τα ζώα φωλιάζουν στον κορμό τους. Μάλλον όμως θα εκπλαγείτε μαθαίνοντας ότι τα ήρεμα αυτά δέντρα έχουν αναπτύξει μια πολύβουη συζήτηση κάτω από τα πόδια σας. Οι ερευνητές έχουν ανακαλύψει ότι τα φυτά έχουν την ικανότητα να επικοινωνούν μέσω ενός υπόγειου δικτύου από μύκητες.
Αυτή η επικοινωνία εξυπηρετεί το φυτό με διάφορους τρόπους. Μια μελέτη βρήκε ότι το υπόγειο αυτό δίκτυο μπορεί να προειδοποιήσει τα άλλα φυτά για βλαβερές μολύνσεις από παράσιτα. Μια άλλη μελέτη υποστήριξε ότι οι μύκητες μπορούν να μεταφέρουν θρεπτικά συστατικά από και προς άλλα δέντρα.
2. Μηχανισμοί άμυνας
Μπορεί να τα βλέπουμε έτσι ακίνητα, αλλά δεν είναι καθόλου αβοήθητα όσον αφορά σε βλαβερούς εισβολείς – έντομα. Ορισμένα φυτά έχουν μια αρκετά εντυπωσιακή σειρά μηχανισμών άμυνας ενάντια στους «κακούς»: όταν αισθάνονται ότι πρόκειται να δεχθούν επίθεση, απελευθερώνουν μια χημική ουσία στον αέρα που προσελκύει τον φυσικό εχθρό των εισβολέων. Ο εχθρός υποχωρεί ή εξοντώνεται, σώζοντας το φυτό.
3. Αίσθηση όσφρησης
Όταν σκεφτόμαστε την τέλεια όσφρηση, τα αρπακτικά ζώα είναι αυτά που μας έρχονται στο νου, όπως οι σκύλοι και οι καρχαρίες. Φαίνεται όμως ότι η όσφρηση είναι άλλος ένας μηχανισμός επιβίωσης του φυτού. Λέγεται ότι τα φυτά μπορούν να διακρίνουν πότε τα φρούτα τους είναι γινωμένα, πότε ένα κοντινό τους φυτό έχει κοπεί ή πότε ο γείτονάς τους έχει δεχθεί επίθεση από εισβολείς.
4. Αντιλαμβάνονται την ώρα της ημέρας
Θα γνωρίζετε ήδη ότι οι άνθρωποι και τα ζώα έχουν ένα εσωτερικό ρολόι που ονομάζεται κιρκάδιος ρυθμός και το οποίο ρυθμίζει τις εσωτερικές μας λειτουργίες. Αλλά γνωρίζατε ότι και τα φυτά έχουν ένα τέτοιο ρολόι; Αυτό σημαίνει ότι μπορούν να προετοιμάζονται για συγκεκριμένες ώρες της ημέρας όπως κάνουμε κι εμείς.
Για παράδειγμα, τα φυτά δεν αντιδρούν στο πρώτο φως της ημέρας, επειδή «γνωρίζουν» ότι η μέρα μόλις άρχισε και έτσι απλά προετοιμάζονται βιολογικά για τις επόμενες ώρες. Σε μια σημαντική μελέτη από επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Cambridge βρήκε ότι τα φυτά χρησιμοποιούν τα σάκχαρα που παράγουν για να κρατούν χρόνο.
5. Η «καφεΐνη» που τρελαίνει τις μέλισσες
Όλοι γνωρίζουμε και μάλλον βιώνουμε τον εθισμό στην καφεΐνη που μας κάνει να «ζουζουνίζουμε» όλη μέρα σε καφέ και καφετέριες της περιοχής μας. Φαίνεται όμως ότι και οι μέλισσες έχουν έναν παρόμοιο εθισμό. Συγκεκριμένα, το 55% των ανθισμένων φυτών παράγουν ένα είδος καφεΐνης στο νέκταρ τους. Οι μέλισσες είναι πιθανότερο να επιλέξουν το νέκταρ με την μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε αυτή και πραγματικά ενθουσιάζονται γι’ αυτή.
Σε πείραμα που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Current Biology οι ερευνητές απέδειξαν ότι οι μέλισσες που είχαν πιει περισσότερο νέκταρ με καφεΐνη ήταν πιθανότερο να ειδοποιήσουν τις άλλες μέλισσες για την ποιότητα και την τοποθεσία του νέκταρ από το οποίο επιστρέφουν.
6. Ένα δάσος που αποτελείται μόνο από ένα δέντρο
Η φύση είναι γεμάτη εκπλήξεις. Εκεί που πιστεύουμε ότι χρειαζόμαστε αρκετά δέντρα για να φτιάξουμε ένα δάσος, η φύση έχει άλλη γνώμη. Το μεγαλύτερο δέντρο κάσιους στον κόσμο έχει εντοπιστεί στην πόλη Natal της Βραζιλίας. Φυτεύτηκε το 1888 από ένα τοπικό ψαρά και τώρα το δέντρο καλύπτει περίπου 7.5000 τ.μ. και έχει περίμετρο σχεδόν 500 μέτρων, στο μέγεθος 75 γηπέδων τένις.
Αυτό οφείλεται σε δύο εξαιρετικά σπάνια γενετικά χαρακτηριστικά. Κατά τη διάρκεια της περιόδου συγκομιδής υπολογίζεται ότι το δέντρο παράγει περισσότερα από 60.000 καρπούς κάσιους.
Η επικοινωνία των φυτών στον μυστικό κόσμο τους!
Τα φυτά είναι έξυπνα!
Η επικοινωνία των φυτών στον μυστικό κόσμο τους!
Τα φυτά είναι έξυπνα!
Από μικρό παιδί μου άρεσε να κάθομαι δίπλα σε φυτά και να τα παρατηρώ και ο λόγος ήταν η έντονη αίσθηση της επικοινωνίας που μου δημιουργούσαν. Τα έβλεπα να αλλάζουν προσανατολισμό και ακόμα, να «στρίβουν» ολόκληρο το «κορμάκι» τους αν η γιαγιά άλλαζε θέση στη γλάστρα, αποζητώντας την έκθεση στο φως. Παρατηρούσα τα αναρριχόμενα φυτά να επιλέγουν να κινούνται προς τη μεριά που θα έβρισκαν κάποιο στήριγμα και σκεφτόμουν πως τα «μάτια» τους φροντίζουν γι αυτό. Έβλεπα καθαρά πώς άλλαζε η όψη τους όταν διψούσαν, ή όταν κάποιο έντομο τους είχε κάνει επίθεση, ή την δυσαρέσκειά τους όταν δεν τους άρεσε η θέση που τα τοποθετούσαμε στην αυλή μας. Όταν τα καθάριζα με τα χέρια μου ή άγγιζα τους νέους βλαστούς είχα τη βεβαιότητα πως με «κοίταζαν» με ευχαρίστηση.
Ας δούμε λοιπόν τι έχει να πει η επιστήμη για τον αισθητήριο κόσμο των φυτών και τον τρόπο που επικοινωνούν.
ΤΑ ΦΥΤΑ ΒΛΕΠΟΥΝ Μπορεί να μην έχουν μάτια αλλά έχουν φωτοϋποδοχείς σε όλους τους βλαστούς και τα φύλλα τους, όπως ακριβώς και εμείς στα μάτια μας. Αυτό τους επιτρέπει να κάνουν διάκριση μεταξύ του κόκκινου και του μπλε καθώς επίσης να δουν μήκη κύματος που εμείς δεν μπορούμε όπως το υπέρυθρο και το υπεριώδες τμήμα του φάσματος . Επιπλέον, βλέπουν από ποια κατεύθυνση έρχεται το φως, μπορούν να καταλάβουν αν είναι δυνατό ή αδύναμο και να κρίνουν πόση ώρα παραμένουν χωρίς φως.
Τα φυτά βλέπουν το κόκκινο φως χρησιμοποιώντας υποδοχείς στα φύλλα τους που ονομάζονται φυτοχρώματα. Είναι ένα είδος διακόπτη που ενεργοποιείται με το φως και τους επιτρέπει να «ετοιμάζοναι για ύπνο» στο τέλος της ημέρας. Τους επιτρέπει επίσης, να αισθάνονται όταν είναι στη σκιά.
ΤΑ ΦΥΤΑ ΜΥΡΙΖΟΥΝ, ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ Το παρασιτικό αμπέλι, που ονομάζεται Ντοντερ, για να φάει πρέπει να πάρει το ζαχαρούχο χυμό από τα άλλα φυτά . Το Ντοντερ χρησιμοποιεί την όσφρηση για να κυνηγήσει την λεία του. Μπορεί να διακρίνει πιθανά θύματα από τη μυρωδιά τους ,αντιλαμβάνεται ποια το ενδιαφέρουν αλλά και ποια εκπέμπουν μυρωδιά που είναι ανθυγιεινή και πρέπει ν` αποφύγει (Science, τόμος 313, σελ. 1964).
Την δεκαετία του 1920, ερευνητές σε συνεργασία με το αμερικανικό υπουργείο Γεωργίας απέδειξαν ότι αν δώσουμε σε άγουρα φρούτα αέριο αιθυλένιο τα ωθούσε στην ωρίμανση. Από τότε, έχει γίνει φανερό ότι όλα τα ώριμα φρούτα εκπέμπουν αιθυλένιο σε άφθονες ποσότητες, τα φυτά μπορούν να το μυρίσουν και ανταποκρίνονται σε αυτό με την ωρίμανση. Αυτό όχι μόνο εξασφαλίζει ότι ένα φρούτο ωριμάζει ομοιόμορφα , αλλά επίσης ότι τα γειτονικά φρούτα ωριμάζουν μαζί, παράγοντας περισσότερο αιθυλένιο που οδηγεί σε μεγάλο αριθμό ωριμάνσεων. Το αιθυλένιο έχει και άλλα πλεονεκτήματα, όπως την συντονισμένη αλλαγή χρώματος στα φύλλα κατά το φθινόπωρο.
Πάνω απ ‘όλα, όμως, η μυρωδιά επιτρέπει στα φυτά να επικοινωνούν. Η έρευνα στην δεκαετία του 1980 έδειξε ότι τα υγιή δέντρα σε περιοχή που τα δέντρα ήταν μολυσμένα με κάμπιες ήταν ανθεκτικά στα παράσιτα, επειδή τα φύλλα τους περιείχαν χημικές ουσίες που τα έκανε δυσάρεστα . Άλλα δέντρα που ήταν απομακρυσμένα από την μόλυνση δεν παρήγαγαν αυτές τις χημικές ουσίες. Έτσι, τα δέντρα που είχαν υποστεί επίθεση έστειλαν ένα αερομεταφερόμενο μήνυμα προς τα υγιή δέντρα για να προετοιμαστούν για την επικείμενη επίθεση. Γνωρίζουμε τώρα ότι εμπλέκονται πολλές πτητικές χημικές ουσίες.
ΤΑ ΦΥΤΑ ΕΧΟΥΝ ΓΕΥΣΗ, ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΝΗΜΕΡΩΝΟΥΝ Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, τα φυτά κάτω από μια επίθεση εκπέμπουν μια ποικιλία πτητικών χημικών ουσιών για να προειδοποιήσουν τους γείτονές τους. Μια από αυτές τις χημικές ουσίες, το μεθυλιασμονικο αέριο, διαχέεται μέσα από τους stomata – οι πόροι στην επιφάνεια του φύλλου – μετατρέπεται σε υδατοδιαλυτό ιασμονικό οξύ και αυτό συνδέεται με έναν ειδικό υποδοχέα στα κύτταρα και ενεργοποιεί τις αντιδράσεις άμυνας των φύλλων. Ακριβώς όπως η γλώσσα μας περιέχει υποδοχείς για τα διαφορετικά μόρια γεύσης του φαγητού, τα φυτά περιέχουν υποδοχείς για διάφορα διαλυτά μόρια, συμπεριλαμβανομένου του ιασμονικού οξεως.
Καθώς η γεύση περιλαμβάνει διαλυτά χημικά προϊόντα, ένα μεγάλο μέρος της γεύσεως βρίσκεται στις ρίζες τους που περιβάλλονται από το έδαφος και το νερό. Ένα κλασικό πείραμα αποκαλύπτει ότι τα φυτά μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα υπόγεια χημικά μηνύματα για να αναγνωρίσουν τους συγγενείς τους σε κοντινή απόσταση (New Scientist, 26 Μαρτίου 2011, p46). Υπάρχει, επίσης, επικοινωνία ρίζα-με-ρίζα μεταξύ μη συνδεδεμένων γειτόνων. Όταν μια ομάδα φυτών υποβλήθηκε σε συνθήκες ξηρασίας χρειάστηκε μόλις μία ώρα για το μήνυμα να ταξιδέψει έως τα φυτά τα οποία ήταν πέντε σειρές μακριά, αναγκάζοντας τα να προετοιμαστούν για την έλλειψη νερού (PLoS One, VOL6, pe23625). Άλλα φυτά που ήταν εξίσου κοντά, αλλά δεν είναι συνδεδεμένα στις ρίζες τους, απέτυχαν να αντιδράσουν. Έτσι, το σήμα πρέπει να έχει μεταφερθεί από ρίζα σε ρίζα, πιθανόν υπό τη μορφή ενός διαλυτού μορίου.
ΤΑ ΦΥΤΑ ΑΚΟΥΝ Υπάρχουν ήχοι που είναι επωφελείς για τα φυτά. Αυτοί περιλαμβάνουν τις δονήσεις που παράγονται από τα έντομα, όπως ο ήχος της μέλισσας ή ο ρυθμός κτυπήματος των φτερών μιας αφίδας κλπ. Θα μπορούσαν να ωφεληθούν επίσης και από την ικανότητα να ανιχνεύουν ήχους που παράγονται από άλλα φυτά. Οι ερευνητές στο Ινστιτούτο Φυτικών Επιστημών στη Βέρνη της Ελβετίας κατέγραψαν πρόσφατα υπερηχητικές δονήσεις που προέρχονται από πεύκα και βελανιδιές κατά τη διάρκεια μιας ξηρασίας (New Phytologist, vol179, p1070), ίσως προειδοποιώντας άλλα δέντρα ώστε να προετοιμαστούν για τις συνθήκες ξηρασίας. Ο Στέφανο Μανκούζο από το Διεθνές Εργαστήριο Νευροβιολογίας των Φυτών στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας στην Ιταλία και οι συνεργάτες του έχουν αρχίσει να εφαρμόζουν αυστηρά μέτρα για τη μελέτη της ακοής των φυτών (Trends in Plant Sciences, vol17, ρ323). Τα πρώτα αποτελέσματα δείχνουν ότι οι ρίζες καλαμποκιού αναπτύσσονται προς συγκεκριμένες συχνότητες δονήσεων. Αυτό που είναι ακόμη πιο εκπληκτικό είναι το εύρημά τους ότι και οι ίδιες οι ρίζες μπορεί να εκπέμπουν ηχητικά κύματα. Προς το παρόν έχουμε μακρύ δρόμο ακόμα για να βρούμε πώς ένα φυτό μπορεί να παράγει ηχητικά σήματα και πώς μπορεί να τα εντοπίσει.
ΤΑ ΦΥΤΑ ΕΧΟΥΝ ΑΦΗ Τα φυτά ζουν σε ένα κόσμο αφής. Τα κλαδιά τους χορεύουν στον άνεμο, τα έντομα σέρνονται στα φύλλα τους και τα αναρριχόμενα αναζητούν στηρίγματα για να κρεμαστούν. Είναι ευαίσθητα στη ζέστη και στο κρύο, αλλάζοντας τον ρυθμό ανάπτυξης τους και ρυθμίζοντας τη χρήση του νερού. Απλά αγγίζοντας ή κουνώντας ένα φυτό είναι συχνά αρκετό για να μειωθεί η ανάπτυξή του. Αυτός είναι ο λόγος που η βλάστηση στις ανεμοδαρμένες περιοχές τείνει να είναι καχεκτική.
Η απτή ευαισθησία είναι πιο εμφανής στον σαρκοβόρα flytrap venus. Όταν μια μύγα, σκαθάρι ή ακόμη και ένα μικρό βατράχι σέρνεται στα ειδικά διαμορφωμένα φύλλα του, αυτά κλείνουν απότομα με εκπληκτική δύναμη εμποδίζοντας το θύμα να διαφύγει. Αλλά δεν θα κλείσει απότομα με κάθε διέγερση – πρέπει να αισθανθεί τουλάχιστον δύο αγγίγματα στις τρίχες της μέσα σε διάστημα περίπου 20 δευτερόλεπτων το ένα από το άλλο. Αυτό βοηθά να διασφαλιστεί ότι το θήραμα έχει το ιδανικό μέγεθος και δεν θα είναι σε θέση να ελευθερωθεί από την παγίδα μόλις αυτή κλείσει.
Μολονότι τα περισσότερα φυτά δεν αντιδρούν τόσο γρήγορα, αισθάνονται τον μηχανικό ερέθισμα με τον ίδιο τρόπο . Αυτό που είναι πραγματικά συναρπαστικό είναι ότι ακόμη και στο επίπεδο των μεμονωμένων κυττάρων τα φυτά και τα ζώα χρησιμοποιούν παρόμοιες πρωτεΐνες για να αισθανθούν. Αυτοί οι μηχανοϋποδοχείς είναι ενσωματωμένοι στις κυτταρικές μεμβράνες και όταν διεγείρονται με μηχανική πίεση η παραμόρφωση, επιτρέπουν φορτισμένα ιόντα να διασχίσουν τη μεμβράνη . Αυτό δημιουργεί μια διαφορά στο ηλεκτρικό φορτίο μεταξύ του εσωτερικού και του εξωτερικού του κυττάρου, το οποίο παράγει ρεύμα. Σε αντίθεση με εμάς, τα φυτά δεν διαθέτουν εγκέφαλο για να μεταφράσει αυτά τα σήματα σε αισθήσεις με συναισθηματική χροιά. Παρ ‘όλα αυτά, η ευαισθησία τους στο άγγιγμα τους επιτρέπει να ανταποκρίνονται στις μεταβολές του περιβάλλοντος τους με συγκεκριμένους και κατάλληλους τρόπους.
ΤΑ ΦΥΤΑ ΘΥΣΙΑΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΓΕΝΙΕΣ Το τελευταίο μήνυμα που στέλνουν τα φυτά που πεθαίνουν είναι η οδηγία για την εμφάνιση των επόμενων γενεών!
Έχετε προσέξει τι συμβαίνει σε μια ντοματιά που πεθαίνει πρόωρα από ασθένεια; Το φυτό δίνει όλες τις θρεπτικές ουσίες στους καρπούς, ακόμα και όταν έχουν ξεραθεί όλα τα φύλλα και ο κορμός και φροντίζει να αντέξει μέχρι να κοκκινίσουν οι καρποί του προκειμένου να εξασφαλίσει την επόμενη γενιά. Ή… θα έχετε ακούσει πως μετά από μια πυρκαγιά η γη βλασταίνει και ανανεώνεται το κατεστραμμένο οικοσύστημα γιατί οι σπόροι που υπάρχουν κοιμισμένοι κάτω από το έδαφος ξυπνούν.
Όπως ανακάλυψαν προσφάτως ερευνητές του Ινστιτούτου Salk και του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Σαν Ντιέγκο, τα καιόμενα φυτά είναι αυτά που ενημερώνουν τους σπόρους ότι ήλθε η ώρα να ξυπνήσουν. Ειδικότερα, όπως περιγράφουν οι αμερικανοί ερευνητές με άρθρο τους στην επιστημονική επιθεώρηση (Proceedings of the National Academy of Sciences) (έκδοση της 23ης Απριλίου 2013), τα καιόμενα φυτά παράγουν χημικές ουσίες που ονομάζονται καρρικίνες (karrikins). Αυτές οι ουσίες, που υπάρχουν στον καπνό, προσδένονται με τη βοήθεια μορίων που εντόπισαν οι αμερικανοί επιστήμονες πάνω στους κοιμισμένους σπόρους. Η πρόσδεση των καρρικινών στα μόρια αυτά, τα οποία ονομάζονται ΚΑΙ2, μεταβάλλει τη στερεοδιάταξή τους και η μεταβολή αυτή λειτουργεί για τους σπόρους όπως ένα ξυπνητήρι. Ίσως και κάτι παραπάνω: είναι η σαφής οδηγία ότι ο συγκεκριμένος σπόρος πρέπει να βλαστήσει αυτή τη δεδομένη στιγμή σε αυτόν τον δεδομένο χώρο.
Ίσως επειδή τα φυτά αδυνατούν να μετακινηθούν από το σημείο όπου έχουν φυτρώσει, προικίστηκαν με μια σειρά άλλων ιδιοτήτων που τα βοηθούν να αντεπεξέλθουν.
Cosmopolis Organicity Movement / Κίνηση Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ 
