Όσα μέλη και φίλοι της Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ επιθυμούν, θα παρευρεθούμε στον πανηγυρικό εσπερινό της εορτής του Αγ. Ισιδώρου Πηλουσιώτη στο πνευματικό μας κέντρο, στο ομώνυμο εκκλησάκι των Αγ. Ισιδώρων Λυκαβηττού την Παρασκευή, 3/2/2023 στις 17.30 .

Ο Όσιος Ισίδωρος γεννήθηκε στην Αίγυπτο περί το 360 μ.Χ.. Σε νεαρή ηλικία έλαβε πλούσια θεολογική και φιλοσοφική γνώση. Στην αρχή εργάσθηκε ως διδάσκαλος και κατηχητής της Εκκλησίας της Αλεξάνδρειας.

Επιζητώντας όμως την ησυχία, για να μπορεί να ασχοληθεί με τη μελέτη των Αγίων Γραφών και για να αυξήσει περισσότερο τον αγώνα για απόκτηση των αρετών, αποσύρθηκε σε μοναστήρι στο όρος Πηλούσιο. Το Πηλούσιο βρίσκεται στην Αίγυπτο, στο βορειοανατολικό άκρο του δέλτα του Νείλου, κοντά στο σημερινό Πόρτ Σάιντ.

Αργότερα, χειροτονήθηκε ιερέας και στη συνέχεια εξελέγη ηγούμενος στην ίδια Μονή. Λόγω της τεράστιας θεολογικής του κατάρτισης, αλλά και της βαθιάς ασκητικής του καλλιέργειας, απέκτησε μεγάλο κύρος και φήμη, ώστε να θεωρείται μοναδικός στην ερμηνεία περίπλοκων ή δυσνόητων χωρίων της Αγίας Γραφής.

Με το λόγο του ο Άγιος Ισίδωρος φώτιζε και παρηγορούσε τους πιστούς, οδηγούσε τους αναβλητικούς ανθρώπους στο σωστό δρόμο, στήριζε τους αγωνιστές του καλού και του τίμιου, σωφρόνιζε τους απειθείς και αμελείς στα πνευματικά πράγματα.

Ακόμη, παρενέβαινε και συμβούλευε τους βασιλείς και τους ηγέτες του λαού και τους ήλεγχε ανάλογα, με σκοπό να ενδιαφέρονται πραγματικά για το κοινό καλό, χωρίς ιδιοτέλειες και προσωποληψίες.

Ο Όσιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης συνέγραψε αρκετές Πραγματείες, καθώς και πλήθος Επιστολών, με τις οποίες νουθετούσε, συμβούλευε, παρηγορούσε και συγχρόνως εξηγούσε το «απόθετο κάλλος» των Ιερών Γραφών, κατά τον Άγιο Γρηγόριο το Θεολόγο.

Είχε πάντοτε ετοιμότητα να δίνει τις καλύτερες ερμηνείες και να εκφράζει με σαφήνεια και σταθερότητα την Ορθόδοξη διδασκαλία, όταν οι πιστοί τον ρωτούσαν για χωρία της Αγίας Γραφής.

Εκοιμήθη ειρηνικά το 440 μ.Χ., παραμένοντας στη συνείδηση των πιστών της Εκκλησίας ως ένας σπουδαίος εκκλησιαστικός συγγραφέας του 5ου αιώνα και ένας αυθεντικός διαχρονικός εκφραστής του γνήσιου Ορθόδοξου φρονήματος, διατηρώντας με ακρίβεια το «λάθρα βιώσας» στον Ορθόδοξο μοναχισμό.

Ο Όσιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης βίωσε το ανέσπερο φως που χαρίζει ο Χριστός, ο Ήλιος της Δικαιοσύνης στους εκλεκτούς του φίλους, τους Αγίους της Εκκλησίας.

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΩΝ ΙΣΙΔΩΡΩΝ ΛΥΚΑΒΗΤΤΟΥ

Αποσπάσματα από το βιβλίο
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΙΣΙΔΩΡΟΙ ΛΥΚΑΒΗΤΤΟΥ εκδ. 1952 Λυκαβηττός:

Στα ΒΑ του αρχαίου Άστεος και συγκεκριμένα στο μέσο της πεδιάδας της Νέας Πόλεως των Αθηνών ορθώνει αγέρωχα το ανάστημά του ο γηραιός Λυκαβηττός. Γερασμένος από τα χρόνια φαίνεται γερμένος και καθισμένος στα πόδια του σαν ένα μεγάλο πέτρινο λιοντάρι. Οι αρχαίοι γεωγράφοι και οι παλαιοί περιηγητές τον ονομάζουν όρος, και μάλιστα χαμηλό, διότι έχει μικρό ανάστημα και ακόμα μικρότερη περιφέρεια. Το ύψος του μόλις φθάνει τα 277,50 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας, και η περιφέρειά του τα 5 χιλιόμετρα.

Ο Λυκαβηττός ήταν κατάφυτος κατά την αρχαία εποχή, όχι όσο σε δάσος, όσο σε βότανα και θυμάρια. Στις πλαγιές του είχαν φυτευθεί ελιές και άμπελοι. Ασφόδελοι, φιδόχορτα, λουμινιές, αγριοφασκομηλιές, θυμάρια, ανεμώνες, παπαρούνες και αγριόχορτα κάλυπταν όλη την πετρώδη επιφάνεια, όπως και σήμερα. Γι’ αυτό ο αρχαίος λεξικογράφος Ησύχιος ονομάζει το Λυκαβηττό «όρος εκβότανον» και πλήρες θάμνων. Το όνομα δε εδόθει διότι ήταν γεμάτο λύκους [παρά το λύκοις πληθύειν], όχι βέβαια λύκους θηρία, αλλά λύκους άνθη και βότανα, όπως εξηγεί ο Αθηναίος ιστοριογράφος Φαλίνος «λύκοι τα άνθη της ίριδος».

Οι Άγιοι Ισίδωροι: Το εκκλησάκι, είναι κτισμένο ή μάλλον σκαλωμένο στην πιο μεγάλη σπηλιά του Λυκαβηττού. Οι παλαιοί Αθηναίοι το έλεγαν «ο Άγιος Σιδερέας», κατά το Αθηναϊκόν ιδίωμα. Ο χριστιανολόγος Γεώργιος Λαμπάκης γράφει: «Προς συμπλήρωσιν της χριστιανικής ιστορίας του όλου Λυκαβηττού αναφέρομεν ότι εις την ΒΔ πλευράν αυτού, υπό ικανώς ευρύ σπήλαιον, εύρηται χριστιανικός ναός, του Αγίου Ισιδώρου. Ολίγον δε τούτου κατωτέρω, υπό αποτόμους πέτρας, εύρηται ρωγμή, ήτις εκ των περισωθέντων εν αυτή ασβεστοχρισμάτων πιθανώς εχρησίμευσεν επί Τουρκοκρατίας ως καταφύγιον ασκητού τινός».

Το ναΐσκον επισκέφθει και ο Αναστάσιος Ορλάνδος, καθηγητής του Πολυτεχνείου και Ακαδημαϊκός, περίφημος δε της Χριστιανικής Αρχιτεκτονικής ερευνητής, το έτος 1932 και έγραψε περί αυτού: «Εύρηται κατά την ΝΔ κλιτύν (πλευρά) του Λυκαβηττού, προσκολλημένος επί το ορθώς αποκεκομμένου βράχου. Είναι μονόκλιτος βασιλική, ξυλόστεγος, διαστάσεων 5,20 μέτρων επί 12,08 μέτρων. Καείσα το 1930 ανεκαινίσθη το 1931 σχεδόν εκ βάθρων » (ευρετήριον των Μνημείων της Ελλάδος, Αθήναι 1933, τεύχος Γ’, σελ 131.) Ιστορία του Ιερού Ναού των Αγίων Ισιδώρων: Πότε ακριβώς κτίστηκε ο ναός των Αγίων Ισιδώρων, δεν μας είναι γνωστό. Παλαιά παράδοσις αναφέρει ότι την αφορμή της ιδρύσεως έδωσε η ανεύρεσις στην σπηλιά λευκών εκ του χρόνου οστών ασκητού φέροντος εις το στήθος του την εικόνα των Αγίων Ισιδώρων. Άλλη ότι το μέρος αυτό χρησίμευε ως τόπος μελέτης των δύο εν Αθήναις φίλων και συμφοιτητών κατά τον 4ο αιώνα Βασιλείου του Μεγάλου και Γρηγορίου του Θεολόγου.

Η εγκυκλοπαίδεια Μακρή αναβιβάζει την ίδρυση του ναού στον ΙΣΤ’ αιώνα, ενώ ο Αθηναίος ιατρός και ιστοριοδίφης Τάσος Νερούτσος στο έργο του Χριστιανικαί Αθήναι γράφει τα εξής περί της θέσεως του ναού «Περί τους δυσμικούς, λέγει πρόποδας του Λυκαβηττού, έξωθεν των πάλαι Ηρίων Πυλών (Ηρία ονομάζονταν οι τάφοι και τα κενοτάφια) όπου έκειντο αι κοιναί ταφαί των εθνικών, υπήρχεν ευκτήριον επ’ ονόματι της Αγίας Σιών, περί τον οποίον κατιτέθεντο οι νεκροί των πρώτων χριστιανών μέχρι του φθίνοντος Δ’ αιώνος » και αναφέρει τα ονόματα πολλών εξ αυτών ανάμεσα τους και τον επίσκοπο Κλημάτιο.

Ο ναός γνώρισε άνθηση μετά το 1834 όταν η Αθήνα έγινε η πρωτεύουσα του νεοϊδρυθέντος Ελληνικού Βασιλείου, και αυτό γιατί δεν υπήρχαν πολλοί ναοί τότε στην Αθήνα, οι μεγάλες ενορίες της Ζωοδόχου Πηγής στην οδό Ακαδημίας, Αγίου Διονυσίου οδού Σκουφά και Αγίου Νικολάου Πευκακίων ακόμα δεν είχαν δημιουργηθεί και έτσι οι Αθηναίοι έρχονταν για εκκλησιασμό στον ναΐσκο των Αγίων Ισιδώρων. ‘

Όμως ο ναός συνδέθηκε και με την νεώτερη πολιτική ιστορία, όταν την Κυριακή 7 Ιουνίου του 1859, η νεολαία των Αθηνών, η καλούμενη χρυσή, αποτελούμενη από φοιτητές του Πανεπιστημίου και μαθητές Γυμνασίων, παρά την απαγόρευση της Κυβερνήσεως και της Αστυνομίας, ετέλεσε στους Αγίους Ισιδώρους δέηση υπέρ ευοδώσεως του αγώνος των Γαλλο- Σαρδηνίων εις τον αγώνα τους εναντίον της Αυστριακής εισβολής στην Ιταλία και τούτο γιατί η τότε κυβέρνηση υπό το ναύαρχο Μιαούλη είχε αποφασίσει ουδετερότητα δια να μην ψυχρανθούν οι σχέσεις με τον βασιλέα Όθωνα. Κατά το έτος 1929 ο ναός κάηκε εξ αμελείας του νεοκώρου, ανηγέρθει όμως ευθύς αμέσως ευρυχωρότερος με την συνδρομή των περιοίκων και δαπάναις του μηχανικού Κ. Κωττάκη.

Από το 1937 άρχισε η ακμή του ναού με την συνδρομή των κατοίκων, ενώ κατασκευάστηκαν το τέμπλο, το αναλόγιο, το δεσποτικό και οι λοιπή διακόσμηση του ναού, ενώ καθιερώθηκε και η λιτάνευση της ιεράς εικόνος των Αγίων Ισιδώρων κατά τις επετείους της εορτής των. Κατά τα έτη της Γερμανο-Ιταλικής κατοχής ο ναός έκλεισε ενώ οι Ιταλοί βρήκαν την ευκαιρία να συλήσουν το ναό κλέβοντας όλα τα ιερά σκεύη, ήτοι ευαγγέλια, θυμιατά, εικόνες, δισκοπότηρα, πολυελαίους κ.λ.π., ενώ προσπάθησαν να λεηλατήσουν και την εικόνα των Αγίων Ισιδώρων καταστρέφοντας το ασημένιο πουκάμισο αυτής. Μετά την απελευθέρωση άρχισε κανονικά η λειτουργία του Ιερού Ναού.

Σύγχρονη ιστορία του Ιερού Ναού Τα τελευταία χρόνια ο ιερός ναός των Αγίων Ισιδώρων έχει γνωρίσει μεγάλη ακμή και λειτουργεί με τρόπο ανάλογο των ενοριών της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Με τον ερχομό του εφημερίου μας πατρός Δημητρίου Λουπασάκη τον Μάρτιο του 2001, ξεκίνησε μία όμορφη προσπάθεια ανασυγκροτήσεως με την πολύτιμη συμμετοχή και συνεργασία πολλών νέων ανθρώπων αλλά και των παλαιότερων. Οι πρώτες ενέργειες επικεντρώθηκαν στις επισκευές και τη συντήρηση του ιερού ναού που είχε υποστεί πολλές σημαντικές φθορές από τον χρόνο και την υγρασία. Αυτές οι εργασίες επαναλαμβάνονται περιοδικά κάθε 3-4 χρόνια επειδή ο ναός είναι ενωμένος με το βράχο με αποτέλεσμα το νερό της βροχής να προκαλεί προβλήματα στην στεγανότητά του.

Οι ιερές εικόνες, τα ιερά σκεύη και όλος ο ξυλόγλυπτος εξοπλισμός του, ήταν σε κακή κατάσταση, οπότε σταδιακά ξεκίνησε η συντήρησή τους ή η αντικατάστασή αυτών που είχαν καταστραφεί. Παράλληλα ο εξωτερικός περιβάλλοντας χώρος θυμίζοντας εγκατάλειψη, χρειάστηκε μεγάλες και επίπονες προσπάθειες, ειδικά τον πρώτο χρόνο από ελάχιστα άτομα, συνεργάτες του πατρός Δημητρίου, ώστε να καθαρισθεί και να ευπρεπιστεί. Απομακρύνθηκαν με την βοήθεια φορτηγών του Δήμου Αθηναίων, πολλά σκουπίδια, μπάζα, θάμνοι, ξερά χόρτα τα οποία είχαν μεταβάλει σε κρανίου τόπου την όμορφη αυτή γωνιά του Λυκαβηττού.

Φυτεύτηκαν πολλά νέα δένδρα, θάμνοι, καλλωπιστικά φυτά, ώστε να θυμίζει ένα νέο κήπο της Εδέμ. Έγιναν πολλά έργα συντήρησης στους παλαιούς μαντρότοιχους οι οποίοι είχαν φθαρεί, ενώ μετά από πολυετείς προσπάθειες ο ναός απέκτησε δική του αποκλειστική υδροδότηση, αφού για πολλά χρόνια “έπασχε” από έλλειψη νερού, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες. Όμως και στην πνευματική ζωή υπήρξε μεγάλη αναβάθμιση αφού πλέον δεν γίνονται Θ. Λειτουργίες μόνο τις Κυριακές, αλλά και όλες τις μεγάλες εορτές και πολλές ιερές αγρυπνίες, όπως άλλες πνευματικές εκδηλώσεις και συνάξεις.

Από το πρώτο χρόνο της διακονίας του π. Δημητρίου ξεκίνησε και η έκδοση ενός υποτυπώδους περιοδικού, το οποίο στη συνέχεια εξελίχθηκε στην σημερινή του δομή και μορφή και στο οποίο αρθρογραφούν εξαιρετικοί επιστήμονες πολλών ειδικοτήτων προσδίδοντας έτσι στο περιοδικό κύρος και ακτινοβολία πνευματική.

Τέλος μετά από τις παρακλήσεις πολλών προσκυνητών των Αγίων Ισιδώρων από όλα τα μέρη της Ελλάδος, αλλά και το εξωτερικό, δημιουργήθηκε ιστοσελίδα στο διαδίκτυο, με την δυνατότητα, σε πρώτη φάση, ανάγνωσης του προγράμματος ακολουθιών του ιερού ναού και του περιοδικού σε ηλεκτρονική μορφή όπως και της ζωντανής αναμετάδοσης όλων των ιερών ακολουθιών ραδιοφωνικά. Όλα τα παραπάνω δεν θα μπορούσαν να επιτευχθούν χωρίς την ευλογία και τη χάρη του Θεού και των Αγίων Ισιδώρων, αλλά και την πολύτιμη και συγκινητική βοήθεια και συνδρομή όλων των φίλων και των προσκυνητών του ιερού ναού οι οποίοι όλα αυτά τα χρόνια είναι παρόντες και συμμέτοχοι σε όλες τις προσπάθειες και τους αγώνες που γίνονται ώστε οι Άγιοι Ισίδωροι να αναδειχθούν σε μια πνευματική όαση, στη αετοφωλιά του Λυκαβηττού μέσα στην σημερινή άνυδρη έρημο της πόλης των Αθηνών.
Επιμέλεια
π. Δημήτριος Καββαθάς
π. Χαράλαμπος Βαρβαγιάννης

Μέσα στα εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια εμφάνισης του ανθρώπου στον κόσμο, το είδος μας κατόρθωσε να εξελιχθεί βιολογικά, αλλά και ψυχοπνευματικά. Έτσι μετά από μία μεγάλη περίοδο παραμονής μας στο μέσο της τροφικής αλυσίδας, τις τελευταίες χιλιετίες κατορθώσαμε να ανεβούμε ραγδαία την κλίμακα και να βρισκόμαστε στην κορυφή της. Αυτό δεν μας καθιστά όμως δυνάστες της φύσης, αφού θα έπρεπε να είμαστε αγαθοί και εν συνέσει διαχειριστές της, προς μεγέθυνση της αρμονικής αλληλεπίδρασης των όντων, ζώων, φυτών και πραγμάτων, που την αποτελούν.

Έτσι είναι χαρακτηριστικό της πλέον ιστορικά ώριμης εξελικτικής φάσης της ανθρωπότητας ότι δεν μεγάλωσε μόνον το μέγεθος του εγκεφάλου του ανθρώπου, επιτρέποντάς μας να αναζητούμε απαντήσεις σε πολύπλοκα θέματα και να επιλύουμε σύνθετα προβλήματα, αλλά κυρίως το γεγονός ότι ξεφύγαμε από τον εγκλωβισμό στην αναζήτηση μόνον εξασφάλισης των όρων της ζωικής μας επιβίωσης, επεκτείνοντας το ενδιαφέρον μας στην εύρεση ενός αληθούς νοήματος στο φαινόμενο της ζωής και του μοναδικού ρόλου μας εντός του Κόσμου.

Οι απαντήσεις στα καθολικά υπαρξιακά ερωτήματα των τελευταίων χιλιετιών, διερευνήθηκαν από επιστήμονες, φιλοσόφους, θεολόγους, ιερείς και ασκητές κι οι απαντήσεις φωτίσθηκαν εσχάτως με ξεκάθαρο και ολοκληρωμένο τρόπο μέσω της εν χρόνω έλευσης του Θεανθρώπου, του Βίου, της Διδασκαλίας, των Παθών και της Ανάστασής Του.

Το Άγιο Δωδεκαήμερο, δηλαδή η ιερή και εορταστική περίοδος από τα Χριστούγεννα (25^η Δεκεμβρίου) έως την παραμονή των Θεοφανείων, έχει αγκαλιαστεί μεν από την υφήλιο, πλην όμως μεταπίπτοντας σε μία ευκαιρία διασκέδασης αντί ψυχαγωγίας. Κι η βαθιά φιλοσοφική μας γλώσσα μας εξηγεί ότι η διασκέδαση αυτή, δηλαδή ουσιαστικά ο διασκορπισμός μας σε πάσης φύσεως υλικές απολαύσεις, μας απομακρύνει από την οδό μέσω της οποίας μπορούμε να βιώσουμε τις πραγματικές Αλήθειες. Με έντεχνο έτσι τρόπο ζούμε στην πλάνη του να εορτάζουμε δήθεν πνευματικές εορτές χωρίς Πνεύμα, χωρίς να μας αγγίζουν στο ελάχιστο, ζώντας στην εξωτερικότητα, απομακρυνόμενοι έτσι της Οδού, η οποία και μόνον άγει στην έξοδο από την υλική διττότητα , το διαχωρισμό, την πολλαπλότητα, την έλλειψη νοήματος και εν γένει την πτωτική κατάσταση του ανθρώπου, που βιώνουμε ως δυστυχία και θάνατο.

Με την αποϊεροποίηση και μετατροπή των συγκλονιστικής σημασίας ιερών μας εορτών σε κοσμική πανήγυρη χάνουμε την ευκαιρία να «ψυχαγωγηθούμε», να καθοδηγηθούμε δηλαδή μέσω ησυχίας, προσευχής, μετοχής στα μυστήρια και συνεπών με αυτά πράξεων,  ως ψυχές, ως θείες δηλαδή εικόνες, που αξίζουν τη μεγαλύτερη προσοχή, στην Οδό για να καταστούμε μέτοχοι των Θείων Ενεργειών. Θα ήταν επωφελέστερο για όλους οι 12 αυτές ημέρες να αποτελούν μία ετήσια ευκαιρία αποκωδικοποίησης της πορείας μας κατά τη διάρκεια της ζωής μας, από τη γέννησή μας εν πνεύματι, ως εν δυνάμει Όντα, κατά τα πνευματικώς συντελούμενα Χριστούγεννα, έως τη Φώτισή μας κατά τα Άγια Θεοφάνεια, μεταμορφωνόμενοι σε εν ενεργεία Όντα.

Γιατί κατά τον υμνωδό «Θεός γίγνεται άνθρωπος, ίνα Θεόν τον Αδάμ απεργάσηται», δηλαδή ο Θεός γίνεται άνθρωπος για να μπορέσει ο άνθρωπος να γίνει Θεός ή όπως λέγει ο Μέγας Αθανάσιος: «Αυτός γαρ (ο Λόγος) ενηνθρώπησεν, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν».

Ο άνθρωπος γεννιέται λοιπόν κι ευθύς αναλαμβάνει να «κουβαλήσει το σταυρό του», ως στάδιο παίδευσης, αποκαλύπτοντας έτσι σταδιακά, κατά τη διαδρομή του στον κοσμικό Γολγοθά και κατά την ετήσια αναβάπτιση κι αναγέννησή του δια τη βίωσης των  Θείων Μυστηρίων, το «άγαλμα της ψυχής» του, τη θεία εικόνα του, ομοιουμένος έγχρονα προς το Πρότυπό του.

Είναι μία λυτρωτική πορεία, που ως αποτέλεσμα εξελικτικής διαδικασίας τελείωσης του πνευματικού ανθρώπου, ξεκινά με την ελεύθερη βούλησή του, που περισσότερο από τα υλικά εδέσματα, τροφή, νερό και αέρα, ζητά να συνδεθεί με τις Θείες Ενέργειες και Χάρη, στις οποίες και ενδόμυχα παραδίδεται, με εμπιστοσύνη, ταπεινότητα και επίγνωση, συνεχίζοντας τον καλό αγώνα της Εντελέχειας!

Για μία εμβάθυνση στο ουσιαστικό πνευματικό βίωμα του δωδεκαημέρου, που είναι ικανό να μεταμορφώσει τον άνθρωπο και να τον μεταφέρει  από την εικονική κι εν δυνάμει κατάστασή του, στην εν ενεργεία και καθ’ ομοίωση τελειοποίησή του, ας επιχειρήσουμε να κάνουμε πράξη τις διδαχές του Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου στο «Λόγο ἐν ταῖς Καλάνδαις»:

«Θά σοῦ πάει καλά ὅλη ἡ χρονιά, ὄχι ἄν μεθᾶς τήν πρώτη τοῦ μηνός, ἀλλά ἄν καί τήν πρώτη τοῦ μηνός καί κάθε μέρα κάνεις αὐτά πού ἀρέσουν στόν Θεό.

Διότι ἡ ἡμέρα γίνεται κακή ἤ καλή ὄχι ἀπό τή δική της φύση, ἀφοῦ δέν διαφέρει ἡ μιά μέρα ἀπό τήν ἄλλη, ἀλλά ἀπό τή δική μας ἐπιμέλεια ἤ ραθυμία.

Ἄν κάνεις τήν ἀρετή, σοῦ ἔγινε καλή ἡ μέρα.

Ἄν κάνεις τήν ἁμαρτία, ἔγινε κακή καί γεμάτη κόλαση.

Ἄν ἐμβαθύνεις σ’ αὐτά κι ἔχεις αὐτές τίς διαθέσεις, θά ‘χεις καλή ὅλη τή χρονιά κάνοντας κάθε μέρα προσευχές, ἐλεημοσύνες.

Ἄν ὅμως ἀμελεῖς τήν προσωπική σου ἀρετή κι ἐμπιστεύεσαι τήν εὐφροσύνη τῆς ψυχῆς σου στίς ἀρχές τῶν μηνῶν καί στούς ἀριθμούς τῶν ἡμερῶν, θά ἐρημωθεῖς ἀπ’ ὅλα τά ἀγαθά σου.

Αὐτό, λοιπόν, ἐπειδή τό ἀντιλήφθηκε ὁ διάβολος κι ἐπειδή φροντίζει νά καταλύσει τούς κόπους μας γιά τήν ἀρετή καί νά σβήσει τήν προθυμία τῆς ψυχῆς, μᾶς ἔμαθε νά βάζουμε στίς μέρες τήν ἐτικέτα τῆς εὐτυχίας ἤ τῆς δυστυχίας.

Ἕνας πού ἔπεισε τόν ἑαυτό του ὅτι ἡ ἡμέρα εἶναι κακή ἤ καλή, οὔτε στήν κακή θά φροντίσει γιά καλά ἔργα, διότι τάχα ἄδικα τά κάνει ὅλα καί χωρίς σέ τίποτα νά ὠφελήσει, ἐξαιτίας τῆς κακορρίζικης ἡμέρας· οὔτε στήν καλή πάλι θά τό κάνει αὐτό, διότι τάχα σέ τίποτα δέν τόν ἐμποδίζει ἡ προσωπική του ραθυμία, ἐξαιτίας τῆς καλορρίζικης ἡμέρας, κι ἔτσι καί ἀπό τίς δύο πλευρές θά προδώσει τή σωτηρία του.

Κι ἄλλοτε μέν διότι δῆθεν ἀνώφελα κοπιάζει, ἄλλοτε διότι δῆθεν περιττά, θά ζήσει μέσα στήν ἀργία καί τήν πονηριά.

Γνωρίζοντας, λοιπόν, αὐτό πρέπει νά ἀποφεύγουμε τίς μεθοδεῖες τοῦ διαβόλου καί νά βγάλουμε ἀπό τό νοῦ μας αὐτήν τήν ἰδέα καί νά μή προσέχουμε τίς μέρες οὔτε νά μισοῦμε τή μιά καί ν’ ἀγαποῦμε τήν ἄλλη.

Ὁ χριστιανός δέν πρέπει νά γιορτάζει μόνο μῆνες οὔτε πρωτομηνιές οὔτε Κυριακές, ἀλλά σ’ ὅλη του τή ζωή νά ἔχει τή γιορτή πού τοῦ πρέπει.

Καί ποιά γιορτή τοῦ πρέπει;

Ἄς ἀκούσουμε τόν Παῦλο πού λέει· «Ὥστε ἑορτάζωμεν μή ἐν ζύμῃ παλαιᾷ, μηδέ ἐν ζύμῃ κακίας καί πονηρίας, ἀλλ’ ἐν ἀζύμοις εἰλικρινείας καί ἀληθείας» (Α΄ Κο 5,8).

Ὅταν λοιπόν ἔχεις καθαρή τή συνείδηση, ἔχεις πάντα γιορτή· τρέφεσαι μέ καλές ἐλπίδες καί ἐντρυφᾶς στήν προσδοκία τῶν μελλόντων ἀγαθῶν· ὅπως, ὅταν δέν ἔχεις παρρησία κι ἔχεις πέσει σέ πολλά ἁμαρτήματα, ἀκόμη κι ἄν εἶναι μύριες γιορτές καί πανηγύρια δέν θά ‘σαι σέ καθόλου καλύτερη θέση ἀπό ἐκείνους πού πενθοῦν.

Διότι, τί ὄφελος ἔχω ἐγώ ἀπό τή λαμπρή μέρα, ὅταν τήν ψυχή μου τή σκοτίζει ἡ συνείδηση;

Ἄν λοιπόν θέλεις νά ‘χεις καί κάποιο κέρδος ἀπό τήν πρωτομηνιά, κάνε τό ἑξῆς. Ὅταν βλέπεις ὅτι συμπληρώθηκε ὁ χρόνος, εὐχαρίστησε τόν Κύριο, διότι σέ ἔβαλε σ’ αὐτήν τήν περίοδο τῶν ἐτῶν. Δημιούργησε κατάνυξη στήν καρδιά σου, ξαναλογάριασε τόν χρόνο τῆς ζωῆς σου, πές στόν ἑαυτό σου· Οἱ μέρες τρέχουν καί περνοῦν, τά χρόνια συμπληρώνονται, πολύ μέρος τοῦ δρόμου προχωρήσαμε. Ἄραγε τί καλό κάναμε; Μήπως ἄραγε φύγουμε ἀπό δῶ ἄδειοι κι ἀπογυμνωμένοι ἀπό κάθε ἀρετή; Τό δικαστήριο εἶναι κοντά, ἡ ζωή μας τρέχει πρός τό γῆρας.

Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου,

Λόγος ἐν ταῖς Καλάνδαις, PG 48,955-956».

Καλή ένθεη χρονιά, με φώτιση σε κάθε μας βήμα και επιλογή!

Αναφέρει ο μακαριστός Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας:

“Θα μεταχειρισθή ο σατανάς ποικίλας παγίδας, όπως σας παραλύση, δια να εξασθενήσετε και να χάσετε το ηθικόν σας, πλην όμως και εσείς εννοήσατε την πονηράν τέχνην και λάβετε μέτρα αντιστάσεως. Το ότι δοκιμάζεσθε, τούτο είναι από τον Θεόν, διότι σας προγυμνάζει δια την μάχην, σας ψήνει, σας παιδαγωγεί.

Όπως οι στρατιώται που γυμνάζονται εις τους κόπους της ασκήσεως εις τα γυμνάσια, εκεί πρώτα κάμνουν την θεωρίαν της μάχης και κατόπιν, όταν σαλπίση ή σάλπιγγα του πραγματικού πολέμου, γυμνασμένοι όντες ορμούν εις την μάχην με την εσωτερικήν συναίσθησιν, ότι γνωρίζουν πώς να πολεμήσουν, και είναι έτοιμοι να θυσιασθούν δια τον σκοπόν και την ιδεολογίαν των.

Κατά παρόμοιον τρόπον και υμείς τώρα. Αφού εκλήθητε να γίνετε στρατιώται του Ιησού και να πολεμήσετε τον εχθρόν Του, ο Χριστός, σας γυμνάζει προς διαπίστωσιν της προς Αυτόν αγάπης σας, «τις εστι ο αγαπών με, ει μη ο τηρών τας εντολάς μου;».

Θαρσείτε, τέκνα μου, μείνατε πιστοί και αφοσιωμένοι εις Εκείνον, που σας ηγάπησε με τελείαν αγάπην. Οι αξιωματικοί, προτού να αρχίση η μάχη, τους στρατιώτας τους εμψυχώνουν με διάφορα στρατιωτικά και ηρωϊκά εμβατήρια και με διαφόρους διηγήσεις πράξεων ηρωϊκών και τους εξάπτουν το αίσθημα της αυτοθυσίας, αύτη η εργασία τους δίδει πολλήν δύναμιν και ανδρείαν εις την διεξαγομένην μάχην.

Ούτω και ημείς, όπως έκαμαν και οι άγιοι, να μελετώμεν τους αγώνας των μαρτύρων, πως αυτοί ηγωνίσθησαν, καθώς και των οσίων πατέρων, πως ασκήτευσαν, πως εγκατέλειψαν τον κόσμον και τους πάντας και πως ουδέν τους ημπόδισεν εις το να ακολουθήσουν τον δρόμον, που οδηγεί εις τον Ιησούν. Αύτη η μελέτη θα σας τονώση πολύ την καλήν σας θέλησιν και προαίρεσιν, διότι πολλοί μη γνωρίζοντας τας κεκρυμμένας παγίδας εκάμφθησαν και εξέπεσον αι ψυχαί των από την ελπίδα της αιωνίου ζωής.

Μελετάτε την αγάπην του Ιησού μας, η αγάπη του Ιησού θα εξουδετερώση κάθε άλλην φυσικήν αγάπην, και όσον περισσότερον αφήσωμεν, τόσον περισσοτέραν αγάπην θα απολαύσωμεν του Θεού. Άνω πρόσχωμεν, όπου ο Ιησούς κάθεται εκ δεξιών του Θεού, άνω ας βλέπουσιν οι οφθαλμοί μας, διότι άνω εισί τα αιώνια και ατελεύτητα.

Μη κάτω, διότι τα πάντα γη και σποδός. Σκεφθήτε την ουράνιον πολυτέλειαν, εκεί η άπειρος σοφία του Θεού, εκεί τα κάλλη τα ακατανόητα, εκεί αι αγγελικαί μελωδίαι, εκεί ο πλούτος της θείας αγάπης. Εκεί η ανώδυνος ζωή, εκεί θα έχουν αφαιρεθή τα δάκρυα και οι στεναγμοί, εκεί μόνον χαρά, αγάπη, ειρήνη, πάσχα αιώνιον, εορτή που δεν θα έχη τέλος. Ω, βάθος πλούτου και γνώσεως Θεού! « Α οφθαλμός ουκ είδε, και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν Αυτόν» ( Α΄ Κορινθ.2,9 ). Προσέχετε την ευχήν, επιμείνατε προσευχόμενοι. Η προσευχή όλα θα τα τακτοποιήση.

Μη κάμπτεσθε καθόλου. Μείνατε στερεοί εις τον άγιον σκοπόν. Μείνατε κοντά εις τον Ιησούν δια να ζήσετε την πνευματικήν ευτυχίαν. Ουδεμία ευτυχία υπάρχει εκτός μιας και αυτή εν τω Χριστώ. Αι νομιζόμεναι ευτυχίαι εκτός Χριστού, λέγονται καταχρηστικώς, εφ’ όσον αποκτώνται με ένοχα μέσα και διότι τελειώνουν εντός ολίγου και οδηγούν τον άνθρωπον εις την αιώνιον δυστυχίαν.

Αγωνίζεσθε, τέκνα μου, οι άγγελοι πλέκουν στεφάνια με λουλούδια του παραδείσου. Ο Χριστός μας τα λογίζεται εις μαρτύριον. Τι ωραιότερον να μαρτυρή κανείς δια τον Χριστόν!”

Υπομονή και επιμονή λοιπόν στον σκοπό μας. Νηστεία από τα κοσμικά ήθη και μυαλό γρήγορο και σε επαγρύπνηση ώστε όλα να πάνε κατ’ ευχήν και να βιώσουμε Χριστούγεννα με Φώτιση αυτήν την χρονιά.

Καλό Στάδιο

Σημείωση:

Από αύριο Τρίτη αρχίζει η ευλογημένη περίοδος πνευματικής προετοιμασίας για την εντός μας κι εντός της ανθρωπότητας, εν συνόλω, Θείας Γέννησης του Χριστού!

Αρχίζουμε με τα πιο εύκολα, τη νηστεία στα φαγητά και τα ποτά, περνούμε στη νήψη της ψυχής, την αδιάλειπτη προσοχή στα συναισθήματα κι αναγόμαστε στον υψηλό αγώνα του Λόγου, των ιδεών κι εννοιών, με νηστεία θεαμάτων και λόγων!

Όλα με συνεχή προσευχή, αλληλοσυμπαράσταση, υποστήριξη του ενός προς τον άλλο, μελέτη ωφέλιμων βιβλίων, καλών λόγων και έργων!

Με μία πολύ ιδιαίτερη εκδήλωση τιμής και μνήμης οι Κορίνθιοι γιόρτασαν, με διπλό συμβολισμό, την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου του 1940, τιμώντας ταυτόχρονα τον τελευταίο Ιερολοχίτη στρατηγό Κωνσταντίνο Κόρκα.

Την εκδήλωση εμπνεύστηκε και οργάνωσε ο Ευάγγελος Κόκκινος, αξιωματικός των Ειδικών Δυνάμεων ε.α., δημοσιογράφος και ιδρυτής της διανύουσας ήδη 42 έτη συνεχούς παρουσίας εφημερίδας <<Η Φωνή της Κορινθίας>>, από κοινού με το παράρτημα Κορινθίας της Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού, τη Λέσχη Καταδρομέων και Ιερολοχιτών και τον Πολιτιστικό και Εξωραϊστικό Σύλλογο Βραχατίου «Η Αναγέννηση».

Την Κυριακή, 23 Οκτωβρίου 2022, στο κατάμεστο Δημοτικό Θέατρο Κορίνθου, πλήθος Κορινθίων και όχι μόνον, αφού περιηγήθηκαν στην πρόσφατη ηρωική ιστορία των αγώνων του Ελληνισμού το 1940, βλέποντας πλήθος σχετικών φωτογραφιών, που για το λόγο αυτό συγκέντρωσε και εκτύπωσε ο Πρόεδρος της Αναγέννησης υποστράτηγος ε.α. Σπύρος Πανταζάτος, είχαν την ευκαιρία να ακούσουν συμπυκνωμένα, αλλά ουσιαστικά, όχι μόνον την ιστορία της εθνικής μας εποποιίας, αλλά και ειδικότερα τα όσα αφορούν την επανεμφάνιση το 1942 του «Ιερού Λόχου», ως αρχετυπικού πολεμικού σχηματισμού αέναης προστασίας του Ελληνισμού και του προβεβλημένου μέλους του στρατηγού Κωνσταντίνου Κόρκα, αλλά και ιδιαίτερα γεγονότα, ως αυτά τα περιέγραψε ο στρατηγός στο βιβλίο του.

Το παρόν έδωσαν οι Υφυπουργοί Ανάπτυξης Χρήστος Δήμας και Χωροταξίας και Αστικού Περιβάλλοντος Νίκος Ταγαράς, ο Δήμαρχος Κορινθίων Βασίλης Νανόπουλος, ο περιφερειάρχης Πελοποννήσου Παναγιώτης Νίκας, η χωρική Αντιπεριφερειάρχης Κορινθίας Αθηνά Κόρκα, ο θεματικός Αντιπεριφερειάρχης Αναστάσιος Γκιολής, ο Δήμαρχος Βέλου Βόχας Αννίβας Παπακυριάκος, η Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Κορίνθου, Πένυ Επιβατικού, εκπρόσωποι των Α.ΓΕΕΘΑ, ΓΕΣ και πολιτιστικών φορέων της ΠΕ Κορινθίας, η πρόεδρος της Μικρασιατικής Στέγης Κορίνθου Βασιλική Ευστρατιάδου, η πρόεδρος του συλλόγου Αλκυονίδες Όλγα Κονομόδη, αλλά και φίλοι όλων των συνδιοργανωτών.

Η εκδήλωση τελέστηκε υπό την αιγίδα της Περιφέρειας Πελοποννήσου, Περιφερειακής Ενότητας Κορινθίας και του Δήμου Κορινθίων, ενώ τα έξοδά της καλύφθηκαν με ευγενείς χορηγίες της ΜΟΤΟΡ ΟΪΛ ΕΛΛΑΣ- ΔΙΥΛΙΣΤΗΡΙΑ ΚΟΡΙΝΘΟΥ Α.Ε και VODAFON-Αθανάσιος Κόρκας.
Ο στρατηγός δικαιούνταν της τιμής αυτής στη περιοχή της καταγωγής του, αλλά και πανελληνίως, για τα έργα και τις ημέρες του, τις επιλογές του σε καιρούς χαλεπούς και επικίνδυνους, αλλά και εν καιρώ ειρήνης, μέσα στην οποία ουδόλως εφησύχασε, αλλά συνέχισε έως την ηλικία των 101 ετών, να αποτελεί φάρο μετάδοσης των ιδιαίτερων αξιών των Ειδικών Δυνάμεων, της φιλοπατρίας, της γενναιότητας, της ανιδιοτέλειας και της αυτοθυσίας για το κοινωνικό καλό. Το επίγειο έργο του ολοκλήρωσε στις 29 Μαΐου 2022, οπότε και τόσο συμβολικά πέταξε προς τους ουράνιους λειμώνες, αφού για μια ακόμη φορά επιτέλεσε το καθήκον του, καταθέτοντας στεφάνι στο μνημείο πεσόντων Καταδρομέων στο Καβούρι, αφήνοντας ανεξίτηλη παρακαταθήκη συνεπών λόγων και έργων προς όλους μας.
Η εκδήλωση ξεκίνησε με μία εισαγωγή, προθέρμανση του κοινού και παρουσίαση των διοργανωτών από την κα Εύη Κοκκίνου, Δικηγόρο, MSc, διαπ. Διαμεσολαβήτρια και DPO, η οποία και έδωσε τον εναρκτήριο εορταστικό τόνο εν όψει και του εορτασμού της 28ης Οκτωβρίου.
Ακολούθως ο εμπνευστής της εκδήλωσης και εκ των συνδιοργανωτών κ. Ευάγγελος Κόκκινος έλαβε το λόγο για μία εκ καρδίας συγκινητική παρουσίαση της δικής του βιωματικής περιήγησης στις Ελληνικές Ειδικές Δυνάμεις ως Καταδρομέας κι Αλεξιπτωτιστής και της επί 60 συναπτά έτη προσωπικής σχέσης του με το στρατηγό, όταν νεαρός ανθυπολοχαγός γνώρισε το θρύλο των Καταδρομών και του Ιερού Λόχου στο Μεγάλο Πεύκο, ως διοικητή της Γ Α.Μ.Κ.. Έκτοτε περιέγραψε την εξέλιξη μίας σχέσης, που υπερέβη τη σχέση μέντορα, συμβούλου και προστάτη, σε μία βαθιά φιλία και αμοιβαία εκτίμηση, που βεβαίως το όριο του επιγείου θανάτου, καθόλου δεν την αλλοίωσε.
Στη συνέχεια παρουσιάστηκαν αποσπάσματα από ομιλίες του στρατηγού και εικόνες από την ιστορική εμφάνιση, δράση και εξέλιξη του Ιερού Λόχου.
Το συντονισμό των ομιλητών ανέλαβε ο κ. Κυριάκος Κόκκινος, Δικηγόρος, CSAP, Coach και Εκπαιδευτής Ενηλίκων, ο οποίος επίσης παρουσίασε την προσωπική του γνωριμία με το στρατηγό, με την ιδιότητά του ως Αλεξιπτωτιστή και Βατραχανθρώπου (Ο.Υ.Κ.), όταν όπως ανέφερε, με δική του πρόταση ως Αντιπρόεδρος του Δ.Σ., ο στρατηγός προσκλήθηκε το 2016 σε Γ.Σ. του Συνδέσμου Ελλήνων Βατραχανθρώπων, πρόσκληση που ο στρατηγός με χαρά και προθυμία αποδέχθηκε, παρά τα 95 του τότε χρόνια, που για άλλους θα σήμαιναν παύση κάθε δραστηριότητας, μοιράζοντας απλόχερα τον πλούτο της ζωής του σε ευήκοα ώτα.
Στη συνέχεια το λόγο έλαβε ο Αντιπρόεδρος του Παραρτήματος Κορινθίας της Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού Υποστράτηγος ε.α. κ. Ιωάννης Κοκολογιάννης, στη θέση του ασθενούντος προέδρου του Υποστράτηγου ε.α. κ. Αχιλλέα Σαραντινού, αναπτύσσοντας τους «Παράγοντες που καθόρισαν την εποποιία του ’’40». Όπως ανέφερε ο Ελληνισμός τίμησε έμπρακτα κατά τη διάρκεια του 2ου παγκόσμιου πολέμου το ΙΕΡΟ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ, ενώ απέδειξε ότι διέθετε ενεργά κριτήρια αξιών για τα αναγκαία δύσκολα ΟΧΙ κι αξιοποίησε άριστα το λογικό πυλώνα αναδοχής των ιστορικών προκλήσεων μέσω σκληρής προετοιμασίας, αλλά και μέσω ενεργοποίησης του εξωλογικού πυλώνα της γενναιότητας και αυτοθυσίας, που κρατούν διαχρονικά παρόντα τον Ελληνισμό στην πρώτη γραμμή παραγωγής των πνευματικών προτύπων της ανθρωπότητας.
Ο Ταξίαρχος ε.α. των Ειδικών Δυνάμεων (ΟΥΚ – Αλεξιπτωτιστής) και Πρόεδρος της Λέσχης Καταδρομέων και Ιερολοχιτών κ. Ιωάννης Τζιάκης, μίλησε για τη «Μέση Ανατολή – την Ίδρυση του Ιερού Λόχου – την εξέλιξή του σε ΛΟΚ – Ειδικές Δυνάμεις και τη διαδρομή μέσα σε αυτά του στρατηγού Κωνσταντίνου Κόρκα». Η ιστορική αυτή αναδρομή μας έφερε όλους μπροστά στη μνήμη των δραματικών επιλογών, που κλήθηκαν να κάνουν άνθρωποι σαν καθένα από εμάς, που αντίθετα από άλλους πήραν το δύσκολο δρόμο, της εκπαίδευσης, της διακινδύνευσης και του αγώνα, ενώ αντιμετώπισαν και υπερνίκησαν και τις επικίνδυνες χίμαιρες του εθνοκτόνου διχασμού, που βρήκαν την ευκαιρία να επανεμφανιστούν ακόμη και μέσα στον πόλεμο επιβίωσης της ίδιας της ανθρωπότητας, με ενότητα και υπερβατική διάθεση αυτοθυσίας. Οι ιερολοχίτες, όλοι τους εθελοντές αξιωματικοί, παραιτήθηκαν του αξιώματός τους για να ενταχθούν σε ένα νέο πολεμικό σώμα, να εκπαιδευτούν και πολεμήσουν ανορθόδοξα ως απλοί στρατιώτες του καθήκοντος, παρέχοντάς μας ανυπέρβλητα παραδείγματα ανάπτυξης ειδικών δυνάμεων, μέσα σε καθένα μας, καλλιεργώντας τα σωματικά και ψυχοπνευματικά μας τάλαντα επ’ ωφελεία όλων μας.
Η παρουσιάστρια της εκδήλωσης κα Κοκκίνου διάβασε στη συνέχεια το μήνυμα του ασθενούς ομιλητή, διακεκριμένου Κορίνθιου καθηγητή και μέλους της Ακαδημίας Φυσικών Επιστημών της Νέας Υόρκης κ. Χρήστου Τάρταρη, που αναφερόταν στη συνεργασία του με το στρατηγό για τη συγγραφή του βιβλίου του τελευταίου.
Το βιβλίο του στρατηγού με τίτλο «1940-1980, Σαράντα Καυτά Χρόνια (10 Πόλεμος και 30 Ειρήνη)» παρουσίασε ο τ. Αναπληρωτής Καθηγητής του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου κ. Αριστείδης Δουλαβέρας. 40 κρίσιμα χρόνια μέσα από τα οποία η Ελλάδα πέρασε από τον πολεμικό αναβρασμό στην ανάσταση της ειρήνης, τα οποία αποτελούν αφορμή όλοι μας να διαλογιστούμε για τα υλικά, ψυχικά και πνευματικά εφόδια, που βοηθούν ατομικά και συλλογικά στο βίωμα των ειδικών δυνάμεων, που φέρουμε όλοι μας και αποτελεί τον καταλύτη για να ζήσουμε μία ζωή άξια σε ανθρώπους. Τα πνευματικά δικαιώματα του βιβλίου ο στρατηγός εκχώρησε στη Λέσχη Καταδρομέων και Ιερολοχιτών προς ενίσχυση του έργου της.
Ο λόγος της κόρης του στρατηγού Ελένης Κόρκα, Προϊσταμένης της Γενικής Διεύθυνσης Αρχαιοτήτων και Πολιτιστικής Κληρονομιάς του Υπουργείου Πολιτισμού, ενεργή στο σπουδαίο ανασκαφικό έργο της Αρχαίας Τενέας, έδωσε ένα ακόμη πιο προσωπικό συναισθηματικό τόνο στη ζωή του στρατηγού, που σημάδεψε με ποικίλους τρόπους όσους συνδέθηκαν μαζί του, ενώ σημαντική υπήρξε κι η αυθόρμητη παρέμβαση του κ. Λέκκα, γιου συμμαθητή και συμπολεμιστή του Στρατηγού.
Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με μία μικρή δεξίωση, προσφορά των οργανωτών, στην οποία εκφράστηκε η πλήρης ικανοποίηση οργανωτών, ομιλητών και παρευρισκομένων για τη βαθιά, ουσιαστική και ειλικρινή αλληλεπίδραση, που θα επαναληφθεί και με επόμενες ανάλογες αφορμές υψηλής πνευματικής αξίας!

Κυριάκος Κόκκινος
Δικηγόρος, Πρόεδρος της Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ,

τ. Αντιπρόεδρος Συνδέσμου Ελλήνων Βατραχανθρώπων

Με εξαιρετική επιτυχία συνεχίζεται η ενημέρωση των Ελλήνων και όσων εν γένει αναζητούν την ιστορική αλήθεια αναφορικά με το συγκλονιστικό ζήτημα της δολοφονίας του πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδας Ιωάννη Καποδίστρια, που επί 190 χρόνια αποδόθηκε στους Γεώργιο και Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη, αποτελώντας ένα δυσβάσταχτο ηθικό βάρος για μία οικογένεια, που συνεισέφερε όσο καμμία άλλη στο πότισμα με αίμα ηρώων του δένδρου της ελευθερίας του γένους μας.

Αυτή τη φορά ενημερώσαμε δεκάδες ανθρώπους στην Σπάρτη, πολίτες ανήσυχους, που σπάζοντας τα δεσμά της καθοδηγούμενης και νοθευμένης, από έξωθεν προερχόμενα συμφέροντα, πληροφόρησης, αναζήτησαν μία μη κημονευόμενη αλήθεια, την οποία και παρουσιάσαμε, στηριζόμενη στα νέα δεδομένα, που κυρίως μέσω της 40ετούς έρευνας του Δημήτρη Κοκκινάκη, ιστορικού ερευνητή, ήλθαν στο φως της δημοσιότητας.

Η ημερίδα μας στη Σπάρτη υπήρξε ταυτόχρονα μία μεγάλη πατριωτική εκδήλωση κι ένας φόρος τιμής στην αλήθεια, που έχει κρυφτεί εδώ και 191 χρόνια, για την αθωότητα των Μαυρομιχαλαίων και την τραγικότητα της δολοφονίας, που βύθισε τη χώρα μας στο σκοτάδι, την ενοχή και σε μία πρωτόγνωρη εμφυλιοπολεμική συνθήκη!

Τραγικά θύματα της εγκληματικής αυτής διεθνούς συνομωσίας οι δύο πρωταγωνιστές της προσπάθειας ανάταξης της Ελλάδας, δηλαδή τόσο ο Καποδίστριας, όσο και η οικογένεια του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, ο γιός του Γεώργιος κι ο αδελφός του Κωνσταντίνος, που μεθοδικά καταδιώχθηκαν, υποτιμήθηκαν και εν τέλει φορτώθηκαν ένα έγκλημα που δεν διέπραξαν, αφού η σκοπιμότητα του εγκλήματος ήταν διπλή.

Να βγάλει κατ’ αρχάς από τη μέση τον ενοχλητικό, εξαρετικά αποτελεσματικό και καθόλου ελεγχόμενο πολιτικό και διπλωμάτη Καποδίστρια, στόχο για τους ισχυρούς παίχτες της διεθνούς πολιτικής σκακιέρας (κυρίως Αγγλίας και Αυστροουγγαρίας) .

Κατά δεύτερον δε να επιτύχει να αποδυναμώσει την οικογένεια των Μαυρομιχαλαίων, που αποτελούσε πυλώνα ενότητας του λαού, που εν μέσω της ηρωικής του εθνεγερσίας βίωνε ταυτόχρονα το δραματικό ξέσκισμα των σαρκών του, μέσω του εμφυλίου διχασμού.

Διότι οι διεθνικοί δρώντες της εποχής κι εν προκειμένω η δανείστρια του νεοσυστημένου κράτους Αγγλία είχε αντιληφθεί το αδύναμο σημείο του Ελληνισμού και την αχίλειο πτέρνα ελέγχου του, ήτοι του εύκολου διχασμού και διάσπασης των δυνάμεών του, μέσω του οποίου επιχειρήθηκε η από την αρχή χειραγώγηση του νέου κράτους, που προαλειφόταν ως ένα δικό τους και μόνον προτεκτοράτο, τα σύνορα του οποίου θα τελείωναν στην Πελοπόννησο.

Σχέδιο αντίθετο στα σχέδια, τα οράματα και τη βούληση Καποδίστρια και Μαυρομιχαλαίων, που ήθελαν ένα ισχυρό και βιώσιμο Ελληνικό κράτος, με σαφώς μεγαλύτερα σύνορα και αναβίωση της Ελληνικής βασιλείας των Παλαιολόγων (Μούρτζινων – Τρουπάκιδων) κι όχι ξενόφερτες βασιλικές ηγεσίες.

Η υγιής σύνδεση Καποδίστρια με τις ισχυρές στρατιωτικές και πολιτικές οικογένειες της Ελλάδας, όπως οι Μαυρομιχαλαίοι, που αν δεν παρεμβάλονταν οι τεχνητές αντιξοότητες – έξωθεν στρατηγήματα, με εκτέλεση από τους πάντα πρόθυμους εγχώριους εφιάλτες, αποτελούσε ελπίδα σταθεροποίησης κι ενδυνάμωσης της Ελλάδας, μέσω συσσωμάτωσης της εμπειρίας και ισχύος των οπλαρχηγών με τη γνώση κι οξυδέρκεια των πολιτικών αρχηγών, κίνηση αναγκαία για την οικοδόμηση μίας υγιούς, ακηδεμόνευτης κι ισχυρής Ελλάδας, που ακόμη πολεμούσε για την απελευθέρωση των δυναστευομένων κατοίκων της.

Η πορεία αυτή διακόπηκε με τη δολοφονία και τη με χαλκευμένα στοιχεία απόδοση της ευθύνης της στους δύο οπλαρχηγούς, που είχαν και την πολιτική ιδιότητα, ο ένας ως πρώην μέλος της τριμελούς Αντικυβερνητικής Επιτροπής (Πρωθυπουργός) το 1827 κι ο έτερος ως μέλος του Εκτελεστικού (Κυβέρνησης) το 1824.

Το συνέδριο έλαβε χώρα το Σάββατο, 15 Οκτωβρίου 2022, στο Πνευματικό Κέντρο (Βιβλιοθήκη) Σπάρτης, με πρωτοβουλία του Συνδέσμου των Απανταχού Λακώνων «Ο Λυκούργος» και την αρωγή των συνεργαζόμενων συλλόγων «Κίνηση Οργανικότητας Κοσμόπολις» και Προναία Αθηνά και των Εκδόσεων Αδούλωτη Μάνη.

Οι ακόλουθοι έξι ομιλητές, φώτισαν από ποικίλες σκοπιές την σκοτεινή πλευρά τής Ιστορίας για την δολοφονία του Καποδίστρια και την ηρωική γενιά των Μαυρομιχαλαίων, που έδωσε δεκάδες βλαστούς της στην Εθνεγερσία!

– Ξεπαπαδάκος Αντώνιος, Ιστορικός και θεατρικός συγγραφέας

– Καρούνου Παναγιώτα, Εκπαιδευτικός

– Φιλιππάκος Τζανέτος, π.Γ.Γ. Συντονισμού Υπουργ. Εσωτερικών, Επικεφαλής Παρατάξεως Δήμου Ανατολικής Μάνης

– Δημακόγιαννης Γεώργιος, Εκδότης «Αδούλωτης Μάνης», Δημοτικός σύμβουλος Ανατολικής Μάνης

– Κόκκινος Κυριάκος, Δικηγόρος, Πρόεδρος «Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ»

– Μιχαλοπούλου Σοφία, Πρόεδρος Συλλόγου «Προναία Αθηνά»

Με ιστορικά ντοκουμέντα τεκμηριώθηκε η αθωότητα των δύο Μαυρομιχαλαίων και αποκαλύφθηκαν οι πραγματικοί ηθικοί αυτουργοί, που οργάνωσαν και δολοφόνησαν τον πρώτο Κυβερνήτη τής Ελλάδος Ι. Καποδίστρια!

Την σχετική ιστορική τεκμηρίωση μπορείτε να παρακολουθήσετε στις σχετικές αναρτήσεις των σωματείων, των ομιλητών και του δημοσιογράφου Πέτρου Καπερναράκου, που κάλυψε την εκδήλωση, στα κοινωνικά δίκτυα (facebook) και στο you tube, τις προσεχείς ημέρες.

Όπως ανέφερα στον επίλογό μου, η σκοπιμότητα των εκδηλώσεών μας, που θα επαναληφθούν και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, στοχεύει σε κάτι πολύ ευρύτερο και βαθύτερο από την απλή αποκατάσταση μίας δικαστικής αδικίας και πλάνης και αφορά την ατομική και συλλογική μας πραγμάτωση, καθώς θα οικειοποιούμαστε μία όλο και πνευματικότερη πραγματικότητα ενεργοποιούμενοι προς Α ΔΕΙ (όσα πρέπουν), δηλαδή προς την Αλήθεια, προς τη Δικαιοσύνη, την Ελευθερία και την Ισονομία!

Κυριάκος Κόκκινος, Δικηγόρος, Πρόεδρος της Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ

Δεν υπάρχει τίποτα ευγενικό στο να είσαι ανώτερος από τον πλησίον σου.

Η αληθινή ευγένεια είναι στο να είσαι ανώτερος από τον προηγούμενο εαυτό σου.

Ernest Hemingway

Συνήθως, οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν ότι, όση και να έχουν αρετή, είναι αρκετή, ενώ για τον πλούτο, τα χρήματα, την ισχύ, τη δόξα, και όλα τα σχετικά, πιστεύουν πως, όσα και να έχουν, δε φθάνουν.

Ο Αριστοτέλης, σε όλους αυτούς, διαμηνύει να προσέξουν ότι δεν αποκτούν και δεν μπορούν να διαφυλάξουν τις αρετές με τα εξωτερικά αγαθά, αλλά, αντίθετα, εκείνα με αυτές. Την ευτυχισμένη ζωή, είτε υπάρχει στη χαρά, είτε στην αρετή, είτε και στα δυο, περισσότερο τη βρίσκουμε σ’ εκείνους που έχουν καλλιεργήσει στο έπακρο το ήθος τους και τη διάνοια, ενώ παραμένουν μετριοπαθείς και μετρημένοι όταν πρόκειται για την κτήση εξωτερικών αγαθών’ όχι, όμως, σ’ εκείνους που διαθέτουν αγαθά περισσότερα από τα χρήσιμα, ενώ, την ίδια στιγμή, υπολείπονται στο ήθος και τη διάνοια. Γιατί τα εξωτερικά αγαθά εξαντλούνται, και περισσότερο αποτελούν μέσο, όπως καθετί που χρησιμεύει σε κάτι άλλο’ η υπερεπάρκειά τους, όμως, αναγκαστικά, είτε βλάπτει είτε, τελικά, δεν ωφελεί καθόλου όσους τα διαθέτουν. Τα αγαθά, τώρα, που αφορούν στην ψυχή, όσο κι αν αφθονούν, τόσο πιο πολύ είναι χρήσιμα’ εφόσον, βέβαια, πρέπει να ζητούμε και σ’ αυτά, όχι μόνο το ωραίο αλλά και το χρήσιμο. Αν επιπλέον, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, η ψυχή είναι πολυτιμότερη από την περιουσία και το σώμα, θα πρέπει, για το καθένα, να εξασφαλίσουμε την καλύτερη εκδοχή, σύμφωνα με την ιεραρχία που εγκαθιστούμε ανάμεσά τους. Άλλωστε, από τη φύση, επιβάλλεται να επιλέγουμε τα εξωτερικά αγαθά προς όφελος της ψυχής, πράγμα που πρέπει να κάνουν όλοι όσοι σκέφτονται σωστά,’ και όχι να υποτάσσουμε την ψυχή στην αναζήτηση των εξωτερικών αγαθών.

Καθένας, τώρα, αξιώνεται την ευδαιμονία στο βαθμό που διαθέτει αρετή και φρόνηση, και φροντίζει να ενεργεί σύμφωνα με αυτές. Τον εσωστρεφή προσανατολισμό, και την εσωτερική διάσταση της ευδαιμονίας, ο Αριστοτέλης την κατοχυρώνει με την αναφορά στο θεό. Εκείνος είναι ευδαίμων και μακάριος όχι εξαιτίας των εξωτερικών αγαθών, αλλά χάρη στον εαυτό του και σε αυτό που είναι από τη φύση. Γι’ αυτό, αναγκαστικά, η ευδαιμονία διακρίνεται από την ευτυχία. Η δεύτερη αφορά στα αγαθά που δεν έχουν να κάνουν με την ψυχή’ γι’ αυτά αρμόδια είναι η τύχη. Δίκαιος και σώφρων, όμως, δεν είναι κανένας από τύχη. Το ίδιο, ακριβώς, ισχύει και για την πόλη που θέλει να ζει ευτυχισμένα. Είναι αδύνατο να ευτυχούν εκείνοι που δεν ενεργούν σωστά. Κανένα έργο, ανθρώπου ή πόλης, δεν είναι καλό, που δε συνοδεύεται ή δεν απορρέει από την αρετή και τη φρόνηση. Επομένως, άριστος βίος, τόσο μεμονωμένα, για τον κάθε άνθρωπο, όσο και γενικά, για τις πόλεις, είναι εκείνος που συνέχεται από αρετή σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι πράξεις που έχει να επιδείξει, να είναι πράξεις αρετής.

Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, η αρετή έχει να κάνει με τη χαρά, την αγάπη και το μίσος που κατευθύνονται σωστά, «ορθώς». Η εισαγωγή στο βίο της αρετής, είναι, πρώτα, έργο της παιδείας, και συγκεκριμένα της μουσικής, που περιλαμβάνει την ποίηση, την όρχηση και το μέλος, και αποστολή της είναι να διδάσκει και να εθίζει στην ορθή κρίση, αλλά και στη χαρά με τα ευγενή ήθη και τις ωραίες πράξεις. Οι ρυθμοί και οι μελωδίες εξομοιώνουν, διαμορφώνουν ομοιώματα ηθών όπως η οργή, η πραότητα, η ανδρεία και η σωφροσύνη, αλλά και τα αντίθετα σε αυτά. Στην πράξη, μάλιστα, η ψυχή υφίσταται μεταβολή, όταν ακούγονται παρόμοιοι ρυθμοί και μελωδίες. Έτσι, καθώς οι άνθρωποι συνηθίζουν να λυπούνται και να χαίρονται με τις εξομοιώσεις, φθάνουν, και σε πραγματικές συνθήκες, σε αληθινές περιστάσεις, να νιώθουν με τον ίδιο τρόπο……..

Από το παράρτημα του βιβλίου Αριστοτέλης – “Περί ψυχής” εκδόσεις Ζήτρος, Σχόλια Ι.Σ.Χριστοδούλου

by Αντικλείδι , https://antikleidi.com