Ευλογία φίλοι μου για την Άγια Ημέρα των Θεοφανείων και για μεγαλύτερη πνευματική βοήθεια σας προτρέπω να δείτε την όμορφη παραβολική αυτή Ρωσική ταινιούλα … Τρεις εσείς, τρεις εμείς, Κύριε ελέησον ημάς!!!
Η Αγέλαστος Πέτρα ήταν, σύμφωνα με την μυθολογία, ένας βράχος στην Ελευσίνα πάνω στον οποίο κάθησε η Δήμητρα για να θρηνήσει για την Περσεφόνη την κόρη της που την άρπαξε ο Πλούτωνας.
Ο μύθος αυτός συγκινούσε πάντα τους Έλληνες και οι λόγοι είναι πολλοί.
Η μάνα που χάνει το παιδί της από τον θεό του κάτω κόσμου.
Ο συμβολισμός του θανάτου.
Ο χειμώνας που σκοτεινιάζει τα πάντα.
Και μετά η ανάσταση.
Η Περσεφόνη κάθε Άνοιξη επιστρέφει στην μητέρα της.
Η φύση ξαναγεννιέται.
Τα Ελευσίνια Μυστήρια ήταν μια μυστηριακή τελετή που τελούνταν προς τιμή της Δήμητρας και της Περσεφόνης, ήταν δε η ιερότερη και πιο σεβαστή από όλες τις γιορτές της αρχαίας Ελλάδας.
Η απαρχή των Μυστηρίων ανάγεται με βεβαιότητα πριν τον 8ο π.Χ. αιώνα σύμφωνα με την χρονολόγηση των αντικειμένων που βρέθηκαν στον αρχαιολογικό χώρο του Τελεστηρίου.
Τα Ελευσίνια Μυστήρια λάμβαναν χώρα μέχρι το 392 μ.Χ. όταν ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος Α’ του Βυζαντίου με διάταγμά του διέταξε το κλείσιμο όλων των αρχαίων ιερών σε μια προσπάθεια να καταστείλει την αντίσταση των οπαδών της αρχαιοελληνικής θρησκείας στην επιβολή του Χριστιανισμού.
Τα τελευταία απομεινάρια των Μυστηρίων εξαλείφθηκαν το 396 όταν ο βασιλίας των Γότθων Αλάριχος, συνοδευόμενος από χριστιανούς ιερείς, κατέστρεψε το ιερό της Ελευσίνας και θανάτωσε όλο το ιερατείο….
Οι εποχές που ακολούθησαν φέρθηκαν αμείλικτα στην Ελευσίνα.
Πόνος κι εγκατάλειψη για μια από τις σημαντικότερες πόλεις της αρχαίας Ελλάδας.
Η ταφόπλακα στην ιστορική σημασία της πόλης, σφραγίστηκε κατά κάποιο τρόπο τον 20ο αιώνα.
Η ευρύτερη περιοχή του κάμπου της Ελευσίνας μετατράπηκε σε βιομηχανική ζώνη διύλησης πετρελαίου, οι γύροι λόφοι έγιναν πρώτη ύλη του τσιμέντου που χρησιμοποιήθηκε στην Αθήνα της αντιπαροχής από τα εργοστάσια της περιοχής και η Ελευσίνα υποβαθμίστηκε τόσο πολύ που το όνομά της έχει γίνει συνώνυμο της βιομηχανοποίησης, της εγκατάλειψης, της κακώς εννοούμενης ανάπτυξης.
Τον Φίλιππο Κουτσάφτη παρακίνησε στις 20 Μαίου 1988 «Τύχη Αγαθή» όπως ο ίδιος αναφέρει να ξεκινήσει να φτιάξει ένα αφιέρωμα στον τόπο της Περσεφόνης και της Δήμητρας.
Τα γυρίσματα κράτησαν 10 χρόνια και είχαν σαν αποτέλεσμα να δημιουργθεί ένα πραγματικό αριστούργημα που κυκλοφόρησε στις κινηματογραφικές αίθουσες το 2000.
Η ταινία ταξιδεύει μέσα από τα μάτια των κατοίκων της Ελευσίνας στην ιστορία της περιοχής.
Ζωντανεύει την δεκαετή καθημερινότητα των ανθρώπων που ζουν σ αυτή. Νοιώθει τα προβλήματά τους, πονάει με τις ανησυχίες τους.
Περπατάει δίπλα τους στις ανασκαφές που γίνονται στις γειτονιές της, που φέρνουν ξανά στο φως του Ήλιου εικόνες μοναδικές και αμέσως μετά τις κλείνουν πίσω από τις πόρτες μιας αποθήκης.
Ο αρχαιολογικός χώρος γίνεται οικόπεδο, το οικόπεδο οικοδομή και η οικοδομή πολυκατοικία.
Οι άνθρωποι αλλάζουν, οι γειτονιές αλλάζουν.
Μόνο η Ελευσίνα μένει ίδια…
Όσες φορές κι αν δω την Αγέλαστο Πέτρα, τόσο περισσότερο αισθάνομαι πως τελικά το θέμα της ταινίας δεν είναι η Ελευσίνα αλλά ο θεόσταλτος «πρωταγωνιστής» της, ο Παναγιώτης Φαρμάκης.
Ένας άνθρωπος άστεγος, άπατρις που ο σκηνοθέτης τον χαρακτηρίζει «σαλό» ο οποίος έχει μια «σαλεμένη σχέση» με τα αρχαία της περιοχής.
Κι όμως, αυτός ο άνθρωπος ο περιθωριακός, ενδιαφέρεται για την ιστορία του τόπου κι ας μην έχει γεννηθεί εκεί, περνάει τον χρόνο του διασώζοντας ευρύματα που πετάχτηκαν μαζί με μπάζα στη θάλασσα. Ευρύματα σημαντικά που καταλήγουν στις προθήκες των μουσείων…
Κι όλα αυτά όταν οι υπόλοιποι, οι «κανονικοί», οι «πολιτισμένοι», γκρεμίζουν αρχαία τείχη για να χτίσουν πολυκατοικίες και να υψώσουν άλλα, από οπλισμένο σκυρόδεμα και σάρκα, γύρω τους, πάνω και κάτω τους…
Με αγγίζει πολύ αυτή η ταινία.
Την έχω δει δεκάδες φορές, την βλέπω καμία φορά και αποσπασματικά.
Μου αναστατώνει τη σκέψη.
Κάνω των Ελευσίνα πατρίδα μου, βλέπω την καταστροφή δίπλα μου και την αδιαφορία να φωλιάζει στις καρδιές των γειτόνων μου.
Είμαι σίγουρος πως αν ήμουν κάποιος από την ταινία, θα ήμουν ο Παναγιώτης Φαρμάκης.
Ο σαλός με τη σαλεμένη σχέση με τα αρχαία.
Πώς διαφορετικά θα μπορούσα να εξηγήσω τα δάκρυα που πετιόνται από τα μάτια μου όταν στο 32ο λεπτό της ταινίας, με τη μουσική του Κων/νου Β στο παρασκήνιο, οι μπουλντόζες γκρεμίζουν το τείχος της Ιεράς Οδού;
Υπάρχουν πράγματα πολλά που έχω μετανιώσει στη ζωή μου που δεν τα έκανα.
Ένα από αυτά είναι πως, όταν το 2015 ήμουν υπεύθυνος σε μια ομάδα της Φωτογραφικής Εταιρείας Κρήτης, δεν προσπάθησα αρκετά ώστε να βρω τον χρόνο να δείξω στα παιδιά της ομάδας την Αγέλαστο Πέτρα, αν και το είχα σκοπό.
Κρίμα.
Είναι κάτι που οφείλω στον εαυτό μου…
Αναρτήθηκε από Marios Psalidakis στις 10:01 μ.μ.
Cosmopolis Organicity Movement / Κίνηση Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ
Raise our Cosmos High! Ας σηκώσουμε τον Κόσμο μας ψηλά!
Η Κίνηση Οργανικότητας Κοσμόπολις με μέλη και φίλους της τέχνης, του πολιτισμού και της αυτογνωσίας, είχε τη μοναδική εμπειρία να παρακολουθήσουμε μαζί, στον αύλειο χώρο του Ζαππείου, σε μια μαγική φθινοπωρινή νύχτα της αιθέριας Αθήνας, το έργο του Ρίτσου, σε σκηνοθεσία Δ. Αβδελιώδη.
Ο Δήμος Αβδελιώδης σκηνοθετεί για πρώτη φορά Γιάννη Ρίτσο, με την Βερόνικα Αργέντζη να ερμηνεύει το ρόλο της Ελένης, στο ομώνυμο έργο του μεγάλου ποιητή.
Η «Ελένη», ένας από τους πιο συγκλονιστικούς γυναικείους μονολόγους, έκανε πρεμιέρα τον Μάρτιο του 2017 στο θέατρο Αυλαία της Θεσσαλονίκης και από τότε συνεχίζει το πολύ επιτυχημένο, ονειρικό ταξίδι της σ’ επιλεγμένες στάσεις τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Από τις πιο πρόσφατες, το Ντίσελντορφ όπου έτυχε μεγάλης αποδοχής, με την Deutsche Welle να πραγματοποιεί εκτενές ρεπορτάζ, κάνοντας λόγο για την «εύγλωττη απλότητα» με την οποία ερμηνεύει η Βερόνικα Αργέντζη, καθώς και το ιστορικό Μπάγκειον, στο πλαίσιο μεγάλου αφιερώματος στο έργο του Δήμου Αβδελιώδη.
Το επόμενο διάστημα, έπειτα από πρόσκληση, θα βρεθεί σε πανεπιστήμια και θέατρα του Βερολίνου, της Λειψίας και άλλων πόλεων της Γερμανίας, ενώ τον Φεβρουάριο του 2020 θα παιχτεί στη Νίκαια της Γαλλίας.
Ἴσως ἐκεῖ ποὺ κάποιος ἀντιστέκεται χωρὶς ἐλπίδα, ἴσως ἐκεῖ νὰ ἀρχίζει ἡ ἀνθρώπινη ἱστορία, ποῦ λέμε, κ΄ ἡ ὀμορφιὰ τοῦ ἀνθρώπου …
Σκηνοθετικό σημείωμα
Ο Γιάννης Ρίτσος, γράφοντας την «Ελένη», καταθέτει ένα επίκαιρο ποιητικό έργο εθνικής αυτογνωσίας, αναζητώντας την ελευθερία και τη λύτρωση απ’ τα δεσμά μιας κατεστημένης σκέψης, ριζωμένης βαθιά στο παρελθόν, που δεν μας επιτρέπει να δούμε και να ζούμε το ιερό «τώρα».
Μέσα από έναν γκρεμοτσακισμένο, γερασμένο κόσμο κωμικοτραγικών εικόνων και ματαιωμένων ονείρων, στον απόηχο ενός ολέθριου εμφύλιου, αναδύεται το φάσμα της «Ελένης», ολοζώντανο, για να μας αποκαλύψει η ίδια μέσα από ένα νοητό καθρέπτη που βλέπουμε εμάς τους ίδιους, όλες τις αντιφατικές ανθρώπινες συμπεριφορές και πράξεις, που επέλεξαν οι Άνθρωποι διαχρονικά για να την κερδίσουν είτε σαν σύμβολο της ελευθερίας, είτε σαν σύμβολο της αιώνιας θεϊκής ομορφιάς.
Ο Ρίτσος με την ιδιοφυή αυτή ελεγεία επιλέγει να μιλήσει ποιητικά, αλλά και ρεαλιστικά, για μια ριζική αλλαγή πορείας του ανθρώπου και την αναζήτηση μιας νέας συνειδητής ταυτότητας, που αναγνωρίζει τη ζωή και την ύπαρξη σαν ένα ανεπανάληπτο θαύμα.
Δήμος Αβδελιώδης
Γιάννης Ρίτσος
Η Ελένη
Από μακριά κιόλας φαινόταν η φθορά — ασοβάντιστοι τοίχοι, πεσμένοι· ξεθωριασμένα παραθυρόφυλλα· τα κάγκελα του μπαλκονιού σκουριασμένα. Μια κουρτίνα
σάλευε έξω απ’ το παράθυρο του πάνω πατώματος, κιτρινισμένη, κουρελιασμένη στο κάτω μέρος. Όταν πλησίασε, —δισταχτικός πάντα,— η ίδια εγκατάλειψη στον κήπο: θρασεμένα φυτά, σαρκώδη φύλλα, ακλάδευτα δέντρα· τα σπάνια λουλούδια πνιγμένα στις τσουκνίδες· τα σιντριβάνια χωρίς νερό, μουχλιασμένα· στα ωραία αγάλματα λειχήνες. Μια σαύρα ακινητούσε ανάμεσα στο στήθος μιας νεαρής Αφροδίτης, ζεσταμένη απ’ τις τελευταίες ακτίνες του ηλιογέρματος. Πόσα χρόνια πριν. Ήταν πολύ νέος τότε· — είκοσι δύο; εικοσιτριώ; Κι εκείνη; Ποτέ δεν μπορούσες να ξέρεις, — ήταν τόσο το φέγγος που ανάδινε, —σε τύφλωνε· σε διαπερνούσε·— δεν ήξερες πια τί ήταν, αν ήταν, αν ήσουν. Χτύπησε το κουδούνι της πόρτας. Άκουσε απέξω το κουδούνισμα, πολύ μοναχικό, μέσα σ’ ένα γνωστό του χώρο, άγνωστα τώρα διαρρυθμισμένο, με άγνωστες διακλαδώσεις, σε σκοτεινά χρώματα. Αργούσαν ν’ ανοίξουν. Κάποιος έσκυψε απ’ το πάνω παράθυρο. Δεν ήταν αυτή. Μια υπηρέτρια, — πολύ νέα. Σα να γέλασε. Έφυγε απ’ το παράθυρο. Αργούσαν πάλι. Ύστερα βήματα στη μέσα σκάλα. Ξεκλείδωσαν την πόρτα. Ανέβηκε. Μια μυρωδιά από σκόνη, σάπιους καρπούς, στεγνή σαπουνάδα, ούρα. Από δω. Κρεβατοκάμαρα. Ντουλάπα. Μετάλλινος καθρέφτης. Δυο σαραβαλιασμένες σκαλιστές πολυθρόνες. Τσίγκινο τραπεζάκι με φλιτζάνια του καφέ κι αποτσίγαρα. Κι εκείνη; Όχι, όχι, — δεν είναι δυνατόν. Γριά — γριά — εκατό, διακόσω χρονώ. Πριν από πέντε ακόμη χρόνια — Όχι, όχι, Το σεντόνι τρύπιο. Εκεί, ασάλευτη· καθιστή στο κρεβάτι· καμπουριασμένη. Μόνο τα μάτια της —— ακόμη πιο μεγάλα, αυταρχικά, διεισδυτικά, άδεια.
—
(Από μακριά κιόλας φαινόταν η φθορά — ασοβάντιστοι τοίχοι, πεσμένοι· ξεθωριασμένα παραθυρόφυλλα· τα κάγκελα του μπαλκονιού σκουριασμένα. Μια κουρτίνα
«The Horde»
«The Horde», a historical film directed by Andrei Proshkin and written by Yury Arabov.
The film is a narrative of how Saint Alexius healed Taidula Khatun, the mother of the Golden Horde Khan Jani Beg from blindness.
Οur roots … of humanity !
Τhe Christian Faith , our common unique culture !
Our deep Christian Belief , where our hearts are ….
and
the love , to take care of our fellow beings …!
Thank you dear Russia !
«Η Ορδή», μια ιστορική ταινία σκηνοθετημένη από τον Αντρέι Πρόσκιν και γραμμένη από τον Γιούρι Αραμπόφ.
Η ταινία είναι μια αφήγηση για το πώς ο Άγιος Αλέξιος θεράπευσε την Taidula Khatun, μητέρα της Χρυσής Ορδής Khan Jani Beg από την τύφλωση.
Οι ρίζες μας … της ανθρωπιάς !
Η χριστιανική πίστη , ο κοινός μοναδικός πολιτισμός μας!
Η βαθιά χριστιανική πίστη μας, όπου οι καρδιές μας είναι ….
και η αγάπη – να φροντίζουμε τους συνανθρώπους μας …!
Σε ευχαριστούμε αγαπητή Ρωσία!
Το Σάββατο, 24/11/2018, μέλη της Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ παρακολουθήσουμε την εξαιρετική παράσταση, από κάθε άποψη, του έργου »Ο Επιθεωρητής έρχεται», στην οποία συμμετείχαν οι φίλοι μας Γιάννης Κουκουβές και Νίκη Σαμίου της Θεατρικής Ομάδας Δεύτερο Πλάνο, στο Δημοτικό Θέατρο Αργυρούπολης.
Μία παράσταση άψογη όχι μόνον για τα υψηλά πνευματικά της μηνύματα, αλλά και για την αρτιότητα της όλης παραγωγής, από τους ηθοποιούς που έβγαλαν την ψυχή τους στη σκηνή, αλλά και το σκηνοθέτη, την ενδυματολόγο, το επιμελητή μουσικής και φωτισμού, που έδεσαν ένα θεατρικό σύνολο υψηλής επαγγελματικής ποιότητας. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους! Να συνεχίσουν έτσι να ψυχ-αγωγούν τους ανθρώπους!
Σύμφωνα με τη γνώμη των δραματολόγων όλου του κόσμου »Ο Επιθεωρητής έρχεται» είναι το καλύτερο έργο του Τζων Πρίσλευ και ένα από τα πιο πολυανεβασμένα έργα των τελευταίων 50 ετών. Σ’ αυτό το έργο του, όπως και στα περισσότερα, το θέμα είναι η ευθύνη και η ανευθυνότητα των ανθρώπων, που δεν νοιάζονται για τους συνανθρώπους τους.
«Αν δεν έμεινε τίποτε άλλο να μοιραστούμε, τότε πρέπει να μοιραστούμε την ενοχή…»:
Το χειμώνα του 1944, στον απόηχο των τελευταίων εχθροπραξιών του Πολέμου, ο Πρίσλεϋ έγραψε το σημαντικότερο ίσως από τα έργα του «Ο Επιθεωρητής έρχεται», με σκοπό να μιλήσει σ’ έναν κόσμο, που υποφέρει από τα δεινά μιας παγκόσμιας και ολέθριας σύρραξης, για το θέμα που βασανιστικά απασχολούσε τον ίδιο και το θεωρούσε θεμελιώδες, την ατομική ευθύνη. Το μήνυμά του απλό: Δεν ζούμε μόνοι. Είμαστε μέλη μιας κοινωνίας. Είμαστε υπεύθυνοι ο ένας για τον άλλον. Είναι τόσο απλό, που μόνο ένας μεγάλος συγγραφέας, θα είχε το θάρρος να το κάνει κεντρικό θέμα του έργου του, αναδεικνύοντάς το καθαρά και απειλητικά: «Αν ο άνθρωπος δεν μάθει τώρα αυτό το μάθημα, σύντομα θα έρθει ο καιρός που θα το διδαχτεί μες τη φωτιά και το αίμα και την αγωνία».
Ο συγγραφέας, τοποθετεί το έργο του στο 1912, δυο χρόνια πριν την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, καθιστώντας την προφητεία του αυταπόδεικτη. Δυο μεγάλοι πόλεμοι θα ακολουθήσουν και θα επαληθεύσουν τα λεγόμενά του. Από το μέλλον, έρχεται και ο κεντρικός ήρωας του έργου, ο Επιθεωρητής, που οι μελετητές δεν διστάζουν να τον αποκαλέσουν «άγγελο από το μέλλον», αφού ο ερχομός του, η παρουσία του και η αποχώρησή του ακολουθούν την κυκλική, επαναλαμβανόμενη τροχιά του χρόνου, συνθήκη στην οποία πίστευε ο Πρίσλεϋ και ανέδειξε σχεδόν σε όλα τα έργα του: «Ο χρόνος δεν είναι γραμμικός. Αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα ταυτοχρόνως στο παρόν και το παρελθόν και υπό μια έννοια και στο μέλλον».
Ο Πρίσλεϋ, επιλέγει να μιλήσει για το θέμα της «ατομικής ευθύνης», στήνοντας σε πρώτο επίπεδο ένα αστυνομικό δράμα που ο θεατής το παρακολουθεί με ενδιαφέρον και αυξανόμενη αγωνία. Μια μεγαλοαστική οικογένεια, γιορτάζει τους αρραβώνες της κόρης και ο πατέρας Αρθουρ Μπέρλινγκ, βρίσκει την ευκαιρία να επιχειρηματολογήσει υπέρ της βεβαιότητάς του πως «κάθε άνθρωπος πρέπει να κοιτάζει τη δουλειά του και τον εαυτό του», αλλά ο ερχομός ενός επιθεωρητή της αστυνομίας που ερευνά για τον θάνατο μιας φτωχής κοπέλας, θα ανατρέψει κάθε βεβαιότητα, εκθέτοντας την ενοχή κάθε μέλους της οικογένειας απέναντι στην ίδια την κοινωνία.
Η φράση του Επιθεωρητή: «Δεν ζούμε μόνοι, είμαστε μέλη ενός σώματος, είμαστε υπεύθυνοι ο ένας για τον άλλον», δίνει μια διαχρονική απάντηση στο ζήτημα της συλλογικότητας και κυρίως σ’ αυτούς, που προσπάθησαν να την απαξιώσουν με αποστροφές όπως αυτή της Μάργκαρετ Θάτσερ, που σαν ένας άλλος Αρθουρ Μπέρλινγκ, είπε το 1987 σε μια συνέντευξή της: «Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα που ονομάζουν κοινωνία. Υπάρχουν μεμονωμένα άτομα και οι οικογένειές τους».
Ο Πρίσλευ υπήρξε υπό την ανωτέρω έννοια ένας κήρυκας αυτού που στο Κοσμόπολις μελετούμε, εφαρμόζουμε και διαδίδουμε, ως την ιδέα της ΟΡΓΑΝΙΚΟΤΗΤΑΣ, την ιδέα ότι κάθε άνθρωπος αποτελεί μέλος – κύτταρο ενός ευρύτερου οργανισμού, της ανθρωπότητας , όργανα της οποίας τυγχάνουν οι πολλές άλλες ενδιάμεσες συλλογικότητες , έθνη, πόλεις, επιχειρήσεις, σύλλογοι, οικογένειες, φιλίες και πάσης φύσεως συνδέσεις ενότητας και αγάπης!
Είχα καιρό να δω ταινία, που να έχει ουσία, να μιλά βαθιά στην καρδιά και να μπορεί να μεταμορφώνει! Η τέχνη της πραγματικής ψυχαγωγίας! Το μυστικό της ότι αφορά πραγματική ιστορία, βγαλμένη μέσα από τους πόνους και τα βάσανα του πολέμου της ζωής… αυτά που παιδεύουν ισχυρούς κι αδυνάτους, νικητές και νικημένους, θύτες και θύματα! Η συγνώμη κι η συγχώρηση είναι ένας λυτρωτικός ποταμός, που καθαίρει, προκαλώντας πόνο στην αρχή, μεγάλη χαρά όμως ως ανταμοιβή!
Μια συγκινητική, αληθινή ιστορία για γεγονότα που διαδραματίστηκαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο εκτός Ευρώπης.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΟΔΩΡΗ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟ 10.7.2014 |
Ο Έρικ Λόμαξ ήταν ένας από τους χιλιάδες αιχμαλώτους πολέμου που αναγκάστηκαν να εργαστούν για την κατασκευή του σιδηρόδρομου που θα ένωνε την Ταϊλάνδη με τη Βιρμανία κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι εμπειρίες του τον τραυμάτισαν βαθιά και τον έκαναν να αποκοπεί από τον κόσμο. Πολλά χρόνια αργότερα, γνώρισε στο τρένο την πανέμορφη Πάτι και την ερωτεύτηκε σφόδρα. Η Πάτι ήταν αποφασισμένη να τον βοηθήσει να απαλλαγεί από τους δαίμονες του. Ανακάλυψε ότι ο νεαρός Ιάπωνας που στοίχειωνε τον Έρικ ήταν ακόμη ζωντανός και βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα τεράστιο δίλημμα: θα του έλεγε την αλήθεια ώστε να έχει την ευκαιρία να εξιλεωθεί; Θα τον στήριζε ο,τιδήποτε κι αν έκανε εκείνος; Η ταινία Ο Κύκλος των Αναμνήσεων, που παρουσιάστηκε σε παγκόσμια πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Τορόντο, βασίζεται στην πραγματική ιστορία του Έρικ Λόμαξ, ο οποίος απεβίωσε σε προχωρημένη ηλικία λίγο καιρό πριν προβληθεί η ταινία- ο Κόλιν Φερθ πρόλαβε να περάσει χρόνο κοντά του και να κατανοήσει τις συνθήκες που τον οδήγησαν στο τεράστιο τραύμα που του προξένησε ο πόλεμος και τα βασανιστήρια. Ουσιαστικά, ο Βρετανός σκηνοθέτης Τζόναθαν Τεπλίτσκι χρησιμοποιεί το ιστορικό φόντο του πολέμου και τις αξιόποινες πράξεις που έμειναν ατιμώρητες, για να κορυφώσει το δράμα στη σχέση του δήμιου με το θύμα, χωρίς η έξαρση του φινάλε (μια απροσδόκητη μονομαχία εν καιρώ ειρήνης με στόχο την κάθαρση) να δικαιώνει τη παρατεταμένη αγωνία του Λόμαξ και τα κοινότοπα φλάσμπακ, που εναλάσσουν την συνωμοτική συνταξιοδότηση των βετεράνων, με τη δράση τους στην Βιρμανία κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Ο Κόλιν Φερθ προσπαθεί φιλότιμα, η Νικόλ Κίντμαν δεν προσθέτει κάτι ιδιαίτερο και ο Στέλαν Σκάρσκγκαρντ είναι η μοναδική ζωντανή αιχμή στη δυναμική της κινηματογραφικής μνήμης. Πηγή: www.lifo.gr
Το ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ πάει σινεμά την Παρασκευή, 1η/6/2018, 21.00, όπου θα δούμε το «Ο Μεγάλος Λεμπόφσκι», στην ταράτσα, με θέα την Ακρόπολη, του Ash In Art. Συνάντηση μισή ώρα νωρίτερα.
The Big Lebovski
Η σημαντικότερη κατά πολλούς ταινία των 90’s, μια ετεροχρονισμένη βόμβα γούστου και ασύλληπτου χιούμορ «Ο Μεγάλος Λεμπόφσκι» των αδερφών Κοέν, η ταινία που όρισε σε πολλούς άστεγους σινεφίλ το νόημα της κινηματογραφικής τους ζωής, που κούμπωσε με το grunge και τα τελευταία αληθινά πάρτυ, προβάλλεται την Παρασκευή 1 Ιουνίου ώρα 9μμ στην ταράτσα του Ash In Art. Συνδεθείτε μαζί της με θέα σε Ακρόπολη και Φιλοπάππου.
Kριτικοί και κοινό μετα απο χρόνια τελικά συμφώνησαν. Το αριστούργημα των αδερφών Κοέν είναι «δεκάρι». Προβάλλεται την Παρασκευή 1/6, ώρα 9μμ, στην ταράτσα του Ash In Art (Ηρακλέους 10, Αθήνα). Η ταινία, με σαφείς αναφορές στο μηδενισμό και τη νέα ακτιβιστική, την πιο φιλειρηνική αμερικανική δήλωση των 90s, όσον αφορά στον κινηματογράφο. Κοντά στην εκπνοή της δεκαετίας, πάει στην αρχή της, πριν το Grunge και την Desert Storm, για να.. συνοψίσει όλα όσα δεν κάναμε ως ανθρωπότητα.
Υπόθεση : Ο Jeff Lebowski που θέλει να είναι γνωστός μόνο σαν Dude, δέχεται την επίσκεψη δυο μπράβων. Αφού διαπιστώνουν ότι κοπανάγανε λάθος Lebowski αποχωρούν. Ο Dude, τύπος αραχτός από άποψη και ο φίλος του Walter, βετεράνος του Βιετνάμ και.. εβραίος από άποψη, αποφασίζουν να μη το αφήσουν να περάσει έτσι (αφού το χαλί που τους μαγάρισαν οι μπράβοι ταίριαζε πολύ στο δωμάτιο).
Aπό την έναρξη όπου ο εκφωνητής (για πρώτη φορά ίσως στην κινηματογραφική ιστορία) χάνει τα λόγια του και τα παρατάει, είναι φανερό ότι ο Big Lebowski είναι κάτι άλλο. Κάτι νέο και διαφορετικό. Ακριβώς όπως ο κεντρικός της χαρακτήρας, η ταινία αυτοσχεδιάζει στο δρόμο αντιμετωπίζοντας τις καταστάσεις όπως έρχονται, με χιούμορ, κάνοντας επιλογές με βάση αρχές και όχι συμφέροντα!
Το συμφέρον των Joel και Ethan Cohen μετά το Fargo θα ήταν να κάνουν μια ταινία στο ίδιο στυλ. Αντί γι` αυτό προτίμησαν να μην επαναληφθούν (όπως έχει γίνει πια.. συνήθειά τους). Και επέλεξαν για ήρωα έναν αντι-ήρωα, που δε συγκινεί κανέναν αλλά εκεί βρίσκεται και ο κρυφός τους ασσος.
Ο (αντι)ήρωας που επέλεξαν είναι ο Jeff Bridges στο ρόλο του Dude. Ίσως ο πιο ξεχωριστός ηθοποιός των 90s και σίγουρα ο πιο αδικημένος, ο Bridges μετά από μια σειρά αντι-επιλογών καριέρας, ταυτίζεται με τον ήρωά του, φτιάχνοντας τον τελειότερο που έπαιξε ποτέ. Απλά αίρει κάθε αμφιβολία για το πως θα κατέληγε αν το αναμφισβήτητο ταλέντο του δε γίνονταν αντιληπτό.
Τον (σχεδόν τρομακτικά) τέλειο Bridges ακολουθούν σε απόδοση όλοι ανεξαίρετα οι ηθοποιοί του cast (άλλη μια.. συνήθεια των Cohen). Δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και όσο ξαναβλέπεις την ταινία, τόσο τους προσέχεις να αναφέρουν τις λεπτομέρειες που διαμόρφωσαν το χαρακτήρα τους. Πρώτη μούρη ο John Goodman (Walter) που έτσι κι αλλοιώς θα ήταν αστείος διαβάζοντας ακόμα και τον κατάλογο του ΟΤΕ…
Πηγές: Wiki, Αθηνόραμα, IMBD. Επιμέλεια κειμένων: AMM Club., Oικ. ενίσχυση 2€. Λειτουργεί κυλικείο. Ακολουθεί ημίωρη συζήτηση για όποιους θέλουν να παρατείνουν την παραμονή τους, με θέα σε Ακρόπολη.
Τα μέλη του ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ μπορούν να συνεχίζουν τη συζήτηση, όπου η ομάδα αποφασίσει.
|
Κυριακή , 17/9/2017, στις 8:30 μ.μ. – 10:20 μ.μ. |
Λεπτομέρειες
το Bραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας (Andrei Tarkovski)
το Bραβείο FIPRESCI (Andrei Tarkovski)
το Βραβείο Οικουμενικής Επιτροπής (Andrei Tarkovski)
Υποψηφιότητα για Χρυσό Φοίνικα
Το 1983, ο κορυφαίος Ρώσος σκηνοθέτης, Αντρέι Ταρκόφσκι βρίσκεται στην Ιταλία σ’ ένα είδος αυτοεξορίας. Η ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο ξενιτεμένος σκηνοθέτης κατά τα γυρίσματα της «Νοσταλγίας» και μακριά από την οικογένεια του, αντικατοπτρίζεται έμμεσα στην ψυχή του πρωταγωνιστή της ταινίας, Andrei. Η αριστουργηματική «Νοσταλγία» αποτελεί την έβδομη και προτελευταία ταινία ενός κορυφαίου δημιουργού, που έγραψε τη δική του μοναδική ιστορία στον χώρο της Έβδομης Τέχνης.
O Andrei ( Όλεγκ Γιανκόφσκι – Oleg Yankovskiy) ταξιδεύει στην Ιταλία συνοδευόμενος από τη νεαρή μεταφράστρια Eugenia (Ντομιζιάνα Τζιορντάνο – Domiziana Giordano) ψάχνοντας στοιχεία για τη ζωή ενός Ρώσου συνθέτη του 18ου αιώνα, του Pavel Sosnovsky, ο οποίος είχε ζήσει μέρος της ζωής του σ’ αυτή τη χώρα.
Ο Andrei νοσταλγεί τη σύζυγό του που έχει μείνει πίσω, αλλά και την πατρίδα του. Αναπτύσσει μια ταραχώδη σχέση με τη νεαρή γυναίκα που τον συνοδεύει, με την οποία μάλιστα στην αρχή της ταινίας φαίνεται πως ίσως γίνουν ζευγάρι… χωρίς ωστόσο να αναπτύσσουν μεταξύ τους οικειότητα ή σαρκική επαφή.
Στα λουτρά της Αγίας Αικατερίνης, συναντούν τον Domenico (Έρλαντ Τζόζεφσον – Erland Josephson) έναν περιθωριοποιημένο μεσήλικα, που η τοπική κοινωνία θεωρεί παράφρονα μετά την αποκάλυψη ότι κρατούσε έγκλειστη την οικογένειά του για πολλά χρόνια. Ο πρωταγωνιστής της ταινίας γοητεύεται από την προσωπικότητα του Domenico με τον οποίο ανακαλύπτει πως μοιράζονται κοινές υπαρξιακές ανησυχίες.
«Ήθελα να κάνω μια ταινία για τη ρωσική νοσταλγία, γι’ αυτή την ψυχική κατάσταση που αποτελεί ιδιομορφία του έθνους μας και επηρεάζει κάθε Ρώσο που βρίσκεται μακριά από την πατρική του γη. Ολόκληρη η ιστορία της ρωσικής μετανάστευσης επιβεβαιώνει την άποψη των δυτικών ότι «οι Ρώσοι είναι κακοί μετανάστες»: είναι πασίγνωστη η τραγική ανικανότητά τους να αφομοιωθούν, οι αδέξιες προσπάθειές τους να υιοθετήσουν ένα νέο ύφος ζωής. Πού να φανταστώ όταν γύριζα τη Νοσταλγία ότι η αποπνικτική αίσθηση νοσταλγίας που κατακλύζει το χώρο αυτής της ταινίας θα γινόταν κλήρος μου για όλη την υπόλοιπη ζωή μου, ότι από τώρα ώσπου να τελειώσουν οι μέρες μου θα κουβαλώ μέσα μου αυτό το σαράκι.» – Αντρέι Ταρκόφσκι
Ο Αντρέι Ταρκόφσκι (4 Απριλίου 1932 – 28 Δεκεμβρίου 1986) υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της 7ης Τέχνης. Αν και δυστυχώς μας προσέφερε μόλις οκτώ μεγάλου μήκους ταινίες του, ωστόσο κάθε μία από αυτές αποτέλεσε ειδική αναφορά στην ιστορία όχι μόνο του ρωσικού αλλά και του παγκόσμιου κινηματογράφου.
Στη «Νοσταλγία» ο Ταρκόφσκι είναι εμφανώς επηρεασμένος από το ψυχόδραμα του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν. Ο κεντρικός ήρωας, μετά τη συνάντηση με τη νεαρή Eugenia και τον παράφρονα Domenico, οδηγείται προς την ατομική κάθαρση. Αλλά διαβάζοντας προσεκτικά ξανά το βιβλίο του Σουηδού καλλιτέχνη, γίνεται κανείς μάρτυρας του απόλυτου θαυμασμού του για τον Ταρκόφσκι, για τον οποίο αναφέρει χαρακτηριστικά:
«Ο Ταρκόφσκι είναι ο μεγαλύτερος σκηνοθέτης, αυτός που εφηύρε μια καινούρια γλώσσα, πιστή στη φύση του κινηματογραφικού μέσου, καθώς καταγράφει τη ζωή σαν μια αντανάκλαση, τη ζωή σαν ένα όνειρο.»
Το έργο του Αντρέι Ταρκόφσκι χαρακτηρίζεται από έντονα προσωπικά και μεταφυσικά στοιχεία, με επιρροές από τη λογοτεχνία και τη ζωγραφική. Αργοί ρυθμοί, εικόνες εξαιρετικής αισθητικής και σταθερά απόμακρα και μακράς διάρκειας πλάνα είναι μερικά από τα κύρια χαρακτηριστικά των ταινιών του.
Ο Αντρέι Ταρκόφσκι, άλλαξε την κινηματογραφική εμπειρία σμιλεύοντας τον χρόνο και διευρύνοντας την εικόνα με ταινίες -σύμβολα, για την πίστη, την εξορία, αλλά και τη μνήμη. Το έργο του Ταρκόφσκι είναι ανεξίτηλα επηρεασμένο από την παράδοση του σοβιετικού κινηματογράφου, και ιδιαίτερα των κορυφαίων εκφραστών του: Ρομ, Ντοβζένκο και Αϊζενστάιν.
Παράλληλα όμως ο Ταρκόφσκι συνθέτει μια απολύτως προσωπική κινηματογραφική γραφή που κατατάσσει δικαίως τον δημιουργό, ανάμεσα στους κορυφαίους όλων των εποχών. Η μεταφυσική, η πολυσήμαντη φύση της καλλιτεχνικής δημιουργίας, ζητήματα πίστης και θυσίας, το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα στο πέρασμα του χρόνου, αποτελούν μερικές από τις βασικές θεματικές που διαπότισαν τη φιλμογραφία του Αντρέι Ταρκόφσκι και καθόρισαν τη διαρκή και εναγώνια προσπάθειά του να συνθέσει την απόλυτη κινηματογραφική εικόνα, μαχόμενος την εξοντωτική ρωσική γραφειοκρατία.
«Ομολογώ πως όταν πρωτοείδα όλο το κινηματογραφημένο υλικό της Νοσταλγίας, ανακάλυψα κατάπληκτος ότι το θέαμα το χαρακτήριζε μια αδιαπέραστη μελαγχολία. Η διάθεση και η πνευματική κατάσταση που είχαν αποτυπωθεί στο υλικό το είχαν κάνει τελείως ομοιογενές. Δεν ήταν στόχος μου να πετύχω κάτι τέτοιο, το συμπτωματικό και μοναδικό φαινόμενο που αντίκριζα σήμαινε ότι, ανεξάρτητα από τις δικές μου συγκεκριμένες θεωρητικές προθέσεις, ο φακός υπάκουε πρώτα και κύρια στην εσωτερική μου κατάσταση ενόσω γύριζα: με είχε τσακίσει ο χωρισμός από την οικογένειά μου και από τον συνηθισμένο τρόπο ζωής μου, η δουλειά σε εντελώς πρωτόγνωρες συνθήκες, ακόμα και το ότι χρησιμοποιούσα ξένη γλώσσα.» – Αντρέι Ταρκόφσκι
Η Νοσταλγία είναι η πρώτη ταινία του Ταρκόφσκι έξω από τα σύνορα της Σοβιετικής Ένωσης. O σκηνοθέτης βρίσκεται στην Ιταλία σε ένα είδος αυτοεξορίας, που ωστόσο δε θεωρεί ακόμη πως θα είναι μακροχρόνια. Είχε ζητήσει να του χορηγηθεί άδεια προσωρινής εργασίας στο εξωτερικό, μετά την επιδείνωση των σχέσεών του με τους ιθύνοντες του σοβιετικού κινηματογράφου.
Η άδεια δόθηκε στον ίδιο, όχι όμως και στην οικογένειά του, που αναγκαστικά μένει στη Ρωσία και θα ζήσει τα επόμενα πέντε χρόνια μακριά του. Η ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο ξενιτεμένος σκηνοθέτης κατά τα γυρίσματα της Νοσταλγίας αντικατοπτρίζεται έμμεσα στην ψυχή του πρωταγωνιστή της ταινίας.
Το σώμα του καλλιτέχνη βρίσκεται στην Ιταλία, αλλά το μυαλό του χιλιόμετρα μακριά, στη Ρωσία και την οικογένειά του. Το ίδιο συμβαίνει και με τον πρωταγωνιστή μας Αντρέι – που συμπτωματικά (;) το όνομά του είναι ίδιο με εκείνο του σκηνοθέτη. Η Νοσταλγία τον οδηγεί σε μια άρνηση κάθε προσπάθειας να γνωρίσει τη νέα χώρα και να προσεγγίσει την κουλτούρα της.
Τα όμορφα τοπία της, τα πολιτιστικά μνημεία της, του φαίνονται νεκρά. Παραιτείται ακόμη και από την προσπάθεια επικοινωνίας στην ιταλική γλώσσα, παρ’ όλο που τη γνωρίζει σε ικανοποιητικό βαθμό. Νοιώθει πως είναι μάταιη η προσπάθεια να γνωρίσεις έναν ξένο πολιτισμό, αν δεν είσαι κοινωνός της κουλτούρας και σε βάθος γνώστης της ψυχής του λαού που τον δημιούργησε.
Η έλξη που νοιώθει προς αυτόν η νεαρή Eugenia και η προσπάθειά της να τον προσεγγίσει δεν βρίσκουν ανταπόκριση, με αποτέλεσμα η σχέση τους να έρθει σε οριστική ρήξη. Ο πρωταγωνιστής μοιάζει να αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο φυσικό νοητό κόσμο της Ιταλίας και στον πνευματικό ιδεατό της Ρωσίας αν και τελικά θα απορρίψει τις εφήμερες σαρκικές συγκινήσεις και απολαύσεις που του προσφέρει η νέα κουλτούρα, την οποία αντιπροσωπεύει η νεαρή διερμηνέας.
Αντιθέτως, η συνάντησή του με τον παράφρονα Domenico τον ιντριγκάρει και επιδιώκει να τον γνωρίσει καλύτερα. Νοιώθει πως μοιράζεται μαζί του υπαρξιακές ανησυχίες που ο υπόλοιπος «πολιτισμένος» κόσμος μοιάζει να αγνοεί. Στη συνάντηση του Andrei με τον Domenico, στο αλλόκοτο σπίτι του δεύτερου, με τα λιμνάζοντα νερά και τους ερειπωμένους χώρους, θα ζητηθεί από τον πρωταγωνιστή να πραγματοποιήσει μια μικρή ιεροτελεστία, να διασχίσει τα λουτρά της Αγίας Αικατερίνης κρατώντας στο χέρι ένα αναμμένο κερί, για λογαριασμό του παράφρονα άντρα.
Ο Domenico ένας πραγματικά αινιγματικός χαρακτήρας, κάτοχος της οικουμενικής αλήθειας, δε διστάζει να μιλήσει ανοιχτά για την παράνοια του σύγχρονου πολιτισμού. Στην πλατεία της Ρώμης, ανεβασμένος στο άγαλμα του Marcus Aurellius, μας θυμίζει αρχαίο τραγωδό, τη στιγμή που απευθύνει έκκληση προς το συγκεντρωμένο πλήθος για επιστροφή στις θεμελιώδεις αρχές. Φτάνει στο σημείο να αυτοπυρποληθεί προσφέροντας, ως άλλος Μεσσίας, τη ζωή του για την εξιλέωση του κόσμου.
Στο τελευταίο μέρος της ταινίας παρακολουθούμε την εναγώνια προσπάθεια του πρωταγωνιστή να φέρει εις πέρας αυτό που του ανέθεσε ο Domenico να κάνει. Να διασχίσει τα ιαματικά λουτρά κρατώντας στο χέρι του ένα αναμμένο κερί. Η σκηνή είναι η μεγαλύτερη της ταινίας (9 ολόκληρα λεπτά), όπου παρακολουθούμε τις επαναλαμβανόμενες απόπειρες του Andrei, που στέφονται τελικά με επιτυχία.
«Δεν με ενδιέφερε η ανάπτυξη της πλοκής, η αλυσίδα των γεγονότων, από ταινία σε ταινία αισθανόμουν ολοένα λιγότερο την ανάγκη τους. Με ενδιέφερε πάντοτε ο εσωτερικός κόσμος του ανθρώπου, και για μένα ήταν πολύ φυσικό να κάνω ένα ταξίδι στην ψυχολογία την οποία μου υποδείκνυε η στάση ζωής του ήρωα, στις λογοτεχνικές και πολιτισμικές παραδόσεις που θεμελίωναν τον πνευματικό κόσμο. Γνωρίζω καλά ότι από εμπορική άποψη θα ήταν πολύ πιο πλεονεκτικό να κινούμε από μέρος σε μέρος, να δείχνω πλάνα από διάφορες και περίεργες οπτικές γωνίες, να χρησιμοποιώ εξωτικά τοπία και εντυπωσιακούς εσωτερικούς χώρους. Τα εξωτερικά εφέ όμως απλώς απομακρύνουν το στόχο μου από αυτό που θέλω ουσιαστικά να κάνω και τον συσκοτίζουν. Εμένα με ενδιαφέρει ο άνθρωπος, γιατί κλείνει μέσα του ολόκληρο σύμπαν, για να μπορέσω να εκφράσω την ιδέα, το νόημα της ανθρώπινης ζωής, δεν υπάρχει λόγος να απλώσω πίσω της έναν πίνακα φορτωμένο συμβάντα.» – Αντρέι Ταρκόφσκι
από το tvxs.gr
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
Παρακάτω παραθέτω το συγκλονιστικό θαύμα του Αγίου Νικολάου,το οποίο βρηκα στοhttp://www.talantoblog.blogspot.com/Ένα αληθινό γεγονός που συντάραξε και έφερε σε μετάνοια εκατοντάδες ανθρώπους στην πόλη Κουιμπίσεβ (σημερινή Σαμάρα) της Σοβιετικής Ρωσίας το έτος 1956Στην πόλη Κουιμπίσεβ ζούσε μία οικογένεια: η ευσεβής μητέρα και η κόρη της Ζωή. Το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς (31 Δεκεμβρίου) του 1956 η Ζωή προσκάλεσε επτά φίλες της και άλλους τόσους νεαρούς σε δείπνο και χορό. Τότε ήταν η νηστεία των Χριστουγέννων(1) και η μητέρα παρακάλεσε την Ζωή να μην προγραμματίσει μια εσπερίδα με χορούς και φαγητό , αλλά η κόρη επέμενε στο δικό της. Εκείνο το βράδυ η μητέρα πήγε στην Εκκλησία να προσευχηθεί.Μαζεύτηκαν οι καλεσμένοι , αλλά ο αρραβωνιαστικός της Ζωής δεν είχε έρθει ακόμη. Το όνομα του ήταν Νικόλαος. Οι κοπέλες και τα αγόρια χωρίσθηκαν σε ζευγάρια και άρχισαν το χορό. Η Ζωή έμεινε μόνη της. Από αμηχανία χωρίς να πολυσκεφθεί , κατέβασε την εικόνα του αγίου Συνέχεια
Cosmopolis Organicity Movement / Κίνηση Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ 
