Για αιώνες, οι φιλόσοφοι και οι επιστήμονες ενθουσιάζονται με την ιδέα ότι το σύμπαν μπορεί να είναι μία συνειδητή οντότητα, μία αυτο-συνείδητη ύπαρξη. Σαν να είναι ένας “ζωντανός οργανισμός”.
Μια πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα που έχει ένα αυξανόμενο κύμα υποστηρικτών στην επιστημονική κοινότητα, παρότι είναι δύσκολο να διαψευσθεί κατηγορηματικά, αλλά ούτε και να επιβεβαιωθεί επιστημονικά με αδιάψευστα στοιχεία, έχει αρχίσει να αναπτύσσεται. Θα μπορούσε το σύμπαν να έχει συνείδηση; Όπως αναφέρεται στον Κρυφό Κώδικα, η έννοια του «παμψυχισμού» υποδηλώνει ότι το σύμπαν είναι μια αυτο – συνειδητή οντότητα, και ότι τα άστρα και τα άλλα ουράνια σώματα έχουν την ικανότητα να σκέφτονται και να αναλαμβάνουν τον έλεγχο των τρόπων τους και των προορισμών τους. Ο Gregory Matloff, φυσικός στη Σχολή Τεχνολογίας της Νέας Υόρκης, δημοσίευσε πρόσφατα ένα νέο άρθρο σχετικό με το θέμα, γεγονός που υποδηλώνει ότι ένα «πεδίο πρωτο-συνείδησης» θα μπορούσε να εξαπλωθεί σε ολόκληρο το σύμπαν και – όπως οι άνθρωποι – ολόκληρο το σύμπαν μπορεί να γνωρίζει τον εαυτό του μαζί και όλα τα γεγονότα γύρω του και μέσα σε αυτό, π.χ. για τη ζωή σε πλανήτες, μαύρες τρύπες, μετεωρίτες, τους θανάτους των άστρων και πολλών άλλων.
Ένα από τα στοιχεία που βρέθηκαν από τον Matloff είναι ότι μερικά αστέρια εκπέμπουν φευγαλέους πίδακες που δείχνουν προς μία κατεύθυνση: Μια διαδικασία που είναι ισορροπημένη και θα μπορούσε να κάνει το αστέρι να αλλάζει την κίνησή του κατά βούληση. Δηλαδή, πρόκειται πιθανόν για μία ενέργεια η οποία μπορεί να είναι μια σκόπιμη διαδικασία, συνειδητή. Το έργο του φυσικού Sir Roger Penrose πριν από περίπου 30 χρόνια, ήταν ο θεμελιώδης πυλώνας για τη δημιουργία του σημερινού ενδιαφέροντος για τον Παψυχισμό.
Εξέφρασε την ιδέα ότι το σύμπαν βασίζεται στους στατιστικούς κανόνες της κβαντικής φυσικής σε σχέση με τους μικροσκοπικούς χώρους μεταξύ εγκεφαλικών νευρώνων, που μπορεί να έχει ένα συνειδητό ον.
Η ιδέα αντανακλάται στον Γερμανό φυσικό Bernard Haisch, ο οποίος πρότεινε ότι τα κβαντικά πεδία στο κενό είναι υπεύθυνα για τη μετάδοση της συνείδησης, όποτε αυτή εκδηλώνεται. Όχι μόνο στην περίπτωση του ανθρώπινου εγκεφάλου, αλλά σε κάθε σύνθετη δομή. Ίσως σε ένα μακρινό μέλλον, να μπορούμε, ως είδος, να βρούμε έναν επιστημονικό τρόπο να κατανοήσουμε ή να έχουμε μια σύνδεση με ένα μικρό μέρος του Σύμπαντος και να απαντήσουμε έτσι σε αυτά τα υπαρξιακά ερωτήματα σχετικά με τον τεράστιο κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε.
Μέχρι τότε, μένουμε σε αυτά που υποστηρίζουν διάφορες παραδοσιακές θρησκείες και φιλοσοφίες ανά το κόσμο, αλλά και σε όσους υποστηρίζουν ότι έχουν αυτό το είδος της Επαφής, οπότε αναγνωρίζουν ότι το Σύμπαν είναι πράγματι μία οντότητα με αυτοσυνείδηση και ότι Εμείς, παρέα με το Ηλιακό μας σύστημα και ό,τι άλλο βλέπουμε, αποτελούμε μέρος, ενός μόνο νευρώνα αυτής της Ασύλληπτης Συμπαντικής Οντότητας. Παρακολουθήστε και το πολύ ενδιαφέρον βίντεο: Podría ser el Universo una MENTE?
Τα φυτά χρησιμοποιούν ένα υπόγειο δίκτυο επικοινωνίας για την ανταλλαγή χημικών προειδοποιήσεων, σύμφωνα με νέα μελέτη, που δημοσιεύθηκε από ομάδα βιολόγων του Σουηδικού Πανεπιστημίου Γεωπονικών Επιστημών.
Σύμφωνα με τη μελέτη αυτή, τα φυτά που βρίσκονται σε ένα πολυσύχναστο περιβάλλον εκκρίνουν χημικές ουσίες στο έδαφος που ωθούν τα γειτονικά φυτά, να αναπτυχθούν πιο επιθετικά, πιθανώς για να μην είναι στη σκιά. Επιστήμονες έχουν ήδη αποδείξει ότι όταν τα φύλλα των φυτών αγγίζουν τα φύλλα και τα κλαδιά γειτονικών δέντρων, αλλάζουν στρατηγικές ανάπτυξης.
Αυτή η μελέτη έρχεται να προσθέσει περαιτέρω πληροφορίες σχετικά με το περίπλοκο σύστημα επικοινωνίας των φυτών. Σε αντίθεση με τα ζώα, τα φυτά δεν έχουν νευρικά συστήματα και έτσι δεν μπορούν να επικοινωνήσουν χρησιμοποιώντας ταχεία ηλεκτρικά σήματα. Αντ ‘αυτού, τα φυτά επικοινωνούν μέσω μιας σχετικά αργής ανταλλαγής χημικών μηνυμάτων. Μέρος της επικοινωνίας πραγματοποιείται μέσω των υπόγειων δικτύων συμβιωτικών οργανισμών, τις μυκόρριζες, που είναι μικροσκοπικά, λευκά και σπειροειδή σωληνάρια στο έδαφος, των οποίων ο ρόλος είναι η μεταφορά νερού και θρεπτικών συστατικών αλλά και τοξικών, χημικών ουσιών, από δένδρο σε δένδρο.
Ο Δρ. Νίνκοβιτς και η ομάδα του, θέλησαν να δουν εάν οι χημικές ουσίες που απελευθερώνονται κατευθείαν στο έδαφος από τα καταπονημένα φυτά, θα μπορούσαν να αλλάξουν τη συμπεριφορά των γειτόνων τους.
Η μελέτη που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Plos One, εστίασε στα φυτά αραβοσίτου, τα οποία τείνουν να αναπτύσσονται σε ένα προβληματικό περιβάλλον. Η επιστημονική ομάδα προσομοίωσε την αφή ενός φυτού χαϊδεύοντας τα φύλλα ενός καλαμποκιού για ένα λεπτό κάθε μέρα, με μια βούρτσα μακιγιάζ.
Όταν αφαίρεσαν το καλαμπόκι και τοποθέτησαν ένα άλλο φυτό στην θέση του, διαπίστωσαν ότι το νέο φυτό ανέπτυξε περισσότερα φύλλα και λιγότερες ρίζες. Τα σπορόφυτα που φυτεύτηκαν σε ένα ειδικό διάλυμα μέσα στο οποίο είχαν προηγουμένως τοποθετηθεί άλλα φυτά που δεν είχαν αγγιχτεί με τη βούρτσα, δεν αντέδρασαν με τον ίδιο τρόπο.
6 πράγματα που δεν γνωρίζαμε για τον μαγικό κόσμο των φυτών
1. Επικοινωνούν μέσω των ριζών τους
Τα δέντρα είναι τόσο ήσυχα και απομονωμένα εκ πρώτης όψεως: τα κλαδιά τους κινούνται απαλά στο αεράκι και τα ζώα φωλιάζουν στον κορμό τους. Μάλλον όμως θα εκπλαγείτε μαθαίνοντας ότι τα ήρεμα αυτά δέντρα έχουν αναπτύξει μια πολύβουη συζήτηση κάτω από τα πόδια σας. Οι ερευνητές έχουν ανακαλύψει ότι τα φυτά έχουν την ικανότητα να επικοινωνούν μέσω ενός υπόγειου δικτύου από μύκητες.
Αυτή η επικοινωνία εξυπηρετεί το φυτό με διάφορους τρόπους. Μια μελέτη βρήκε ότι το υπόγειο αυτό δίκτυο μπορεί να προειδοποιήσει τα άλλα φυτά για βλαβερές μολύνσεις από παράσιτα. Μια άλλη μελέτη υποστήριξε ότι οι μύκητες μπορούν να μεταφέρουν θρεπτικά συστατικά από και προς άλλα δέντρα.
2. Μηχανισμοί άμυνας
Μπορεί να τα βλέπουμε έτσι ακίνητα, αλλά δεν είναι καθόλου αβοήθητα όσον αφορά σε βλαβερούς εισβολείς – έντομα. Ορισμένα φυτά έχουν μια αρκετά εντυπωσιακή σειρά μηχανισμών άμυνας ενάντια στους «κακούς»: όταν αισθάνονται ότι πρόκειται να δεχθούν επίθεση, απελευθερώνουν μια χημική ουσία στον αέρα που προσελκύει τον φυσικό εχθρό των εισβολέων. Ο εχθρός υποχωρεί ή εξοντώνεται, σώζοντας το φυτό.
3. Αίσθηση όσφρησης
Όταν σκεφτόμαστε την τέλεια όσφρηση, τα αρπακτικά ζώα είναι αυτά που μας έρχονται στο νου, όπως οι σκύλοι και οι καρχαρίες. Φαίνεται όμως ότι η όσφρηση είναι άλλος ένας μηχανισμός επιβίωσης του φυτού. Λέγεται ότι τα φυτά μπορούν να διακρίνουν πότε τα φρούτα τους είναι γινωμένα, πότε ένα κοντινό τους φυτό έχει κοπεί ή πότε ο γείτονάς τους έχει δεχθεί επίθεση από εισβολείς.
4. Αντιλαμβάνονται την ώρα της ημέρας
Θα γνωρίζετε ήδη ότι οι άνθρωποι και τα ζώα έχουν ένα εσωτερικό ρολόι που ονομάζεται κιρκάδιος ρυθμός και το οποίο ρυθμίζει τις εσωτερικές μας λειτουργίες. Αλλά γνωρίζατε ότι και τα φυτά έχουν ένα τέτοιο ρολόι; Αυτό σημαίνει ότι μπορούν να προετοιμάζονται για συγκεκριμένες ώρες της ημέρας όπως κάνουμε κι εμείς.
Για παράδειγμα, τα φυτά δεν αντιδρούν στο πρώτο φως της ημέρας, επειδή «γνωρίζουν» ότι η μέρα μόλις άρχισε και έτσι απλά προετοιμάζονται βιολογικά για τις επόμενες ώρες. Σε μια σημαντική μελέτη από επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Cambridge βρήκε ότι τα φυτά χρησιμοποιούν τα σάκχαρα που παράγουν για να κρατούν χρόνο.
5. Η «καφεΐνη» που τρελαίνει τις μέλισσες
Όλοι γνωρίζουμε και μάλλον βιώνουμε τον εθισμό στην καφεΐνη που μας κάνει να «ζουζουνίζουμε» όλη μέρα σε καφέ και καφετέριες της περιοχής μας. Φαίνεται όμως ότι και οι μέλισσες έχουν έναν παρόμοιο εθισμό. Συγκεκριμένα, το 55% των ανθισμένων φυτών παράγουν ένα είδος καφεΐνης στο νέκταρ τους. Οι μέλισσες είναι πιθανότερο να επιλέξουν το νέκταρ με την μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε αυτή και πραγματικά ενθουσιάζονται γι’ αυτή.
Σε πείραμα που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Current Biology οι ερευνητές απέδειξαν ότι οι μέλισσες που είχαν πιει περισσότερο νέκταρ με καφεΐνη ήταν πιθανότερο να ειδοποιήσουν τις άλλες μέλισσες για την ποιότητα και την τοποθεσία του νέκταρ από το οποίο επιστρέφουν.
6. Ένα δάσος που αποτελείται μόνο από ένα δέντρο
Η φύση είναι γεμάτη εκπλήξεις. Εκεί που πιστεύουμε ότι χρειαζόμαστε αρκετά δέντρα για να φτιάξουμε ένα δάσος, η φύση έχει άλλη γνώμη. Το μεγαλύτερο δέντρο κάσιους στον κόσμο έχει εντοπιστεί στην πόλη Natal της Βραζιλίας. Φυτεύτηκε το 1888 από ένα τοπικό ψαρά και τώρα το δέντρο καλύπτει περίπου 7.5000 τ.μ. και έχει περίμετρο σχεδόν 500 μέτρων, στο μέγεθος 75 γηπέδων τένις.
Αυτό οφείλεται σε δύο εξαιρετικά σπάνια γενετικά χαρακτηριστικά. Κατά τη διάρκεια της περιόδου συγκομιδής υπολογίζεται ότι το δέντρο παράγει περισσότερα από 60.000 καρπούς κάσιους.
Η επικοινωνία των φυτών στον μυστικό κόσμο τους!
Τα φυτά είναι έξυπνα!
Η επικοινωνία των φυτών στον μυστικό κόσμο τους!
Τα φυτά είναι έξυπνα!
Από μικρό παιδί μου άρεσε να κάθομαι δίπλα σε φυτά και να τα παρατηρώ και ο λόγος ήταν η έντονη αίσθηση της επικοινωνίας που μου δημιουργούσαν. Τα έβλεπα να αλλάζουν προσανατολισμό και ακόμα, να «στρίβουν» ολόκληρο το «κορμάκι» τους αν η γιαγιά άλλαζε θέση στη γλάστρα, αποζητώντας την έκθεση στο φως. Παρατηρούσα τα αναρριχόμενα φυτά να επιλέγουν να κινούνται προς τη μεριά που θα έβρισκαν κάποιο στήριγμα και σκεφτόμουν πως τα «μάτια» τους φροντίζουν γι αυτό. Έβλεπα καθαρά πώς άλλαζε η όψη τους όταν διψούσαν, ή όταν κάποιο έντομο τους είχε κάνει επίθεση, ή την δυσαρέσκειά τους όταν δεν τους άρεσε η θέση που τα τοποθετούσαμε στην αυλή μας. Όταν τα καθάριζα με τα χέρια μου ή άγγιζα τους νέους βλαστούς είχα τη βεβαιότητα πως με «κοίταζαν» με ευχαρίστηση.
Ας δούμε λοιπόν τι έχει να πει η επιστήμη για τον αισθητήριο κόσμο των φυτών και τον τρόπο που επικοινωνούν.
ΤΑ ΦΥΤΑ ΒΛΕΠΟΥΝ Μπορεί να μην έχουν μάτια αλλά έχουν φωτοϋποδοχείς σε όλους τους βλαστούς και τα φύλλα τους, όπως ακριβώς και εμείς στα μάτια μας. Αυτό τους επιτρέπει να κάνουν διάκριση μεταξύ του κόκκινου και του μπλε καθώς επίσης να δουν μήκη κύματος που εμείς δεν μπορούμε όπως το υπέρυθρο και το υπεριώδες τμήμα του φάσματος . Επιπλέον, βλέπουν από ποια κατεύθυνση έρχεται το φως, μπορούν να καταλάβουν αν είναι δυνατό ή αδύναμο και να κρίνουν πόση ώρα παραμένουν χωρίς φως.
Τα φυτά βλέπουν το κόκκινο φως χρησιμοποιώντας υποδοχείς στα φύλλα τους που ονομάζονται φυτοχρώματα. Είναι ένα είδος διακόπτη που ενεργοποιείται με το φως και τους επιτρέπει να «ετοιμάζοναι για ύπνο» στο τέλος της ημέρας. Τους επιτρέπει επίσης, να αισθάνονται όταν είναι στη σκιά.
ΤΑ ΦΥΤΑ ΜΥΡΙΖΟΥΝ, ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ Το παρασιτικό αμπέλι, που ονομάζεται Ντοντερ, για να φάει πρέπει να πάρει το ζαχαρούχο χυμό από τα άλλα φυτά . Το Ντοντερ χρησιμοποιεί την όσφρηση για να κυνηγήσει την λεία του. Μπορεί να διακρίνει πιθανά θύματα από τη μυρωδιά τους ,αντιλαμβάνεται ποια το ενδιαφέρουν αλλά και ποια εκπέμπουν μυρωδιά που είναι ανθυγιεινή και πρέπει ν` αποφύγει (Science, τόμος 313, σελ. 1964).
Την δεκαετία του 1920, ερευνητές σε συνεργασία με το αμερικανικό υπουργείο Γεωργίας απέδειξαν ότι αν δώσουμε σε άγουρα φρούτα αέριο αιθυλένιο τα ωθούσε στην ωρίμανση. Από τότε, έχει γίνει φανερό ότι όλα τα ώριμα φρούτα εκπέμπουν αιθυλένιο σε άφθονες ποσότητες, τα φυτά μπορούν να το μυρίσουν και ανταποκρίνονται σε αυτό με την ωρίμανση. Αυτό όχι μόνο εξασφαλίζει ότι ένα φρούτο ωριμάζει ομοιόμορφα , αλλά επίσης ότι τα γειτονικά φρούτα ωριμάζουν μαζί, παράγοντας περισσότερο αιθυλένιο που οδηγεί σε μεγάλο αριθμό ωριμάνσεων. Το αιθυλένιο έχει και άλλα πλεονεκτήματα, όπως την συντονισμένη αλλαγή χρώματος στα φύλλα κατά το φθινόπωρο.
Πάνω απ ‘όλα, όμως, η μυρωδιά επιτρέπει στα φυτά να επικοινωνούν. Η έρευνα στην δεκαετία του 1980 έδειξε ότι τα υγιή δέντρα σε περιοχή που τα δέντρα ήταν μολυσμένα με κάμπιες ήταν ανθεκτικά στα παράσιτα, επειδή τα φύλλα τους περιείχαν χημικές ουσίες που τα έκανε δυσάρεστα . Άλλα δέντρα που ήταν απομακρυσμένα από την μόλυνση δεν παρήγαγαν αυτές τις χημικές ουσίες. Έτσι, τα δέντρα που είχαν υποστεί επίθεση έστειλαν ένα αερομεταφερόμενο μήνυμα προς τα υγιή δέντρα για να προετοιμαστούν για την επικείμενη επίθεση. Γνωρίζουμε τώρα ότι εμπλέκονται πολλές πτητικές χημικές ουσίες.
ΤΑ ΦΥΤΑ ΕΧΟΥΝ ΓΕΥΣΗ, ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΝΗΜΕΡΩΝΟΥΝ Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, τα φυτά κάτω από μια επίθεση εκπέμπουν μια ποικιλία πτητικών χημικών ουσιών για να προειδοποιήσουν τους γείτονές τους. Μια από αυτές τις χημικές ουσίες, το μεθυλιασμονικο αέριο, διαχέεται μέσα από τους stomata – οι πόροι στην επιφάνεια του φύλλου – μετατρέπεται σε υδατοδιαλυτό ιασμονικό οξύ και αυτό συνδέεται με έναν ειδικό υποδοχέα στα κύτταρα και ενεργοποιεί τις αντιδράσεις άμυνας των φύλλων. Ακριβώς όπως η γλώσσα μας περιέχει υποδοχείς για τα διαφορετικά μόρια γεύσης του φαγητού, τα φυτά περιέχουν υποδοχείς για διάφορα διαλυτά μόρια, συμπεριλαμβανομένου του ιασμονικού οξεως.
Καθώς η γεύση περιλαμβάνει διαλυτά χημικά προϊόντα, ένα μεγάλο μέρος της γεύσεως βρίσκεται στις ρίζες τους που περιβάλλονται από το έδαφος και το νερό. Ένα κλασικό πείραμα αποκαλύπτει ότι τα φυτά μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα υπόγεια χημικά μηνύματα για να αναγνωρίσουν τους συγγενείς τους σε κοντινή απόσταση (New Scientist, 26 Μαρτίου 2011, p46). Υπάρχει, επίσης, επικοινωνία ρίζα-με-ρίζα μεταξύ μη συνδεδεμένων γειτόνων. Όταν μια ομάδα φυτών υποβλήθηκε σε συνθήκες ξηρασίας χρειάστηκε μόλις μία ώρα για το μήνυμα να ταξιδέψει έως τα φυτά τα οποία ήταν πέντε σειρές μακριά, αναγκάζοντας τα να προετοιμαστούν για την έλλειψη νερού (PLoS One, VOL6, pe23625). Άλλα φυτά που ήταν εξίσου κοντά, αλλά δεν είναι συνδεδεμένα στις ρίζες τους, απέτυχαν να αντιδράσουν. Έτσι, το σήμα πρέπει να έχει μεταφερθεί από ρίζα σε ρίζα, πιθανόν υπό τη μορφή ενός διαλυτού μορίου.
ΤΑ ΦΥΤΑ ΑΚΟΥΝ Υπάρχουν ήχοι που είναι επωφελείς για τα φυτά. Αυτοί περιλαμβάνουν τις δονήσεις που παράγονται από τα έντομα, όπως ο ήχος της μέλισσας ή ο ρυθμός κτυπήματος των φτερών μιας αφίδας κλπ. Θα μπορούσαν να ωφεληθούν επίσης και από την ικανότητα να ανιχνεύουν ήχους που παράγονται από άλλα φυτά. Οι ερευνητές στο Ινστιτούτο Φυτικών Επιστημών στη Βέρνη της Ελβετίας κατέγραψαν πρόσφατα υπερηχητικές δονήσεις που προέρχονται από πεύκα και βελανιδιές κατά τη διάρκεια μιας ξηρασίας (New Phytologist, vol179, p1070), ίσως προειδοποιώντας άλλα δέντρα ώστε να προετοιμαστούν για τις συνθήκες ξηρασίας. Ο Στέφανο Μανκούζο από το Διεθνές Εργαστήριο Νευροβιολογίας των Φυτών στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας στην Ιταλία και οι συνεργάτες του έχουν αρχίσει να εφαρμόζουν αυστηρά μέτρα για τη μελέτη της ακοής των φυτών (Trends in Plant Sciences, vol17, ρ323). Τα πρώτα αποτελέσματα δείχνουν ότι οι ρίζες καλαμποκιού αναπτύσσονται προς συγκεκριμένες συχνότητες δονήσεων. Αυτό που είναι ακόμη πιο εκπληκτικό είναι το εύρημά τους ότι και οι ίδιες οι ρίζες μπορεί να εκπέμπουν ηχητικά κύματα. Προς το παρόν έχουμε μακρύ δρόμο ακόμα για να βρούμε πώς ένα φυτό μπορεί να παράγει ηχητικά σήματα και πώς μπορεί να τα εντοπίσει.
ΤΑ ΦΥΤΑ ΕΧΟΥΝ ΑΦΗ Τα φυτά ζουν σε ένα κόσμο αφής. Τα κλαδιά τους χορεύουν στον άνεμο, τα έντομα σέρνονται στα φύλλα τους και τα αναρριχόμενα αναζητούν στηρίγματα για να κρεμαστούν. Είναι ευαίσθητα στη ζέστη και στο κρύο, αλλάζοντας τον ρυθμό ανάπτυξης τους και ρυθμίζοντας τη χρήση του νερού. Απλά αγγίζοντας ή κουνώντας ένα φυτό είναι συχνά αρκετό για να μειωθεί η ανάπτυξή του. Αυτός είναι ο λόγος που η βλάστηση στις ανεμοδαρμένες περιοχές τείνει να είναι καχεκτική.
Η απτή ευαισθησία είναι πιο εμφανής στον σαρκοβόρα flytrap venus. Όταν μια μύγα, σκαθάρι ή ακόμη και ένα μικρό βατράχι σέρνεται στα ειδικά διαμορφωμένα φύλλα του, αυτά κλείνουν απότομα με εκπληκτική δύναμη εμποδίζοντας το θύμα να διαφύγει. Αλλά δεν θα κλείσει απότομα με κάθε διέγερση – πρέπει να αισθανθεί τουλάχιστον δύο αγγίγματα στις τρίχες της μέσα σε διάστημα περίπου 20 δευτερόλεπτων το ένα από το άλλο. Αυτό βοηθά να διασφαλιστεί ότι το θήραμα έχει το ιδανικό μέγεθος και δεν θα είναι σε θέση να ελευθερωθεί από την παγίδα μόλις αυτή κλείσει.
Μολονότι τα περισσότερα φυτά δεν αντιδρούν τόσο γρήγορα, αισθάνονται τον μηχανικό ερέθισμα με τον ίδιο τρόπο . Αυτό που είναι πραγματικά συναρπαστικό είναι ότι ακόμη και στο επίπεδο των μεμονωμένων κυττάρων τα φυτά και τα ζώα χρησιμοποιούν παρόμοιες πρωτεΐνες για να αισθανθούν. Αυτοί οι μηχανοϋποδοχείς είναι ενσωματωμένοι στις κυτταρικές μεμβράνες και όταν διεγείρονται με μηχανική πίεση η παραμόρφωση, επιτρέπουν φορτισμένα ιόντα να διασχίσουν τη μεμβράνη . Αυτό δημιουργεί μια διαφορά στο ηλεκτρικό φορτίο μεταξύ του εσωτερικού και του εξωτερικού του κυττάρου, το οποίο παράγει ρεύμα. Σε αντίθεση με εμάς, τα φυτά δεν διαθέτουν εγκέφαλο για να μεταφράσει αυτά τα σήματα σε αισθήσεις με συναισθηματική χροιά. Παρ ‘όλα αυτά, η ευαισθησία τους στο άγγιγμα τους επιτρέπει να ανταποκρίνονται στις μεταβολές του περιβάλλοντος τους με συγκεκριμένους και κατάλληλους τρόπους.
ΤΑ ΦΥΤΑ ΘΥΣΙΑΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΓΕΝΙΕΣ Το τελευταίο μήνυμα που στέλνουν τα φυτά που πεθαίνουν είναι η οδηγία για την εμφάνιση των επόμενων γενεών!
Έχετε προσέξει τι συμβαίνει σε μια ντοματιά που πεθαίνει πρόωρα από ασθένεια; Το φυτό δίνει όλες τις θρεπτικές ουσίες στους καρπούς, ακόμα και όταν έχουν ξεραθεί όλα τα φύλλα και ο κορμός και φροντίζει να αντέξει μέχρι να κοκκινίσουν οι καρποί του προκειμένου να εξασφαλίσει την επόμενη γενιά. Ή… θα έχετε ακούσει πως μετά από μια πυρκαγιά η γη βλασταίνει και ανανεώνεται το κατεστραμμένο οικοσύστημα γιατί οι σπόροι που υπάρχουν κοιμισμένοι κάτω από το έδαφος ξυπνούν.
Όπως ανακάλυψαν προσφάτως ερευνητές του Ινστιτούτου Salk και του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Σαν Ντιέγκο, τα καιόμενα φυτά είναι αυτά που ενημερώνουν τους σπόρους ότι ήλθε η ώρα να ξυπνήσουν. Ειδικότερα, όπως περιγράφουν οι αμερικανοί ερευνητές με άρθρο τους στην επιστημονική επιθεώρηση (Proceedings of the National Academy of Sciences) (έκδοση της 23ης Απριλίου 2013), τα καιόμενα φυτά παράγουν χημικές ουσίες που ονομάζονται καρρικίνες (karrikins). Αυτές οι ουσίες, που υπάρχουν στον καπνό, προσδένονται με τη βοήθεια μορίων που εντόπισαν οι αμερικανοί επιστήμονες πάνω στους κοιμισμένους σπόρους. Η πρόσδεση των καρρικινών στα μόρια αυτά, τα οποία ονομάζονται ΚΑΙ2, μεταβάλλει τη στερεοδιάταξή τους και η μεταβολή αυτή λειτουργεί για τους σπόρους όπως ένα ξυπνητήρι. Ίσως και κάτι παραπάνω: είναι η σαφής οδηγία ότι ο συγκεκριμένος σπόρος πρέπει να βλαστήσει αυτή τη δεδομένη στιγμή σε αυτόν τον δεδομένο χώρο.
Ίσως επειδή τα φυτά αδυνατούν να μετακινηθούν από το σημείο όπου έχουν φυτρώσει, προικίστηκαν με μια σειρά άλλων ιδιοτήτων που τα βοηθούν να αντεπεξέλθουν.
Το βράδυ της Παρασκευής, 10/1/2020, σημειώθηκε η πρώτη πανσέληνος του έτους και της δεκαετίας, που, σύμφωνα με τους Αυτόχθονες Αμερικανούς, ονομάζεται «το φεγγάρι του λύκου», από τους λύκους που αλυχτούν.
Εδώ όπως αποτυπώθηκε από το γραφείο μας στο κέντρο της Αθήνας!
Κάποιοι θεωρούν ότι αυτή η ονομασία έχει αγγλοσαξονική προέλευση.
Σε κάποιους πολιτισμούς ονομάζεται Παλαιά Πανσέληνος, Παγωμένη Πανσέληνος, Χιονισμένη Πανσέληνος ή και «Moon after Yule».
«Yule» είναι ένα παραδοσιακό, τριήμερο χειμερινό φεστιβάλ με ρίζες στη βόρεια Ευρώπη του 10ου αιώνα, το οποίο διοργανωνόταν κοντά στο χειμερινό ηλιοστάσιο, που τώρα συσχετίζεται με τα Χριστούγεννα, ενώ αυτό το ολόγιομο φεγγάρι που σημειώνεται στις 10 Ιανουαρίου είναι μετά τη γιορτή του Yule, οπότε μετά τα Χριστούγεννα.
Η «Πανσέληνος του λύκου», όπως είναι γνωστή, συνδυάστηκε με μια έκλειψη παρασκιάς του φεγγαριού, όπου δηλαδή η πανσέληνος μπαίνει μέσα στη σκιά της γήινης παρασκιάς, πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα η Σελήνη να σκοτεινιάζει εν μέρει, αλλά όχι τελείως, όπως σε μια κανονική έκλειψη, όταν το φεγγάρι εισέρχεται στο εσωτερικό τμήμα της.
Για τη σύνδεση σελήνης και λύκου, έχουν πολλά ειοωθεί. Ο λύκος πράγματι, έχει φοβερές ψυχικές αντοχές κι η ρίζα του ονόματός του συνδέεται με το Φως (παράβαλε λυκόφως, λυκαυγές, lux στα λατινικά κλπ) . Είναι από τα ζωντανά πλάσματα που εάν παγιδευτεί, αψηφά κάθε σωματικό πόνο προκειμένου να ελευθερωθεί. Εάν δηλαδή πιαστεί σε παγίδα το πόδι του (και έχουμε άπειρα παραδείγματα), θα το κόψει με τα ίδια του τα δόντια δίχως να χάσει τις αισθήσεις του. Στην συνέχεια θα απομακρυνθεί αιμόφυρτος, έως να βρεί μέρος για να κρυφτεί. Και μόνο τότε αφήνει να τον εγκαταλείψουν οι δυνάμεις του !!.
Ο κάτασπρος Λύκος λοιπόν (όπως μας λέει ο θρύλος), ήταν γέννημα της Σελήνης, που για να μην φάει τα άλλα της παιδιά, τον πέταξε κάτω στην Γη, τον εξόρισε δηλαδή, αλλά τελικά ο Λύκος επέζησε και ερωτεύτηκε τρελά μια αδέσποτη κάτασπρη σκυλίτσα, και έτσι πολλαπλασιάστηκε το είδος των λυκόσκυλων. Την σύντροφό του όμως την έπιασαν οι άνθρωποι, την ώρα που είχε πάει να κλέψει από τις στάνες τους τροφή για τα παιδιά της, και τότε την έγδαραν ζωντανή !!. Το τομάρι της στην συνέχεια το κρέμασαν σε ένα δένδρο στο κέντρο της πόλης τους, προς γνώσιν και συμμόρφωση όλων των άγριων σκυλιών. Ο Λύκος όμως πήγε κρυφά την νύχτα και πήρε το αιματοβαμμένο κάτασπρο τομάρι της, και ουρλιάζοντας από ψυχικό πόνο, το ανέβασε στην ψηλότερη κορφή ενός βουνού. Εκεί θρηνώντας τον χαμό της, ικέτευε την μητέρα Σελήνη, να αναστήσει την αγαπημένη του !!. Η καρδιά της Σελήνης ράγισε από τύψεις. Αλλά όσο κι αν προσπάθησε, δεν είχε την μαγική δύναμη να την αναστήσει. Ωστόσο, η πνοή της την οποία έστειλε στην Γή.. ήταν ένα πολύ ισχυρό ελιξίριο, ικανό να αναζωογονήσει – να ανακουφίσει – να δώσει κουράγιο στον Λύκο, όπως όμως και σε κάθε άλλη πονεμένη ψυχή. Από τότε (σύμφωνα με τον θρύλο), κάθε Πανσέληνο, οι λύκοι ανεβαίνουν στο πιο ψηλό σημείο σε κάποιο ξέφωτο, και σηκώνοντας το κεφάλι προς το μέρος της Σελήνης, της τραγουδούν – την υμνούν και την παρακαλούν να στείλει το ελιξίριο της ώστε να αναστήσει μια αγαπημένη ψυχή – ώστε να γιατρέψει τον πόνο ψυχής – ώστε να τις δώσει δύναμη να αντέξει τον σωματικό πόνο. Έτσι η Σελήνη τότε, για να απαλύνει τις τύψεις της, στέλνει το ελιξίριο της προς κάθε ψυχή, το οποίο της δίνει κουράγιο και δύναμη για να συνεχίσει ακάθεκτη την πορεία της πάνω στην Γή !!!
Της Lauren Slater Αναμνήσεις είναι τα ίχνη που αφήνουμε στο πέρασμά μας από τη ζωή. Χωρίς αυτά, κοιτάζουμε το παρελθόν και βλέπουμε μόνο μια κενή χιονισμένη έκταση ή την εντελώς διαφορετική ταυτότητα κάποιου άλλον. Η μνήμη μας είναι αυτό που μας κάνει να αισθανόμαστε ότι το είδος μας διέπεται από ιστορική συνέχεια. Ο Πλάτωνας πίστευε στη μορφή της απόλυτης ή ιδανικής μνήμης, μια σφαίρα που μπορούσε κανείς να αγγίξει, στην οποία φαινόταν να διατηρείται σε άψογη κατάσταση όλο το παρελθόν ενός ατόμου.
Ο Φρόιντ είπε πολλά πάνω σ’ αυτό το θέμα και ορισμένες φορές ισχυρίστηκε πως η μνήμη είναι ένα συνονθύλευμα ονείρου και πραγματικότητας, αν και, επίσης πολλές φορές, ισχυρίστηκε ότι η μνήμη έμοιαζε με κινηματογραφική ταινία, με αναμετάδοση ότι δηλαδή η ταινία είναι τυλιγμένη σε ένα μέρος του εγκεφάλου και ανακαλείται μέσα από ελεύθερους συνειρμούς. Η αντίληψη που έχουμε για τη μνήμη βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στις ιδέες αυτών των δύο ανδρών: του Φρόυντ και τον Πλάτωνα, που αποτελούν και οι δύο μια διόλου κακή συναναστροφή για έναν αναγνώστη. Εντούτοις, η ψυχολόγος Ελίζαμπεθ Λόφτους αποφάσισε να αμφισβητήσει το πεδίο γνώσης των μεγάλων πατέρων. Η Λόφτους υποψιαζόταν πως η μνήμη είναι ολισθηρή και αναξιόπιστη. Η Λόφτους, από τις πλέον καινοτόμες γυναίκες στο χώρο της Κλινικής Ψυχολογίας, εφηύρε ένα μάλλον ανησυχητικό και φιλοσοφικά βαθυστόχαστο πείραμα, το οποίο σχεδιάστηκε για να δοκιμάσει «το περιεχόμενο» των ενθυμήσεών μας, ώστε να καθοριστεί αν πρέπει να τις αποκαλούμε αποκυήματα της φαντασίας ή γεγονότα. Τα αποτελέσματα στα οποία κατέληξε η Λόφτους προκάλεσαν οργή. Οι πρώτες μελέτες της Λόφτους εστιάστηκαν σε πινακίδες με στοπ, γένια, αχυρώνες και μαχαίρια. «Μήπως αυτό το σήμα οδικής κυκλοφορίας ήταν κίτρινο;», μπορεί να ρωτούσε τα υποκείμενα του πειράματος της. Κι είναι σίγουρο ότι μόλις ενστάλαζε στο λόγο της την υποψία της πιθανότητας, τα υποκείμενά της θυμούνταν ότι το σήμα ήταν κίτρινο, ενώ στην πραγματικότητα ήταν κόκκινο. Στο εργαστήριό της, πρόβαλλε ταινίες -κάποιον πυροβολημένο στο πρόσωπο κι ένα μασκοφόρο σ’ έναν άδειο δρόμο- κι έκανε ερωτήσεις, όπως για παράδειγμα: «Θυμάστε που εκείνος ο άνδρας είχε γένια;». Οι περισσότεροι ανακαλούσαν τα γένια, αλλά στην πραγματικότητα ο άνδρας φορούσε μάσκα. Όπως λέει η Ελίζαμπεθ Λόφτους, κλινική ψυχολόγος και καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον, «ένα μόνο λεπτό παραπέτασμα χωρίζει την πραγματικότητα από τη φαντασία», γεγονός που απέδειξε περίτρανα η ίδια μέσα απ’ τα πολυβραβευμένα της πειράματα σχετικά με το πώς ακόμα κι ο παραμικρός υπαινιγμός μολύνει τη μνήμη. Πείτε σε κάποιον ότι είδε έναν μπλε αχυρώνα κι αυτός θα «βάψει» τον αχυρώνα μπλε. Τα δεδομένα χάνονται απ’ τον εγκέφαλο κι ο κόσμος μας μοιάζει με πίνακα ακουαρέλας, σαν αυτούς που ζωγραφίζει η κόρη μου- ασύνδετες, θολές ζωγραφιές όπου ίσως απεικονίζεται το ένα ή το άλλο’ όλα είναι ένα σύννεφο. Πολύ προτού η Λόφτους γίνει διάσημη —ή περιβόητη, ανάλογα ποια είναι τα πιστεύω σας-, ήταν φανερό ότι τα ευρήματά της σχετικά με τη διαστρέβλωση της μνήμης ήταν εμπορεύσιμα «προϊόντα». Τις δεκαετίες του 1970 και του 1980, η Λόφτους προσέφερε τη βοήθειά της σε κάποιους συνηγόρους υπεράσπισης που ήθελαν ν’ αποδείξουν στους ενόρκους μιας δίκης ότι οι περιγραφές των αυτοπτών μαρτύρων δεν ήταν το ίδιο αξιόπιστες με τις κάμερες. «Βοήθησα πολλούς ανθρώπους», λέει εκείνη. Ορισμένοι απ’ αυτούς είναι ο Στραγγαλιστής του Λόφου, οι αδελφοί Μενέντες, ο Όλιβερ Νορθ, ο Τεντ Μπάντι. «Ο Τεντ Μπάντι;», ρωτάω όταν ακούω τ’ όνομα. Η Λόφτους γελάει. «A, ναι», λέει εκείνη, «αυτό συνέβη πολύ προτού μάθουμε ότι αυτός ήταν ο Μπάντι. Τότε δεν είχε κατηγορηθεί ακόμα για φόνο. Τότε, είχε γίνει εσφαλμένη αναγνώριση από τους μάρτυρες και του είχε απαγγελθεί η κατηγορία της απαγωγής». Είστε σίγουρη;», τη ρωτάω. «Πώς μπορείτε να είσαστε πεπεισμένη ότι οι άνθρωποι που εκπροσωπείτε είναι πραγματικά αθώοι;». Δεν απαντά άμεσα. Λέει: «Μέσα στο δικαστήριο, βαδίζω σύμφωνα με τις αποδείξεις…Έξω απ’ το δικαστήριο, είμαι άνθρωπος και δικαιούμαι να έχω ανθρώπινα συναισθήματα». Αναρωτιέμαι ποια είναι τα ανθρώπινα συναισθήματά της για την επιστολή ενός ατόμου, που όταν ήταν παιδί κακοποιήθηκε κι επέζησε, στην οποία έγραφε: «Αν σας ενδιαφέρει μπορώ να σας πω τι κάνει το σύνδρομο εσφαλμένων αναμνήσεων σε ανθρώπους σαν εμένα’ μας κάνει ψεύτες. Το σύνδρομο των εσφαλμένων αναμνήσεων είναι πολύ κομψότερο από την κακοποίηση παιδιών… Υπάρχουν όμως παιδιά που σήμερα το βράδυ, ενώ εσείς κοιμάστε, θα βιάζονται και θα ξυλοκοπούνται. Αυτά τα παιδιά ίσως δεν μιλήσουν ποτέ, επειδή “κανείς δεν θα τα πιστέψει”». «Κι όμως, θα τα πιστέψουν πολλοί’ άνθρωποι», λέει η Λόφτους κι αφήνει ένα γελάκι. Το γέλιο της Λόφτους είναι βραχνό κι ο τόνος της φωνής της γαλίφικος. Σκέφτομαι πως είναι παράξενη, χωρίς πολλούς φραγμούς μέσα της. Κινείται με ανησυχητική ευκολία ανάμεσα στο επαγγελματικό και το προσωπικό επίπεδο. Από τη μία ξεστόμιζε φράσεις σαν αυτές: «Σύμφωνα με τ’ αποτελέσματα του πειράματος μας, το 25% απ’ όσους απάντησαν, που στατιστικά αποτελούν αξιοσημείωτη μειονότητα, έμελλαν να…». Κι απ’ την άλλη έκανε απότομη στροφή, περνούσε μια σύντομη στιγμή σιωπής και συνέχιζε: «Σας είπα για την κάρτα του Αγίου Βαλεντίνου που έλαβα;». Σήμερα είναι 14 Φεβρουάριου και μόλις έλαβε μια κάρτα απ’ τον πρώην σύζυγό της, τον Γκρεγκ, στον οποίον αναφέρεται ως «πρώην ζυγό» της. «Ξέρεις τι λατρεύω σε σένα;», διαβάζει η Λόφτους στην κάρτα. «Όλα αυτά τα φροϋδικά σου ολισθήματα». Η Λόφτους γελάει και λέει: «Ακόμα αγαπάω τον πρώην ζυγό μου. Κρίμα που η δεύτερη σύζυγός του είναι τόσο χαζή».
Το 1990 συνέβη κάτι σημαντικό για τη Λόφτους. Οι ζωές των περισσοτέρων ανθρώπων δεν καθορίζονται από συγκεκριμένες κρίσιμες στιγμές. Οι περισσότερες, ζωές χτίζονται σιγά σιγά’ μέσα από αλλεπάλληλες «επιχωματώσεις» που με την πάροδο του χρόνου παίρνουν κάποιο σχήμα, το οποίο εμείς βλέπουμε, αν το δούμε ποτέ, μόνο στο τέλος. Για τη Λόφτους, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Το 1990, κάποιος δικηγόρος, ο Νταγκ Χόρνγκραντ, την κάλεσε να καταθέσει σε μια ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση. Πελάτης του Χόρνγκραντ ήταν ένας άνδρας 63 ετών, ο Τζορτζ Φράνκλιν. Η Αϊλίν, η όμορφη, κοκκινομάλλα κόρη του, ισχυριζόταν ότι θυμήθηκε, είκοσι κα: πλέον χρόνια μετά το συμβάν, πως ο πατέρας της είχε βιάσει και δολοφονήσει την καλύτερή της φίλη. Πρόκειται για μακάβρια ιστορία με πέτρες και νεκροκεφαλές ό,τι έπρεπε για την Λόφτους, την ντίβα των δραματικών υποθέσεων. Εκείνη άρπαξε την ευκαιρία. «Μα είναι δυνατόν να ξεχνάς εντελώς ότι υπήρξες μάρτυρας μιας τόσο τραυματικής εμπειρίας, και ξαφνικά, δεκαετίες μετά το γεγονός, να την ανακαλείς; Να έχεις θάψει κάθε λεπτομέρεια και μετά να τις επαναφέρεις όλες στην επιφάνεια και να φωτίζονται μία μία ανέπαφες; Δεν το πιστεύω», λέει η Λόφτους. Δεν αμφισβητεί το γεγονός ότι πράγματι υπάρχουν τραυματικές εμπειρίες («και βέβαια υπάρχουν πληγωμένα παιδιά»), αλλά αμφισβητεί ότι ένα τέτοιο συμβάν μπορεί ν’ αποσπαστεί εντελώς απ’ τη συνείδηση και ν’ αποθηκευτεί άθικτο σε μια εμπρόσθια «θήκη» του εγκεφάλου’ όπως μια βυθισμένη κασέλα κρύβει θησαυρό και μια μέρα ανοίγει κι αποκαλύπτονται τα πράσινα πετράδια της κι ο λαμπερός χρυσός της. Όταν πρόκειται για τη μνήμη, εξηγεί η Λόφτους, η λάμψη ξεθωριάζει γρήγορα. Είδε με τα ίδια της τα μάτια πώς μπορούν να μολυνθούν οι ενθυμήσεις’ τα πρώτα πειράματά της έδειξαν πως οι αναμνήσεις πάντα φθίνουν με το πέρασμα του χρόνου. Και τώρα, αυτός ο άνδρας, ο Τζορτζ Φράνκλιν, έμελλε να καταδικαστεί αποκλειστικά και μόνο βάσει των αναμνήσεων της ενήλικης κόρης του, οι οποίες ανασύρθηκαν από κάποιο ψυχοθεραπευτή νέας γενιάς που χρησιμοποίησε κάθε λογής υπαινιγμούς. Υπαινιγμός! Αυτή η λέξη είναι το προσωπικό ξωτικό της Λόφτους. Οι άνθρωποι είναι τόσο ευμετάβλητοι που το δέρμα τους μοιάζει περισσότερο με ρούχο το οποίο μετά βίας καλύπτει τα κόκαλα και τους μυς’ οτιδήποτε μπορεί να το διαπεράσει. Είναι τρομακτικό. Κι έτσι η Λόφτους πήγε να καταθέσει υπέρ του Τζορτζ Φράνκλιν. Πήγε για να πει στους ενόρκους ότι η μνήμη της Αϊλίν δεν μπορούσε να ληφθεί σοβαρά υπόψη, όχι εξαιτίας της Αϊλίν, αλλά εξαιτίας των μηχανισμών αυτής καθαυτής της μνήμης, η οποία αχρηστεύεται με το χρόνο. Σε μια από τις πιο προβεβλημένες υποθέσεις ανάκλησης μνήμης εκείνης της δεκαετίας, η Λόφτους κατέθεσε στο δικαστήριο και μίλησε για το νου που αναμειγνύει γεγονότα με μύθους και πως αυτό το σύμφυρμα αποτελεί μέρος της φυσιολογικής πορείας του νου. Μίλησε για τα υποκείμενα των εργαστηριακών πειραμάτων της που είχαν κάνει τα κόκκινα σήματα της τροχαίας κίτρινα, που είχαν τοποθετήσει αχυρώνες σε μέρη όπου δεν υπήρχαν καν αχυρώνες και που είχαν ανακαλέσει μαύρα γένια πάνω σε άτριχα πηγούνια. Η Αϊλίν είπε ότι είδε την πέτρα που χρησιμοποίησε ο πατέρας της για να συνθλίψει το κρανίο της Σούζαν, της καλύτερής της φίλης’ ότι είδε το δαχτυλίδι που άστραψε στο φως του ήλιου’ ότι νοερά έβλεπε και πάλι λίγο αίμα, λίγο μπλε και η Λόφτους είπε: «Δεν είναι αλήθεια. Η Αϊλίν διάβασε όλες αυτές τις λεπτομέρειες αργότερα στις εφημερίδες». Οι ένορκοι δεν την πίστεψαν, τη Λόφτους δηλαδή, κι έτσι επέστρεψε στο σπίτι της νικημένη, ενώ ισχυρίζεται ότι εκείνη η υπόθεση διαμόρφωσε τη μετέπειτα δουλειά της. Ο Φράνκλιν, ύστερα από περισσότερες από δύο δεκαετίες μετά το συμβάν, καταδικάστηκε για το βιασμό και τη δολοφονία της καλύτερης φίλης της κόρης του, και η Λόφτους πάγωσε. Όπως μου λέει: «Από τότε, η αποστολή μου στη ζωή είναι, και πάντα θα είναι, να βοηθώ αυτούς που κατηγορούνται άδικα. Συνειδητοποίησα ότι όλα εκείνα τα περί αχυρώνων και σημάτων οδικής κυκλοφορίας δεν επρόκειτο να χρησιμεύσουν ως αποδείξεις, ειδικά από τη στιγμή που είχε διαμορφωθεί ένα νέο κλίμα όπου επικρατούσε η φρενίτιδα της ψυχοθεραπείας ανάκλησης της μνήμης και με τους πάντες να πιστεύουν στη θεωρία της απώθησης’. Συνειδητοποίησα πως αυτό που έπρεπε ν’ αποδείξω δεν ήταν η πιθανότητα διαστρέβλωσης μιας ανάμνησης, γεγονός που, αλίμονο, έχω ήδη αποδείξει, αλλά η πιθανότητα εμφύτευσης μιας εντελώς αναληθούς ανάμνησης σ’ ένα άτομο». Το ύφος της Λόφτους όταν μιλάει για όλα αυτά είναι χαιρέκακο – μήπως είναι κι αυτό κάποιο τέχνασμά της; Πάντα τέτοια κάνει και σε ξεγελάει, σαν μικρό ξωτικό. Έχει διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ. Είναι μαθηματικό μυαλό. Διαθέτει την ευφυΐα να εντοπίζει τον παλμό της λαϊκής κουλτούρας και να τον γονιμοποιεί με τους σπόρους των δικών της πεποιθήσεων. Και για να είμαστε και δίκαιοι, πολλές από τις πεποιθήσεις της είναι μια χαρά. Ορισμένες άλλες μπορεί και να μην είναι. Μήπως τελικά το πιθανότερο είναι η Λόφτους να είναι ακριβώς -αν και σε μεγαλύτερο βαθμό- σαν εμάς τους υπόλοιπους: ένα μείγμα νοημοσύνης και τύφλωσης με πολλά ευαίσθητα σημεία.
Την Κυριακή, 25/11/2018, μέλη του ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ, ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση φίλων μας και συμμετείχαμε στη δενδροφύτευση μαζί με τον ΣΠΑΠ ( Σύνδεσμο Προστασίας και Ανάπλασης Πεντελικού) , την Ποντιακή Νεολαία Αττικής, την ομάδα Δρυοδάσος Γαλατσίου, τον Μανώλη και την Ίριδα Θεοδωρίδη, την Αντιγόνη Ιωαννίδου, το Γερογιάννη Γιάννη, μαθητές σχολείων και πολλούς άλλους εθελοντές και ομάδες, αλλά και την ομάδα ΟΔΕΥΩ και ΚΟΥΡΟΣ ΜΕΓΑΡΩΝ, στην περιοχή ΠΙΚΠΑ ΠΕΝΤΕΛΗΣ.
Η δενδροφύτευση έγινε με μάζεμα σπόρων ήμερης βελανιδιάς (λατ. Quercus ithaburensis subsp. macrolepis), ένα ιδιαίτερο δένδρο, που φτάνει τα 30 μέτρα σε ύψος , ευδοκιμεί σε θερμό και ξηρό περιβάλλον και είναι ιδιαίτερα ανθεκτικό στις πυρκαγιές.
Ο καρπός της, το βελανίδι, είναι σκληρό κάρυο κυπελλοφόρο και μονόσπερμο, το οποίο είναι ιδιαίτερα θρεπτική τροφή, πλούσια σε πρωτεΐνη, υδατάνθρακα, λιπαρά, φώσφορο, φυτικές ίνες, κάλιο, ασβέστιο, μαγνήσιο και νιασίνη. Συνεπώς το αλεύρι τους όχι μόνο είναι θησαυρός, αλλά περιέχει ουσίες που δεν βρίσκεις στο απλό σταρένιο αλεύρι. Οι αρχαίοι Αρκάδες και οι Ινδιάνοι γνώριζαν τις ευεργετικές ιδιότητες των βελανιδιών και το χρησιμοποιούσαν στην διατροφή τους τόσο ως καρπό, όσο και ως αλεύρι. Δυστυχώς στο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου τα βελανίδια δεν καταναλώνονται πλέον αρκετά, καθώς αντικαταστάθηκαν από τα χαμηλότερης θρεπτικότητας σιτηρά. Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκόσμιου Πόλεμου οι στρατιώτες άλεθαν τα βελανίδια και έφτιαχναν καφέ – ορισμένοι το κάνουν ακόμη και σήμερα, αφού τα βελανίδια είναι ένα εξαιρετικό και θρεπτικό υποκατάστατο.
Η Βαλανίς (ή Βάλανος), θεωρούνταν η Νύμφη του δέντρου της βελανιδιάς και μία από τις Αμαδρυάδες νύμφες, κόρες του Όξυλου (πνεύμα τους δάσους) και της Αμαδρυάδας. Η βελανιδιά αποτελούσε το ιερό δένδρο του Διός. Για το λόγο αυτό θεωρούνταν ιερό στην αρχαία Μακεδονία και μάλιστα πολλά χρυσά στεφάνια που έχουν βρεθεί και χρησιμοποιούνταν σε τελετές και ως ταφικά κτερίσματα, ήταν στεφάνια βελανιδιάς, με κορυφαίο το στεφάνι βελανιδιάς του Βασιλιά Φιλίππου Β’ της Μακεδονίας, που βρέθηκε στον βασιλικό τύμβο των Αιγών, στη σημερινή Βεργίνα. Επίσης η μαντική δρυς θεωρούνταν πως αποτελούσε την κατοικία του Δία στη Δωδώνη.
Η δενδροφύτευση εκτός από την αυτονόητη οικολογική της αξία και την ωφέλεια για το περιβάλλον, αλλά και την εκπαίδευση όλων μας, όσον αφορά στην συνυπευθυνότητα για την ποιότητα της ζωής μας και όχι αδιαφορίας και ιδιοτέλειας, από τα οποία πάσχει η κοινωνία μας, είχε και έναν εθνικό σκοπό μνήμης! Κάθε βελανίδι που φυτεύθηκε ήταν αφιέρωμα σε ένα Πόντιο αδελφό μας, που άφησε την πνοή του για τη διατήρηση του Ελληνισμού στις μακρινές μας πατρίδες, απ’ όπου ξεριζώθηκε βίαια, μετά από χιλιετίες παρουσίας και γονιμοποίησης του τόπου από την υψηλής ποιότητας κοινωνικής, οικονομική και πολιτιστική παρουσία!
Ο σπόρος δεν χάνεται, περιμένει και πετάει φύλα, όταν οι συνθήκες ξαναγίνονται κατάλληλες!
Η Περιπατητική Φιλοσοφική Σχολή «Στα Μονοπάτια των Ανθρώπων» του ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ εκμεταλλευόμενη ένα ιδιαίτερο φυσικό φαινόμενο, τη μεγαλύτερηολική έκλειψη σελήνης (Ματωμένο Φεγγάρι), που συμβαίνει άπαξ στην εκατονταετία, οργάνωσε φιλοσοφική συνάντηση στο λόφο Νυμφών στο Αστεροσκοπείο Αθηνών και την Πνύκα, την Παρασκευή, 27/7/2018 , ως μια ευκαιρία παρατήρησης του φυσικού φαινομένου σε ένα από τα ομορφότερα φυσικά μπαλκόνια των Αθηνών, με ταυτόχρονη συζήτηση και παρουσίαση, κατά τη διάρκεια της ημέρας και της αναμονής, των πλέον σημαντικών τμημάτων της τραγωδίας του Αισχύλου «Προμηθέας Δεσμώτης»!
Η Ανθρωπότητα ως ένας Τιτάνιος Δεσμώτης στους βράχους του υλισμού, σε μια αέναη πορεία προς την Πυρφόρο αποδέσμευση και ελευθέρωσή της!
Ένα θέμα και μία κοσμική συνθήκη με στοιχεία δραματικότητας και εν μέρει προφητικής τραγικότητας συνδυαζόμενα με τα γεγονότα, που επακολούθησαν τις καταστροφικές και άκρως φονικές πυρκαγιές στο Μάτι και την Ραφήνα!
Η συνάντηση έλαβε χώρα στο χώρο του Αστεροσκοπείου, στο Θησείο και η συζήτηση έλαβε χώρα στο Βωμό του Αγοραίου Διός», του Προστάτη των Αγορητών (Ρητόρων) στην Πνύκα, το Κοινοβούλιο της Αρχαίας Αθήνας, απέναντι από την Ακρόπολη .
Η εκδήλωσή μας σημαδεύτηκε κυριολεκτικά εξαιτίας των φονικών πυρκαγιών της Δευτέρας, που στοίχισαν τη ζωή σε δεκάδες συνανθρώπους μας και δοκιμάζουν τις αντοχές χιλιάδων άλλων, αλλά και τον ανθρωπισμό και το πνευματικό επίπεδο όχι μόνον της Ελλάδας, αλλά και του Κόσμου ως σύνολο! Κυριολεκτικά λοιπόν «Ματωμένο το Φεγγάρι» ξεπρόβαλε για να μας μεταφέρει τα μηνύματά του! Κι εμείς τα λάβαμε και τα αναλύσαμε συνδυάζοντάς τα με την εσωτερική αποκωδικοποίηση της έννοιας της έκλειψης σελήνης κατά τη συζυγία σελήνης, γης και ηλίου …
Προβληματιστήκαμε ασφαλώς για το αν θα ήταν σκόπιμο και πρέπον να την αναβάλλουμε μετά την εθνική τραγωδία, αλλά αποφασίσαμε να την πραγματοποιήσουμε, ως μια ευκαιρία αντίστασης στις αρνητικές δυνάμεις του θανάτου, ανάδειξης της ελπίδας μέσα από την πηγαία αλληλεγγύη και ομαδικής προσευχής για τους απελθόντες για τους ουράνιους λειμώνες συνανθρώπους μας!
Η ομάδα του ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ εμπλουτίστηκε προς μεγάλη χαρά μας από φίλους μας από την Αυστρία, τη Γαλλία, την Αγγλία και την Κύπρο και έτσι η συζήτηση «διεθνοποιήθηκε» προς μεγάλη χαρά του πνεύματος του Προμηθέα και του Αισχύλου, τα μηνύματα των οποίων απέκτησαν πολύ μεγαλύτερη εμβέλεια και προκάλεσαν ενθουσιασμό σε όλους μας τους φίλους, ενώ την παρακολούθησαν ως αργά τα μεσάνυχτα και πολλοί εκ των «εραστών» της πανέμορφης θερινής νύχτας με θέα στη φωτισμένη και πάντα λαμπερή Ακρόπολη.
Τα μηνύματα πολλά, σπουδαία και αφυπνιστικά, ενώ η συζήτηση, που επακολούθησε, ειδικά γύρω από το ερώτημα του «πώς μπορεί κανείς να διατηρεί την ψυχοπνευματική του ελευθερία, παρά τις δεσμεύσεις, που μπορεί να προκύπτουν από το εξωτερικό του περιβάλλον», διατήρησε τη ζωντάνια της ως αργά το βράδυ. Υπήρξε μία πραγματικά μοναδική συνάντηση του ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ, τέτοια που είναι αδύνατο να επαναληφθεί, όπως καλώς γνωρίζουν όσοι μας παρακολουθούν…
Η Περιπατητική Φιλοσοφική Σχολή «Στα Μονοπάτια των Ανθρώπων» του ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ εκμεταλλευόμενη ένα ιδιαίτερο φυσικό φαινόμενο, τη μεγαλύτερηολική έκλειψη σελήνης (ματωμένο φεγγάρι), που συμβαίνει άπαξ στην εκατονταετία, οργανώνει φιλοσοφική συνάντηση στο λόφο Νυμφών στο Αστεροσκοπείο Αθηνών, την Παρασκευή, 27/7/2018 περί τις 19.00, ως μια ευκαιρία παρατήρησης του φυσικού φαινομένου σε ένα από τα ομορφότερα φυσικά μπαλκόνια των Αθηνών, με ταυτόχρονη συζήτηση και παρουσίαση, κατά τη διάρκεια της ημέρας και της αναμονής, των πλέον σημαντικών τμημάτων της τραγωδίας του Αισχύλου «Προμηθέας Δεσμώτης»!
Η Ανθρωπότητα ως ένας Τιτάνιος Δεσμώτης στους βράχους του υλισμού, σε μια αέναη πορεία προς την Πυρφόρο αποδέσμευση και ελευθέρωσή της!
Η συνάντηση θα γίνει την Παρασκευή, 27/7/2018, περί ώρα 19.00 στο χώρο στάθμευσης του Αστεροσκοπείου, στο Θησείο, απέναντι από την Ακρόπολη . Δείτε εδώ το χάρτη από το Google στον οποίο σημειώνεται το Κέντρο Επισκεπτών Θησείου και το τηλεσκόπιο Δωρίδη.
– Για να έρθετε μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τον Ηλεκτρικό Σιδηρόδρομο (σταθμός Θησείο) ή το Μετρό (σταθμός Μοναστηράκι) και μετά από δέκα λεπτά πεζοπορία θα βρεθείτε στην κορυφή του Λόφου Νυμφών. Το Κέντρο διαθέτει περιορισμένο χώρο στάθμευσης. Η είσοδος είναι από τις οδούς ‘Πνυκός’ ή ‘Ωτρυνέων’, ενώ μόνο ένα τμήμα της οδού ‘Αποστόλου Παύλου’ είναι ανοιχτή για τα οχήματα.
Στοιχεία ολικής έκλειψης Σελήνης (ορατή από Ελλάδα):
Σύμφωνα με όσα έχει αποκαλύψει η NASA το φεγγάρι θα υποστεί την ολική έκλειψη για 1 ώρα και 43 λεπτά, η οποία θα είναι ορατή σε κάποιες περιοχές της Αφρικής, στη Μέση Ανατολή και την Ασία. Ακόμα, η NASA έχει συγκεντρώσει σε μια λίστα όλες τις ημερομηνίες και τη διάρκεια των ολικών εκλείψεων μέχρι και το 2100 και σε καμία άλλη έκλειψη δεν παρατηρείται τόσο μεγάλη διάρκεια. Μια μικρότερη σε διάρκεια ολική έκλειψη είχε συμβεί στις 31 Ιανουαρίου του 2018 ενώ άλλη μια μεγάλης διάρκειας – όχι όμως μεγαλύτερης από αυτής που θα δούμε στις 27 Ιουλίου – θα σημειωθεί στις 19 Ιανουαρίου 2019. Συνολικά, από το 2001 μέχρι και το 2100 θα γίνουμε μάρτυρες 85 εκλείψεων.
• Έναρξη μερικής έκλειψης Σελήνης: 27 Ιουλίου 2018, 21:24:27
• Έναρξη ολικής έκλειψης Σελήνης: 27 Ιουλίου 2018, 22:30:15
• Μέγιστο έκλειψης Σελήνης: 27 Ιουλίου 2018, 23:21:44
• Πέρας ολικής έκλειψης Σελήνης: 28 Ιουλίου 2018, 00:13:11
• Πέρας μερικής έκλειψης Σελήνης: 28 Ιουλίου 2018, 01:19:00
Μία ακόμη πολύ ιδιαίτερη εκδήλωση του Κοσμόπολις έλαβε χώρα την Κυριακή, 24/6/2018.
Καθώς η Ελλάδα παγωμένη ακόμη, προσπαθεί να αντιληφθεί το μέγεθος της πολιτικής αθλιότητας, που συνδέεται με τη χείριστη , αιφνίδια και βεβιασμένη λύση σε ένα διεθνές πρόβλημα, που τόσο αυτό , όσο και η δήθεν λύση του , δημιουργήθηκαν από συμφέροντα τρίτων, δηλαδή εκτός Ελλάδος και Σκοπίων, αλλά οι πάντα πρόθυμοι στο εσωτερικό έπαιξαν τον ευτελή κι επικίνδυνο ρόλο τους, το ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ επιχείρησε τη δική του παρέμβαση στο τόσο δυσεπίλυτο και ευαίσθητο αυτό εθνικό και διεθνές ζήτημα.
Μετά τα άκρως δημιουργικά, αλλά παράνομα (κατά το εθνικό και διεθνές δίκαιο) και αντισυνταγματικά επιβεβλημένα μνημόνια, επακολούθησε και η για πρώτη φορά «πρωτότυπη» και διεθνώς μοναδική διαφοροποίηση της ονομασίας ενός κράτους (Βόρεια Μακεδονία), από την υπηκοότητα των κατοίκων του (Μακεδόνες)!!! Μία λύση λοιπόν που δεν ήρθε να ειρηνεύσει την περιοχή, αλλά για να αποτελέσει δικλείδα έξωθεν και διαρκούς ελέγχου των κρατών μας – και των δύο κρατών – διασφαλίζοντας τη διαιώνιση της ανάγκης ύπαρξης έξωθεν πατρόνων, που θα παρεμβαίνουν κάθε φορά, που η κατάσταση θα ξεφεύγει από τα όρια, καθώς οι ίδιοι πάτρονες βεβαίως θα κατέχουν το κλειδί της στρόφιγγας, όπως επί δεκαετίες κάνουν με την Ελλάδα, την Τουρκία, την Αλβανία και πολλές άλλες περιοχές και κράτη του κόσμου μας, δηλαδή μία λύση που θα έχει χαρακτήρα διαρκούς προσωρινότητας. Άλλωστε η έννοια της Μακεδονικής υπηκοότητας (ούτε καν Βορειομακεδονικής), ενός λαού που ομιλεί τη Μακεδονική (ούτε καν Βορειομακεδονική), διασφαλίζει ασφαλώς και δεν περιορίζει τη δυνατότητα αλυτρωτικών εκδηλώσεων, προερχομένων είτε εκ των βορείων γειτόνων μας είτε από όποιες δυνάμεις γνωρίζουν καλά τη χειραγώγηση λαών και κοινωνιών μέσω προβοκάτσιας.
Αυτά και άλλα πολλά συζητήσαμε στις 11.00 της Κυριακής, 24/6/2018, με την ομάδα ενεργών πολιτών του Κοσμόπολις στο Ναυτικό Όμιλο Βάρκιζας, με τον εκλεκτό καθηγητή του Πανεπιστημίου Πειραιά Παναγιώτη Ήφαιστο, επ’ ευκαιρία συλλογής σπαθόχορτου ή υπερικού ή βαλσαμόχορτου, για να φτιάξει καθένας μας βαλσαμέλαιο, με τις σπουδαίες χρήσεις που περιγράφουμε πιο κάτω.
Έγινε μία εκτενής αναφορά στο βαλσαμόχορτο από τον Παναγιώτη Ήφαιστο και στη διαδικασία συλλογής και δημιουργίας βαλσαμέλαιου, τον οποίο ευχαριστούμε για τη
Cosmopolis Organicity Movement / Κίνηση Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ 