Αναφέρει ο μακαριστός Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας:

“Θα μεταχειρισθή ο σατανάς ποικίλας παγίδας, όπως σας παραλύση, δια να εξασθενήσετε και να χάσετε το ηθικόν σας, πλην όμως και εσείς εννοήσατε την πονηράν τέχνην και λάβετε μέτρα αντιστάσεως. Το ότι δοκιμάζεσθε, τούτο είναι από τον Θεόν, διότι σας προγυμνάζει δια την μάχην, σας ψήνει, σας παιδαγωγεί.

Όπως οι στρατιώται που γυμνάζονται εις τους κόπους της ασκήσεως εις τα γυμνάσια, εκεί πρώτα κάμνουν την θεωρίαν της μάχης και κατόπιν, όταν σαλπίση ή σάλπιγγα του πραγματικού πολέμου, γυμνασμένοι όντες ορμούν εις την μάχην με την εσωτερικήν συναίσθησιν, ότι γνωρίζουν πώς να πολεμήσουν, και είναι έτοιμοι να θυσιασθούν δια τον σκοπόν και την ιδεολογίαν των.

Κατά παρόμοιον τρόπον και υμείς τώρα. Αφού εκλήθητε να γίνετε στρατιώται του Ιησού και να πολεμήσετε τον εχθρόν Του, ο Χριστός, σας γυμνάζει προς διαπίστωσιν της προς Αυτόν αγάπης σας, «τις εστι ο αγαπών με, ει μη ο τηρών τας εντολάς μου;».

Θαρσείτε, τέκνα μου, μείνατε πιστοί και αφοσιωμένοι εις Εκείνον, που σας ηγάπησε με τελείαν αγάπην. Οι αξιωματικοί, προτού να αρχίση η μάχη, τους στρατιώτας τους εμψυχώνουν με διάφορα στρατιωτικά και ηρωϊκά εμβατήρια και με διαφόρους διηγήσεις πράξεων ηρωϊκών και τους εξάπτουν το αίσθημα της αυτοθυσίας, αύτη η εργασία τους δίδει πολλήν δύναμιν και ανδρείαν εις την διεξαγομένην μάχην.

Ούτω και ημείς, όπως έκαμαν και οι άγιοι, να μελετώμεν τους αγώνας των μαρτύρων, πως αυτοί ηγωνίσθησαν, καθώς και των οσίων πατέρων, πως ασκήτευσαν, πως εγκατέλειψαν τον κόσμον και τους πάντας και πως ουδέν τους ημπόδισεν εις το να ακολουθήσουν τον δρόμον, που οδηγεί εις τον Ιησούν. Αύτη η μελέτη θα σας τονώση πολύ την καλήν σας θέλησιν και προαίρεσιν, διότι πολλοί μη γνωρίζοντας τας κεκρυμμένας παγίδας εκάμφθησαν και εξέπεσον αι ψυχαί των από την ελπίδα της αιωνίου ζωής.

Μελετάτε την αγάπην του Ιησού μας, η αγάπη του Ιησού θα εξουδετερώση κάθε άλλην φυσικήν αγάπην, και όσον περισσότερον αφήσωμεν, τόσον περισσοτέραν αγάπην θα απολαύσωμεν του Θεού. Άνω πρόσχωμεν, όπου ο Ιησούς κάθεται εκ δεξιών του Θεού, άνω ας βλέπουσιν οι οφθαλμοί μας, διότι άνω εισί τα αιώνια και ατελεύτητα.

Μη κάτω, διότι τα πάντα γη και σποδός. Σκεφθήτε την ουράνιον πολυτέλειαν, εκεί η άπειρος σοφία του Θεού, εκεί τα κάλλη τα ακατανόητα, εκεί αι αγγελικαί μελωδίαι, εκεί ο πλούτος της θείας αγάπης. Εκεί η ανώδυνος ζωή, εκεί θα έχουν αφαιρεθή τα δάκρυα και οι στεναγμοί, εκεί μόνον χαρά, αγάπη, ειρήνη, πάσχα αιώνιον, εορτή που δεν θα έχη τέλος. Ω, βάθος πλούτου και γνώσεως Θεού! « Α οφθαλμός ουκ είδε, και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν Αυτόν» ( Α΄ Κορινθ.2,9 ). Προσέχετε την ευχήν, επιμείνατε προσευχόμενοι. Η προσευχή όλα θα τα τακτοποιήση.

Μη κάμπτεσθε καθόλου. Μείνατε στερεοί εις τον άγιον σκοπόν. Μείνατε κοντά εις τον Ιησούν δια να ζήσετε την πνευματικήν ευτυχίαν. Ουδεμία ευτυχία υπάρχει εκτός μιας και αυτή εν τω Χριστώ. Αι νομιζόμεναι ευτυχίαι εκτός Χριστού, λέγονται καταχρηστικώς, εφ’ όσον αποκτώνται με ένοχα μέσα και διότι τελειώνουν εντός ολίγου και οδηγούν τον άνθρωπον εις την αιώνιον δυστυχίαν.

Αγωνίζεσθε, τέκνα μου, οι άγγελοι πλέκουν στεφάνια με λουλούδια του παραδείσου. Ο Χριστός μας τα λογίζεται εις μαρτύριον. Τι ωραιότερον να μαρτυρή κανείς δια τον Χριστόν!”

Υπομονή και επιμονή λοιπόν στον σκοπό μας. Νηστεία από τα κοσμικά ήθη και μυαλό γρήγορο και σε επαγρύπνηση ώστε όλα να πάνε κατ’ ευχήν και να βιώσουμε Χριστούγεννα με Φώτιση αυτήν την χρονιά.

Καλό Στάδιο

Σημείωση:

Από αύριο Τρίτη αρχίζει η ευλογημένη περίοδος πνευματικής προετοιμασίας για την εντός μας κι εντός της ανθρωπότητας, εν συνόλω, Θείας Γέννησης του Χριστού!

Αρχίζουμε με τα πιο εύκολα, τη νηστεία στα φαγητά και τα ποτά, περνούμε στη νήψη της ψυχής, την αδιάλειπτη προσοχή στα συναισθήματα κι αναγόμαστε στον υψηλό αγώνα του Λόγου, των ιδεών κι εννοιών, με νηστεία θεαμάτων και λόγων!

Όλα με συνεχή προσευχή, αλληλοσυμπαράσταση, υποστήριξη του ενός προς τον άλλο, μελέτη ωφέλιμων βιβλίων, καλών λόγων και έργων!

Ποιος είσαι εσύ δάσκαλε, που χαλάς την πιάτσα;

Ντροπή σου δάσκαλε! Ακούς εκεί!

Διευθυντής δημοτικού και να έχει στο σχολείο του τέτοιες συνήθειες!

Νικόλας Σιούτας το όνομά του.

Είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει.

Το πρώτο είναι οι συνήθειές του που έχει το «θράσος» να τις επιβάλλει σε μια ολόκληρη γειτονιά.

Τι κάνει αυτός;

Μαζί με τους δασκάλους και τους μαθητές του σχολείου, κάπου στη Ν. Σμύρνη, έχουν φτιάξει ένα σχολείο όπου, άκουσον άκουσον, λειτουργούν τα εξής: Ταρατσόκηπος με βιολογικούς λαχανόκηπους μαθητών, μετεωρολογικός σταθμός ενταγμένος στο Εθνικό Αστεροσκοπείο, αισθητήρες καταγραφής σεισμών συνεργαζόμενο με το πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, λιοστάσι, σημεία ανακύκλωσης, διαδραστικούς πίνακες, κατοπτρικό τηλεσκόπιο και web radio.

Επίσης έχει την απίστευτη συνήθεια να διοργανώνει «αστροβραδιές» όπου τα παιδιά με τη βοήθεια ερασιτεχνών αστρονόμων και τηλεσκοπίων παρατηρούν τα άστρα και μαθαίνουν αστρονομία και όχι ζώδια από το Άστρα και Όραμα.

Σα να μην φτάνουν όλα αυτά, διοργανώνει κάθε Σάββατο απόγευμα κινηματογραφικές προβολές στο home cinema του σχολείου για παιδιά και γονείς, με είσοδο ελεύθερη.

Το σχολείο γίνεται ένας χώρος χαράς, κεφιού, δημιουργίας και αγάπης για το χώρο.

Και τολμά αυτός ο δάσκαλος να αμφισβητεί με τις πράξεις του εκείνη την τεράστια φιγούρα του σχολείου που γκρινιάζει ολημερίς γιατί δεν έχει μελάνι («κι εγώ άμα είναι δεν κάνω τίποτα έτσι»), γιατί παίρνει λίγα λεφτά (λες και θα τιμωρήσεις το άσπλαχνο κράτος αν δε δουλεύεις).

Ντροπή σου δάσκαλε! Χαλάς την πιάτσα!

Την είδηση μάθαμε από ΤΑ ΝΕΑ, απ’ όπου είναι και η φωτογραφία.

Όπου μπαίνεις και ακούγεται Χατζιδάκις!

Μήπως να διωχθεί σαν την άλλη τη δασκάλα με τον Κεμάλ;

Συγχαρητήρια Κύριε Διδάσκαλε!!!!!!

Είσαι υπόδειγμα!!!!

Εύγε σου!!!

Δάσκαλος και εκτός της αίθουσας

Χαραλαμπάκης Μάνος 24 Μαΐου 2013

Στόχος του πριν από δύο χρόνια, όταν έγινε διευθυντής, ήταν να δημιουργήσει ένα σχολείο με όραμα και ανοιχτό στην κοινωνία.

Οι προσπάθειές του δείχνουν να έχουν αποτέλεσμα.

Το σχολείο είναι περιζήτητο και πολλοί γονείς επιδιώκουν να στείλουν σε αυτό τα παιδιά τους, ενώ παράλληλα λειτουργεί ως κύτταρο ζωής για ολόκληρη τη γειτονιά.

Όλα αυτά, διότι το σχολείο του ξεφεύγει από τα συνηθισμένα

Η εκδήλωση την οποία διοργάνωνε για χθες το βράδυ στο Άλσος Νέας Σμύρνης αποδεικνύει πόσο ανοιχτό στην κοινωνία είναι το σχολείο που διευθύνει. Στο Άλσος ήταν προγραμματισμένη η «Αστροβραδιά του 4ου»: οι μαθητές θα παρατηρούσαν τον έναστρο ουρανό με τηλεσκόπια με τη βοήθεια ερασιτεχνών αστρονόμων.

Ο Νικόλαος Σιούτας, δρ Ψυχολογίας, ειδικός παιδαγωγός και πρώην σχολικός σύμβουλος, γεννήθηκε στις Κομποτάδες Φθιώτιδας από γονείς αγρότες.

Η αγάπη του για το παιδί, όπως λέει, τον οδήγησε στην Παιδαγωγική Ακαδημία. Δίδαξε σε ορεινά μονοθέσια – διθέσια σχολεία του Νομού Βοιωτίας και έπειτα σε σχολεία της Αθήνας. Επηρεασμένος από τον Αλέξανδρο Δελμούζο άρχισε σύντομα να εφαρμόζει τις παιδαγωγικές αρχές του. «Οι ιδέες του με επηρέασαν από την αρχή της εκπαιδευτικής μου πορείας. Θεωρώ ότι ο Αλέξανδρος Δελμούζος είναι μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες στον χώρο της νεοελληνικής εκπαίδευσης. Η αποδέσμευση από την αυθεντία του παραδοσιακού δασκάλου, η ανάδειξη ενός συνεργατικού μοντέλου και η βιωματική μάθηση είναι αυτά που με εκφράζουν», αναφέρει.

ΒΙΩΜΑΤΙΚΗ ΜΑΘΗΣΗ. Ο εκπαιδευτικός, ο οποίος τα τελευταία 30 χρόνια μένει στη Ν. Σμύρνη και είναι πατέρας δύο παιδιών, δεν είναι ένας δάσκαλος κολλημένος στο σχολικό πρόγραμμα, ούτε ένας διευθυντής κλεισμένος στο γραφείο του. Αεικίνητος, από τη στιγμή που βρέθηκε στη θέση του διευθυντή στο 4ο Δημοτικό Ν. Σμύρνης, στη συμβολή των οδών Κράτητος και Αποστολάκη, ψάχνει συνεχώς να βρει καινούργια πράγματα που θα εμπνεύσουν τους μαθητές.

H λίστα των πρωτοποριακών δράσεων και προγραμμάτων που υλοποιούνται με πρωτοβουλίες του στο 4ο Δημοτικό είναι μεγάλη.

Το σχολείο διαθέτει έναν καταπράσινο ταρατσόκηπο όπου εφέτος οι μαθητές φύτεψαν τους δικούς τους βιολογικούς λαχανόκηπους.

Έχει μετεωρολογικό σταθμό ενταγμένο στο δίκτυο του Meteo (του Εθνικού Αστεροσκοπείου). Έχει δικό του αισθητήρα καταγραφής σεισμών και συνεργάζεται με το Πανεπιστήμιο Στάνφορντ.

Ο επισκέπτης εντυπωσιάζεται από το λιοστάσι που υπάρχει στο σχολείο, τους διαδραστικούς πίνακες, τα σημεία για ανακύκλωση, το κατοπτρικό τηλεσκόπιο.

«Ό,τι γίνεται, γίνεται με κέφι.

Άφησα μία θέση μεγαλύτερη, του σχολικού συμβούλου.

Ήρθα εδώ και έβαλα ένα στοίχημα: Να κάνουμε ένα δημόσιο σχολείο που δεν θα έχει τίποτα να ζηλέψει από ένα ιδιωτικό.

Πιστεύω στο νέο σχολείο, στο βιωματικό σχολείο. Από όποιο σχολείο και αν πέρασα είχα την ίδια φιλοσοφία», τονίζει μιλώντας στα «ΝΕΑ» ο κ. Σιούτας προσθέτοντας ότι το δημόσιο σχολείο δεν ταυτίζεται με το μίζερο.

Αισθάνεται όμως την ανάγκη να τονίσει ότι το εκπαιδευτικό αποτέλεσμα στο 4ο Δημοτικό είναι προϊόν συλλογικής εργασίας «όπου ο κάθε εκπαιδευτικός του σχολείου μας δίνει τον καλύτερο εαυτό του.

Είναι η καλύτερη ομάδα με την οποία έχω συνεργαστεί στα 35 χρόνια της εκπαιδευτικής μου πορείας».

Φροντίζει να ενημερώνει για το ποιος είναι ο στόχος του και στην ιστοσελίδα του σχολείου.

Γράφει πάνω πάνω: «Στοχεύουμε σε ένα σχολείο που θα το αγαπούν τα παιδιά, αλλά και θα το εμπιστεύονται οι γονείς.

Ένα σχολείο που θα είναι ανοικτό στις προκλήσεις της σύγχρονης εποχής βάζοντας στο κέντρο τον μαθητή.

Ένα σχολείο ανοικτό σε ιδέες και καινοτόμες δράσεις.

Ένα σχολείο που θα δίνει τη δυνατότητα στον μαθητή να ανακαλύπτει τη γνώση μέσα από ένα βιωματικό πλαίσιο.

Ένα σχολείο που θα καλλιεργεί την περιβαλλοντική συνείδηση, αλλά και θα προετοιμάζει τον μαθητή για τη ζωή».

Μία από τις καινοτόμες δράσεις του διευθυντή που εξέπληξαν εφέτος γονείς και μαθητές ήταν το… Σινέ Σχολείο.

Εκμεταλλεύθηκε την αίθουσα home cinema του σχολείου και διοργάνωσε τέσσερις κινηματογραφικές προβολές με δωρεάν είσοδο, απογεύματα Σαββάτου.

Στις προτεραιότητές του είναι να κάνει το σχολείο ελκυστικό και ευχάριστο στα παιδιά.

Έτσι, το 4ο Δημοτικό υποδέχεται τους μαθητές με μουσική, ενώ μουσική ακούγεται και στα διαλείμματα.

Επιδίωξη του κ. Σιούτα, ακόμη, είναι το σχολείο να μην είναι εσωστρεφές αλλά να συνεργάζεται αρμονικά με την ευρύτερη τοπική κοινωνία.

Με πρότασή του ξεκίνησε να λειτουργεί εφέτος το Σύγχρονο Λαϊκό Πανεπιστήμιο του Δήμου Νέας Σμύρνης όπου είναι και υπεύθυνος.

Το 2007 ο κ. Σιούτας επελέγη ως σχολικός σύμβουλος στην 7η Περιφέρεια Αθήνας.

Έπειτα από τέσσερα χρόνια όμως αποφάσισε να αφήσει τη θέση του σχολικού συμβούλου.

Επέστρεψε στις διδακτικές αίθουσες και ανέλαβε διευθυντής στο 4ο Δημοτικό Σχολείο Νέας Σμύρνης.

Η απόφασή του εξέπληξε τους συναδέλφους του.

«Διαφώνησα στην απόφασή του να επιστρέψει ως διευθυντής εγκαταλείποντας μια θέση θεσμικά ανώτερη.

Ο Νίκος όμως είχε αποφασίσει να επιστρέψει σε χώρους που τον γεμίζουν πραγματικά και με τις καινοτόμες υπερβάσεις του να δημιουργήσει ένα δημόσιο σχολείο που το αγαπούν τα παιδιά και το εμπιστεύονται οι γονείς», θα πει ο αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Σχολικών Συμβούλων Ιωάννης Κάππος.

Αλλά και ως σχολικός σύμβουλος ο κ. Σιούτας, θυμάται ο κ. Κάππος, «συνεχώς αναζητούσε την καινοτομία και την ενίσχυση της πρωτοβουλίας των εκπαιδευτικών, ώστε το σχολείο να ξεφύγει από το συμπεριφοριστικό μοντέλο και να γίνει ένα πραγματικό σχολείο εργασίας».

ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ. Ο διευθυντής προσπαθεί να εκμεταλλεύεται την 35χρονη εμπειρία του στην εκπαίδευση, αλλά και τις γνώσεις του στην ψυχολογία.

Στο μπλογκ του σχολείου «ποστάρει» συχνά συμβουλές και προτρέπει τους γονείς να επικοινωνούν μαζί του.

«Μη διστάσετε να μου γράψετε στο e-mail θέματα που θέλετε να συμπεριλάβουμε και να αναπτύξουμε», τους γράφει. Συμβουλές προς τους γονείς δίνει και μέσω του ιντερνετικού ραδιοφωνικού σταθμού του σχολείου που εγκαινίασε εφέτος.

Οι δράσεις του και η συμβουλευτική προς τους γονείς είχαν ξεκινήσει αρκετά νωρίτερα.

Όταν δίδασκε το 1983 στο διθέσιο Δημοτικό Σχολείο Υψηλάντη Βοιωτίας είχε συνεργαστεί με τη Νομαρχιακή Επιτροπή Λαϊκής Επιμόρφωσης σε προγράμματα στήριξης των γονέων.

Στην πορεία του στον χώρο της παιδαγωγικής προσπάθησε να είναι πάντα δίπλα στα παιδιά και στους γονείς, εντός και εκτός σχολείου. Διαθέτει γνώσεις και για τα παιδιά με αναπηρία, αφού έχει μετεκπαιδευτεί σε αυτόν τον τομέα στο Διδασκαλείο Δημοτικής Εκπαίδευσης.

Στο παρελθόν έχει ασχοληθεί και με την τηλεόραση, όπου και εκεί επίκεντρο των δύο εκπομπών που παρουσίαζε («Παιδικά χαμόγελα» και «Γονεϊκές ιχνηλασίες») ήταν το παιδί και οι γονείς.

Επίσης, στο Πάντειο μετά το διδακτορικό του στην Ψυχολογία δίδαξε το μάθημα Τηλεόραση και Παιδική Ηλικία.

Ο Peter Tabichi είναι από την Κένυα. Είναι 36 ετών και διδάσκει μαθηματικά και φυσική σε ένα γυμνάσιο αγροτικής περιοχής. Για φέτος, βραβεύτηκε ως ο καλύτερος δάσκαλος στον κόσμο. Και αυτό δεν έγινε καθόλου τυχαία. Άλλωστε, επιλέχθηκε μέσα από 10.000 υποψηφιότητες που προέρχονταν από 179 χώρες!Περισσότεροι από το 90% των μαθητών του προέρχονται από φτωχές οικογένειες. Το 1/3 των παιδιών είναι ορφανά ή έχουν μόνο έναν γονιό. Τα προβλήματά τους είναι πολλά. Ναρκωτικά, εφηβικές εγκυμοσύνες, αυτοκτονίες, ενώ πολλοί μαθητές παρατάνε το σχολείο νωρίς. Η αντιστοιχία μαθητών – καθηγητών είναι 58 προς ένα. Ο Tabichi χαρίζει το 80% του μισθού του σε φτωχούς μαθητές, που δεν μπορούν να αγοράσουν ούτε την στολή. Ίδρυσε μια λέσχη ταλέντων και ανέπτυξε το επιστημονικό πρόγραμμα του σχολείου και βοηθά μαθητές σε έρευνες, που πλέον είναι τόσο καλές ώστε οι μαθητές του παίρνουν μέρος σε εθνικούς διαγωνισμούς. Επισκέπτεται τα σπίτια μαθητών για να γνωρίσει από πρώτο χέρι όσα αντιμετωπίζουν οι μαθητές του και οι οικογένειές τους. Μέσα σε λίγα χρόνια, κατάφερε να διπλασιάσει τους μαθητές του σχολείου, όπως και τον συνολικό αριθμό των κοριτσιών. Αυτός ο υπέροχος δάσκαλος και άνθρωπος τιμήθηκε λοιπόν με το «Varkey Foundation Global Teacher Prize 2019» και εκτός από το συμβολικό βραβείο, κέρδισε και ένα εκατομμύριο δολάρια. Τώρα, σίγουρα θα έχει μεγαλύτερη ευχέρεια για να βοηθήσει όσο πιο πολύ μπορεί, ακόμα περισσότερα παιδιά από την Κένυα!!!

«9:02 π.μ. Φτάσαμε στην κορυφή της Ελλάδας μαζί με την Ελευθερία και την ομάδα μας»

Μ’ αυτή την ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook, ο αθλητής υπεραποστάσεων Μάριος Γιαννάκου ενημερώνει για την επιτυχή κατάληξη αυτού που ο ίδιος περιέγραφε λίγες μέρες πριν ως τον σπουδαιότερο και ωραιότερο αγώνα της ζωής του. Κατέκτησε την κορυφή του Ολύμπου, κουβαλώντας στην πλάτη του, σε ειδικά τροποποιημένο σακίδιο την 22χρονη Ελευθερία, η οποία αντιμετωπίζει κινητικά προβλήματα.«Δεν υπάρχει τίποτα πιο αληθινό από το όνειρο», γράφει ο Δραμινός αθλητής συνοδεύοντας την ανάρτησή του με μια φωτογραφία του ίδιου με τη νεαρή φοιτήτρια βιολογίας στην πλάτη του, την ελληνική σημαία ανά χείρας κι ένα πλατύ χαμόγελο ικανοποίησης στα πρόσωπα και των δύο.Λίγες μέρες προτού ανέβει στην κορυφή του Ολύμπου -για 51η φορά, η οποία είχε ωστόσο έναν ιδιαίτερο συμβολισμό- ο Μάριος Γιαννάκου, ο οποίος έχει δώσει με επιτυχία αγώνες υπεραποστάσεων στην έρημο, τη ζούγκλα αλλά και την Ανταρκτική, είχε δηλώσει στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ότι «όλοι οι αγώνες του κόσμου, τα μετάλλια αλλά και οι μέχρι τώρα διακρίσεις είναι λίγα μπροστά σε αυτόν τον σκοπό».Η Ελευθερία Τόσιου είναι 22 ετών και όταν γνώρισε τον Μάριο, μέσω μιας κοινής φίλης τους, τού εκμυστηρεύτηκε πως θέλει ν’ ανέβει στον Όλυμπο. Χωρίς δεύτερη σκέψη, ο Δραμινός αθλητής τσέκαρε το ημερολόγιο, μελέτησε τις μετεωρολογικές προβλέψεις, οργάνωσε την κατάλληλη ομάδα υποστήριξης και έκανε το όνειρο της νεαρής φίλης του πραγματικότητα.

Marios Giannakou#thisisphilotimo#philotimo#φιλότιμο

Αυτός ο τσοµπάνος, που πήγε στον Παράδεισο, τον λέγανε Μαυρογένη, γιατί είχε µαύρα γένια και ζούσε µε την γυναίκα του απ’ τον κόσµο µακρυά, µε τα ζωντανά του και δεν κατέβαινε στο χωριό, παρά µονάχα για να πουλήσει τα τυριά του και να ψουνίσει τα χρειαζούµενα, ξεκίνησε να λέει ο Προκόπης.Μιάν ηµέρα το λοιπόν, όπου βρέθηκε στο χωριό για τις δουλειές του, πήγε να ανάψη ενα κερί στην εκκλησιά, γιατί ήτανε θεοφοβούµενος και καλής ψυχής άνθρωπος. Εκεί µιλούσεν ο παπάς στους χωριανούς του και τους έλεγε το κήρυγµα για τον ίσιον δρόµο του Θεού, που πάει ολόϊσια στον Παράδεισον, αν δεν στρίβουµε δεξιά κι αριστερά. Πρέπει να τραβούµεν ίσια και να είµαστε συµπονετικοί για κάθε άνθρωπον, όταν έχει την ανάγκην µας. Νάµαστεν δηλαδή ψυχηκάρηδες και να ελεούµε, γιατί το ίδιο κάνει και ο Θεός και ελεεί τον κόσµον όλον για να ζει και να πορεύεται. Κι όποιον δει πώς κάνει κι αυτός το ίδιο, τον συµπαθά πολύ και τον παίρνει στον Παράδεισον, όπου είναι η ζωή µεγαλείο ατελείωτον! «Ετσι τα έλεγεν ο παπάς κι έτσι πρέπει νά είναι, κατά τήν γνώµην µου. Η Έκκλησία δέν λέγει ποτέ της ψέµατα καί γιατί να τα πει, µαθές;

“Όλοι ακούγαµε τον απλοϊκόν τσοµπάνο, πού µιλούσε µε τον δικό του παραστατικόν τρόπο και κάθε λίγο σκούπιζε τά µουστάκια του, άγνωστον γιατί, καί δέν εδειχνε δυσκολία στο να έκφραστή αυθόρµητα και να πη τήν πίστη του. Ό φίλος µου, που είχε ένθουσιασθεί, ρώτησε, συντοµεύοντας τήν µικρή παύση στην διήγηση του Προκόπη: Καί µετά τί έγινε: Πως πήγε στον Παράδεισον; “Όταν γύρισε στο καλύβι του, το είπε στην γυναίκα του χαρούµενος αυτό τό ευχάριστο µαντάτο καί της είπε πώς θά πάει τήν άλλη µέρα να συναντήση τον Θεό. “Ετσι κι έγινε.Τήν άλλη µέρα πήρε ψωµοτύρι µαζί του, χαιρέτισε τήν κυρά του καί ξεκίνησε για τον Παράδεισο. Πήρε τόν ίσιον δρόµο καί προχωρούσε ανάµεσα στα χωράφια, χωρίς νά στρίβη δεξιά τι αριστερά, όπως είπεν ο παπάς και το βραδινό κοιµήθηκε κάτω από ένα δέντρο και συνέχισε την άλλη µέρα τον ίσιο δρόµο για τον Παράδεισο. “Εφαγε και το ψωµοτύρι, που είχε µαζί του καί συνέχισε καί τήν τρίτη µέρα και την τέταρτη. Το ένα βουνό ανέβαινε, το άλλο κατέβαινε. Την πέµπτη µέρα πείνασε πολύ και σκέφτηκε τι να κάνη και που να βρει τροφή. Κι όταν άνέβηκε το βουνό, που ήταν µπροστά του, είδε στην απέναντι πλαγιά ένα Μοναστήρι. “Έσυρε λοιπόν και πήγε. Χτύπησε την πόρτα καί ζήτησε βοήθεια. Ευτυχώς τό Μοναστήρι βρισκόταν πάνω στόν δρόµο του. Τον βάλανε λοιπόν µέσα στην εκκλησιά του Μοναστηριού νά περιµένει, ώσπου να του φέρουνε τίποτε φαγώσιµο. Κι έβλεπε ολόγυρα τις εικόνες και τις θαύµαζε, όλες του φαινότανε ζωντανές, ολοζώντανες. Μόνο, που δεν µιλούσανε. Κι όντας έστρεψε τό µάτι του καί εΙδε στον σταυρό σταυρωµένον κι όλόγυµνο και µατωµένον τον Χριστό, αναφώνησε: “Ωχου, το παλληκάρι, το λαβώσανε οι άτιµοι! “Ωχου και τον έχουν κρεµασµένον ακόµα! Τήν ίδια στιγµή, ένας καλόγερος του εφερε λίγα φαγώσιµα, τάβαλε πάνω στον πάγκο καί τούπε νά φάη, συνέχισε ο Προκόπης. Ό καλόγερος όµως µπαίνοντας τόν άκουσε, πού µιλούσε στόν σταυρωµένον και τον ρώτησε: Μιλούσες µε κανέναν, άδερφέ; Ό Μαυρογένης, που υποψιάστηκε τον καλόγερον, πώς είναι απ” αύτούς, πού τον σταυρώσανε, δεν είπε τίποτα. Κι όταν έφυγε ο καλόγερος φώναξε στον σταυρωµένον: “Έ, παλληκάρι! Μπορείς να κατεβείς; από κει πάνω, να “ρθης να φαµε µαζί αυτά, που µου φέρανε; Θές να “ρθώ να σε κατεβάσω εγώ; “Οχι. Μπορώ καί µόνος µου να κατέβω. “Ερχοµαι. Κατέβηκε το λοιπόν ο Σταυρωµένος κάτω, συνέχισε ο Προκόπης την αφήγησή του, κάθησε στον πάγκο κι έφαγε κι έπιασε κουβέντα µέ τόν τσοµπάνο. “Εκείνος τούπε να τον πάρει µαζί του, τώρα που πάει να συναντήσει τον Θεό. Θέλεις να σε πάρω κι εσένα; Ό Θεός είναι καλός και θα σε λυπηθή και θα σε βάλη και σένα στον Παράδεισο. “Εγώ γι” αυτό πάω στον Θεό. “Ερχεσαι µαζί µου; Δεν πρόλαβε όµως ο Σταυρωµένος ν” άποκριθή, γιατί ακούστηκε να ερχεται ο καλόγερος. Τότε ο Σταυρωµένος ξανανέβηκε γρήγορα πάνω στόν σταυρό κι έµεινε µε ανοιγµένα χέρια. Καί ο καλόγερος ρώτησε τον τσοµπάνο: Τώρα µη µου πης πως δεν µίλαγες µε κανέναν. Σ” ακουσα µε τα ίδια µου τ” αυτιά. Λέγε µε ποιόν µιλούσες; Ό Μαυρογένης φοβήθηκε στην αρχή, δίστασε και στο τέλος είπε στον καλόγερο πώς μιλούσε με το κρεμασμένο αυτό παλληκάρι, που το λυπήθηκε και το κάλεσε να φάνε μαζί το βρισκάμενο. Και είπε στον καλόγερο: Μη με μαρτυρήσεις, άγιε καλόγερε, αλλά θέλω να πάω στον Παράδεισο και ο παπάς του χωριού μας είπε να πάρουμε τον ίσιο δρόμο και να είμαστε ψυχοπονιάρηκα. Κατάλαβες; Το λυπήθηκα λοιπόν το παλληκάρι και το κάλεσα να πάρη κι αυτό μιά μπουκιά ψωμί. Κακό έκανα; “Οχι, όχι, καλά έκανες καί πάντα να συμπονάς τους άναγκεμένους, αποκρίθηκε κατάπληκτος ο καλόγερος με τα όσα του είπε ο τσομπάνος. Κι έτρεξε και τα φανέρωσε όλα στον Ήγούμενό του.

“Ύστερα, λέγει η ιστορία, φτάσανε όλοι οι καλόγεροι με τον Ήγούμενο στην εκκλησιά και βάλανε μετάνοια στον τσομπανο, που έφαγε μαζί με τον Σταυρωμένο Χριστό και τον παρακαλέσανε να πει καμμιά καλή κουβέντα και γι” αύτούς, όταν συναντήσει τον Θεό. Άμα τον δω τον Θεό, θα του πω και για σας, αλλά γιατί τό κρατάτε σταυρωμένο το παλληκάρι; Τί σας έκανε; Κατεβάστε το να φάη καί να ντυθη, που είναι ολόγυμνος καί πληγωμένος. Κι αν δεν τον θέλετε εσείς εδώ, τον παίρνω εγώ μαζί μου. Έκείνοι κοκκαλώσανε απ” τήν καλωσύνη και την αθωότητα του Μαυρογένη καί, αφού του δώσανε όλα τα χρειαζούμενα, τον συνόδεψαν κάμποσο στον ίσιο δρόμο. που ακολουθούσε κι όταν εκείνος απομακρύνθηκε, τον βλέπανε πού δεν πάταγε στην γη, αλλά περπατούσε στον αέρα μέχρι, πού χάθηκε απ” τα μάτια τους. Αυτός ο καλός άνθρωπος για μένα θα πήγε στον Παράδεισο τό δίχως άλλο. Γιατί λυπότανε όλους τους πονεμένους, όπως κάνει κι ο Θεός. Έγώ γράμματα δεν ξέρω για να τα πω πιο όμορφα, αλλά θυμάμαι τον παππού μου τον Χαραλάμπη, που έλεγε πως ό,τι κάνεις σ” αυτήν τήν ζωή τά ίδια θά σου κάνουνε κι εσένα στην άλλη. Κι αυτό τό πιστεύω. Αυτή είναι n Ιστορία, που άκουσα.

Από το βιβλίο του π.Μ.Σωτήρχου «Οι εραστές του παραδείσου», εκδ. Αστήρ

Πέθανε σε ηλικία 92 ετών ο διακεκριμένος ελληνο-νοτιοαφρικανός δικηγόρος και μια από τις πιο εμβληματικές προσωπικότητες της ελληνικής ομογένειας Γιώργος (Τζορτζ) Μπίζος, ο οποίος αφιέρωσε τη ζωή του στον αγώνα κατά των διακρίσεων. Ο Γιώργος Μπίζος κέρδισε διεθνή φήμη ως ο δικηγόρος του νοτιοαφρικανού θρυλικού ηγέτη και στενού φίλου του, Νέλσον Μαντέλα, τον οποίο υπερασπίστηκε στον πολύχρονο αγώνα του κατά του απαρτχάιντ. Υπήρξε επίσης ένας από τους αρχιτέκτονες του νέου συντάγματος της Νότιας Αφρικής. Τον θάνατο του διακεκριμένου ποινικολόγου ανακοίνωσε ο πρόεδρος της χώρας Σίριλ Ραμαπόσα τονίζοντας ότι ο Γιώργος Μπίζος «συνέβαλε τα μέγιστα στη δημοκρατία μας». «Μόλις πληροφορήθηκα ότι ο αετός των δικαστηρίων της χώρας μας, ο Τζορτζ Μπίζος, απεβίωσε» ανέφερε ο Νοτιοαφρικανός πρόεδρος στους δημοσιογράφους, χαιρετίζοντας αυτό το «κοφτερό μυαλό». Η οικογένειά του ανακοίνωσε ότι «πέθανε ήρεμος στο σπίτι του από φυσικά αίτια». Ανακοίνωση εξέδωσε και το Ίδρυμα Νέλσον Μαντέλα, το οποίο έκανε λόγο για «έναν ακόμη γίγαντα της νοτιοαφρικανικής ιστορίας αλλά και του παγκόσμιου αγώνα για δικαιοσύνη».

Η σχέση του με τον Νέλσον Μαντέλα

Ο Γιώργος Μπίζος έγινε ευρύτερα γνωστός για τη δουλειά του στο πλάι του Νέλσον Μαντέλα. Οι δυο τους γνωρίστηκαν ενώ σπούδαζαν νομική στο Γιοχάνεσμπουργκ ενώ στη συνέχεια ο Μπίζος εκπροσωπούσε τον φίλο του Μαντέλα σε μια σειρά από νομικές υποθέσεις.Ήταν μάλιστα ένας από τους δικηγόρους που τον εκπροσώπησαν στη δίκη του με την κατηγορία της προδοσίας, η οποία ξεκίνησε το 1956.Επίσης ήταν στο πλευρό του κατά την περιβόητη δίκη της Ριβόνια το 1964, όταν αυτός και άλλοι ακτιβιστές κατά του απαρτχάιντ καταδικάστηκαν σε ισόβια κάθειρξη με την κατηγορία της προσπάθειας ανατροπής της κυβέρνησης.Μάλιστα, αποδίδεται στον ελληνικής καταγωγής δικηγόρο η προσθήκη της φράσης «αν χρειαστεί» («if needs be») στον διάσημο λόγο του Μαντέλα κατά τη δίκη, όπου δήλωσε έτοιμος ακόμη και να πεθάνει.Μετά την κατάργηση του απαρτχάιντ, ο Μπίζος συνέβαλε στη συγκρότηση της Επιτροπής Αλήθειας και Συμφιλίωσης, έργο της οποίας ήταν να ερευνήσει τα πολιτικά εγκλήματα του προηγούμενου καθεστώτος.Ο Γιώργος Μπίζος γεννήθηκε το 1927 στο Βασιλίτσι Μεσσηνίας. Έφυγε το 1941 μαζί με τον πατέρα του και έφτασαν ως πρόσφυγες στη Νότια Αφρική, όπου αργότερα σπούδασε νομικά και άρχισε να δικηγορεί το 1954. Για τους αγώνες του τιμήθηκε από πολλούς διεθνείς οργανισμούς.Το 2010 κυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία του, «Οδύσσεια προς την ελευθερία».

Ο εκούσια φτωχός (»δεν είμαι επιλεκτικός με αυτό που τρώω. Αρκεί ένα falafel σάντουιτσ. Δεν μου αρέσουν τα ρούχα. Η γυναίκα μου είναι πλούσια και άνετη….. )

»Ο Γιατρός των φτωχών» αποφοίτησε από τη Σχολή Ιατρικής το 1967 με 110 και επαίνους. Για πάνω από πενήντα χρόνια εργαζόταν καθημερινά δέκα ώρες φροντίζοντας τους ασθενείς του, Κόπτες Χριστιανούς και Μουσουλμάνους,όχι μόνον χωρίς πληρωμή αλλά πολλές φορές έδινε και τα χρήματα για την φαρμακευτική αγωγή τους.

Κάθε μέρα δεκάδες ασθενείς περίμεναν έξω απ’το ταπεινό ιατρείο του.Το μεγαλύτερο ποσό που εισέπραξε για αμοιβή του από οικονομικά άνετους ήταν ένα δολάριο. Αυτοκίνητο δεν είχε ποτέ. Περπατούσε από το σπίτι στο ιατρείο παρά τα 80 του χρόνια. Όταν ένας άρχοντας του Κόλπου έμαθε γι’αυτόν ,του έδωσε 20.000 και ένα αυτοκίνητο.

Ωστόσο, όταν επέστρεψε στην Αίγυπτο ,είδε ότι ο Mohamed είχε πουλήσει το αυτοκίνητο για να βοηθήσεις φτωχούς ασθενείς του κι είχε δώσει όλα τα χρήματα για να αγοράσει μηχανήματα εξεταστικά και αναλυτές. »Μετά την αποφοίτηση ανακάλυψα ότι ο πατέρας μου θυσίασε όλη του τη ζωή για να με κάνει γιατρό. Υποσχέθηκα λοιπόν στον Θεό να μην πάρω δεκάρα από τους φτωχούς και να ζήσω μια ζωή υπηρετώντας τον γείτονά μου σε όποια κουλτούρα ή θρησκεία είναι »είχε πει ο Mohamed Mashally.

Καλό Ταξίδι στην Γειτονιά των Αγγέλων

Εκεί που σου Ανήκει μια θέση Επάξια της Ανθρωπιάς σου!

Έλεν Κέλερ – Ένα ανθρώπινο υπόδειγμα για τη δύναμη κάθε ανθρώπου να υπερβαίνει κάθε αντιξοότητα, να μετατρέπει τα δυστυχήματα σε ευκαιρίες , να πραγματώνει το έργο του υπό κάθε συνθήκη…

Διαβάστε όλοι τη ζωή μιας σπουδαίας ψυχής και δείτε την ταινία, για να χαρείτε και πάλι με ό, τι είστε, με τους ανθρώπους που αγαπάτε και σχετίζεστε, με όσα έχετε ή θέλετε να αποκτήσετε, καθώς τα πάντα ιεραρχούνται διαφορετικά όταν χάνονται όσα θεωρούμε αυτόητα, ανακαλύπτοντας τα όσα είναι ουσιαστικά ! Η τυφλή και κωφάλαλη κοπέλα που έμαθε να επικοινωνεί.Λάτρεψε την ελληνική γλώσσα και τους αγώνες για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Η Έλεν ήταν μια τυφλή και κωφή Αμερικανίδα συγγραφέας, ακτιβίστρια και λέκτορας. Όμως η ιστορία της ζωής της ήταν μοναδική, η ίδια χαρακτηρίστηκε ως το μεγαλύτερο θαύμα θέλησης του 20ου αιώνα και η ζωή της γυρίστηκε ταινία με τίτλο: The miracle worker (στην Ελλάδα ο τίτλος ήταν: Τα χρόνια στο σκοτάδι).

Η Έλεν γεννήθηκε το 1880 στην Αλαμπάμα από πλούσιους και μορφωμένους γονείς. Όμως, στην ηλικία των 19 μηνών και ενώ ήταν απολύτως υγιής ως τότε, κόλλησε μια ασθένεια, πιθανόν μηνιγγίτιδα ή οστρακιά, με αποτέλεσμα να μείνει τυφλή και κουφή. Ως τότε είχε προλάβει να αναπτύξει μια υποτυπώδη επικοινωνία με την εξάχρονη κόρη της μαγείρισσας, που καταλάβαινε τις χειρονομίες της και ως την ηλικία των επτά είχαν μαζί επινοήσει 60 απλές χειρονομίες, που εξυπηρετούσαν την καθημερινότητά της.

Πέραν αυτών, η Έλεν ζούσε σε πλήρη απομόνωση. Δεν είχε καμία απολύτως επίγνωση του περιβάλλοντος, αφού δεν είχε μνήμες και καμία επικοινωνία, γιατί ούτε έβλεπε ούτε άκουγε. Ζούσε μέσα στο σπίτι και περιφερόταν σαν αγρίμι σπάζοντας διάφορα αντικείμενα, αρπάζοντας τροφή από τα πιάτα της οικογένειας και μουγκρίζοντας σα θηρίο, όταν κάποιος προσπαθούσε να την σταματήσει. Είχε έντονες εκρήξεις οργής, κλωτσούσε και ούρλιαζε όταν θύμωνε και γελούσε ανεξέλεγκτα όταν ήταν χαρούμενη. Άρχισε να γίνεται επιθετική και να χτυπάει ακόμα και την μικρή της φίλη, ενώ η οικογένειά της είχε παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια εκπολιτισμού της, αφού κάθε απόπειρα ήταν μάταιη και κατέληγε σε μεγάλες φασαρίες. Πολλοί γνωστοί της οικογένειας συμβούλευαν τους γονείς, να την κλείσουν σε ίδρυμα. Δασκάλα ζωής Η μητέρα της όμως έψαχνε λύσεις στο πρόβλημά της. Το 1886 αποφάσισε να απευθυνθεί σε μια σχολή τυφλών στην Βοστώνη κατόπιν προτροπής του Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ, εφευρέτη του τηλεφώνου, που εκείνο τον καιρό δούλευε με κωφάλαλα παιδιά. Ο διευθυντής της σχολής ανέθεσε σε μια 20χρονη δασκάλα, πρώην μαθήτρια της σχολής με προβλήματα όρασης, την Άν Σάλιβαν, να αναλάβει την Έλεν. Αυτή ήταν η αρχή μιας 49χρονης βαθιάς φιλίας, κατά την οποία η Αν Σάλιβαν έγινε η δασκάλα ζωής της Έλεν.

Η σχέση δασκάλας και μαθήτριας

Ο πόλεμος δασκάλας – μαθήτριας.

Όταν η Άν έφτασε στο σπίτι της επτάχρονης τότε Έλεν τον Μάρτιο του 1887, άρχισε να τη διδάσκει σχηματίζοντας στη νοηματική τις λέξεις διάφορων αντικειμένων στην παλάμη της μικρής Έλεν. Η πρώτη λέξη που προσπάθησε να της διδάξει ήταν η λέξη «κούκλα», επειδή της είχε φέρει μια κούκλα για δώρο. Στην αρχή η Έλεν έδειξε περιέργεια, όμως σύντομα αρνήθηκε πεισματικά να συνεργαστεί. Οι προσπάθειες της δασκάλας έφεραν πλήρη σύγχυση στην Έλεν επειδή αδυνατούσε να αντιληφθεί πως κάθε αντικείμενο έχει τη δική του λέξη. Δεν καταλάβαινε ότι όλα όσα υπάρχουν γύρω μας, ο κόσμος που ζούμε, τα συναισθήματα που μοιραζόμαστε, όλη μας η ζωή, είναι λέξεις. Τέτοια ήταν η συναισθηματική σύγχυση και η άρνηση της μικρής που όταν η δασκάλα προσπάθησε να της διδάξει τη λέξη κανάτα, έσπασε την κούκλα της με οργή. Όμως, η Σάλιβαν δεν το έβαλε κάτω. Ζήτησε από τους γονείς της μικρής να απομονωθεί με το παιδί σε ένα σπιτάκι της οικογένειας μέσα στη φυτεία, ώστε να αφοσιωθούν απερίσπαστα στο σκοπό τους. Με ιώβεια υπομονή και υποδειγματική επιμονή σχημάτιζε τις λέξεις στην παλάμη της μικρής, την οποία πολλές φορές ακινητοποιούσε με το ζόρι προκειμένου να πετύχει τον σκοπό της, δηλαδή να την κάνει να ταυτίσει κάθε αντικείμενο με μια λέξη.

Η περίφημη σκηνή από την ταινία, όταν το μικρό κορίτσι ανακαλύπτει τον κώδικα επικοινωνίας μέσω του νερού Το θαύμα Όλα άλλαξαν ένα μήνα μετά την άφιξη της δασκάλας στο σπίτι και μια μέρα έγινε το θαύμα. Η Άν είχε σχεδόν δια της βίας στριμώξει τη μικρή σε μια αντλία νερού στον κήπο. Στο ένα χέρι του παιδιού έριχνε νερό και στο άλλο της συλλάβιζε τη λέξη. Τότε για πρώτη φορά η Έλεν ανέλπιστα συνειδητοποίησε αυτό που επί ένα μήνα προσπαθούσε η δασκάλα να της δείξει, ότι δηλαδή η λέξη που της συλλάβιζε στη μια παλάμη αντιστοιχούσε με εκείνο το πράγμα που της δρόσιζε το άλλο χέρι, δηλαδή το νερό. Ήταν τέτοιος ο ενθουσιασμός και η δίψα του παιδιού να μάθει, ώστε εκείνη τη μέρα έτρεχε τη δασκάλα στον κήπο και στο σπίτι και της ζητούσε επίμονα να της διδάξει τις λέξεις για όλα όσα τόσο καιρό ήταν γι αυτή το απόλυτο σκοτάδι: τα αντικείμενα και τα πρόσωπα της οικογένειάς της. Ως τη νύχτα είχε μάθει 30 λέξεις. Στους 6 μήνες είχε μάθει 625 λέξεις! Οι σπουδές Η πορεία της στη συνέχεια προκαλεί το θαυμασμό. Παρακολούθησε μαθήματα για τυφλούς και κωφούς και αφού ολοκλήρωσε τον πρώτο κύκλο σπουδών, πάντα με τη βοήθεια της δασκάλας της που στεκόταν φύλακας άγγελός της, έγινε δεκτή στο κολέγιο Radcliffe. Όταν αποφοίτησε, ήταν το πρώτο άτομο με αυτή την ιδιαιτερότητα που πήρε πτυχίο καλών τεχνών (Bachelor of Arts). Αποφασισμένη να επικοινωνεί όσο γίνεται καλύτερα με τον κόσμο έμαθε να μιλάει, να διαβάζει τα χείλη των συνομιλητών της αγγίζοντας με τα χέρια τα χείλη και τον λαιμό τους, αφού η αίσθηση της αφής της ήταν εξαιρετικά οξεία. Έμαθε να διαβάζει με τη μέθοδο Μπράιγ και να χρησιμοποιεί τη νοηματική, ακόμα και να νιώθει τη μουσική με την αφή, αγγίζοντας τα μουσικά όργανα. Ο Κένεντι συναντά την Έλεν

Οι διάσημοι φίλοι και η σοσιαλιστική πολιτική δράση

Η Έλεν εξελίχθηκε σε μια δυναμική προσωπικότητα που υπερασπιζόταν τους ανθρώπους με αναπηρίες. Υπήρξε μια αγωνίστρια και για τα δικαιώματα των γυναικών και την ανάγκη η γυναίκα να αποφασίζει για τη διακοπή μιας ανεπιθύμητης κύησης. Ταξίδεψε σε 40 χώρες και έδινε διαλέξεις υπέρ των δικαιωμάτων των αδυνάτων, αλλά και κατά των πολέμων. Γνώρισε προσωπικά όλους τους προέδρους των ΗΠΑ, από τον Κλήβελαντ μέχρι τον Τζόνσον. Απέκτησε διάσημους φίλους, όπως τον Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ και τους Τσάρλυ Τσάπλιν, Μπέρναρντ Σω και Μάρκ Τουέιν. Ασπάστηκε τις αρχές του σοσιαλισμού και έγινε μέλος του σοσιαλιστικού κόμματος κάνοντας αγώνες υπέρ της εργατικής τάξης. Μελέτησε ξένους συγγραφείς και φιλοσόφους. Αγάπησε την αρχαία ελληνική γραμματεία και υποστήριξε ότι η ελληνική γλώσσα είναι η τελειότερη όλων. «Αν δεχτούμε ότι το βιολί είναι το τελειότερο μουσικό όργανο, τότε η ελληνική γλώσσα είναι το βιολί της ανθρώπινης σκέψης», είπε. Έγραψε 12 βιβλία και πολλά άρθρα, καθώς επίσης και την αυτοβιογραφία της με την βοήθεια της δασκάλας της. Ο πρόεδρος Τζόνσον της απένειμε το μετάλλιο, «Presidential Medal of Freedom», μια από τις μεγαλύτερες τιμητικές διακρίσεις στην Αμερική.

Το τέλος

Η Έλεν πέθανε στον ύπνο της το 1968 στην ηλικία 88 ετών. Η δασκάλα της είχε φύγει από τη ζωή πολύ νωρίτερα, το 1936, ενώ η Έλεν της κρατούσε το χέρι μέχρι την τελευταία στιγμή. Αποτεφρώθηκε σύμφωνα με την επιθυμία της και η στάχτη της τοποθετήθηκε δίπλα στην αγαπημένη της δασκάλα. Η Έλεν και η Αν έγιναν γραμματόσημο, καθώς επίσης και κέρμα που κυκλοφόρησε στην Αλαμπάμα και το όνομά της δόθηκε σε δρόμους σε διάφορες χώρες, όπως Ελβετία, Πορτογαλία, Ισραήλ και Γαλλία. Τον Οκτώβριο του 2009 ένα μπρούντζινο άγαλμα στήθηκε προς τιμήν της στην Αλαμπάμα. Δείχνει την Έλεν σε ηλικία επτά ετών δίπλα από μια αντλία νερού συμβολίζοντας την μαγική στιγμή που κατάλαβε την πρώτη της λέξη: νερό! Στη βάση του αγάλματος υπάρχει μια επιγραφή που λέει ότι τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή δεν τα βλέπουμε, ούτε τα αγγίζουμε, αλλά τα νιώθουμε με την καρδιά. Μυστήριο παραμένει τι ήταν αυτό που γύρισε τον διακόπτη στο μυαλό της μικρής εκείνη την ημέρα στο κτήμα, δίπλα από την αντλία που της άνοιξε το δρόμο για μια αξιοθαύμαστη ζωή και καριέρα. Το σίγουρο είναι πως το όνομα της Έλεν Κέλερ ταυτίστηκε με το θάρρος, τη φιλομάθεια , την ευφυΐα και τους αγώνες υπέρ των αδυνάτων. Σε τελευταία ανάλυση, τη θέληση για την ίδια τη ζωή.ΔΕΙΤΕ τη συγκλονιστική κινηματογραφική σκηνή με το κορίτσι να ανακαλύπτει μέσω του νερού πως μπορεί να επικοινωνήσει με την δασκάλα της και τον υπόλοιπο κόσμο.

Διαβάστε όλο το άρθρο:

http://www.mixanitouxronou.gr/elen-keler-i-tifli-ke…/

Δείτε σκηνές της ταινίας