Οι κοινωνίες είναι Οργανισμοί κι όλοι εμείς κύτταρά τους, που όταν χάνουμε τη γνώση και βίωση του σκοπού , του ρόλου μας και των αρχών, που διέπουν την εν γένει Ζωή και την αναγκαία διασύνδεση κι αλληλεπίδρασή μας, τούτο εκδηλώνεται με διαφόρων ειδών ασθένειες, σωματικές, ψυχικές και νοητικές και τις αντίστοιχες κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές και διεθνείς νόσους, που συνηθίζουμε να αποκαλούμε κρίσεις, εγκληματικότητα, αδικία ή με όποιον άλλον τρόπο, μπορούν καλλίτερα να περιγραφούν τα νοσηρά τους συμπτώματα. Κι όπως πάντα η θεραπεία, αποτελεί μία ολιστική διαδικασία εξισορρόπησης του πάσχοντος οργανισμού, μία βαθιά αναζήτηση και βουτιά στα αίτια του προβλήματος, ώστε να αναδειχθεί κι η υγιής λύση και διέξοδος. Ποιός θα μπορέσει να μιλήσει στην ψυχή των παιδιών αυτών, που ζουν και χτίζουν μόνα τους τη δική τους κόλαση, συμβάλλοντας με όλους εμάς και τον αφύσικο τρόπο ζωής μας στη διεύρυνση των ορίων της, πλανώμενοι ότι την πολεμούν; Υπάρχει καλλίτερος δάσκαλος από το υπόδειγμα …; Αυτό είναι πού λείπει από την κορυφή ως τη βάση, από την περιφέρεια ως το κέντρο του κοινωνικού γίγνεσθαι!