ΚΙΝΗΣΗ ΟΡΓΑΝΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ
Περιπατητική Φιλοσοφική Σχολή
«Στα μονοπάτια των ανθρώπων»

Με μεγάλη χαρά και ζωογόνο ελπίδα , μέσα στις βορβορώδεις συνθήκες, που βιώνουμε, η Κίνηση Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ, ξεκίνησε τη λειτουργία της με την εναρκτήρια εκδήλωση των μηνιαίων συναντήσεων της Περιπατητικής Φιλοσοφικής Σχολής «Στα μονοπάτια των ανθρώπων», που αποτελεί ένα από τα προγράμματα δράσης της κι έλαβε χώρα την Κυριακή, 20 Δεκεμβρίου 2015.
Μετά την κατανυκτική λειτουργία στο ιστορικό εκκλησάκι του Άγιου Δημήτριου Λουμπαρδιάρη, περπατώντας μέσα στη εξ αρχαίων χρόνων δονούμενη ιερή περιοχή της Ακροπόλεως και των πέριξ λόφων της, η ομάδα μας – η πρόκληση είναι ελεύθερη για όλους – κατέληξε στο λόφο των Νυμφών (της Πνύκας), εκεί όπου οι Αθηναίοι πολίτες συγκροτούσαν την Εκκλησία του Δήμου τους, γεννόμενοι πραγματικοί πολίτες της Αθηναϊκής Δημοκρατίας.
Μέσα σε ένα καταπληκτικό φωτεινό περιβάλλον, μία μέρα πριν το χειμερινό ηλιοστάσιο και πέντε μέρες πριν τη γέννηση του νοητού Ηλίου του Χριστιανισμού και της Ανθρωπότητας, η ομάδα θαύμασε, συζήτησε κι αντάλλαξε ιδέες και συναισθήματα. Το θέμα, που συζητήθηκε ήταν: «Οργανικότητα. Η συνειδητοποίηση της ενότητας, ως δρόμος μετάβασης από την ψευδαισθητική ατομικότητα, στην ουσιαστική συμμετοχική κοινωνία».
Η ανταλλαγή ήταν ενθουσιώδης κι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα . Σας παραθέτω λίγες σκέψεις πάνω στο θέμα.

Οργανικότητα. Η συνειδητοποίηση της ενότητας, ως δρόμος μετάβασης από την ψευδαισθητική ατομικότητα, στην ουσιαστική συμμετοχική

«Για να μπορούμε με σαφήνεια να επικοινωνήσουμε το αληθές νόημα, που προσδίδουμε στις λέξεις, που χρησιμοποιούμε, επιτρέψτε εν συντομία να σας παρουσιάσω το πώς εννοούμε την ΟΡΓΑΝΙΚΟΤΗΤΑ και το τί είναι η ΚΙΝΗΣΗ ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ.
Είμαστε όλοι άνθρωποι, που ήρθαμε στον κόσμο, με μια θεία παρακαταθήκη, αυτό που η ορθοδοξία αποκαλεί πρόσωπο, μια εικόνα, μια θεία αποτύπωση στον υλικοπνευματικό κόσμο, της διάστασης που βιώνουμε, με δυνατότητες απείρου ανέλιξης στην καθ’ ομοίωσιν οδό, που είναι το προσωπικό μας έργο, που είναι όμως εξελισσόμενο μέσα στη συλλογικότητα.
Ζώντας στο σύγχρονο κόσμο, που όπως σε όλες τις εποχές από τις οποίες πέρασε η ανθρωπότητα, διαθέτει για όλους μας όλες τις ανάμικτες χαρές με πόνους, που συνθέτουν τη ζωή, μια παρέα ανήσυχων ανθρώπων, συνδέθηκε με καταλύτη το διαρκή αγώνα αναζήτησης της αλήθειας και την διάθεση να μοιραστεί τα επιτεύγματα, τις συνειδητοποιήσεις και τα βιώματα των ανθρώπων, που την αποτελούν, με την ευρύτερη κοινωνία. Στόχος μας να συμβάλουμε στην εσωτερική ανάσταση των ανθρώπων και την επίτευξη της αρμονικής συνύπαρξής τους μέσα στις κοινωνίες τους, ώστε οι άνθρωποι να έχουν την ευκαιρία να ζήσουν με ειρήνη κι ευημερία, εκπληρώνοντας το σκοπό τους.
Θέτοντας συνεχώς τα ερωτήματα του ποιοί είμαστε, πού πάμε και ποιός ο σκοπός της ζωής μας, τα βήματα μας οδήγησαν σε μία σειρά συνειδητοποιήσεων, τις οποίες περιγράψαμε με μία λέξη . ΟΡΓΑΝΙΚΟΤΗΤΑ.
Η λέξη περιγράφει μια ιδιότητα, αλλά και μια κατάσταση.
Η ιδιότητα είναι η ικανότητα του κάθε ανθρώπου να συνειδητοποιήσει εαυτόν , να δράσει συνειδητά, σύμφωνα με το ιδιοπρόσωπό του , με στόχο την τελείωσή του εφ’ όλων των επιπέδων λειτουργίας του, στο υλικό, στο ψυχικό , αλλά και στο πνευματικό πεδίο.
Καταλαβαίνουμε καλά τι σημαίνει αυτό.
Να συνειδητοποιήσουμε και να γνωρίσουμε το σώμα μας πρώτα απ’ όλα, το πιο απτό εργαλείο μας, παράλληλα δε την ψυχή και το πνεύμα μας. Να μάθουμε τη λειτουργία, τις ιδιότητες και τις τεράστιες δυνατότητές τους, να τα αγαπήσουμε, να τα σεβαστούμε, να τα φροντίσουμε, να τα καταστήσουμε ναό του θείου μας προσώπου, του ίδιου του Θεού!
Να συνειδητοποιήσουμε ότι η γνώση της αλήθειας που καθένα εκφράζει, αποκτιέται στο σύνολό της και οι δυνατότητες καθίστανται μία απτή υλοποιήσιμη πραγματικότητα, καθώς το άπειρο δυναμικό τους ξετυλίγεται, όταν αυτά μεταξύ τους συνεργάζονται καλά, ως στοιχεία του ενιαίου ανθρώπινου προσώπου – οργανισμού, βοηθώντας τον άνθρωπο να πορευτεί το μονοπάτι του.
Η ιδιότητα, από την πλευρά του ανθρώπου, ως ατομική μονάδα, αφορά την δυνατότητά του να συνθέτει το ΟΛΟΝ του, αποτελούμενο από πολλαπλά μέρη και λειτουργίες – σώμα, ψυχή, πνεύμα, το καθένα μέρος με τα δικά του όργανα και λειτουργίες, αλλά και το εσώτερο Θείο και ζωοποιό Κέντρο, που μπορείτε να του δώσετε όποια ονομασία νομίζετε, όπως ψυχή, καρδιά, η ύπαρξη του οποίου νοηματοδοτεί όλα τα υπόλοιπα – και να το εντάξει σε μία δυναμική στοχοθέτησης της ζωής του. Η σύνθεση, ισορροπημένη αλληλεπίδραση, εναρμόνιση κι ενεργοποίηση των τμημάτων αυτών του ανθρώπου, καθιστά τον άνθρωπο ικανό να βαδίσει το δρόμο της αυτοσυνειδησίας, που συνιστά προστάδιο της αναγκαίας συσχέτισής του κι ενσωμάτωσης με το άπειρο, τη Θεία Δημιουργό Δύναμη.
Αυτή είναι η ΟΡΓΑΝΙΚΟΤΗΤΑ του ατόμου, αποτελουμένου από τα διάφορα αλληλοϋποστηριζόμενα μέρη, κύτταρα, όργανα και λειτουργίες, σε ένα τέλεια λειτουργούν σύστημα, που παρέχει σε κάθε άνθρωπο τη δυνατότητα να επιτελέσει το σκοπό της ζωής του. Εντός του συστήματος του οργανισμού αυτού εκδηλώνονται όλες οι θείες αρχές, της συνείδησης κάθε μέρους και της αφιέρωσής του στο να εκτελεί συγκεκριμένο ρόλο (π.χ. τα κύτταρα του εγκεφάλου και του νευρικού συστήματος, που υπηρετούν τις λειτουργίες του νοητικού πεδίου του ανθρώπου και την μεταφορά των λειτουργιών του στα υπόλοιπα μέρη, τα κύτταρα του αίματος, που μεταφέρουν οξυγόνο και θρεπτικά συστατικά, τα κύτταρα του πεπτικού συστήματος, που διασπούν τις θρεπτικές ουσίες, τα κύτταρα των πνευμόνων που αιχμαλωτίζουν το αναγκαίο για τη ζωή οξυγόνο, τα κύτταρα των μυών, αναγκαία για όλες τις κινήσεις κλπ).
Είναι ο ανθρώπινος οργανισμός, που όλοι διαθέτουμε, βιώνουμε, αλλά δεν συνειδητοποιούμε, το απτότερο παράδειγμα της Θείας δημιουργικής σοφίας κι αγάπης. Γιατί μέσω του εργαλείου, αυτού, που όλοι μας διαθέτουμε, είμαστε οι ίδιοι το μέσο, δια του οποίου μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τους νόμους του δικού μας ανθρώπινου μικροκόσμου, αλλά και δια της αναλογίας, του συμπαντικού μακροκόσμου.
Συνειδητοποιώντας τις λειτουργικές αρχές, που μας διέπουν, διαθέτουμε πλέον το ισχυρότερο εργαλείο κατανόησης των αρχών, που διέπουν τις ανθρώπινες κοινωνίες και το ευρύτερο περιβάλλον μας και στη συνέχεια, δια της συνειδητής δράσης μας, με την ενεργοποίηση των ψυχικών αρετών και πνευματικών μας δυνάμεων, μέσα από την ελεύθερη διάθεση της βούλησής μας, στην επίτευξη της ανθρώπινης και συμπαντικής Αριστοτελικής εντελέχειας, του Χριστιανικού Αγιασμού.
Η ιδιότητα αυτής της σύνθεσης των μερών σε μία ενιαία μονάδα, από τα αποτελούντα αυτήν μέρη, είναι δυνατόν να οράται είτε από την πλευρά ενός ανθρώπου, είτε από την πλευρά μιας ανθρώπινης ομάδας ή άλλης συλλογικότητας. Τα μέρη αυτά της μονάδας (κύτταρα, όργανα κλπ) , όπως και της συλλογικότητας (περισσότερες ανθρώπινες μονάδες) συνθέτουν νέες συλλογικές μονάδες.
Πόσο αναγκαία είναι η συνθετική κι ενωτική αυτή λειτουργία για τον άνθρωπο και την κοινωνία;
Για τον άνθρωπο είναι πασίδηλο ότι έχει ανάγκη αρμονική συνεργασίας, στον τέλειο βαθμό, όλων των στοιχείων, που τον αποτελούν. Όταν κάποιο πάσχει, ο άνθρωπος ασθενεί κι αδυνατεί να εκπληρώσει στο μέγιστο βαθμό το σκοπό του και τη λειτουργία του.
Αλλά και για την κοινωνία κι όποιες άλλες υγιείς και φυσικές συλλογικότητες, ισχύουν οι αυτές αναλογίες.
Ο Αριστοτέλης , ο Σωκράτης, οι Στωικοί, ο Ξενοφώντας, το συνέλαβαν καθαρά ότι ο άνθρωπος είναι φύσει κοινωνικό ον , έχει ανάγκη και τον έχουν ανάγκη. Δεν νοείται αυθύπαρκτος και μόνος.
Έχει προέλευση και διαδρομή εντός του Κόσμου, που καθίσταται πράγματι Κόσμημα, όταν οι άνθρωποι εντός δεν αυτοκαταστρέφονται, ούτε σκοτώνονται μεταξύ τους, αλλά όταν ενώνονται εν ελευθερία και συνειδήσει, με αρετή κι αγαθότητα, όταν δηλαδή εντός του επικρατεί ο ισχυρός εκείνος συγκολλητικός κι ενοποιητικός συμπαντικός παράγων, που ονομάζεται Αγάπη.
Ας θυμηθούμε την τριπλή «εντολή» του Χριστού: «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εν όλη τη καρδία σου και εν όλη τη ψυχή σου και εν όλη τη διανοία σου… αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Ματθ. κβ’, 37-39).
Ξεκινώντας ο άνθρωπος συνήθως ανάποδα γνωρίζει κι ίσως καταφέρει σε κάποιον βαθμό να αγαπά τον εαυτό του, τους συνανθρώπους του και το Θεό, που ανακαλύπτει μέσω του εαυτού του και των συνανθρώπων του.
Τίποτε από τα ανωτέρω δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά, χωρίς τα υπόλοιπα, αφού ο Έρως, η Αγάπη είναι ο συμπαντικός ενοποιητικός παράγων, τόσο των μερών του ανθρώπου , όσο και των ανθρώπων μεταξύ τους.
Είναι ώρα να κατανοήσουμε ότι η ΚΛΙΜΑΞ κατασκευάζεται συνεχώς από τις αγωνίες, τους πόνους,τις χαρές και τα επιτεύγματα των αγωνιζομένων από κοινού ανθρώπων κι αποτελείται από ανθρώπους σταθερούς στις ηθικές αρχές και συνεπείς στις αξίες τους.
Πόσο ολοκληρωμένος κι εσωτερικά τελειοποιημένος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος, όταν δεν αναγνωρίζει την κοινωνική του διάσταση, δεν εντάσσεται αρμονικά εντός της συλλογικότητας, όταν δεν σέβεται και δεν αγαπά τους οικείους, τους φίλους, τους συνεργάτες του, για αρχή, για να επεκτείνει τη θερμότητά του σταδιακά σε περισσότερους, σε όλους.
Εδώ κρύβεται η Οργανικότητα εντός της Συλλογικότητας, τόσο ως μία φυσική ιδιότητά της, όσο κι ως δυναμική κατάσταση.
Η ανθρωπότητα κι οι κοινωνίες, έθνη κι ομάδες, που την αποτελούν , δεν αποτελούν παρά ευρύτερους οργανισμούς, αποτελούμενους από ανθρώπους, ως κύτταρα κι όργανά τους.
Κάθε ομάδα, ανάλογα με το βαθμό ενότητας, αρμονίας και συνείδησης, που προκύπτει ως συνισταμένη των ανθρώπων, που την αποτελούν, μπορεί να επιτελέσει το έργο της ανεβάζοντας ή κατεβάζοντας την ανθρωπότητα στην κλίμακα της εξέλιξής της.
Το παράδειγμα γίνεται πιο κατανοητό, αν θέσετε κάθε άνθρωπο στη θέση των κυττάρων του ανθρώπινου οργανισμού. Καθένα έχει τη δική του αυτοσυνειδησία και ρόλο, αλλά δεν νοείται εκτός του οργανισμού.
Δεν υπάρχει κανένα αυθύπαρκτο σωματικό κύτταρο. Αντίθετα όταν ο οργανισμός αποθνήσκει, χάνουν και τα κύτταρα τον πρότερο ρόλο τους.
Έτσι κι οι άνθρωποι γεννούνται για να παίξουν το δικό τους ατομικό, αλλά ταυτόχρονα και συλλογικό ρόλο εντός της ανθρωπότητας.
Ενώνονται σε οικογένειες, σε πόλεις, σε επιχειρήσεις, σε έθνη, σε οργανισμούς , για να σχηματίσουν τον ζώντας οργανισμό της ανθρωπότητας.
Έναν οργανισμό, για την ύπαρξη, υγεία κι εντελέχεια του οποίου είμαστε όλοι μας συμμέτοχοι, υπεύθυνοι κι υπόλογοι.
Αυτό μας εμπνέει ως ιδέα κι αλήθεια, που βιώνεται χιλιετίες από σοφούς και διδάχθηκε από τον ίδιο το Θεάνθρωπο Χριστό και πάνω στο στέρεο αυτό και καθαρό έδαφος χτίζουμε τη δική μας ΚΟΣΜΟΠΟΛΗ. Μία αυτομεταμορφούμενη κοινωνία, συνειδοποιούμενων ανθρώπων, που δεν αρκούνται σε μηχανική επανάληψη ωραίων λόγων κι ιδεών, αλλά έχουν τη δύναμη και το θάρρος της δικής τους πρώτα μεταμόρφωσης προς το καλό και την αρετή και συνεπούς δράσης μέσα στον Κόσμο, ώστε αυτός να καταστεί η ευτυχισμένη συνεργαζόμενη κυψέλη φιλοσόφων, πολεμιστών κι εργατών της αλήθειας και της αγάπης.
Δεν θα μας βρείτε σε μία διεύθυνση, σε ένα γραφείο και σε ένα τηλέφωνο. Θα μας βρείτε παντού, εκεί όπου δρα η συνείδηση, η αλήθεια, ο σεβασμός, η δικαιοσύνη κι η αλληλεγγύη. Καθένας από εσάς, που θα κάνει το απαραίτητο βήμα μέσα του και θα μεταφέρει έμπρακτα το μήνυμα στο περιβάλλον του, θα γίνεται μέρος της αδιάσπαστης αυτής μυστικής αλυσίδας.
Κι όντας μέρος της αλυσίδας αυτής, υπό τη σκέπη του Θεού, θα διαπιστώσει πόσο δίκαιο είχε να γελά με τους ανθρώπους ο Δημόκριτος, στο κείμενο που ακολουθεί το παρόν. Θα διαπιστώσετε πόσο αστείοι είμαστε να πάσχουμε να αγοράσουμε ασφάλεια, αντί να προσφέρουμε αγάπη, που μας παρέχει απλόχερα κάθε ασφάλεια, στο πρόσωπο των αλληλέγγυων πάντα αδελφών μας.
Ολοκληρώνοντας αυτές τις ημέρες έναν ακόμη χρόνο των ετήσιων κύκλων με τους οποίους μετρούμε το δώρο, που ονομάζεται χρόνος, που μας θυμίζει τη σημαντικότητα και περατότητα του επιπέδου της γήινης ύπαρξής μας, ως θυμόμαστε ότι οι μεγάλες αλλαγές δεν χρειάζονται χρόνο. Χρειάζονται χρονισμό, συγχρονισμό με τα ρεύματα του καλού, που έχουμε την ευλογία ως Έλληνες να πλέουμε εντός τους επί χιλιετίες, αγνοώντας τα και θεωρώντας τα δεδομένα.
Πλησιάζοντας προς τη μεγάλη χαρμόσυνη εορτή των Χριστουγέννων ας είμαστε όλοι μας έτοιμοι και διαθέσιμοι να χαρίσουμε τη θερμότερη αγκαλιά, το πιο ζεστό χαμόγελο, μια ειλικρινή κίνηση ανθρωπιάς, προς όποιον άνθρωπο καθένας αισθάνεται την ανάγκη να το πράξει. Σήμερα. Χωρίς αναβολή. Ο χρόνος χτυπά την καμπάνα. Ας χαρούμε σήμερα το δώρο της Ζωής.
Ας σηκώσουμε όλοι μας τον Κόσμο μας ψηλότερα!
Ευλογημένα Χριστούγεννα μέσα μας και γύρω μας»!

Κυριάκος Κόκκινος –Δικηγόρος
Ιδρυτής Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ
Αντιπρόεδρος Συνδέσμου Ελλήνων Βατραχανθρώπων
ΥΓ. Στο τέλος της εκδήλωσης διαβάστηκε το ακόλουθο εξαιρετικά επίκαιρο κείμενο. Πηγή: Επιστολαί – Ο Ιπποκράτης χαιρετά τον Δαμάγητο.
Η απολογία ενός «τρελού»
Κάποτε κλήθηκε ο Ιπποκράτης στα Άβδηρα να εξετάσει για τρέλα τον Δημόκριτο, διότι υπήρχαν παράπονα για αυτόν ότι δεν φέρεται φυσιολογικά, και ότι γελάει με παράξενο τρόπο, κάθε φορά που αντίκριζε ανθρώπους. Ακολουθεί μέρος της «εξέτασης».
Ιπποκράτης: Λέγε στο όνομα των Θεών, μήπως λοιπόν όλος ο κόσμος νοσεί χωρίς να το αντιλαμβάνεται και δε μπορεί να ζητήσει από πουθενά βοήθεια για θεραπεία, γιατί τι θα υπήρχε πέρα από αυτόν;
Δημόκριτος: Υπάρχουν άπειροι κόσμοι Ιπποκράτη και μη παίρνεις για τόσο λίγη και μικρή τη φύση που έχει τόσο πλούτο.
Ιπποκράτης: Αλλά αυτά Δημόκριτε, θα τα διδάξεις άλλη στιγμή πιο κατάλληλη, γιατί τώρα φοβάμαι μήπως και για το άπειρο ακόμη συζητώντας αρχίσεις να γελάς. Τώρα όμως ξέρε πως θα δώσεις λόγο στον κόσμο για το γέλιο σου.
Εκείνος τότε με κοίταξε έντονα και είπε:
«Εσύ νομίζεις πως δύο είναι οι αιτίες του γέλιου μου, τα καλά και τα άσχημα.
Εγώ όμως γελώ με ένα μόνο, τον άνθρωπο, τον γεμάτο ανοησία, κενό από οτιδήποτε σωστό, που όλα του τα σχέδια μοιάζουν με του μικρού παιδιού και που υποφέρει τους αβάσταχτους μόχθους χωρίς να υπάρχει καμιά ωφέλεια.
Τον άνθρωπο που χωρίς να γνωρίζει μέτρο στην επιθυμία του πορεύεται ως τα πέρατα της γης και τα έγκατά της που δεν έχουν όρια, λιώνοντας το ασήμι και το χρυσάφι που ποτέ δεν σταματά να αποκτά, πάντα κάνοντας θόρυβο για περισσότερα για να μην πέσει σε λιγότερα και δεν ντρέπεται να ονομάζεται ευτυχισμένος, ενώ σκάβει στα βάθη της γης χρησιμοποιώντας αλυσοδεμένα χέρια, ανθρώπων από τους οποίους σε άλλους υποχωρεί η γη και τους πλακώνει και άλλους ο καταναγκασμός αυτός τους κρατάει χρόνια σε αυτή την κόλαση σαν να ήταν η πατρίδα τους, μαζεύοντας ασήμι και χρυσό, ψάχνοντας ίχνη της σκόνης και ψήγματα, σηκώνοντας εδώ κι εκεί σωρούς από άμμο, ανοίγοντας τις φλέβες της γης, σπάζοντας τους σβώλους και το χώμα για την απόκτηση περιουσίας, κάνοντας τη μητέρα γη εχθρική και άλλοτε θαυμάζοντάς την κι άλλοτε καταπατώντας την, ενώ αυτή είναι πάντοτε η ίδια.
Πόσο γέλιο προκαλεί την επίμοχθη και κρυφή γη να αγαπούν και να υβρίζουν τη φανερή.
Άλλοι αγοράζουν σκυλιά, άλλοι άλογα κι άλλοι βάζοντας σύνορα σε μια μεγάλη περιοχή την ονομάζουν ιδιωτική τους περιουσία. Άλλοι πάλι που θέλουν να έχουν στην κατοχή τους μεγάλη έκταση, δεν το μπορούν μόνοι τους. Τότε σπεύδουν να παντρευτούν γυναίκες που ύστερα από λίγο καιρό τις διώχνουν, τις αγαπούν, τις μισούν, κάνουν παιδιά επειδή τα θέλουν κι ύστερα τα διώχνουν τελείως.
Τι είναι αυτή η κενή από περιεχόμενο και αλόγιστη βιασύνη που σε τίποτα δεν διαφέρει από τη μανία;
Πολεμούν τους ομοφύλους τους και δεν επιθυμούν την ησυχία. Στήνουν ενέδρες στους βασιλιάδες, διαπράττουν φόνους, σκάβουν τη γη ζητώντας ασήμι κι όταν το βρουν θέλουν να αγοράσουν γη κι όταν αγοράσουν τη γη πουλούν τους καρπούς της και πουλώντας τους καρπούς της πάλι παίρνουν ασήμι. Πώς βρίσκονται συνέχεια σε μεταβολή, πώς μεταβάλλουν συνέχεια την κατάστασή τους.
Όταν δεν έχουν περιουσία, ποθούν να την αποκτήσουν, όταν την έχουν την κρύβουν, την εξαφανίζουν. Κοροϊδεύω εκείνους που τους συμβαίνουν ατυχίες, γελάω ακόμη περισσότερο με εκείνους που είναι δυστυχισμένοι, γιατί έχουν παραβεί τους νόμους της αλήθειας, φιλονικώντας με έχθρα μεταξύ τους, μαλώνοντας με τ’ αδέρφια τους, τα παιδιά τους, τους συμπολίτες τους, κι όλα τούτα τα κάνουν για ν’ αποκτήσουν πράγματα που κανείς όταν πεθάνει δεν τα εξουσιάζει.
Σκοτώνουν ο ένας τον άλλον, δεν σέβονται τους νόμους, αδιαφορούν για τη δύσκολη κατάσταση των φίλων και της πατρίδας τους, πλουτίζουν με πράγματα ανάξια που δεν έχουν ψυχή, δίνουν όλη την περιουσία τους για να αγοράσουν ανδριάντες, γιατί τους φαίνεται πως τα αγάλματα μιλούν, αλλά τους ανθρώπους που μιλούν λέγοντας την αλήθεια τους μισούν. Ζητούν ότι τους είναι δύσκολο, γιατί όταν κατοικούν στη στεριά ποθούν τη θάλασσα κι όταν μένουν σε νησί ποθούν την ηπειρωτική χώρα κι όλα τα διαστρέφουν με βάση τη δική τους επιθυμία. Φαίνονται πως επαινούν την ανδρεία στον πόλεμο, αλλά κάθε μέρα νικιούνται από την ακολασία, τη φιλαργυρία κι όλα τα άλλα πάθη από τα οποία πάσχουν. Είναι όλοι τους Θερσίτες της ζωής.
Τώρα, όμως, καθώς χάνουν το μυαλό τους και γεμίζουν αλαζονεία για όσα υπάρχουν στη ζωή, σαν αυτά να ήταν πάντα σταθερά, χωρίς να περνά από τον νου τους πόσο άτακτη είναι η πορεία των πραγμάτων, είναι δύσκολο να διδαχτούν. Γιατί θα αρκούσε για να τους φρονηματίσει η μεταβολή των πάντων, που κάνοντας απότομη στροφή μας επιτίθεται και επινοεί κάθε είδους αιφνιδιαστική τροχηλασία.
Αυτοί, όμως, σαν να βάδιζαν σε σταθερό και σίγουρο δρόμο, ξεχνούν τις συμφορές που τους βρίσκουν συνεχώς και με διάφορους τρόπους επιθυμούν αυτά που φέρνουν λύπη, επιζητούν εκείνα που τους βλάπτουν και ρίχνονται σε μεγάλες συμφορές.
Γιατί λοιπόν, Ιπποκράτη, μέμφθηκες το γέλιο μου; Γιατί κανένας δεν γελά με τη δική του ανοησία, αλλά καθένας κοροϊδεύει την ανοησία του άλλου. Το γέλιο μου κατακρίνει την απερισκεψία των ανθρώπων, το ότι δεν έχουν ούτε μάτια ούτε αυτιά.»
Φεύγοντας, έφτασα τους Αβδηρίτες που με περίμεναν στον λόφο απ’ όπου παρακολουθούσαν και τους είπα: Μεγάλη χάρη σας χρωστώ για την πρόσκλησή σας- γιατί είδα τον Δημόκριτο, τον σοφότατο, που διερεύνησε και κατάλαβε την πραγματικότητα της ανθρώπινης φύσης, τον μόνο που έχει τη δύναμη να σωφρονίσει τους ανθρώπους.